Recensie 'Alles op Tafel'

Tijdens een etentje besluiten zeven vrienden dat het tijd is voor radicale openheid. Alle telefoons gaan op tafel, ontgrendeld, en alles wat er binnenkomt wordt met iedereen gedeeld. Wat kan daar nou misgaan? Nou, een heleboel. Hoe langer de groep aan tafel zit, hoe beter ze elkaar van een hele andere kant leren kennen.

De film is een remake van het Italiaanse Perfetti sconosciuti (2016) en de zeven hoofdrollen zijn in goede handen: niemand minder dan Linda de Mol, Lies Visschedijk, Peter Paul Muller, Waldemar Torenstra, Diederik Ebbinge, Eva Crutzen en Ramsey Nasr spelen de vrienden die samen aan tafel gaan. De film is geregisseerd door Will Koopman, de vrouw achter Gooische vrouwen (2011), Terug naar de kust (2009) en April, May en June (2019).

Er wordt goed geacteerd en de spanning verdwijnt geen seconde van het doek. Natuurlijk heeft iedereen van alles voor elkaar te verbergen, ook al houden ze allemaal van hoog tot laag vol dat dat niet zo is. Je voelt als kijker al op je klompen aan dat het helemaal uit de hand gaat lopen.

Sterke opbouw

Alles op Tafel (2021) is zo'n film die ook een toneelstuk had kunnen zijn: het grootste deel van het verhaal speelt zich af in dezelfde kamer, rond dezelfde tafel. Zo nu en dan staan alle spelers op het toneel, maar af en toe krijgen we ook onderonsjes tussen twee van de personages voorgeschoteld. Het verhaal begint klein en wordt vakkundig uitgebouwd met iedere dialoog. De acteurs lijken steeds meer in hun rol te groeien en als kijker heb je echt het gevoel dat je ze een beetje leert kennen.

Anti-climax

Het plot van de film is volledig gebaseerd op het idee dat niemand eigenlijk te vertrouwen is, dat je elkaar nooit helemaal kent en dat het doodgewoon is om geheimen te hebben voor de mensen van wie je houdt. Met dat droevige wereldbeeld als uitgangspunt blijkt het best lastig om alles aan het eind van de film goed te laten komen. Dat gebeurt dan ook op een bijzonder vreemde manier die de rest van de film geen recht doet. De spanning wordt in zo'n anderhalf uur meesterlijk opgebouwd, maar de verwachte climax blijft uit. Het plot dondert in de laatste paar minuten helemaal in elkaar en laat haar publiek toch enigszins teleurgesteld zitten.

En dat is zonde, want de rest van het verhaal steekt eigenlijk vrij geniaal in elkaar, alle personages zijn goed geschreven en er wordt goed geacteerd. Je zou het onverwachte einde ook als een opluchting kunnen beschouwen, want het lijkt de enige manier te zijn waarop de hoofdpersonages ooit nog met elkaar door één deur kunnen. Maar dan gaat alle moraal van de film wel een beetje overboord.