Reacties

Een misdaadserie waarin humor en misdaad op een heel vermakelijke manier met een knipoog worden samengebracht.
Met een sociaal onbeholpen, toevallige 'rechercheur’ die, met voorbijgaan aan alle wetten van het formele politiewerk, slechts met goed waarnemen, reduceren en deduceren misdaden tot een oplossing brengt.
De verhouding tussen humor, misdaad en speurwerk is goed gedoseerd, waardoor het niet alleen leuk, maar ook nog wel 'spannend' blijft.
Wat mij betreft alleszins de moeite waard om te gaan kijken.

Als je Indo bent is er veel herkenbaar in deze documentaire, waarin een beeld wordt geschetst van de geschiedenis en de gewoontes en eigenschappen van de Indische-Nederlanders in dit land. Het toont ook hoe de Nederlandse en de Nederlands-Indische cultuur tot op de dag van vandaag met elkaar verweven zijn. Luchtige onderwerpen worden op een prettige manier afgewisseld met wat zwaardere thema's. Heel veel komt aan bod: gewoontes, eten, muziek, oude ooms en tantes, KNIL, de oorlogstijd, geloof en bijgeloof, de Nijmeegse vierdaagse, sport en nog veel meer.
Een humoristische en soms ook emotionele documentaire, alleszins de moeite waard om te gaan zien, voor de Indo’s, zoals gezegd om veel te herkennen, voor anderen om dingen te leren, die je waarschijnlijk nog niet allemaal wist.

De film is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Bij het zien vroeg Ik me wel af hoe dicht de film bij verhaal en het verhaal bij de echte werkelijkheid gelegen heeft. Er zitten, gezien de situatie van het echtpaar en de ziekte van de man, een aantal scenes in die voor mij ongeloofwaardig overkomen. Als de film dicht bij de waarheid zit, kan je alleen maar bewondering hebben voor de tocht die ze hebben gemaakt.
Maar ook als ze ver van elkaar verwijderd zijn, vind Ik het toch een goede film. Het thema van de film is namelijk niet of en hoe ze hun reis voltooien, maar hoe je op een verrassende, niet voor de hand liggende manier en met steun van elkaar problemen in het leven, niet zo zeer kan oplossen, maar er wel mee om kan gaan en je toch een goede, nieuwe toekomst kan zien. En dat is, ondanks een aantal voor mij ongeloofwaardige scenes, op een boeiende, meeslepende en soms ook ontroerende manier weergegeven.

Dat je niet altijd veel woorden nodig hebt om emoties voelbaar te maken bewijst deze film.
De gevoelens van een jongen op zoek naar een baan ‘voor het leven’ en zijn teleurstellende ervaringen in het begin van zijn ‘carrière’ worden op een subtiele manier weergegeven. Hij ondergaat alles haast zonder woorden.
Daartussendoor speelt zijn genegenheid voor een van de andere sollicitanten, een jonge vrouw, in het contact met wie hij veel opener is.
De tegenstelling maakt het verschil tussen deze twee sferen des te schrijnender.
Het begin van het nieuwjaarsfeest is van een troosteloosheid die je haast zelf gaat voelen.

Een film die te lang duurt, waarin helemaal niks gebeurt en waarin de spanning alleen wordt veroorzaakt door het ‘spannende’ muziekje dat erachter wordt gezet. Daarnaast word je misleid door loze, ‘spannend’ makende teksten, die op geen enkele manier een vervolg krijgen in de film. Voor mij erg teleurstellend, ondanks de aanwezigheid van Julia Roberts.

Romantische film die net even anders is, met leuke dialogen en twee hoofdrolspelers, die zo lijkt het, elkaar echt leuk vinden.
Uiteraard is er ook wat toeval nodig om elkaar weer terug te kunnen zien, maar dat is hier niet erg.
Wat ook helpt is dat het verhaal niet alleen op de twee hoofdrolspelers wordt gericht, maar er ook voldoende aandacht is voor de ‘omgeving’ waar ze uit komen. Gaan zien, wat mij betreft.

Het bijzondere aan deze film is, dat de hoofdpersoon, die dingen doet die niet kunnen en vrouwonvriendelijke uitspraken doet, toch je sympathie blijft houden. Zijn onmacht (en angst?) om met vrouwen die hij bewondert, op een normale manier om te gaan, schemert in al zijn handelen door en maakt hem kwetsbaar, ondanks zijn 'stoere' uiterlijk. De film houdt je aandacht vast doordat je blijft wachten en hopen tot hij ontdooit en er iets van een normale relatie ontstaat.

Carnage is verfilmd toneel, maar door het goede acteren blijft het de aandacht vasthouden. Spannend, maar ook ongemakkelijk om te zien hoe onderhuidse ergernissen, die je - als je als 'beschaafde mensen' al pratend een probleem wilt oplossen, - het liefst onder de oppervlakte houdt, toch boven komen drijven. De overgangen tussen de scènes zijn soms wat onlogisch en geforceerd, maar het blijft boeiend om naar te kijken.

Niet onaardige spionage ‘thriller’, die de aandacht wel weet vast te houden, hoewel de vele wendingen die het verhaal neemt - wie hoort waarbij - soms wel wat verwarrend zijn. Deze eerste Amerikaanse anti-Japan film na de aanval op Pearl Harbour, doet nu en dan een beetje denken aan 'Casablanca', maar is wel van een minder kaliber. Toch leuk om naar te kijken.

Dat je al snel weet wie de dader is, is niet erg bij een film die zo opgebouwd is als deze. De aandacht wordt gericht op 'hoe is alles nu precies gegaan’, 'wanneer wordt het 'raadsel' opgelost' en meer nog 'op welke manier'? Beetje jammer is wel dat de ontknoping zelf wat geforceerd aandoet, vind ik, maar de aanloop er naar toe is alleszins de moeite waard.
Goed spel van een aantal bekende acteurs, hier en daar wat overbodige figuren (wat is de rol van de landlord?), maar over het geheel genomen een goede, spannende thriller. Aanbevolen.

Een leuk gemaakte ‘wie spreekt de waarheid film’. Een beschuldiging, een roddelend dorp, dat de beschuldigden al schuldig heeft verklaard, een advocaat die gelooft in de onschuld van de beschuldigden, zijn de ingrediënten van een goed geacteerde film, die tot het eind de aandacht weet vast te houden. De ontknoping is leuk, omdat je - als niet alwetende kijker - pas op het eind de doorslaggevende feiten krijgt voorgeschoteld. Mijn score 7 uit 10.

De relatie tussen een veeleisende moeder (Lara) en een (daardoor?) te zelf kritische zoon, wordt op een intrigerende manier weergegeven, op één dag. De dag waarop de moeder jarig is en de zoon (een pianist) voor het eerst zijn eerste zelf gecomponeerde stuk zal uitvoeren. Mooi weergegeven is de manier waarop de moeder haar eigen idealen verwezenlijkt wil zien via haar zoon, maar er tegelijkertijd in haar gedrag er ook iets van afgunst doorschemert vanwege zijn succes. Ook de zoon zit gevangen tussen zijn verlangen zijn eigen leven te willen leiden en zijn eigen keuzes te willen maken en zijn nog steeds te grote afhankelijkheid van het oordeel van zijn moeder.