Reacties

Arne Toonen zou eens wat meer opdrachten moeten krijgen, want hij kan het!

Er is natuurlijk ook de bioscoop! Doe maar!
Helaas moet ik het wel met de Tv en Laptop doen in Portugal, want de films, die hier in de paar bioscopen in de Algarve draaien, heb ik al gezien.

Een indrukwekkende film in de reeks, die we over WO2 al gezien hebben.
En alhoewel hij leek op vele andere films over concentratie kampen, troffen mij de origineel gemaakte foto's op de aftiteling keihard.
Al met al, een mooi document over de, voor mij, onbekende Spaanse slachtoffers van het onmenselijke Nazi-regime.

Is "IF" eigelijk wel een kinderfilm of is het een vermomde boodschap aan volwassenen? Zit er achter alle grappen en mooie animatie misschien wel een verhaal over traumaverwerking van kinderen, die tot ver in de volwassenheid kan doorlopen of is de boodschap dat volwassenen misschien eens meer naar hun kinderfantasieen moeten terugkeren om een harmonieus leven te kunnen leiden?
Misschien een merkwaardige gedachte, maar gelukkig zullen kinderen zich zowieso vermaken met het geanimeerde sprookje. Jammer alleen, dat de muziek op de soundtrack zo lamentabel is.

En nog een spoiler alert?

Horrorfilm, die shopt bij tal van andere films van de afgelopen 25 jaar. Daar is op zich niets mis mee, maar omdat het hier een een gemankeerde versie van een game betreft (Playstation is n.b. producent) heeft de film de neiging in herhalingen te vallen. "Gelukkig" is er genoeg gore om de aandacht erbij te houden, maar op het eind schijnt de regisseur het ook niet allemaal te kunnen behappen en maakt er dan maar pardoes een nogal ongelukkig einde aan. Kortom, aardig idee, matig scenario, maar nog wel goed voor een zesje!

Zoals de wind waait,zo waaien ook de 3 verhalen alle kanten op.Angst voor verlies, angst voor de toekomst, angst voor de liefde. alles passeert hier op weg naar een ander continent.Maar of het daar beter of rooskleuriger wordt? Goedgespeelde vignetjes. die elkaar in hun thematiek kruisen, maar uiteindelijk dezelfde conclusie hebben: we weten niet hoe de wind waait, maar that's life!

Dan heb je echt wat gemist! Zijn theatershows waren top-of-the-bill !

Wat begint als een misdaadthriller, wordt plotseling een horror film. Jammer genoeg konden de regisseurs het niet aan, dat als een echte verrassing te laten gebeuren ( zoals in Roberto Rodriguez's "From dusk till dawn") getuige de trailer en de filmposter. Da's eigenlijk best jammer, want de film is op zich niet slecht. Een prima hoofdrol, bloederige taferelen en wat zieke humor leveren een aardige, maar niet bar originele film op, die op het einde helaas wel als een nachtkaars uitgaat.

Commentaar begrijp ik, waardering een 8 lijkt me n.a.v. het commentaar behoorlijk hoog.

Ooit eens over "Casa Coco" geschreven, dat die film te lullig voor woorden was, geen scenario had, eigenlijk geen enkele goede grap bevatte en waar de acteurs waarschijnlijk wel een reisje naar de Antillen op prijs zouden stellen,als ze maar niet hoefden te acteren. En zie hier, precies hetzelfde verhaal, nee misschien nog wel een graatje erger. Nauwelijks een scenario, de regisseur stond waarschijnlijk nog in de prijzenstorm bij de Jumbo en de acteurs vonden het leuk hun prestaties in de basisschool musical nog eens te herhalen. Mon dieu, wat is dit een troep, waarin ook geen enkele echt leuke grap zit. Maar het ergst van alles is, dat Martin van Waardenberg, die ik hoog heb zitten, verantwoordelijk is voor het "scenario"! Hoe dan? Heeft ie gedacht:" M'n kleinkinderen van 8 en 9 kunnen dat wel schrijven, geef ik ze ook eens een kans en een zakcentje?" Of moeten we hem nu definitief afschrijven? Ik zou zeggen: Vermijden als de pest, want dit is tenenkrommende rommel!

Flauwe actie-komedie, die nauwelijks iets aardigs maakt van de achtervolgingsjacht, terwijl de 2 hoofdrollen ook bepaald niet sprankelen, waardoor de spanning en de humor nauwelijks aanwezig zijn. Kortom, 13-in-een-dozijn film! Een heel mager zesje.

Een eerste regie van Cecilia Valenzuela Gioia, die ook de hoofdrol speelt, ziet er fraai uit, maar is nogal onevenwichtig en neemt te weinig tijd om de onderlinge verhoudingen uit te diepen.
Sympathiek, maar te simpel.

Een prachtige film, waarin nauwelijks iets gebeurt en toch blijft boeien. Zou het soms zijn omdat de hoofdpersoon, maar ook de kijker in barre tijden toch uiteindelijk iets van medemenselijkheid ontdekt en daarmee vol goede moed verder het leven aankan? Blij uit een film, die over kanker gaat, komen? Het kan dus!

Natuurlijk kun je deze film als een typisch Iraanse beschouwen, maar eigenlijk is het gestelde gegeven veel internationaler en het verhaal zou zich zomaar in bijv. Zuid-Ameriks kunnen afspelen. De menselijke reacties zouden m.i. het zelfde zijn. Neemt niet weg, dat dit een uitstekende film is, die laat zien in wat voor een onmogelijke en soms absurde situaties je kunt komen. Dat een Iraanse regering niet blij is met zo'n onderwerp staat natuurlijk buiten kijf.

Waarom, zoals zo vaak, de hele inhoud van de film prijsgeven? Lijkt me niet leuk voor mensen, die in de bioscoop verrast willen worden. Bovendien vertelt de synopsis al bijna hetzelfde.

Waarom een speelfilm maken van een documentaire uit 2002, die daar als 2 druppels water op lijkt? Moest Dwayne Johnson een kans gegeven worden om te laten zien, dat hij meer dan een actieheld is? We zullen het nooit weten, maar dit sportdrama bewandelt wel de geijkte paden en geeft geen nieuwe kijk op deze idiote sport. Nou, ja, sport? Prima acteerprestaties van de hoofdrollen, maar verder weinig nieuws onder de zon!

Een behoorlijk absurd gegeven: een man die aan het eind van zijn latijn lijkt te zijn en daarom het liefst maar wil uitrusten in een gevangenis Omdat hem ter ore is gekomen, dat de gevangenissen in Denemarken aanmerkelijk comfortabeler zijndan in de UK besluit hij af te reizen naar Denemarken om daar een "misdaad" te plegen, zodat hij in de gevangenis kan komen. Gaat dat plan door of ontdekt hij daar nieuwe mogelijkheden om meer kleur aan zijn leven te geven? Eigenlijk een typische Britse feel-good komedie, die werkt doordat de acteurs aan elkaar gewaagd zijn.

Op zich aardig als waarschuwing,je niet in te laten met alles wat er dan ook maar met drugs te maken heeft, neemt de film ons mee naar een filmwaarin empathie een vies woord is en alleen geld maar belangrijk lijkt te zijn. Jammer genoeg is het acteren nogal belabberd, waardoor sommige scenes ogen als een uitvoering van schooltoneel. En da's jammer, wat de boodschap is oprecht en eigenlijk ook noodzakelijk.

Een traag meanderende film, die de barre omstandigheden laat zien van de plaatselijke bevolking in het bergachtige grensgebied van Tunesië met Libië. Mooi gefilmd, maar voor mij te traag en te weinig informatief.

Een assistente van een beroemde R&B zangeres droomt ervan carriere te maken als producente. Mooi opzetje om verschillende thema's, zoals bijvoorbeeld de problemen die vrouwen ervaren om iets in de muziekindustrie te kunnen betekenen. Helaas doet het scenario daar weinig mee, zodat we eigenlijk niets meer te zien krijgen dan een voorspelbare romantische film met een suikerzoet einde. Gemiste kans dus!

Een prachtige film, die niet alleen het handelen van de dader laat zien,maar ook hoe het slachtoffer langzaam in een fuik wordt getrokken en door schaamte voor zijn omgeving daar ook nauwelijks meer uit kan komen. Een dijk van een, zeer moeiljke en ook wel gewaagde rol van Gijs Naber en een fantastische rol van de nog jonge Bart de Wilde.

Benoit Magimel was de terechte winnaar van de Franse Caesar voor beste acteur in een Franse film van 2021. En terecht. De manier waarop hij een regisseur, die vanwege kanker in zijn laatste levensfase beland is en dat maar moeilijk kan accepteren is fenomenaal. Ook Catherine Deneuve is op 80-jarige leeftijd weer top. De echte verrassing is voor mij Gabriel A. Sara, een Newyorkse oncoloog, die in het echte leven een alternatieve kliniek voor stervensbegeleiding leidt en hier als acteur in zo'n zelfde soort kliniek de arts speelt, die mensen leert los te laten, als het leven en de dood dat nodig vinden. Een zware, maar uiteindelijk bemoedigende film.

Mooie animatiefilm over de Iraans-Irakese oorlog net na de Iraanse revolutie toen mensen nog moesten wennen aan de strenge godsdienstregels. De film concentreert zich echter op de oorlog, op dat moment ingrijpender dan de nieuwe regimeregels. Als Omid toevallig een gesprek van de legerleiding afluistert, waarin de toestand als verloren beschouwd wordt, besluit hij zijn familie in veiligheid te brengen. De film concentreert zich niet zozeer op het slagveld, maar meer op het dagelijks leven en handelen van mensen in oorgstijd en de steun die ze elkaar geven. Bijzonder, vooral vanwege het onderwerp, blijft de animatie, die ook in deze vorm heel goed de spanning en verschrikkingen van een land in oorlog laat zien.

De Amerikaans/Palestijnse regisseuse/actrice maakte een mooie, ouderwetse( in de goede zin van het woord) film over de Palestijnse geschiedenis, samengevat in de geschiedenis van één Palestijnse familie. Soms wel erg zwart-wit met goeien en slechten, maar op zich aardig inzichtelijk als je geïnteresseerd bent in de blijkbaar onoplosbare problemen in het Midden-Oosten. In ieder geval waren de twee-en-een-half uur zo om!