Profiel van HugoGw

Eerder een docu (want autobiografisch verhaal van de regisseur) dan een speelfilm over een gezin in crisis, waarvan de oudste zoon van jongs af aan een persoonlijkheids-aandoening heeft en suïcidaal gedrag vertoont. Welk ‘etiket’, vgl. ODD, nog meer op hem geplakt kan worden, is mij niet duidelijk geworden. Ook is voor mij de (fact of fiction-)vraag of de vrouwelijke hulpverlener met camera, op wie de film zich later focust en die over hem een rapport inzake uithuisplaatsing opmaakt, de zus is die op volwassen leeftijd herinneringen ophaalt, of van Jeugdzorg is en zich daadwerkelijk over hem ontfermt: verleden, heden en toekomst overlappen elkaar in fragmentarische, diffuse, poëtische beelden van cameravrouw Maya Bancovic. Hoe het ook zij, de film kreeg de jongerenjury Award op het Leids IFF 2025. Ook winnaar van de Swatch First Feature Award op het IFF Locarno 2025 en Best Canadian Discovery Award op het TIFF 2025. Ik heb kennelijk iets gemist: de hulpverlener met camera moet, bij nader inzien, wel de regisseur zelf zijn, die in een reis door het verleden haar eigen ouderlijk gezin onder de loep neemt, als een Droste-effect, verweven in haar autobiografische memory lane. In mijn ogen een niet geheel geslaagde gimmick.

Nihilistisch depri-daklozenportret. Dat de hoofdfiguur zo irritant, onsympathiek, manipulatief - en allesbehalve clean - is, helpt ook niet mee.

Voor liefhebbers van een politieke film vol symboliek tegen de achtergrond van Lagos, 1993, stad van eenzame angst, en hoop, die het noodlot - in de gedaante van de junta - tart. Democratie in Nigeria wordt gespeld als Democrazy.

In een woord: gestoord. Als de film voor pakweg de helft was ingekort: prettig gestoord (twee woorden).

De hoofdpersoon heet Lucia. Dat zal geen toeval zijn: de Heilige Lucia had, volgens de legende, aan Jezus beloofd voor altijd maagd te blijven. De Lucia in de film worstelt nog met de vraag of het celibaat - ‘de aanraking van Jezus’ -een reële keuze is …