Recensie 'Your Place or Mine'

Romantische komedies, ze blijven mateloos populair en worden aan de lopende band gemaakt. Het overgrote deel is bedroevend slecht - met name in ons eigen kikkerlandje - en de meeste romkoms zijn over het algemeen wel aardig. Het is niet veel anders met de Netflix Original-film Your Place or Mine (2023).

Debbie (Reese Witherspoon) en Peter (Ashton Kutcher) hebben 'het' een keer gedaan. Om precies te zijn, 20 jaar geleden en zijn sindsdien beste vrienden. Zij woont in Los Angeles met haar dertienjarige zoon en hij woont in New York, in een riant, ruim appartement, net onder de Brooklyn Bridge. Ze bellen elke dag en als zelfs zijn nieuwe vriendin verzucht waarom ze dan niet bij elkaar zijn, is het antwoord simpel: ze zijn gewoon beste vrienden.

Redder in nood

Door een speling van het lot vertrekt zij voor een week naar New York. In eerste instantie om hem weer te zien terwijl ze een oppas voor haar zoon heeft geregeld. Maar als die oppas na een reeks van afwijzingen opeens een auditie voor een rol te pakken heeft, loopt alles anders. Redder in nood is Peter, die naar Los Angeles komt en de zorg voor Jack, haar zoon, op zich neemt. De moeder is natuurlijk een overbezorgd type die alle gevaren voor haar kind wil wegnemen. Jack is een flierefluiter die geen gevaar ziet en alles aan het toeval overlaat. Het is natuurlijk geen toeval dat moeder in New York ontspant en dat Peter Jack leert dat er ook best wat avontuur in zijn leven mag worden toegelaten. De film maakt veelvuldig gebruik van split-screen. Waarschijnlijk om duidelijk te maken dat ze allebei aan de andere kant van het land wonen en daardoor gescheiden zijn. Verder voegt het niet veel toe. Ook de geschreven tekstballonnetjes in het begin van de film, om details aan te geven, zijn een beetje kinderachtig.

De film wordt bevolkt door twee acteurs die zo ongeveer het patent op romcoms hebben: Witherspoon en Kutcher. Je kan twee minder goede acteurs voor je film hebben. Daarmee heeft regisseur Aline Brosh McKenna ook meteen de sterkste troef in handen. McKenna, die meer schrijft dan regisseert, schreef onder meer het script voor de film The Devil Wears Prada (2006). Daarnaast zitten er ook een paar heel aardige bijrollen in, met één uitzondering: Steve Zahn als de geflipte tuinman Zen. Zen als in Zenboeddhisme grapt hij nog, die alleen maar irritant is en nergens echt grappig wordt.

Chemie redt de film

Nergens worden de clichés vermeden. Sterker nog, ook deze romcom eindigt op een luchthaven, maar de chemie tussen Witherspoon en Kutcher is goed en geloofwaardig. Het verhaal is natuurlijk voorspelbaar en zelfs een kleuter kan deze zo uittekenen. Ondanks dat de twee personages er twee uur over doen om erachter te komen dat ze natuurlijk veel meer zijn dan alleen maar vrienden, verveel je je eigenlijk geen minuut. De film kijkt lekker weg, bewandelt nog een paar aardige zijpaden, waarin leuke bijrollen voorbij komen en voor je het weet rolt de aftiteling over je scherm. Zal je deze film lang onthouden? Nee, waarschijnlijk niet, maar je kunt deze gerust opzetten met Valentijnsdag en je geliefde nog eens goed in de ogen kijken.