Reacties

Een film om bij weg te dromen, lees ik ergens in de recensies. Werner Herzog 2.0. Waar de vorige film " Le quattro volte" van de regisseur nog wel wat had is dit voor mij toch wel een dieptepunt ( op 657 meter)Deze film is niet om weg te dromen, maar om bij in slaap te vallen en om 'm met Herzog's Cave of forgotten Dreams te vergelijken slaat werkelijk helemaal nergens op. Als je dan toch persë een film over grotten wilt zien, ga dan naar the Rescue! Het enige wat me van dit product bleef beklijven, was het groen verlichte bordje : uitgang!

Leuk om hoogtepunten uit het repertoire van Youp te horen, becommentarieert door talloze vakgenoten

Bergman 2.0. Een reis door de wereld van Ingmar Bergman, maar gelukkig wat beschouwender en minder zwaar (of moet ik het zwartgallig noemen) dan de originelen. Hier weinig zwart, wit of grijs, maar een vakantie-eiland in prachtige kleuren. Natuurlijk worstelt de hoofdpersoon ook hier met haar "raisons d'etre" en vlucht in het door haar bedachte personage van het te ontwikkelen filmscript, dat maar geen sluitend einde oplevert, maar al met al oogt het geheel wat hoopgevender dan de eindes in de films van Bergman. En alhoewel de titel het niet direct suggereert, is dit een prettig te bekijken, goed uitgevoerde, bijna luchtige zomerfilm. Aanrader!

Niets over schrijven. Gewoon gaan kijken! Heerlijke film!

De keus tussenschone schijn en werkelijke degelijkheid blijft een moeilijke keus voor Asako. Als "de liefde van haar leven" plotseling verdwijnt, vindt zij na jaren een Ersatz, die als 2 druppels water op die eerste liefde lijkt. D.w.z de buitenkant, want qua karakter zijn het zo ongeveer tegenpolen. De problemen ontstaan als de eerste liefde na 5 jaar weer in de picture komt. Hij is een beroemd model met fans over heel Japan en komt haar weer halen. De keuzes, die Asako moet maken blijken alles behalve makkelijk.
Waarom deze film alsnog de bioscoop inkomt, zal wel zijn vanwege het succes van "Drive my car", want na de vertoning op het Rotterdam filmfestival 2019 zag blijkbaar geen enkele distributeur er brood in. Sommige critici zullen er wel weer gek op zijn en vele diepere lagen ontdekken, maar voor mij was het alweer een te lange zit.

Het verlangen naar vroeger begint weer op te spelen, als Marc, een makelaar, zijn vroegere jeugdliefde Cathy denkt te herkennen. Alhoewel hij getrouwd is brengt hij een passievolle nacht met haar door, waarna ze verdwijnt. De vrouw wordt een obsessie voor Marc en hij doet er alles aan haar terug te vinden. Zelfs zijn huwelijk komt op 't spel te staan. Maar is het Cathy wel, die hij zoekt... Zeker geen thriller te noemen is de film toch aangenaam om naar te kijken, alhoewel het scenario het op sommige momenten wel af laat weten. Maar de schitterende Middellandse zee kust vergoedt veel.

Je zou denken: Depardieu/Raspoutine, dat moet toch een dijk van een film opleveren! Wat we hier voorgeschoteld krijgen lijkt meer op wat aan elkaar geplakte losse scenes, waar kraak noch smaak aan te beleven valt. Josee Dayan zou het geheel geregisseerd moeten hebben, maar ik ben bang, dat ze alleen maar wat heeft zitten shoppen in een , waarschijnlijk veel langere Russische versie. Depardieu schmiert er maar wat op los en een , anders zo betrouwbare actrice als Fanny Ardant krijgt nauwelijks de gelegenheid iets van een rol neer te zetten. Zelfs deze productie van 88 min. duurde nog oeverloos lang. Een 4, maar eigenlijk alleen voor de productie design. Verder een prul van een film.

Als je niet weet, dat Pokemon kan praten en samen leeft met de mensen (Nintendo spel 2018) en eigenlijk alleen de rage van het kaartjes verzamelen hebt meegemaakt, is het vreemd Pikachu met de stem van Ryan Reynolds te horen. Voor de rest een simpel verhaaltje,goede effecten en misschien voor kinderen een feest van herkenning, alhoewel mij het geheel voor jongere kinderen te moeilijk leek.
In ieder geval een voldoende en dat kon je van het volgende animatiefiguur in een speelfilm, Sonic, niet zeggen.

Mooie "first love" romance uitgewerkt als terugblik op de jaren '60
Die sfeer zit er ook mooi in, maar daar kun je Rob Reiner dan ook wel voor inhuren.
Deed me wat denken aan een van zijn andere films : Stand by me.

Onverbiddelijk, de titel van de bestseller ooit schreef, voordat ie in een writer's block raakte. Onverbiddelijk is ook zijn weg naar de ondergang, als blijkt, dat de nieuw aangenomen au pair meer weet over die bestseller en waarom er geen woord meer uit zijn pen komt. Aardige film noir/thriller met een fantastische Benoit Poelvoorde.

Rouwverwerking volgens het boekje, maar met bekende mensen Een beetje plichtmatig: de vrouw moet het leeuwendeel van alle sores oplossen en de man volgt na allle doorgelopen fases van verdriet Die man is de bekende schrijver Roald Dahl en het verlies van zijn dochter zou volgens de film zijn bestseller "Sjakie en de chocoladefabriek" opgeleverd hebben, terwijl ook zijn huwelijk met Hollywoodster Patricia Neal hierdoor gered werd. ( in werkelijkheid scheidden ze 4 jaar later)
Degelijke Engelse produktie, die helaas wordt ondergedompeld in een oeverloze, sentimentele, overgeproduceerde muziekscore.

Mannen, mannen, mannen,mannen, ze mogen er soms anders uitzien, maar in principe zijn ze allemaal hetzelfde. Dat ervaart de hoofdrolspeelster, die zich terugtrekt in een oud huis op het platteland als haar man, van wie ze wilde scheiden, daarom vóór haar ogen zelfmoord pleegt, nadat ie gemeld had, dat het haar schuld zou zijn. Wil ze haar verdriet of haar schuld daar verwerken of ziet ze in iedere ontmoeting met nieuwe personen alweer die vreemde mannelijke eigenschappen? Of is het een zware depressie, zo zwaar dat ze uiteindelijk hallucineert? Maar zelfs die hallucinaties leveren weer nieuwe mannen op. Bizarre uitwerking van het idee, dat je mannen dus eigenlijk over één kam kunt scheren.

Met deze film is John Travolta definitief afgeschreven! Travolta? Er loopt een wassen beeld door de film, belachelijk opgemaakt en dat moet een bestaande speedboatracer/handelaar verbeelden, die connecties met de mafia had Een scenario van niks, vertolkingen van niks, geen spanning, kortom de totale niksfilm!

Nogal absurdistische coming-of-age film, waarin de hoofdrolspeler zich een alter-ego aanmeet, als hij niet meer uit een ontstane situatie kan komen. Klinkt nogal zwaar maar is een leuke komedie, waarin ook nog eens een hele serie bkende acteurs in bijrollen opduiken.

Bepaald niet "La grande bouffe" ,maar wel een vermakelijke film over het zgn. eerste openbare restaurant in Frankrijk (al moet je dat wel met een korreltje zout (pardon, fleur de sel) nemen). Poogt en passant ook nog iets van de ondergang van de adel/opkomst van de burgerij te laten zien, maar is vooral een feel good film naar het bekende stramien. De tafels en gerechten zijn overigens prachtig gefotografeerd als waren het 18-de eeuwse schilderijen. Je krijgt er in ieder geval honger van!

Als gegeven natuurlijk bijzonder interessant, maar ook wel weer de zoveelste Liam Neeson film en de man moet dus echt op gaan passen om geen tweede Bruce Willis te worden. Al snel ontdekte ik, dat het hier een herverfilming betrof van "De zaak Alzheimer" ,de BELGISCHE thriller van Erik van Looy uit 2003. En nog leuker te constateren, dat Neeson behoorlijk het onderspit moet delven tegenover Jan Decleir, die toen de hoofdrol vertolkte. Sterker nog, die film vond ik vele malen beter!

Niets nieuws onder de zon en kan niet tippen aan het origineel, maar al met al is dit toch een reis in nostalgie. Op ee of andere manier komen toch weer scenes uit het origineel boven en heeft men zich in dit vervolg of herverfilming aardig aan de regels gehouden. We beven een onderwateravontuur, er zit weer een uitgebreide animatie scene in en zelfs de originele schoorsteenveger Dick van Dyke duikt nog even op. Niet allemaal echt mijn pakkie an, maar als je nou toch een filmmusical wilt bekijken, kun je beter deze kiezen, dan " Cats", die ik van de week probeerde te bekijken

Het zal in Frankrijk een grote actrice geweest zijn, maar dit verhaaltje over een wat oudere, gescheiden vrouw, haalt zoveel overhoop, dat geen item fatsoenlijk uitgewerkt wordt en Anemone dus nauwelijks kans krijgt iets van haar talenten te laten zien. Alhoewel regisseuse Tonie Marshall haar moeder, Micheline Presle, ook een rol gaf, heb ik haar betere films zien maken. Film doet bovendien behoorlijk verouderd aan.

Verschrikkelijk "verantwoorde" produktie. Dat dacht ik tenminste na een stukje kijken, echt zo'n Cinekid film voor de kindertjes van onze bakfietsouders. Maar na het kijken met mijn kleinzoon van 10 is mijn mening behoorlijk veranderd, want hij heeft, ondanks de verleidingen van allerlei games, toch 90 minuten lang geboeid zitten kijken. De makers lijken dus toch de juiste toon getroffen te hebben.

Voorop gesteld dat ik geen fan ben van musicals, mag dit frobelwerk toch wel tot een dieptepunt in de geschiedenis van filmmusicals genoemd worden. Waarom moest dit zonodig verfilmd worden? Waarom de toch niet te versmaden acteurs zo te kakken zetten? Het is bijna niet te geloven, dat er zo'n klunzige film van een, naar ik meen , bekende musical gemaakt kon worden. Lelijke koppen, rare bewegingen, een statisch decor en, op " memory" na ,hopeloos vervelende muziek. Terecht verkozen tot slechtste film van 2019! Hier zou je echt geld toe moeten krijgen om de ellende uit te zitten.
Goede raad: Niet aan beginnen.

Een baarmoederverzakking als leitmotiv klinkt al tamelijk absurd, maar de serie neemt dit als uitgangspunt voor een bizarre kijk in het leven van mensen, die in de overgang komen. Als je dan zegt: vrouwen komen in de overgang, maar mannen niet, moet je beslist deze serie maar eens bekijken! Leuk!

Wereldvreemde Jos wil niets dan goed doen en loopt daardoor constant in zeven sloten tegelijk.Aardige comedyserie, alhoewel ik me afvraag of je diewereldvreemdheid na 10 afleveringen nog steeds leuk viindt. Maar misschien wordt Jos nog een man van de wereld! In ieder geval uitstekend geacteerd door Diederik Ebbinge, die het idee voor de serie waarschijnlijk gekregen heeft, toen hij de al even wereldvreemde hoofdonderwijzer in "de luizenmoeder" speelde.

Wat sentimenteel drama over een vrouw die verliefd raakt op een ontsnapte gevangene en de problemen, die dat oplevert. Dat alles gezien door de ogen van haar 12-jarige zoon. Goed geacteerd, maar zoals vaak bij literair werk, moeilijk te verfilmen. Het boek was beter.

Nog nooit iets van de bejubelde Dave Chapelle gezien en dan is dit showtje niet de beste binnenkomer. Ik vond , dat de man zichzelf nogal geweldig vond en na elke scheet naar applaus hengelde. Bovendien was zijn stand-up nogal eenzijdig richting transgenders en andere lbtq personen. Daar is niks mis mee, maar je zou graag ook wat grappen over andere onderwerpen horen. Nee, geef mij maar ouderwets Hans Teeuwen.

Prima om deze idioterie eens uitgebreid te laten zien , Tsjonge, tsjonge... hebben ze nou echt niets beters te doen? Jammer, dat de vraag maar niet gesteld wordt, wat hun verdere dagelijkse bezigheden zijn, oftewel hoe zij financieel rond kunnen komen, of......