Recensie 'Filth'

Filth was bijna niet in de buitenlandse bioscopen verschenen vanwege de schokkende beelden en verhaallijnen. Gelukkig is dit toch gebeurd, want het is een zeer sterke film die alle remmen losgooit. Filth is gebaseerd op het gelijknamige boek van Irvine Welsh, die ook Trainspotting schreef, en vertelt het verhaal van Bruce Robertson. Deze manipulatieve politieman wordt gespeeld door James McAvoy (Atonement), en deze veelzijdige acteur blijkt de sleutel tot de kracht van deze film.

Psychische stoornis

Bruce Robertson bezit alle negatieve eigenschappen die je maar kunt bedenken: hij is manipulatief, negatief en haat iedereen. Wanneer hij hoort dat hij een promotie kan krijgen tot politie-inspecteur wil hij er alles aan doen om deze functie te bemachtigen. Hij is ervan overtuigd dat hij op deze manier de relatie met zijn vrouw weer kan herstellen. Vervolgens zet hij alles op alles om zijn concurrenten te verslaan en zet hij zijn mede-politieagenten tegen elkaar op. Tussendoor drinkt hij behoorlijk wat alcohol, gebruikt hij drugs en hij gaat met het nodige aantal vrouwen naar bed. Bruce gaat zich steeds slechter voelen en zijn hallucinaties worden erger. Regelmatig ziet hij varkenshoofden en heksen verschijnen. Toch gaat hij tot het uiterste om de promotie te bemachtigen.

Briljante rol

James McAvoy is werkelijk fantastisch als de ontspoorde Bruce. Zijn ogen spreken boekdelen: tijdens de meest duistere momenten in de film stralen deze een soort gekte uit. McAvoy, die van oorsprong Schots is, mocht in deze film zijn eigen accent, dat hij in andere films soms juist moest onderdrukken, behouden. Hij is in zijn element, en dat is zeker te zien. Hij draagt bijna de gehele film, maar wordt wel ondersteund door andere sterke rollen. Zo vertolkt bijvoorbeeld Jamie Bell (Billy Elliot) de aan drugs verslaafde Ray Lennox, die tevens de protégé van Bruce is.

Identificatie

De kijker gaat als het ware door drie fases heen gedurende de film. Aan het begin is nog niet duidelijk wat voor soort persoon Bruce is, en lijkt het een normale man waarmee menigeen zich kan identificeren. Wanneer hij zijn zogenaamde ‘spelletjes’ speelt om hogerop te komen, knipoogt hij recht in de camera en doorbreekt hij daarbij de zogenaamde vierde wand. Maar naarmate het verhaal vordert wordt het steeds lastiger om sympathie voor Bruce op te brengen en lijken de andere duistere figuren om hem heen opeens een stuk minder duister. De laatste twintig minuten doen dit weer omslaan, en het einde van de film resulteert dan ook in een openmondmoment.

Boeiend

Filth is zeker een aanrader. Sarcasme en manipulatie voeren de boventoon, en de rol van James McAvoy is simpelweg briljant. Bovendien is het intrigerend om te weten te komen wat er achter het gedrag van Bruce schuilt. Ondanks de soms ietwat schokkende scènes weet deze film te boeien van begin tot eind. Helaas was Filth in Nederland alleen te zien op het Imagine Film Festival, en zal deze niet in de Nederlandse bioscopen verschijnen. Hopelijk komt daar binnenkort nog verandering in.