Recensie 'Project Power'

Wat als je een pil kon nemen en 5 minuten lang super powers had? Je weet alleen niet welke power je krijgt en je kan mogelijk sterven door deze power. Ook kosten de pillen 500 dollar per stuk. Zou jij dit overwegen? Het is de premisse van de nieuwe Netflix Original Project Power, waarin opnieuw niet alle potentie uit een interessant concept wordt gehaald.

Bekende koppen, weinig originaliteit

Project Power is geregisseerd door Henry Joost en Ariel Schulman, bekend van de film Nerve, en geschreven door Mattson Tomlin, die tevens co-schrijver is van de aankomende Batman-film (2021). Ook doet er een sterrencast mee aan deze film, namelijk Jamie Foxx (Django Unchained), Joseph Gordon-Levitt (Inception) en Dominique Fishback (The Deuce). Echter, ondanks de bekende makers en acteurs is Project Power geen film waar over een paar jaar nog over gesproken zal worden. De film vertoont parallellen met een andere Netflix Original film uit 2020 genaamd The Old Guard. In deze film wordt er tevens met een cool concept gespeeld, namelijk onsterfelijkheid. Helaas worden in beide films de gave concepten niet optimaal benut, omdat Netflix een conventionele film wil neerzetten die voor het publiek makkelijk wegkijkt.

Indrukwekkende CGI als compensatie

Project Power komt langzaam op gang. In het eerste gedeelte van de film zit veel expositie, maar ironisch genoeg krijgt de kijker eigenlijk vrij weinig te weten over de nieuwe drug. De film gebruikt het eerste gedeelte voornamelijk om te laten zien hoe de drug per persoon kan werken, wat leidt tot actievolle scènes met indrukwekkende CGI. In een filmpje gedeeld door Netflix is te zien hoe Machine Gun Kelly door middel van make-up en CGI verandert in een vuurbal. In het eerste gedeelte introduceert de film tevens de drie hoofdrolspelers: een drugsdealende tiener, een politieagent en een man op zoek naar de distributeur van de drug. De tiener en de zoekende man krijgen een oppervlakkig achtergrondverhaal, waarbij de schuld van hun benarde situaties bij de maatschappij wordt gelegd. Ook wordt er net als bij The Old Guard gepoogd inclusiviteit een rol te geven door aan te kaarten dat interraciale relaties anno 2020 de normaalste zaak van de wereld zouden moeten zijn. Dit voelt helaas opnieuw erg geforceerd aan, vanwege de korte aandacht voor het onderwerp.

Taken 4?

Na het eerste gedeelte begint de film gelijkenissen te vertonen met Taken alleen dan met powers in het spel. Wanneer de hoofdpersonen oog in oog staan met de antagonist blijkt kapitalisme opnieuw de reden achter het slechte gedrag. Al met al hoeft de kijker dus weinig verrassingen te verwachten en is het vrij snel duidelijk waar het verhaal heen gaat en hoe het af zal lopen. Mocht je dus in de stemming zijn voor een ongecompliceerde actiefilm met indrukwekkende CGI dan is dit zeker een aanrader. Ook werkt de cinematografie mee door middel van onverzadigde, gedempte kleuren om het onveilige, rauwe gevoel van de stad te tonen in de avond en komen er gave locaties langs, zoals het huis van het personage van Machine Gun Kelly, waarin overal warmtelampen geplaatst zijn en plots een krokodil tevoorschijn komt of de glazen kooi waarin de temperatuur wordt gereguleerd van een vrouw met bevriezende powers. Toch blijft het jammer dat Netflix niet wil afstappen van de conventionele verhaallijnen, zodat het visuele spektakel en het plot elkaar versterken.