Reacties

117 minuten lang mijmeren over de dood is voor mij als kijker wel wat teveel van het goede. Alhoewel de vriendschap goed in beeld wordt gebracht (10 minuten) moeten we nog een uur en drie kwartier verder, met de mijmeringen van een vriend en een vriendinnetje, dat blijkbaar ook een vrijblijvend contact met de overledene had.. Het blijft bij veel wandelshots, het bekijken van grafitti en je afkeren van de dagelijkse gebeurtenissen en dat alles met cameravoeringen, die best symbolisch bedoeld zullen zijn, maar mij een lichte neiging tot misselijkheid gaven.Typisch weer zo'n artfilm, die je moet bekijken als een abstract schilderij: de één ziet er van alles in, de ander denkt: "Het zal wel"!
De vergelijking met het prachtige "Stand by me" lijkt al helemaal nergens op.
Het was de trailer, die me triggerde de film te gaan bekijken, want ,die zag er goed uit, maar die gaf ons dus al " all there is"!

Begin van een reeks?

Langlopende reeks?

Waarom laten beroemde acteurs uit de jaren '70 en '80 zich zo vaak misbruiken in inferieure flutproducties van vandaag de dag? Hier is er weer zo'n voorbeeld van. Richard Dreyfuss probeert, tegen beter weten in, nog iets te maken van zijn rol in dit hopeloze melodrama op zoek naar een scenario. Dat lukt 'm helaas van geen kant. Alleen al door in de begin scenes de plot al zo'n beetje weg te geven via een overhead vertelstem is het een opgave, ook al door de oeverloze zeurmuziek, je door de film heen te worstelen. Niet gaan zien, zonde van je tijd!

Film heette eerst "Stranded", had ook "Haunted" als titel kunnen hebben, maar de makers wisten waarschijnlijk ook niet meer in welke categorie ze hun product moesten plaatsen, vandaar die wat Disney-achtige titel. Was het een goede horrorfilm? Nee. Was het een aardige survivalfilm? Nee. Qua sfeer zat het wel goed, maar het scenario liet zoveel te wensen over, dat je het na een uurtje wel geloofde. Heb 'm wel uitgekeken, maar leverde weinig verrassingen meer op.

Charmante, typisch Franse komedie, waarin, geheel volgens de Franse tradities weer heel wat wordt afgeluld. En dat niet alleen, want Anais is een meisje dat niet alleen lichamelijk, maar ook geestelijk altijd in beweging is, je zou kunnen zeggen, een ADHD kind. Ze zweeft door het leven, waarin alles voor haar gemaakt lijkt te zijn, totdat ze haar ware liefde ontmoet...
Film, in heldere kleuren laat een vrolijke, misschien niet allerdaagse ode aan het leven zien. Op zijn Frans: une joie de vivre!

Frans Bromet altijd al om bekend om zijn prachtige, menselijke to-the-point interviews van de gewone man, richt hier zijn camera op de hulpverleners, die in deze tijd niet altijd door iedereen gewaardeerd worden( en dan drukken we ons nog heel netjes uit). Idioten, die hulp nodig hebben en omstanders die bespottelijk reageren op die hulp, het is eigenlijk te gek voor woorden. Maar ja, ... te veel ratten in een kooi en ze vreten elkaar op! Wanneer komen er hiervoor toch strengere straffen en wordt de mantel der liefde eens afgedaan?
Een boeiende, maar eigenlijk in-trieste documentaire.

Zo zie je maar weer, dat je, ondanks je administratie, films vergeet te noteren. Deze zit vanavond op NPO1 extra en was een bijzonder aardige film, die, ondanks een bioscoop release, niet de aandacht kreeg, die hij verdiende.

Een somber migratie-en familiedrama laat heel duidelijk de positivieve, als ook de negatieve kanten zien van het integreren in een andere cultuur, terwijl we ook de gevolgen van de alsmaar durende conflicten in het midden-oosten voor Euopa kunnen zien.

Ongeëvenaard! Met afstand de koning van het Nederlands cabaret
Alleen al de uitleg over "gezond eten voor simpele zielen" wordt een klassieker.
Ik schrijf er verder niets meer over. Gewoon kijken en genieten!

Pieter Derks maakt er een heel aardige voorstelling van, maar komt nog altijd iets te veel over als het braafste jongetje van de klas, die ook wat foute grapjes probeert te maken. Het zal wel aan zijn image liggen.

Aardige docu over de barre manier waarop Tibetaansae mannen leven en hun himalayazout winnen.
Ook permanent te zien in het Zoutmuseum in Delden.

Typisch Franse komedie/dramafilm, die weliswaar nog aardig is om te bekijken, maar de tand des tijds niet helemaal doorstaan heeft. Tegenwoordig zou zo'n film in de categorie tv-film van de week vallen en de bioscoop zeker niet halen.
Maar Jean Carmet en Marie-Christine Barrault blijven natuurlijk prima acteurs.

Op de aftiteling: Alle vergelijkingen met het echte leven zijn louter toevallig en ook niet als zodanig bedoeld. Mocht u toch in de veronderstelling zijn iets reëels gezien te hebben, dan bieden de producenten daarvoor hun oprechte excuses aan.
Kortom, een geweldige film!

Boy, oh boy, wat een dijk van een film met een meer dan fantastisch scenario, geweldige acreurs en prachtige cameravoering
Lees er van te voren niet teveel over, want dat bederft een deel van de plot !

Volledig mee eens!

Goed verwoordt, maar ik zou een spoiler alert toevoegen, want zo haal je wel de verrassing weg.

Indrukwekkend drama over de macht van een zgn. democratische staat, die een individu compleet de vernieling in kan helpen Maren, de hoofdpersoon, heeft geen schijn van kans met de stringente regels van fatsoen. (je bent blijkbaar al zwakzinning als je je even uitleeft). En eenmaal in de klauwen van de staat is niets meer zeker. Gedwongen adoptie, gedwonngen medicatie en zowieso geen vrijheid meer.
Als je dan leest, dat dit soort staatsinrichtingen tot de jaren '60 functioneerden geeft dat heel wat stof tot nadenken: Gaat het vandaag de dag, als je denkt aan de toeslagenaffaire, wel zo veel beter ?
Als je "Philomena" (Judi Dench), met een vergeljikbaar onderwerp, goed vond, mag je deze film zeker niet missen!

Kate, alleenstaand, saaie kantoorbaan en een saai leven is op zoek naar een partner? of op zoek naar sex?. Ze valt voor een ex-gevangene, die weliswaar haar behoefte aan sex bevredigt, maar haar verder beschouwt als een nummer in zijn Tinderlijst Kate begint zich echter te hechten in deze "amour fou"
Een perfecte hoofdrol maakt Kate compleet geloofwaardig, al komt haar werkelijkheidsbesef wel erg als een donderslag bij heldere hemel aan.

Aanklacht tegen de vrije verkoop van wapens in de U.S.A. in de vorm van een bizarre thriller, waarin niets is, zoals het lijkt. Heb gefascineerd zitten kijken naar deze letterlijke les in maatschappijleer met een twist.
Opvallend, hoe weinig er in de media over deze film te vinden is! Zou de wapenindustrie daarmee te maken hebben of is dat te veel complot-denken?

Typisch Britse feelgood film, die het moet hebben van zijn innemende karakters, aardige intermezzo's en het idee, dat alles werkelijk zo gegaan is, als de film ons voorspiegelt.
Een waarheid, die in de film gesteld wordt, klopt als een zwerende vinger: De grote banken zijn bloedzuigers, die eigenlijk alleen maar goed voor zichzelf en hun directies zijn!

Een egocentrische regisseur, die alles op de filmset kan bepalen en ook een ruime keus heeft in de acteurs, die naar zijn pijpen moeten dansen, heeft het idee, dat het dagelijks leven blijkbaar ook zo in elkaar zit. Maar als je je te weinig van anderen aantrekt, kom je uiteindelijk van een koude kermis thuis. Uitstekende geacteerde driehoeksverhouding, waarvan je eigenlijk in de eerste minuten al ziet, dat dat niet lang goed zal gaan.

Wat over hebben voor een vriend in een crisis situatie is niet meer dan normaal, maar wat deze vriend vraagt aan anderen is wel heel bizar: om uit zijn rouwperiode te komem; zijn moeder is overleden; wil hij sex met de vrouwen van zijn vrienden en stelt dit dan ook publiekelijk voor.
Een tamelijk bizar gegeven, dat , met een goed scenario misschien aardig uitgewerkt had kunnen worden, maar hier helaas verzandt in een tamelijk vervelende navelstaarderij.

Dit is geen Chinese rampenfilm, maar een ramp van een film!
Zelfs een gerenommeerde Hollywoodregisseur als Simon West (Con Air) weet hier niks van te maken. Alle GCI ten spijt deden alle effecten mij meer denken aan een aflevering van " Thunderbirds are go!" of een oude Godzilla film, dan aan een moderne rampenfilm. Neem daarbij het truttige verhaaltje en de ongelooflijke overacting van de Chinese acteurs en de rampzalige nasynchronisatie en de ramp is compleet!

Was de eerste jaren een verrassend leuke spelshow met aardige kandidaten en het altijd weer cynisch-sarcastische commentaar van Maarten van Rossem. Helaas is er behoorlijk de klad in gekomen en zijn de laatste series een enorme aanfluiting, waarin je je voornamelijk zit te ergeren aan de vele stupiditeiten van de meestal onbekende BN-ers, die regelmatig ver onder het niveau van een gemiddelde basisschoolleerling blijven. Tijd voor iets nieuws!
( de 7 geldt dan ook voor de eerste jaren, want de laatste series waren zwaar onvoldoende)