Recensie 'Return to Seoul'

Frédérique, Freddie voor vrienden, reist op haar 25ste in haar eentje naar Seoul. Ze werd als baby geadopteerd door Franse ouders en is nu voor het eerst terug in haar geboorteland. Zoals iedere twintiger heeft ze een idee over wie ze is en wil zijn, maar ze loopt ook rond met veel vragen. De antwoorden op die vragen vindt ze misschien wel in Korea - maar waarschijnlijk gewoon in haarzelf.

Op de eerste avond loopt Freddie meteen iemand tegen het lijf die vergelijkende literatuurwetenschappen studeert en gespecialiseerd is in Franse en Aziatische teksten. Hoewel deze persoon later niet meer op het toneel verschijnt, zet dit mooie toeval de toon voor de rest van de film. Freddie gaat op verschillende manieren op zoek naar de verschillen en overeenkomsten tussen het Franse en het Koreaanse, om er op die manier achter te komen wie ze zelf eigenlijk is en wil zijn.

Op zoek naar alles en niets

Haar reis naar Korea is impulsief. Haar ouders in Frankrijk weten niet echt waar ze rondhangt en ze heeft zelf ook nog niet bedacht wat ze gaat doen. Tijdens een etentje met nieuwe vrienden op de eerste avond zet ze de bloemetjes buiten, slaat ze iemand aan de haak en laat ze zich overhalen om naar haar biologische ouders op zoek te gaan. Dat laatste lijkt dan vervolgens het belangrijkste thema van de film te worden, maar dat laat Frédérique niet gebeuren. Ze laat zich niet definiëren door anderen, en zeker niet door de ouders die haar ooit hebben afgestaan. Dat betekent niet dat ze ook weer afscheid neemt van Korea: in de jaren erna blijft ze terugkeren naar het land. Voor werk, liefde, seks, en toch weer voor familie. We worden als publiek kalmpjes mee op sleeptouw genomen en zien haar ontwikkelen en van een zoekende twintiger in een autonome vrouw veranderen.

Daverend debuut

Freddie wordt gespeeld door Park Ji-min, die in Return to Seoul (2022) haar debuut maakt. De film van regisseur Davy Chou lijkt speciaal voor haar te zijn gemaakt. Haar spel is fantastisch en de rol is haar op het lijf geschreven. Ze laat ons in twee uur tijd maar liefst acht jaar uit het leven van haar personage zien en het wordt op geen enkel moment saai of voorspelbaar. Haar tegenspelers zijn uiteenlopende personages aan wie ze verschillende kanten van zichzelf laat zien.

Vrij en veelzijdig

Return To Seoul is een atypisch adoptieverhaal dat veel ruimte overlaat voor eigen interpretatie. De boel is simpel maar charmant gefilmd, met af en toe een onverwachte zoom of long shot, en de soundtrack is op dezelfde manier hier en daar verrassend. De film is hoofdzakelijk kalm en chaotisch op de juiste momenten. Chou neemt zijn personages daarin serieus en laat ze in al hun veelzijdigheid zien. Freddie komt veel mensen tegen die haar willen helpen zoeken naar haar ware zelf. Ze komt er echter al gauw achter dat identiteit geen eenduidig vraagstuk met een duidelijke oplossing is, maar een eindeloze ontwikkeling die je gewoon maar moet beleven. Een boodschap waar menig kijker wel een les uit kan trekken - of in ieder geval nog af en toe aan terug zal denken.