Recensie 'The Bye Bye Man'

Denk of spreek niet over zijn naam, want dan zal hij je achtervolgen. Het concept van The Bye Bye Man doet denken aan een kruising tussen Slender Man en The Ring (2002). Een veelbelovend doch niet bijster origineel principe, maar helaas wordt die belofte niet ingelost.

Tweedehands probleem

Student Elliot (Douglas Smith) besluit samen met zijn vriendin Sasha (Cressida Bonas) en beste vriend John (Lucien Laviscount) een vervallen huis te huren nabij de Universiteit. In de kelder treft het trio een voorraad tweedehands meubilair aan, waarmee ze de inrichting compleet maken. Een van de nachtkastjes blijkt echter verwijzingen te bevatten naar de 'Bye Bye Man', en zodra Elliot die naam uitspreekt, breekt de hel los. Hallucinaties, nachtmerries en mysterieuze ziektes dienen zich aan, net als de vraag hoe dit samenhangt met een moordzaak van tientallen jaren geleden.

Over de regisseur

Regisseur Stacy Title ontving ooit een Oscarnominatie voor het scenario van Down on the Waterfront (1993), dat ze schreef met haar man Jonathan Penner. Kort daarna maakte ze de thriller The Last Supper (1995), waarin onder meer een jonge Cameron Diaz speelde. Titles meest recente films zijn echter een stuk minder hoogstaand, waaronder Hood of Horror (2006) met in de hoofdrol rapper Snoop Dogg, en helaas komt The Bye Bye Man niet veel beter uit de verf. Dat is echter niet volledig aan Title te wijten, want het is bovenal het ondermaatse scenario dat deze film de das omdoet.

Overontwikkeld maar ondermaats

The Bye Bye Man is gebaseerd op een hoofdstuk uit het boek The President's Vampire van Robert Damon Schneck, en daarna bewerkt door Titles man Penner die naast acteur en producer ook co-auteur was van Horror Cinema, een academische verkenning van het horrorgenre. Een hoop referenties, dus waar is het misgegaan? Het lijkt erop dat Penner en Title te veel tegelijk wilden, en daardoor uit het oog zijn verloren wat een goede film maakt. De hoofdpersonages hebben een overdaad aan achtergrond meegekregen die vervolgens door het verloop van de film totaal irrelevant wordt gemaakt, en hun dialogen zitten vol inside jokes die op geforceerde wijze hun langlopende vriendschap moeten suggereren. Intussen neemt het stel de domste beslissingen en word je om de oren geslagen met clichés die we met z'n allen hadden begraven in een pre-Cabin in the Woods-tijdperk.

Een film is zo goed als haar script

Niets redt een film die gebaseerd is op een slap script, vooral als het duistere kwaad in kwestie niet bijzonder angstaanjagend blijkt. En dat terwijl bekende bewegingsacteur Doug Jones, die de titelrol op zich neemt, zeer recent nog in Ouija: Origin of Evil (2016) bewees dat hij prima weet om te gaan met afschrikwekkende personages – hij krijgt er dit keer alleen niet de kans voor. Title is er meer op gefocust om je gezicht te drukken in de schreeuwend duidelijke metafoor voor geestesziekte, en merkt niet op dat haar personages onderweg alle sympathie verliezen. De acteurs doen hun best, maar kunnen slechts werken met wat hun is gegeven. Met name de toch erg naturelle Bonas trekt aan het kortste eind en wordt gereduceerd tot kindvrouwtje dat in constante staat van deerne-in-nood verkeert. Het roept de vraag op hoe grote namen als Faye Dunaway en Carrie-Anne Moss met hun bijrollen in deze chaos verzeild zijn geraakt.