Reacties

Deze aflevering van Trainwreck is niet zo goed. Een 6 is al aan de hoge kant, en alleen als je helemaal niks meer weet van de Balloon Boy. Het is een beetje een non-verhaal dat wordt opgeblazen (pun intended) tot 'kijk eens naar beide kanten van het verhaal'. En die zijn er niet imho.

:) Wat doe je je seo-woorden weer goed, Renee! :D 18+ voor volwassenen. :) Ik herhaal het nog maar eens.
Doet me denken aan die aflevering van de animatieserie voor volwassenen Rick and Morty, waarin honden ineens telepathisch kunnen praten en superslim worden. De gecastreerde hond van de familie vraag dan aan de dochter 'waar zijn mijn ballen'. Tennisballen? Hm?

Deze Trainwreck documentaires zijn eigenlijk allemaal best interessant, lijkt het. Maar ook erg oppervlakkig. Gek genoeg had ik destijds al niks met dit merk, maar na het horen van de ervaringen van mensen die er werkten ... jemig.

Als je nog jong bent (onder de 28 of zo) kijk dan deze docu. Wees je ervan bewust dat mensen soms misbruik maken van je jeugd en enthousiasme ... én gebrek aan levenservaring.

:) Ben ik toch blij dat ik mijn eigen leven al enerverend genoeg vind. Ik hoef de sores van een ander niet te volgen.

De echte aanrader, voor mij, uit deze series en films is nog steeds: Mad Men. Dan mag je die best bingen voor-ie weg is.

Het is een heerlijke serie voor op de achtergrond, en om bij in slaap te vallen.

Net niet. Te serieus, te veel sf en te weinig fantasy.

Dave kreeg geen kans om zijn humor toe te voegen, Mila speelde het helemaal straight en niet over de top. Dit had een geweldige grootse en overdreven fantasyfilm kunnen zijn. Maar 45% kans dat als je Van Helsing (2004) leuk vond, dat dit dan ook iets voor je is.

Heeft niks te maken met verhaallijn, want dat is prima fantasy-voer. Heeft voor mij te maken met dat de regisseur blijkbaar een serieuze sf film wilde neerzetten terwijl het script duidelijk de fantasy kant op ging.

Dit leek me wel een leuke film, maar ik kan het helemaal niet terugvinden op Netflix. Staat het daar onder een andere titel misschien?

Weer een vrouw die probeert een diersoort te redden en goh: weer hebben vooral mannen daar kritiek op.
En dan mag het natuurlijk vooral ook niet over de vrouw en haar leven en achtergrond gaan, want ..
Het gaat om de haaien en hoe wreed mensen kunnen zijn naar wezens en dingen waar ze bang voor zijn. Of dat nou haaien of vrouwen zijn.

Is Ocean Ramsey op dezelfde lijn als Jane Goodall, Dian Fossey? Misschien wel, misschien wel.

Yep. En toch heb ik er wel een 7 voor gegeven. Omdat het ook met die tekortkomingen juist interessant is. Kijken waar de focus op gelegd wordt en waar niet.
Maar ik ben het met je eens dat dit eigenlijk niet echt een docu is.

De manier waarop de documentaire de feiten presenteert is niet echt objectief, want het zijn puur soundbites van passagiers (waarvan ik de drie dames wel het meest irritant vond overkomen, vast niet hun schuld, maar van de keuze van fragmenten).

Het is dus een beetje lege documentaire over oeps: poep en pies hihihihi. Nee, niet grappig, maar blijkbaar gebruiken Amerikanen liever een vies toilet dat niet doortrekt dan dat ze in een rood plastic zakje moeten poepen. Vieze mensjes :)

Wél duidelijk is dat het kapitalistische bedrijf dat de cruise aanbood graag het geld inde van de passagiers maar liever niks deed aan onderhoud. Trek je eigen conclusie en jammer dat daar maar 10% tijd aan wordt besteed in de docu.

Iedere keer als ik de serie weer kijk denk ik 'ja maar nou zal ik het toch wel cringe vinden'. Maar nee, ik kan er nog steeds enorm om lachen. Typische Britse humor, en zulke (lieve?) losers. En ik heb ook iets meer begrip gekregen voor de pubertijd-stunts van jongens.
Mannen, jullie hebben het ook echt niet makkelijk.

Eerlijk gezegd vond ik dit alleen maar leuk vanwege de muziek van Phil Collins. Maar dit is niet uit 'mijn' gouden periode van Disney. Erg werkend op de emoties en te weinig echte humor, naar mijn smaak.

Jammer. Het verhaal is niet echt interessant. En dat is echt jammer, want de achtergrond, met name de native achtergrond van de supporting cast, is wel interessant en daar zitten ook echt leuke personages tussen. Ook leuk dat er native muziek in zit.

Maar ondanks dat ik enorm genoot van Vincent D'Onofrio (en de setting) was ik helemaal niet geinteresseerd in de hoofdpersoon Maya. Dat lag echt aan hoe haar verhaal verteld werd (of juist niet) en de saaie manier waarop het bedacht was.

Sla maar over, denk ik dan. Of binge het, want dit is in principe gewoon een film die in hapstukjes in geknipt.

Ook al gebeurt er niet zo heel veel spannends in deze film, de relatie tussen een vader en dochter is wel herkenbaar. In dit geval was de vader (Grammer) nogal afwezig en zoekt hij zijn dochter (Bell) op als ze gaat trouwen. Er zit dus nog heel veel onopgelost leed tussen die twee.

En toch is het een komedie. Want het is ook wel heel absurd en grappig. De vraag van hoeveel je op één van je ouders lijkt komt ook bovendrijven en ik denk dat we daar allemaal wel iets mee hebben. En of dat nou echt uitmaakt, of dat je toch je eigen persoontje bent. Ach. Dit is een lieve film. Fijn voor op de achtergrond of juist iets om met een half - anderhalf - oog te bekijken.

Dan ga ik het op YT opzoeken :)
Ja, uit het boek proefde ik wel een beetje dat er wat angst voor vrouwen uitsprak. Dat citaat ook: dat als een vrouw maar verleidelijk genoeg is, dat je dan als man geen weerstand kan bieden. Onzin :) Zo ontstaan uitspraken als 'ze vroeg er toch om.'

Misschien moet ik even op zoek naar de dvd! Het boek heb ik al 3x gelezen en is, voor zijn tijd, een hilarisch pulp-verhaal.
Man, wat zijn sommige mannen toch bang voor vrouwen :) Ik denk niet echt dat het precies op deze manier nog in deze tijd past.

Het is niet mijn ding. Ik vond het zo op het eerste oog erg ... leeg. Maar er is vast een 8-jarig publiek voor.

Solide en lieve film. Ja, een beetje vreemd, maar ook weer niet. Dit ligt een beetje in de lijn van de film Cocoon (1985), waar ook een groep senioren iets met buitenaardse wezens van doen hebben.
Ouder worden is niet makkelijk, maar we zijn allemaal ooit eens jong geweest, en iedereen wordt op een moment toch een beetje oud. Hopelijk.
Dus vlak ouderen niet uit, en stel je bij deze film eens voor dat ze niet 3 senioren maar 3 kinderen gecast hadden. Had je net zo'n leuke film gehad.

Het is een feest van herkenning voor ons, met verschillende acteurs die we van andere zaken kennen. Het is inderdaad ontzettend goor. Dat heeft iets te maken met het Engelse woord 'gore'. Dit is pure gore.

Het is dus geen aanrader als je liever geen ontbindende zombies ziet, of bloederige vleesmassa's.

Maar als je daar wél van houdt, dan is het prima te doen en dan kun je de humor ook een beetje begrijpen. En er zit natuurlijk een laagje onder, zoals bij veel horrorfilms.

Ik zie nog geen nieuwsberichtje op deze site ...
https://www.youtube.com/watch?v=WsK-KPi_w3w

Mijn favoriete (echt) science fiction spoof film (met o.a. Star Trek's Tim Russ in een mini-rolletje voor hij Tuvok was).
En NU, in 2025 kondigt de 99-jarige Mel Brooks het langverwachte deel 2 aan. Langverwacht, omdat in de film de sequel al wordt aangekondigd.

Nog steeds relevant! Tuurlijk herken je de Star Wars referenties en de weinige Star Trek-dingetjes ook. Maar daaronder is het toevaliig ook nog eens een leuk verhaaltje dat met de humor goed in elkaar steekt.

Nog niet gezien? Dan wel doen voor 2027, als de sequel uitkomt.

Ik denk ook echt dat hier te veel inside jokes in zaten voor de Marvel fans. En dan gaat 70% van de film langs je heen als je die niet herkent. Dat is jammer, maar inderdaad ook prima. Er zijn genoeg andere films om wel van te genieten.

De serie is ontzettend leuk! Ik ga die binnenkort ook weer eens voor de derde, vierde keer zien. Let op: de serie heet Firefly (2002)

Van dezelfde regisseur als Walk the Line (2005), wat een magistrale biopic was over Johnny Cash, waar Bob Dylan ook even langskwam. Zo komt Cash ook in deze film langs. Andere acteur, dat dan weer wel.
Ik was wel een beetje bekend met de liedjes van Dylan, maar eerlijk gezegd is het niet helemaal mijn ding. Toch is het verhaal wel interessant. Ik was met name onder de indruk, natuurlijk, van Edward Norton. Ja, Chalamet ook. Maar Norton is toch wel een echte kameleon.
Zo'n rebel als Dylan was in de muziekindustrie, dat hebben we nu niet meer. De labels laten je dan meteen vallen. Misschien inspireert het een nieuwe rebelse golf in de muziekindustrie.