Profiel van ergo

Een misdaadserie waarin humor en misdaad op een heel vermakelijke manier met een knipoog worden samengebracht.
Met een sociaal onbeholpen, toevallige 'rechercheur’ die, met voorbijgaan aan alle wetten van het formele politiewerk, slechts met goed waarnemen, reduceren en deduceren misdaden tot een oplossing brengt.
De verhouding tussen humor, misdaad en speurwerk is goed gedoseerd, waardoor het niet alleen leuk, maar ook nog wel 'spannend' blijft.
Wat mij betreft alleszins de moeite waard om te gaan kijken.

Als je Indo bent is er veel herkenbaar in deze documentaire, waarin een beeld wordt geschetst van de geschiedenis en de gewoontes en eigenschappen van de Indische-Nederlanders in dit land. Het toont ook hoe de Nederlandse en de Nederlands-Indische cultuur tot op de dag van vandaag met elkaar verweven zijn. Luchtige onderwerpen worden op een prettige manier afgewisseld met wat zwaardere thema's. Heel veel komt aan bod: gewoontes, eten, muziek, oude ooms en tantes, KNIL, de oorlogstijd, geloof en bijgeloof, de Nijmeegse vierdaagse, sport en nog veel meer.
Een humoristische en soms ook emotionele documentaire, alleszins de moeite waard om te gaan zien, voor de Indo’s, zoals gezegd om veel te herkennen, voor anderen om dingen te leren, die je waarschijnlijk nog niet allemaal wist.

De film is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Bij het zien vroeg Ik me wel af hoe dicht de film bij verhaal en het verhaal bij de echte werkelijkheid gelegen heeft. Er zitten, gezien de situatie van het echtpaar en de ziekte van de man, een aantal scenes in die voor mij ongeloofwaardig overkomen. Als de film dicht bij de waarheid zit, kan je alleen maar bewondering hebben voor de tocht die ze hebben gemaakt.
Maar ook als ze ver van elkaar verwijderd zijn, vind Ik het toch een goede film. Het thema van de film is namelijk niet of en hoe ze hun reis voltooien, maar hoe je op een verrassende, niet voor de hand liggende manier en met steun van elkaar problemen in het leven, niet zo zeer kan oplossen, maar er wel mee om kan gaan en je toch een goede, nieuwe toekomst kan zien. En dat is, ondanks een aantal voor mij ongeloofwaardige scenes, op een boeiende, meeslepende en soms ook ontroerende manier weergegeven.

Dat je niet altijd veel woorden nodig hebt om emoties voelbaar te maken bewijst deze film.
De gevoelens van een jongen op zoek naar een baan ‘voor het leven’ en zijn teleurstellende ervaringen in het begin van zijn ‘carrière’ worden op een subtiele manier weergegeven. Hij ondergaat alles haast zonder woorden.
Daartussendoor speelt zijn genegenheid voor een van de andere sollicitanten, een jonge vrouw, in het contact met wie hij veel opener is.
De tegenstelling maakt het verschil tussen deze twee sferen des te schrijnender.
Het begin van het nieuwjaarsfeest is van een troosteloosheid die je haast zelf gaat voelen.

Een film die te lang duurt, waarin helemaal niks gebeurt en waarin de spanning alleen wordt veroorzaakt door het ‘spannende’ muziekje dat erachter wordt gezet. Daarnaast word je misleid door loze, ‘spannend’ makende teksten, die op geen enkele manier een vervolg krijgen in de film. Voor mij erg teleurstellend, ondanks de aanwezigheid van Julia Roberts.