Recensie 'Drive-Away Dolls'

Als je de trailer van Drive-Away Dolls (2024) ziet, krijg je de indruk van een heerlijk rommelige roadmovie die lijkt op een soort liefdesbaby van The Big Lebowski (1998) en Thelma & Louise (1991). In de eerste film die de jongste Coen-broer in zijn eentje maakt, volgen we Jamie en Marian, die allebei een nieuwe start willen maken en onbedoeld in een hysterisch, cultfilm-achtig avontuur belanden.

Jamie is net gedumpt door haar vriendin omdat ze constant met andere vrouwen het bed in dook, terwijl Marians liefdesleven schittert in afwezigheid. Ze zijn allebei zoekende, en na wat gesteggel besluiten ze samen naar Tallahassee te rijden. Ze betalen borg voor een auto die toevallig ook in Florida bezorgd moet worden en de reis begint. Wat ze dan nog niet weten, is dat er iets waardevols in de kofferbak ligt. En dat ze eigenlijk stevig moeten doorrijden. In plaats daarvan gaan ze van motel naar gaybar, naar politiecel en huisfeest voordat ze op hun uiteindelijke bestemming aankomen.

Sterrenensemble

De hoofdrollen worden gespeeld door Margaret Qualley en Geraldine Viswanathan. Hoewel hun personages veel meer diepgang verdienen, is er genoeg chemie tussen die twee om je voor hen in te nemen. Ze stonden op de set met Beanie Feldstein, Pedro Pascal, Colman Domingo, Bill Camp en Matt Damon, die allemaal nogal stereotiepe maar wel vermakelijke personages vertolken. Coen schreef het scenario voor zijn film zelf, samen met zijn vrouw Tricia Cooke. De twee hadden het plan voor deze film al jaren op de plank liggen, en het zou onderdeel zijn van een trilogie. Of er ook al een script is voor twee vervolgfilms, is onduidelijk.

Terug naar de jaren 90

Maar het scenario was niet zo heel belangrijk bij het maken van deze film, althans zo lijkt het. Coen sleurt ons mee naar het jaar 1999 en vanaf dat moment worden we in slechts 84 minuten door een visueel circus heen gesleurd. De montage is vreemd maar geinig, de hallucinatie-scènes zijn wat misplaatst en de verhaallijn verzandt in talloze losse eindjes, maar leuk is het allemaal wel. Lesbische seks lijkt het hoofdconcept te zijn geweest tijdens de productiemeetings: het is het voornaamste doel van Jamie gedurende de hele roadtrip en alle grappen in het script zijn erop gebaseerd.

Plat maar plezierig

Dat wordt vaak behoorlijk kinderachtig en simpel, maar het is ook wel verfrissend om dit alles een keer op het witte doek te aanschouwen. De lesbische hoofdpersonages raken alle clichés aan, maar de mannen in de film worden ook gewoon gereduceerd tot hun geslachtsdeel of een letterlijk (slap) aftreksel daarvan. In deze film geen krachtige statements zoals in Thelma and Louise, maar louter flauwe humor die ook wel gezellig is. Voor een accurate representatie van jong en queer zijn moet je het ergens anders zoeken, maar voor krap anderhalf uur melig (en hitsig) kijkplezier zit je met Drive Away Dolls helemaal goed.