Profiel van Opeiron

Wat er ook gebeurd in de wereld, verloochen jezelf niet.

Ja, hij wordt weer opgenomen. Ik kijk later, ;)

Bedankt voor de tip. Nog even wachten op Netflix.

Films die mij raken hebben tijd nodig om te landen. Mijn ego zeurt al een paar dagen om een review over deze film te schrijven. Geïrriteerd houd ik hem op afstand. Hij begrijpt hier niets van, dit is toch één van de films die de moeite waard zijn om iets over te zeggen. Zeker, maar hij is bijzonder actueel en confronterend, dat maakt mij boos en verdrietig tegelijk.

Uiteindelijk stem ik in, maar ik wil wel met hem afspreken het kort te houden. Hij is het er niet mee eens. Er is zoveel over deze film te zeggen, schitterende beelden, uitmuntende acteerprestaties enz. Dat klopt, maar het is een misdaadfilm en ik ben bang teveel weg te geven. Hoofdschuddend in mijn hoofd stelt hij dat de misdaad slechts het frame is van de spiegel die ons wordt voorgehouden. Ik knik instemmend.

We nemen informatie op door middel van onze zintuigen en interpreteren deze vervolgens tot een conclusie. Deze film laat zien met welke valkuilen onze interpretaties worden geconfronteerd. Als kijker betrapte ik mijzelf geregeld op gedachten als: Ik wist het wel!, Nee toch! Echt? Dus toch. Nee, hier geloof ik niets van, enz. Telkens word je op het verkeerde been gezet en als je goed op (jezelf) let, merk je dat je een voorkeur hebt hoe het verhaal zich zou moeten ontwikkelen.

Ik absorbeer het actuele nieuws niet anders dan als kijker naar deze film. Ik realiseer mij dat de mens manipuleerbaar is en niet in staat is de absolute objectieve waarheid te kennen. Hij interpreteert en creëert zijn eigen waarheid.

Mijn woede wordt niet opgewekt door de misdaad in de film, maar door de confrontatie met de dagelijkse realiteit. We leven in een wereld waar fakenews ons leven bepaald. Deze film laat zien dat nepnieuws het best werkt als het gemanipuleerde feiten zijn- waar rook is, is vuur. De rookwolken vermengen zich met die van mijn eigen vuur. Dit is menseigen en altijd zo geweest en de verspreiders van nepnieuws maken handig gebruik van deze menselijke omissie.
Mijn woede maakt plaats voor verdriet, wanneer ik mij realiseer dat ik niet in staat ben om de waarheid te onderscheiden en mij moet beperken tot een waarheid. De vurige waarheid van mijn ego.

Er was iets, ik weet nu nog niet wat, wat mij deed besluiten deze film te gaan zien. Meestal leidt dit soort spontane acties tot een voortijdig einde, nu niet. Toch kan ik niet zeggen, dat ik gegrepen werd door deze film, integendeel, ik voelde mij met de minuut ongemakkelijker. Ondanks dit ongerief liet deze film me niet los.

Een film als deze schreeuwt om een slechte waardering. Hoeveel punten geef je aan pijn? (Dit is één van de redenen dat ik gestopt ben om films punten te geven, een ander is schoonheid). Je hebt pijn en je hebt pijn. Dan is er nog die andere pijn, een pijn waar je zover mogelijk van vandaan wilt blijven en dat is de pijn die door deze film rauw in je gezicht wordt gesmeten.

Ik ben altijd kritisch naar de Amerikaanse mainstream films die zo gestileerd worden dat zelfs de meest gruwelijke verhalen, iets heroïsch meegeven en een moralistische boodschap. Niet deze film. De onderzoekjournalist Christian Baker (Johnny Whitworth) en de vader Michael Watson (Maurice McRae) dragen deze film. De overige acteurs spelen (letterlijk) geen rol, maar dragen hun teksten voor, als bij een table read. Ik denk dat dit een bewuste keuze is, het krijgt hierdoor het karakter van een documentaire. Het versterkt de realistische beleving en dus ook de pijn. Ik kreeg het gevoel dat ik bij volle bewustzijn werd gescalpeerd en naarmate de film duurde kwam het besef, dat het niet bij mijn scalp zou blijven.

De meeste scénes tonen de hel waarin Michael Watson en zijn gezin terecht zijn gekomen. Lange scénes. Close-ups van monologen, die de machteloosheid en radeloosheid goed in beeld brengen, maar doorzettingsvermogen van de kijker vragen. Ik betrapte mijzelf er op dat mijn duim een paar keer, als in een reflex, even de doorspoelknop beroerde; tien seconden, maar toch.

Wanneer we naar een film kijken, ook bij zo’n controversieel onderwerp als dit, willen we geëntertaind worden. Een thriller waarin we op zoek gaan naar de dader en het recht zegeviert. Dat gebeurt hier absoluut niet. Ook de twee hoofdrollen worden zonder dramatisering neergezet, geen Oscars.

Niet alleen de vermissing van de dochter, maar vooral de lakse, vooringenomen houding van de politie wordt door de minimalistisch, niet gedramatiseerde setting dik onderstreept. Dus toch een boodschap? Nee, eerder een constatering, het is zoals het is. Toch denk ik dat de makers iets willen zeggen, iets losmaken.

Ieder van ons is een radertje in de machinerie van de maatschappij. Door weg te lopen –door te spoelen, voor de pijn, strooien we zand in de machine en loopt deze langzaam maar zeker vast. Deze film dwingt ons, om naar onszelf te kijken. Rauw, ontdaan van onze karakteristieke huid, dat is naar mijn bescheiden mening de intensie van deze film. Gaat dit lukken?

Na afloop word ik toch nog gegrepen, door de titel, daar is over nagedacht.