Reacties

De synopsis op Film 1 kent maar één regel: In vijf adembenemend gefilmde hoofdstukken verandert het traditionele Colombia in een arena van drugs, hebzucht, wraak en bloed. Kort en bondig en ik kan bevestigen dat dit precies is, waar ik naar heb zitten kijken. Twee uur lang en geen moment dat ik dacht, ik kap ermee. Het is een film over liefde, familiebanden, ruilhandel en vooral eer. Dit laatste komt steeds meer onder druk te staan, naarmate de generaties elkaar opvolgen en geld letterlijk in gewicht toeneemt. Vond ik hem geweldig! Misschien is het daarvoor nog te vroeg, ik ben hem nog aan het verteren. Dit is een film die je langer bij blijft, dan hij duurt. (Ik publiceer pas, nadat ik eruit ben.)

Vroeger, meestal in het Filmhuis in Rotterdam, keek ik naar films uit verre culturen door de bril van een Westerse filmliefhebber. Onbewust werd je perceptie gestuurd door je eigen cultuur en je keek met compassie naar deze primitieve mensen. Na afloop prijsde je jezelf gelukkig met de geciviliseerde wereld waarin jezelf leefde en voelde je je een gelukkig mens. Nu vele, vele jaren later is de compassie verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor verwarring, het geluk is vervangen door gêne. Deze film laat goed zien, hoe hebzucht de mens regeert. Het contrast van de primitieve indianenstam met de imperialistische westerse indringers doet het schaamtegevoel alleen maar toenemen. Later, wanneer de indianen rijk zijn geworden, wordt dit contrast in stand gehouden, door het kapitale huis, wat zij met hun drugsgeld hebben kunnen bouwen, te situeren in een verder lege woestijn. Een mooi shot, maar een absurd beeld.

De afstand tussen de primitieve indianen en mijn westerse leefstijl is groot en ik vind het lastig, in feite onmogelijk, om iets over de acteerprestaties te zeggen. Voor mij zijn ze echt. Later in de film groeien we naar elkaar toe, als het door hebzucht gecreëerde geweld de overhand krijgt. In mijn hoofd dienen zich dan fragmenten aan van films waarin DEA agenten undercover gaan in Columbia, de sequels. Deze film laat, op een mooie stilistische manier zien hoe het allemaal begon en inmiddels begrijp ik, accepteer ik, dat het onvermijdelijke moest gebeuren. We zijn immers slecht(ɇ)s mensen.

Dank je wel. Selectief en bewust na-apen kun je alleen maar beter van worden. ;)
Veel plezier met de film.

Ik ben slechts één keer teleurgesteld in een film van Anders Thomas Jensen, (Mænd & Høns, 2015) en ik denk dat dat komt, omdat ik mijn avond niet had. Zijn films hebben altijd een extra laag, goed gemaskeerd, niet direct zichtbaar.

Nu deze, wat een cast! Ik ging kijken met zeer, zeer grote verwachtingen. Ik was op mijn hoede door de verwijzing naar: Komedie . Als het al te grotesk wordt, zoals in Mænd & Høns, kan ik me moeilijk concentreren. Dat viel mee. Dit is een prima film om naar te kijken, ook zonder de diepere betekenis. Een shoot-‘m-up film in de stijl van een Dirty Harry (Clint Eastwood) of Paul Kersey (Charles Bronson) en als ik de waardering op IMDB zie en de reviews lees, dan is dat ook wat de meeste kijkers zien.

Maar wanneer je deze film als een röntgenfoto tegen de lichtbak klemt, worden de kankergezwellen zichtbaar, die op dit moment in onze maatschappij woekeren. Deze film is een aanklacht tegen het gedachteloos inzetten van data en algoritmen als vervanging van het menselijk redeneren. We laten ons brainwashen door beweringen dat een computer, veel sneller en dus beter, data kan analyseren. Een discussie die we op voorhand al verloren hebben, zo laat deze film ons ook zien, omdat we te snel capituleren, wanneer de data het gat in onze gewenste redenering opvult. Dit gezwel heeft zich ook genesteld in onze overheidsinstanties, regering incluis (de toeslagaffaire is slechts één voorbeeld).

De mens heeft een hele, hele sterke behoefte de zin of het nut van een bepaalde gebeurtenis te duiden. Toeval bestaat niet. Er moet een reden zijn! Als we de data maar op de gewenste manier schikken, zal deze behoefte te allen tijde worden vervuld: complottheorieën.

Nog een aanklacht: alle mannelijke acteurs hebben baarden. Correspondeert met het straatbeeld in het jaar dat de film is uitgebracht (2020) en houdt ons een spiegel voor, waarin de reflectie ons verteld dat we kuddedieren zijn. We mogen denken dat we geëvolueerd zijn, maar in ons handelen zijn we nog steeds na-apers. We willen erbij horen, onze identiteit bepalen we niet zelf, maar wordt opgelegd door de kudde. De eerlijkheid gebied mij, dat ik ook, bijna een jaar, mijn baard heb laten staan, mea culpa. Nu niet meer: herkennen, erkennen en loslaten.

Op het moment dat ik op deze titel stuitte en hem op mijn watchlist zette, was ik in de veronderstelling dat het een Woody Allen film was. Dus niet gekeken naar de synopsis, cast enz.
Na gisteravond mijn stemming te hebben gepeild, kon ik mij wel vinden in een Allen film.
Het begin wordt sfeervol begeleid door de stemmen van Simon&Garfunkel en de voice-over van Jeff Bridges. Zoals in elke Allen film zit hij vol met dialogen en de film ontwikkelt zich gestaag. Toch begint er iets te knagen. De dialogen zijn anders, maar wat mis ik. Ik kan er mijn vinger niet op leggen. Beelden zijn prachtig, veel oog voor detail, interessante invalshoeken. Het plot is ook typisch Allen. Vader Ethan (Pierre Brosnan) en zoon Thomas (Callum Turner) hebben een afstandelijke relatie en zij niet alleen, het hele gezin worstelt met de vragen van het leven. Ruim over de helft begin ik toch te twijfelen of ik hem wel wil uitkijken. Allen heeft de gewoonte om zijn films na een bepaalde tijd af te sluiten terwijl het verhaal nog doorbabbelt. Tijdens het diner in het ouderlijk huis zie ik nog een bekend gezicht uit verschillende Allen films (Wallace Shawn - in zes Allen films) Ik twijfel, maar tegelijkertijd raak ik steeds meer gecharmeerd van deze film, sterke cast, mooie muziek en beelden. Dan dient er ook iets van een ontknoping aan. Dit is geen Allen, dit is Hollywood. Geregisseerd door Marc Webb en geschreven door Allan Loeb. Op dat moment realiseer ik mij wat ik in de dialogen mis. Cynisme. De knipoog; neem alles niet zo serieus, maar deze film is serieus. Nu alle twijfel weg is wordt ik met orkaankracht de film ingeblazen. Ik haal de doos Kleenex uit de keuken en bereid mij voor op een door mij zo gehaat Hollywood einde. En ik vind het prachtig, knappe acteerprestatie van Bridges. Al snotterend blijf ik met één vraag achter, is Marc Webb een zoon van Woody Allen?

Ik ben ook een liefhebber van de Coen Brothers, maar niet onvoorwaardelijk. Ook Clooney mag op mijn sympathie rekenen, maar niet onvoorwaardelijk. Waar ik een hekel aan heb zijn typische Hollywood movies, maar niet allemaal. Waar ik een nog grotere hekel aan heb zijn die all-star movies, maar niet allemaal. Wat ik echt heel dom vind is reviews lezen voordat je de film gaat zien. Guilty as charged! Ik doe dat nooit, maar nu, balen! Hoewel je het niet van je af kunt zetten, kun je wel je best doen, om je eigen ervaring zo objectief mogelijk te laten zijn. Dus wat vond ik ervan?

Hoewel ik het niet met feiten kan onderbouwen, denk ik dat de Coen Brothers een film wilde maken waarin verwijzingen zitten naar films die hen in hun vroege carrière hebben geïnspireerd, inclusief het hoofdthema. Maar is het nu een ode of een parodie. Bij een comedy, denk je al snel aan het laatste. Ik ben niet zeker en besluit dat het niet uitmaakt. Ik vond het een onderhoudende film. Ik denk dat de Coen Brothers, samen met de sterren uit hun begintijd; aangevuld met ongetwijfeld zich verdringende overige sterren, zich uitstekend hebben vermaakt tijdens het draaien van deze zelfbevredigende productie. Dat is toch waar het om gaat, plezier. En dat zag ik, vanaf de reserve bank.

Er zullen niet veel mensen zijn die de naam Woody Allen niet kennen. Hij is al sinds mensenheugenis lid van de groep You love me or you hate me. Er is geen tussenweg. Ik ben in de loop der jaren verhuisd van de tweede naar de eerste groep. Er zijn niet veel schrijvers/regisseurs enz. die zo verstrengeld zijn met het eindproduct als Allen. Hij en hij alleen, heeft de regie over het totale productieproces, dus als je een film van Woody Allen bespreekt, bespreek je vooral Woody Allen. Hij projecteert zijn eigen gedachtespinsels op het witte doek (LCD scherm).

Vaak speelt hij een rol in zijn eigen films, in deze niet. Althans niet fysiek, want als ik Alfie (Anthony Hopkins), Roy (Josh Brolin) of Greg (Antonio Banderas) hun dialogen hoor spreken ervaar ik Allen's stem. Ik vind trouwens de naam Greg voor het karakter waarvoor Antonio Banderas is gecast, verkeerd gekozen, of andersom. Zijn accent heeft geen functie in deze film en blijft mij storen.

Of ik nog iets over de film zelf kwijt wil? Jawel. Hoewel ik het moeilijk vind, om na zoveel Allen films, ze als een op zichzelf staande entiteit te zien. Dat zal ook de reden zijn dat ik ze (bijna) allemaal een 7 geef. Ik ging Woody Allen pas waarderen vanaf Annie Hall (1977), Interiors (1978) en Manhattan (1979). In die tijd waren zijn films, hoewel ook de humor al aanwezig was, nog wat zwaar op de hand. In de laatst jaren, negentig tot nu, krijgt de romantische humor de overhand met een paar uitzonderingen die de regel bevestigen. Thematisch lijken ze (bijna) allemaal op elkaar en toch slaagt hij erin, je te laten geloven dat je naar een unieke film zit te kijken. - Dat was in het begin wel anders, Bananas (1971) vond ik niet om te lachen, maar belachelijk. Ik zou hem toch nog wel eens opnieuw willen zien. –

Deze film heeft niet echt een begin en ook geen eind. Aan het begin wordt het verhaal ingeleid door een voice-over, waardoor er direct een afstand wordt gecreëerd. We zijn voyeurs, rechercheurs die door een panoramische doorkijkspiegel -begint bij het linker gordijntje en eindigt bij . . . juist- een kijkje nemen in het leven van Helena (Gemma Jones) en de mensen om haar heen. De situaties zullen in het dagelijks leven geregeld voorkomen, maar in Allen's films worden ze uitvergroot en gecumuleerd. Lees de synopsis en je begrijpt wat ik bedoel. De dialogen zitten vol met typische, cynische Allen humor en vervelen mij nooit. De gerenommeerde cast schikt zich welwillend in Allen’s dominantie en voldoet -op de eerder genoemde Greg na- ruimschoots. 'Ik heb het even gecheckt en inderdaad, drie vrouwen waren verantwoordelijk voor de casting. Woody had geen kans'. Op het moment dat de voice-over zich weer meldt om de gordijntjes dicht te trekken, dacht ik: ‘Nu al?’

Nog een laatste opmerking. De film begint met de introductie van de acteurs en de crew en wordt begeleid door een zanger met gitaar. Blijkt Leon Redbone te zijn, die met zijn eerste vier albums in de jaren zeventig/tachtig geregeld mijn draaitafel bezocht. Ik was hem helemaal vergeten, maar ik ga binnenkort weer opnieuw met hem kennismaken, nu via Spotify. Bedankt voor de bonus, Woody!

Wow! Een Bulgaars/Japanse coproductie. Bulgaarse en Japanse films scoren bij mij hoog vanuit een psychologisch perspectief, dus deze combi schept hoge verwachtingen en dit blijkt er dan ook een van de buitencategorie te zijn.
Er zijn momenten dat ik op zoek ga naar films die mijn emoties, op een aangename manier, overhoop gooien en deze heeft mij totaal overrompeld. Misschien ben ik overenthousiast en moet ik nog even wachten met deze review, maar dan ben ik weer teruggezakt in mijn rationele analytische toestand.

Het is nu een dag later, emoties zijn tot rust gekomen, maar ik ben nog steeds onder de indruk. Maar wat heb ik gezien, of beter, wat heb ik ervaren. Het wordt een kunst om dit weer te geven zonder teveel van het verhaal weg te geven, maar dat gaat wel lukken.

Centraal staat de confrontatie tussen culturen, niet alleen de Bulgaarse en Japanse cultuur, maar ook die van zigeuners. Het verhaal wordt subtiel en minimalistisch in beeld gebracht en zou je het in één zin kunnen samenvatten: 'Hoe gaan we om met verantwoordelijkheid?' Het antwoord op deze vraag wordt hier op prachtige wijze -beeld en muziek- vanuit de drie culturen belicht.

De zigeuners staan voor emoties en daarbij behorende rituelen. Diepe emoties, waarvan de sterkste misschien wel verdriet of toch wraak is. Het camerawerk is adembenemend. Vooral in de close-ups van de gezichten, die je als het ware dwingen de niet uitgesproken gedachten te lezen. De door het zware leven getekende gezichten van de zigeuners maken een diepe indruk. De langzame close-ups, zonder tekst, maar met muziek die is teruggebracht tot hartverscheurende klanken, hebben meer effect dan honderd woorden. Ik stel mij voor dat het hier om authentieke zigeuners gaat aangevuld met acteurs, die er naadloos tussen passen.

De Bulgaarse cultuur, of is het toch meer de Westerse cultuur in het algemeen, wordt vertegenwoordigd door Georgi (Ruscen Vidinliev). Hij keert (tijdelijk) terug naar Bulgarije na een jarenlang verblijf in Canada, waar hij ook zijn Japanse vrouw Yuki (Kiki Sugino) heeft leren kennen. Hij bekijkt de situatie door een rationele bril en deze conflicteert met zijn vrouw, die is opgegroeid in tradities en dezen ten alle tijden trouw moet blijven, ook al moet je jezelf daarvoor opofferen.

Yuki, die het toch al moeilijk heeft, omdat zij het Bulgaars niet verstaat en in het dorp als een curiositeit wordt bekeken, wordt naar aanleiding van de gebeurtenis, teruggeworpen in haar essentie. De scene waarin zij niets anders kan, dan volgens de Japanse traditie te handelen, doet mij denken aan een Japans meesterwerk uit 1983; The Ballad of Narayama.

Ik ben op mijn wenken bediend, overhoop gehaalde emoties, ook nog een dag later. Wow!

Op dit moment kijk ik liever naar films dan naar series, maar dat is ook weleens andersom geweest. Vorm van de dag, denk ik. Mijn vrouw neemt veel series van de reguliere tv-zenders op en moet dus op tijd weer ruimte vrij maken. 'Je moet deze serie zien. Echt wat voor jou, maar wel opschieten.' Oké, voor de vorm nog even gerekt, maar toen toch maar begonnen.

Als er veel afleveringen in een seizoen zitten wordt de serie er meestal niet beter op. Deze zes afleveringen zijn voldoende om de spanning erin te houden en met twee afleveringen per keer weet je na drie avonden hoe het afloopt. Verrassend, en dat is altijd goed.

In de hoofdrol zien we Jamie Dornan, bekend van een andere goed gewaardeerde serie, The Fall. Ik heb die serie niet afgekeken, omdat het verhaal mij niet kon boeien, maar Dornan is een goed acteur en ik was vanaf de eerste tot de laatste aflevering van The Tourist in de ban van zijn acteerwerk. De casting van de overige acteurs is ook prima in orde. En als ik de verhalen mag geloven kent Australië ook veel mensen met overgewicht en ook op dat punt scoort het castingbureau veel punten. De licht cynische humor is zodanig gedoseerd, dat het niet ten koste gaat van de spanning.

Dornan speelt een man die na een auto-ongeluk zijn geheugen kwijt is geraakt en begrijpt dus ook niet waarom er op hem wordt gejaagd. Ik wordt niet direct enthousiast bij zo'n plot, dertien in een dozijn, maar deze zit geraffineerd in elkaar. Het is zeker geen voor de hand liggend verhaal wat alleen door de spanning blijft boeien. Het heeft meer diepgang dan andere films/series met een soortgelijk plot. In elke aflevering valt er weer een puzzelstukje op zijn plaats tot je een idee krijgt wat er allemaal is gebeurd. Wanneer in de laatste aflevering de ontknoping volgt heeft die toch ook nog wat verassingen in petto. Knap gemaakt.

Met dank aan mijn vrouw ;).

Jean-Luc Godard. Ja zo gaat het, nadat je komt te overlijden komen je films weer op tv, waarvoor mijn dank.

In de jaren zeventig bezocht ik geregeld het filmhuis in de Gouvernestraat in Rotterdam. Ik herinner me dat ik meerdere van zijn films heb gezien, één met Brigitte Bardot ( Le mépris -1963), maar pas op latere leeftijd begon ik ze te waarderen.
Ik probeerde ooit de door vallen en opstaan verkregen levenslessen aan één van mijn zonen door te geven en hij zei: "Ja pa, maar om dat in te zien moet ik wel wat ouder zijn". De tragiek van de mentale ontwikkeling van de mens. En daar maakte Godard films over.

Deze film, over het spanningsveld tussen mannen en vrouwen, bracht geen herinneringen terug, dus waarschijnlijk had ik hem nog niet eerder gezien. De namen van de hoofdpersonen komen uit het boek ‘Femme Fatale’ (La Femme de Paul) van Guy de Maupassant, gepubliceerd in 1881. Ik heb het boek niet gelezen maar de recensies geven mij niet de indruk dat ook het verhaal is gevolgd, wellicht als inspiratie en getransformeerd naar de (toen) moderne tijd.
Ik merkte dat ik toch wel met enige reserve ging kijken. Kon de film mij nog wel boeien nu ikzelf in een andere levensfase ben beland? Ik ben ouder, zou hem nu moeten kunnen begrijpen, maar misschien zijn we uit elkaar gegroeid?

Opgelucht heb ik genoten van het verslag van een ontluikende liefdesrelatie, die ik vroeger misschien als te elitair zou hebben ervaren. De film is letterlijk opgeknipt in miniaturen, waar niet alleen de ontplooiende liefdesrelatie in beeld wordt gebracht, maar via de dialogen van vrienden en vriendinnen een tijdsbeeld wordt geschetst van de jaren zestig in Parijs. Telkens kijken we door een ander raam naar binnen. De film is in 1966 uitgebracht en met de wetenschap van nu, zien we de eerste tekenen van de studentenopstand in 1968 op de muren (en auto) verschijnen.

De dialogen tussen Paul (Jean-Pierre Léaud) en Madeleine (zangeres Chantal Goya) zijn van een directheid, die buitenlanders meestal aan ons, Nederlanders, toeschrijven. Misschien is het wel om die reden dat ik hun conversatie ontwapenend vind. De film wordt gedragen door Léaud, hij speelt impressief de zoekende jongeman, die nadat hij uit militaire dienst is gekomen, niet goed weet wat hij met zijn verdere leven moet aanvangen. Hij is bevriend met Robert Packard (Michel Debord) een vakbondsman.
Madeleine worstelt met de keuze tussen liefde (moederschap) en carrière. Haar vriendinnen Catherine-Isabel ( Catherine-Isabel Duport) en Elisabeth (Marlene Jobert) eisen ook hun aandacht op en zien Paul als een indringer. Verder zien we in kleine bijrollen Brigitte Bardot en Francoise Hardy (wat een elegante schoonheid) voorbijkomen.

Stilistisch valt op dat de achtergrondgeluiden, gesprekken in openbare ruimten, niet gedempt zijn. Je zou ze bijna als storend ervaren en moet je, precies zoals in de realiteit, je volledig concentreren op de conversatie van de acteurs. Hetzelfde geldt voor toevallige personen die in een shot gevangen zitten en eerder opdringerig dan natuurlijk overkomen.

C'est une belle histoire, en toch blijft er een elitaire zweem over de film hangen. Als een omfloerst strijdmiddel worden de poëtische teksten van Guy de Mauppassant geciteerd. Een ode aan de kunsten die elke revolutie kracht geeft.

Op Prime kwam ik de serie The Ipcress File tegen. Een serie, dacht ik, dat is toch een film. Dus zoeken en inderdaad het is ook een film, uit 1965. Op dit moment niet beschikbaar op een streamingsdienst, maar -toeval bestaat niet- wel op BBC2.

Het is de verfilming van het gelijknamige boek van Len Deighton. Een verfilming die zich kan meten met de in die tijd meer bekende James Bond films. Michael Caine in de rol van Harry Palmer is zeker gelijkwaardig aan mijn favoriete James Bond vertolker, Sean Connery. Dit is de eerste van de in totaal vier Harry Palmer films in de jaren zestig, met in de eerste drie Michael Caine in de hoofdrol. Later, in de jaren negentig zou Caine nog twee Harry Palmer films maken, maar deze konden de concurrentie met de naar de moderne tijd getransformeerde Bond films niet meer aan. Kenmerkend voor Harry Palmer was zijn bril met een zwaar donker montuur, naar verluidt werd Mike Myers geïnspireerd door Harry Palmer voor zijn creatie van Austin Powers. De verhaallijn is ook helemaal in de lijn van de Bond films en is ondergeschikt aan de protagonist. Als ik een onderscheid zou moeten noemen is het dat Harry Palmer meer een antiheld is dan James Bond.

De moorden vinden buiten beeld plaats. Geen special effects met rondspattend bloed en ik ben benieuwd of dit ook in de nieuwe serie wordt gecontinueerd. Het bloed, wanneer het in beeld komt, ziet er trouwens zeer ongeloofwaardig uit. De felle kleur doet wel een zeer hoog zuurstofgehalte vermoeden. Het tempo ligt ook in deze film lager dan wat we nu gewend zijn, maar toch, met name door het spel van Caine, bleef het mij boeien.
Alle belangrijke acteurs vertonen de karakteristieken van de Engelse gentleman of lieftallige en charmante dame, The good and the bad. Ik vind dit geweldig, we moorden wel, maar we doen dat tenminste wel met mes en vork.

Ik ben benieuwd naar de serie, zes afleveringen. Uitgediept of uitgemolken. We gaan het zien.

Ik schrijf (bijna) bij elke film of serie die ik zie een review. Die bewaar ik op mijn computer en lees hem dan later nog eens door. Sommige verhalen moeten nog wat rijpen voordat ik goed onder woorden kan brengen wat ik heb ervaren. Als ik tevreden ben plaats ik de review op deze site en anders blijft ie in de kluis.
Zo ook met deze film. De synopsis kon mij niet direct boeien, maar het gegeven dat het hier een Grieks-Servische coproductie betrof intrigeerde mij. Ik reis niet veel, zeker geen verre reizen en zie boeken en films als adequate vervanging. Een kijkje in andere cultuur spreekt mij wel aan. Al snel kwam de teleurstelling.

De film begint in London, waar Eleni (Mirto Alikaki) een dankrede uitspreekt nadat ze tot hoogleraar is benoemd. Zij woont en werkt als hartchirurg in London en zal, leren we in de introductiebeelden, teruggaan naar haar vader Kyriakos (Ilias Logothetis) in Griekenland. Het is dus geen Griekse tragedie in een modern jasje, waar ik min-of-meer vanuit was gegaan, maar een universeel realistisch verslag van een levensloop die overal op de wereld zou kunnen plaatsvinden. Even schakelen dus.

Het verhaal ontwikkelt zich langzaam en ik betrap mijzelf erop dat ik het verhaal begin in te vullen. Ik voorzie, verwacht bepaalde wendingen, maar er gebeurt niets bijzonders. Ik overweeg om te stoppen met kijken. Maar toch blijf ik hangen. Niet door de verwachting hoe het verhaal zal eindigen. Ik heb geen idee en het boeit me ook niet. Wat is het dan wel?
Na een kortstondig maar rijp beraad met mijzelf kom ik tot de conclusie dat het juist de vorm is waarmee het alledaagse wordt weergegeven die mij boeit. De woordenwisselingen, ruzies, komen heel natuurlijk over. Niet verder gedramatiseerd dan nodig is. Hetzelfde geldt voor de herinneringen uit Eleni's jeugd. Herinneringen waarin we de titel van de film (De boom en de schommel) als metafoor voor haar jeugd terugzien en ik zie nu ook de symboliek van de eerdere gebeurtenis op de dag dat zij bij haar ouderlijk huis arriveert.

Kyriakos heeft een droom en wil deze nog voor zijn dood verwezenlijken. Door Eleni erbij te betrekken hoopt hij deze ook veilig te stellen na zijn dood. De dochter reageert echter niet erg enthousiast. Ook blijkt dat niet iedereen is die hij/zij zegt dat ie is. Misschien toch een beetje een Griekse tragedie?
De cast kruipt naadloos in de huid van de karakters. Iedereen, ook de kinderen, komen natuurlijk over. Ze passen bij elkaar. Niemand speelt een rol. Misschien alleen de inwoners uit het dorp die als figuranten heel erg hun best doen zichzelf te zijn.
Je voelt de ontknoping aankomen. Een apotheose die zo voor de hand ligt dat je je de vraag kunt stellen of Kyriakos wel al zijn opties goed heeft overwogen.

Ik wil het niet, maar weet dat mijn verzet vergeefs is geweest, als ik aan het eind toch een traantje moet wegpinken.

De beste leugen ligt heel dicht tegen de waarheid en het antwoord op de vraag of hij al dan niet is gerekruteerd door de CIA is dan ook niet zo belangrijk. Eén ding is zeker Chuck Barris had een zeer grote fantasie, die hem in staat stelde om voor die tijd baanbrekende gameshows te bedenken (John de Mol avant la lettre).
Dit is het portret van een levensgenieter American Style, de jacht op roem en geld. Het is de verfilming van zijn door hem zelf geschreven memoires en dus een reflectie van hoe hij wil, dat anderen hem zien.
Sam Rockwell en Drew Barrymore creëren respectievelijk een geloofwaardige Chuck en Penny. Jim Byrd (Clooney) ziet er uit als een karikatuur met die opgeplakte snor en speelt ook niet de beste rol uit zijn carrière. Toch is het door hem dat ik deze film wilde zien. De films waar hij als producer of, zoals in dit geval, als regisseur bij betrokken is, ontstijgen de middelmatigheid waardoor de meeste succesvolle Amerikaanse films worden gekenmerkt. Deze film zit er een beetje tussen in.
Het verhaal wordt vlot op het scherm gebracht zonder teveel diepgang, waarschijnlijk met als belangrijkste reden dat deze bij Barris simpelweg niet aanwezig was. De participatie van Hollywoodsterren, al dan niet als cameo, doet wat mij betreft de film ook geen goed, maar past helemaal bij het door Barris gewenste imago: Among the rich and famous.
Clooney is er in geslaagd de film zo dicht mogelijk bij Barris the houden, maar heeft daarmee wat van de kracht van het verhaal voor de meer objectieve kijker weggenomen. Fragmenten van de muziek uit de jaren zeventig, waaronder The Who, tillen deze film nog net naar een 6.

Ik mag graag films uit mijn jonge jaren terugzien en mijzelf baden in een meer van nostalgie. Op het moment dat ik deze titel zag dacht ik direct aan de boeken van Robert Ludlum die ik bijna allemaal heb gelezen en velen zijn verfilmd. Maar deze titel is niet van Ludlum, maar van John Grisham en de schrijvers verschillen ook bijna dertig jaar in leeftijd. Dus mijn gevoel van nostalgie werkt ook wanneer ik denk dat ik de film gezien heb.
Nu ik hem wel gezien heb, zou hij evengoed in 1973 in plaats van 1993 gemaakt kunnen zijn, maar maakt dat de film tijdloos? Het is nu bijna 2023, dertig jaar later en vijftig jaar met gevoelstemperatuur. Ik heb er met plezier naar gekeken, maar de spanning was weg. Je weet dat in die tijd de hoofdrolspelers niet halverwege de film werden vermoord en meestal ook niet aan het eind. De dialogen vond ik soms ook wat verwarrend, maar dat gebeurt vaker wanneer een boek wordt gereduceert naar draaiboek. Dus zes punten voor het nostalgische gevoel en een puntje extra voor de jonge Denzel en Julia.

Dit was een lastige. Ik houd absoluut niet van illusionisten. Ik wil alles begrijpen en wordt gillend gek, als ik voor de gek wordt gehouden. Dus ik had mij voorgenomen om deze voorbij te laten gaan.
Maar de hoge waardering en lovende reviews, zie hier de kracht van reviews, verleidde mij om toch een poging te wagen. Ik zei tegen mijzelf: 'Kijk er vooral naar als een film. Plot, acteren, casting, editing etc.' Maar helaas, het is bij een poging gebleven. Ik vond het verhaal springerig, het acteren vlak, dus ik ben na 45 min. afgehaakt. Het lukte mij niet onbevooroordeeld naar deze film te kijken. Mijn verlies.

Ik krijg nog altijd een goed gevoel bij dit genre films. In de jaren zeventig bezocht ik geregeld het filmhuis in Rotterdam, om het in een soort trance te verlaten. Films van over de hele wereld, waaronder deze Franse film, werden er vertoond. Ze hadden een ander ritme, een andere taal (geen Engels) en een ander gevoel.
Dat gevoel komt nu nog steeds terug, ook al is het tempo erg laag. Jean-Louis Trintignant heeft mij altijd geboeid. Speelt vaak onderkoelt en in deze film houdt zijn trage manier van spreken de spanning erin, op momenten dat verveling op de loer ligt. Met vrouw Nadine (regie, co-writer) en dochter Marie (op dat moment 11 jaar) is het een familieproductie, maar komt niet geforceerd over.
Het plot ontwikkelt zich op natuurlijke wijze, geeft niets te vroeg weg en wordt ook niet ongeloofwaardig. Het acteren is nog zonder vangnet -lees: zonder special effects, waardoor de charme van deze film alleen maar toeneemt.
Ik ben blij dat deze films nog steeds te zien zijn, zodat ik mij van tijd tot tijd er aan kan laven.

Dat kunnen ze wel, Scandinaviers in het algemeen en Denen in het bijzonder, alledaagse situaties transformeren naar een spannend plot. Hoewel je sommige acteurs al kent uit andere producties, blijven ze geloofwaardig. Dat heeft alles te maken met het niveau van de acteurs, maar ook met casting. Ondanks de "toevalligheden" in dienst van de spaning blijft het van het begin tot het eind boeien.

Als algemene stelregel kijk ik geen Amerikaanse films, de Amerikaanse cultuur spreekt mij niet aan, maar ik ben altijd op zoek naar uitzonderingen. Films die die cultuur ook afwijzen. En eerlijk gezegd zijn er dat toch nog wel wat.
Bij deze film werd mijn aandacht getrokken door enerzijds het plot, maar ook doordat Jennifer Jason Leigh erin meespeelt en ook nog co-writer is. Maar helaas, halverwege verloor ik mijn concentratie. De karakters kwamen maar niet tot leven. De relatie tussen de afstandelijke neuroot Greenberg (Stiller) en de deurmat Florence (Gerwig) ervaarde ik als bijzonder ongeloofwaardig, of anders gezegd te Amerikaans. Leigh had een zeer bescheiden rol en ik ben gestopt met kijken. Ik realiseer mij dat er wellicht in de tweede helft een ontwikkeling zou kunnen plaatsvinden, waardoor ik het begin in een ander perspectief zou gaan zien, dat gebeurt wel vaker, maar ik ben bang dat deze film bevestigd waarom ik liever geen Amerikaanse films kijk.