Reacties

Barbie was wel degelijk bedacht voor meisjes (Barbie-fan hier). De Duitse Lilli doll (puppe?) was weer gebaseerd op een volwassen (sexy, op mannen gerichte) cartoon. Dat de Lilly poppen uiteindelijk ook populair werd bij kinderen - meisjes, met poppenhuizen, met name, en dat Handler dát zag en een kinder-versie maakte van de pop ... ach. Zij had een ander doel met haar speelpop, iets wat de 'mannelijke' bedenkers van de pop niet voor ogen hadden. En Lilli werd door Mattell gekocht en ... aan de kant geschoven. Want blijkbaar was er toch genoeg eigens aan Barbie ... en nou hou ik mijn kop :) (Er is ook een leuke aflevering van The Toys that Made Us - Netflix, over Barbie.)

Ik mag dit jaar (na een veto van mijn wederhelft vorig jaar) eindelijk weer eens de kerstaflevering van Bottom zien (Holy). En dan gaan we vast weer Christmas Vacation kijken.

Dit lijkt me een hele interessant serie! Leuk dat ze met tweelingen werken. (Maar ik kan me ook identieke tweelingen herinneren die van plek wisselden zonder dat je het doorhad ... dus ik hoop dat deze tweelingen iets eerlijker zijn :P)

Nope. Ik ben erbij in slaap gevallen. Het boek was nog wel te doen, maar het blijft een truukje. (Dan Brown boeken zie je ook het vaakst terug bij tweedehands winkels, geloof ik. In ieder geval in het Verenigd Koninkrijk). Saai, saai, saai.

Ik wil deze film nooit meer zien. Punt. Het is mooi (het boek is ook mooi, maar zal ik nooit een tweede keer lezen). Maar ook zo deprimerend en hard en ... Toch raad ik hem aan. Maar één keer is genoeg.

Proberen is al heel wat! :)

Ik heb 'het boek' gelezen, gebaseerd op de ervaringen van de gouvernante uit de film (die heeft echt bestaan). Het was geloof ik wel een beetje dik aangezet met wat fantasie, maar op zich leende zich dat prima voor een kleurrijke musical. Een dansende Yul Brynner (die op dat moment met één long minder leefde, ivm longkanker) is ook leuk om te zien.

Er zitten natuurlijk haken en ogen aan, want de casting en het exotisch-fetishism etc is nu niet bepaald modern. Maar toch is er een mooi verhaal uitgekomen, ook over vrij zijn om te doen wat je wil, en lief te hebben wie je wil.

Het is alweer een poos geleden dat ik de film zag, maar er is me wel bijgebleven hoe mooi de film was. En ik was ook onder de indruk van Brad Pitt, eigenlijk ook verbaasd. Want tot dan had ik hem niet zo ingeschat (ondanks dat hij al een paar keer van een klein rolletje iest groots wist te maken). Soms moet je een verhaal ook maar gewoon als een verhaal zien en sommige bijzaken maar even aan de kant schuiven. Toch maar weer eens zien. Wie weet vind ik het nu enorm tegenvallen.

Toegegeven dat ik alleen nog de eerste afleveringen heb gezien, maar wat een prachtige serie! Ik ben heel benieuwd naar de rest van de afleveringen.

Ik ben na het zien van deze comedie bijna aan toe om zelf ook maar eens een all-inclusive in Benidorm te gaan doen. De eerste drie seizoenen zijn het leukst, met heerlijke personages. (Ik zie dat er geen bechrijving is ...)
In het all-inclusive hotel Solana in Benidorm kom je een scala aan mensen tegen, allemaal op zoek naar een goedkopen, maar luxe aanvoelende vakantie. De familie Garvey, inclusief schoonmoeder, probeert te genieten door zo min mogelijk geld uit te geven. Er is een stelletje dat bijna op het punt staat uit elkaar te gaan en een stelletje dat eigenlijk neerkijkt op het fenomeen all-inclusive, maar geen geld hebben om in een duurder hotel te gaan zitten. Tel daarbij het personeel met een flirterige barman en andere zaken, onder de warme zon, lekker aan het zwembad. En let op het swingers-koppeltje.

Eén van de weinige films waarbij ik de bioscoop ben uitgelopen omdat het tergend langzaam, saai en slaapverwekkend was. Daarom herinner ik me ook dat ik de film 'gezien' heb. Vraag me niet waar het over ging.

Waarom krijg ik altijd spontaan de kriebels (en niet de fijne) als ik het woordje reboot hoor ... Maar op zich zou een leuke, zichzelf niet al te serieus-nemende serie, over het 'paranormale' en 'aliens' best wel weer leuk zijn. Mag ook een nieuw idee zijn.

Een 7, of een 8? Was het wel mogelijk om van een bijna-sketch-show (want dat is het net niet) een volle film te maken? Ja. Een bizarre film van een bizar plaatsje ergens in nergens in Engeland. Of het ook leuk is als je de tv serie niet kent ... dat weet ik niet. Probeer het eens. Ik vond het in ieder geval leuk.

De term magical negro is een behoorlijk bekende 'trope'. Kan me eigenlijk niet voorstellen dat mensen dachten dat het om een soort van Harry Potter zou gaan? Heb je daar bronnen van ;) ?
Maar prima, laat er maar controverse zijn. Laat mensen maar eens nadenken over wat voor stereotypes ze aannemen als 'flatteus' terwijl ze het niet zijn. :)

Het zegt alleen zo weinig. Uit de top tien heb ik maar één serie gezien en geen van de andere staat op mijn kijklijst. Ik heb dan ook niet het gevoel dat ik echt ets gemist heb. En er staan ontzettend veel andere leuke dingen op mijn kijklijst.
Ik vind de cijfers zonder verdere context dan ook nogal nietszeggend.

Het is een meesterlijk film (pun intended). Net in de bioscoop gezien. Carey Mulligan staat als eerste op de castlijst bij de aftiteling, en misschien is dat wel heel mooi.

Op een rustige zondagochtend in de bioscoop gezien (ook al komt-ie over drie dagen op Nettflix). Ik heb natuurlijk geen idee wat iemand van de film verwacht, maar op basis van de trailer mag je er vanuit gaan dat het over een dirigent en componist gaat die misschien wel enige grote dingen op zijn naam heeft.
Waar de film over gaat, in de kern, is een complexe relatie en een complexe man. Dat het in zwart/wit is of in kleur, of dat er in gerookt wordt, zijn bijzaken. Natuurlijk.
Filmisch is het een prachtige film. De vroege periode, die toevallig plaatsvindt in de tijd dat er zwartwit films waren, is ook precies zo gefilmd als de stijl was in die tijd. Dan komt de periode dat er kleurenfilms werden gemaakt en dat komt ook overeen met de stijl van die films. En ja, er is zelfs een scene in de jaren 80 en ... nou, je snapt het ;) Zelfs de manier waarop de acteurs spreken past in die tijd.

De stijl van acteren is heel natuurlijk, of zo dichtbij als mogelijk. Alsof je aan een tafeltje zit in een restaurant en de groep naast je leeft gewoon hun leven. Daardoor voelt het, als je daarvoor open staat, heel intiem en dichtbij.

En daar moet je wel rekening mee houden, want in elk leven zitten pieken en dalen. En als je je net een beetje aan de mensen in de film begint te warmen, kan er zomaar ineens iets ergs gebeuren, natuurlijk. Geen gebouw dat opblaast of een buitenaardse invasie, maar juist iets herkenbaars en dichtbij.

Let goed op: hoewel Bradley Cooper zowel de hoofdrol speelt als de regisseur is, plaatste hij zijn tegenspeelster als eerste op de castlijst. En dat is gezien de wat de film ons laat zien heel mooi.

Edit: misschien een idee om een film als On The Town of West Side Story nog eens te zien vóórdat je deze film ziet. En waar blijft mijn Gene Kelly biopic, mensen??

Wow. Spannende film op zich. Maar schrijnend als je bedenkt dat dit soort 'horror' dagelijkse kost is als je door een bepaald type mens omringt wordt.

Dystopische film, toch wel. Misschien niet apocalytisch, maar als we zo'n toekomst tegemoet zouden gaan, dan word niemand er echt vrolijk van.
Toch aan te raden om te zien.

Toen de film voor het eerst uitkwam was het bijna een revolutionele animatiefilm: niet handgetekend, maar met de 'computer'! En omdat het verhaal zo tijdloos is (dat doet Disney vaak goed) is het nu nog steeds een fijne film om met de familie te zien. Of met je hond, als die van tekenfilms houdt. Slinkie is dan de meest interessante figuur :)

Owww, toch wel weer erg goed! Mooie film, met eigenlijk genoeg materiaal voor twee losse films. De combinatie werkt goed. En films over de filmindustrie zijn altijd interessant.

Nope.
Gebaseerd op het boek I Am Legend (maar dan super-losjes geinterpreteerd). Maar The Omega Man (de tweede 'verfilming' van het verhaal) is veel leuker om te zien Dit is nauwelijks een actiefilm te noemen, maar ook een filosofische verdieping komt er niet uit. Jammer.

Ik zeg iedere keer weer: ik hou niet zo van films met Jim Carrey dan dan bam! Dan is er een Truman Show waarin hij een geweldige rol speelt.
Big Brother begon in Nederland een jaar nadat deze film uitkwam. Goh.

Nog steeds een goed verhaal (en naast de fantastische rollen van de twee Edwards, ook twee Star Trek acteurs in dee film :) ). Hoe hard de film ook is, je mag er uiteindelijk best wel een beetje hoop uit putten.

Da's wel mijn soort humor. En ik ben ook wel fan aan het worden van Rhys Darby (hij deed ook een van de stemmen in Voltron: defender of the universe). De korte afleveringen worden ook opgevuld met korte, grappige, liedjes. Lekkere nonsens.