Recensie 'Roter Himmel'

In het heetst van de zomer laten beginnend kunstenaars Leon en Felix de stad achter zich en trekken naar een huisje in de bossen nabij de kust, op zoek naar wat verkoeling en een rustige plek om te werken.Tot hun beider verrassing blijkt er al iemand in het huisje te zitten, maar dat is geen probleem voor de luchthartige Felix. Leon stemt mokkend in met de kleine slaapkamer en dat is dat. Het nieuwe gezelschap brengt samen de zomer door in een dromerig decor en even lijkt alles perfect, maar de oprukkende bosbranden en de complexe onderlinge emoties zijn dichterbij dan ze denken.

Roter Himmel (2023) is de nieuwe film van de Duitse regisseur Christian Petzold, die je kunt kennen van zijn films Undine (2020) en Barbara (2012). De hoofdrollen in deze nieuwe zomerfilm zijn voor Paula Beer, met wie hij vaker samenwerkt, Langston Uibel, Enno Trebs en Thomas Schubert. Vooral Schubert blinkt uit met zijn vertolking van de gepikeerde, in zichzelf gekeerde Leon, maar alle acteurs spelen sterk. Hun personages zijn veelzijdig en op sommige vlakken nogal tegenpolen, wat zorgt voor zeer levendige en realistische interacties die blijven boeien, ook als er eigenlijk maar weinig gebeurt.

Moeizaam en blind

Dat er weinig gebeurt, is echter een misvatting die je als kijker in eerste instantie deelt met Leon, die alleen maar in zijn eigen hoofd zit en amper in staat lijkt zich in te leven in anderen. Dat past erg goed bij het beeld dat hij zelf heeft van een gefrustreerde schrijver, maar is eigenlijk nogal egocentrisch en storend voor de mensen om hem heen. Niet bepaald de persoon die je uit zou kiezen om mee op vakantie te gaan, maar in al z'n menselijkheid ga je juist van hem houden. Hij is verliefd en doodsbang tegelijk, en gedraagt zich ondertussen als een eikel. Hij let zeer aandachtig op de dingen die hij zelf belangrijk vindt, maar blijkt tegelijkertijd blind voor zaken die zich voor zijn neus afspelen.

Gelaagd en veelzijdig

Daardoor duurt het als kijker ook even voor je precies hebt uitgevogeld wat er allemaal speelt, en ondertussen blijft Petzold ons overladen met prachtige beelden, referenties naar literatuur en fotografie. De liefde voor kunst sijpelt door het witte doek heen, en ondertussen wordt ook de actualiteit niet uit de weg gegaan. De bosbranden die we herkennen uit de nieuwsberichten van afgelopen maanden doen ondertussen ook dienst als een metafoor voor de opdringerige hartstocht die Leon steeds lastiger kan ontkennen voor zichzelf.

Alles gebeurt met een reden in de film van Petzold. Het zeewater en het vuur complementeert elkaar, de pech uit het begin van de film zorgt voor het onheil tegen het einde en alle details lijken belangrijk. De filmmaker heeft zeer zorgvuldig nagedacht over wat hij wil laten zien en dat zorgt ervoor dat zijn scènes in elkaar draaien als een stel zeer goed gesmeerde tandwielen. Roter Himmel is een film om in je hart te sluiten en nog vaak te herkijken.