Reacties

Ik moet zeggen, dat ik slechtere films gezien heb. Ik ken het origineel "Unter Nachbarn" niet, maar blijkbaar was die zo goed, dat dezelfde regisseur er 10 jaar later een Amerikaanse remake van mocht maken. Natuurlijk zitten er wat plot-holes in en zou de film een wat strakker scenario kunnen gebruiken, maar de cast is prima en uiteindelijk bleef je redelijk geboeid zitten kijken. En daar gaat het bij een thriller tenslotte om.

Aan de hand van 3 vrouwen uit verschillende sociale klassen behandelt de film het lastigvallen tot aanranden van vrouwen in een typisch patriachale omgeving. Traditionele normen zorgen er voor, dat de vrouw hier normaal gesproken het onderspit moet delven, totdat ze een officiële aanklacht indient en wint. Helaas wil dat niet zeggen, dat het in dit soort landen nu geregeld is......
Aardige beschrijving van een traditionele mannenmaatschappij, waarin de vrouw lijkt gereduceerd tot een gebruiksvoorwerp. Eng, dus!

Aardige, korte stop-motionfilm en vooroefening voor Knor, het echte werk. Leuk te zien, dat de kwaliteit van Knor alweer hoger was, dan deze "vingeroefening", die bovendien handig werd gebruikt in het Knorverhaal. Qua speeltijd is een korte stop-motion film meestal te prefereren boven een normale speelfilmduur (vgl. de korte Aardmanprodukties), maar hier komt toch Knor beter uit de verf.

Lang gewacht, voor ik deze film ben gaan zien. Op één of andere manier trok het onderwerp me niet en bovendien was er altijd wel een film, die ik dan liever eerder wilde zien. Deze kerstvakantie verscheen de film op TV en omdat de bioscoop geen soulaas bood (alles al gezien of alleen maar kinderfilms in kinderparadijs Pathé) de film alsnog bekeken en dat viel niet tegen: Een met veel liefde gemaakte stop-motionfilm,die voor kinderen tot een jaar of 8 waarschijnlijk fantastisch is en voor volwassenen nog wat wijze lessen meegeeft alles uitgevoerd in een typisch Hollandse setting. Een aardige ervaring als afwisseling op de gebruikelijke live-actionfilms.

iemand in de Nederlandse filmwereld moet het "lumineuze" idee gekregen hebben, dat het een goed idee zou zijn, van een oudbollige Letse sex-komedie (Swingers uit 2016) een Nederlandse versie te maken. En omdat de regisseur van diezelfde film al 5 verschillende versies in even zoveel Oosteuropese landen had gemaakt, moest ie de Nederlanse versie ook maar voor zijn rekening nemen. Slecht idee! Er was al een Nederlandse film uit 2002, die Swingers heette (mislukt drama),dus kreeg de film voor het eerst een andere titel. De film moet een komedie voorstellen, maar de grappen en situaties waren misschien voor een Oosteuropees publiek geweldig, maar voor een Nederlanders flauw en oudbollig. Ook de hoofdrolspelers hadden last van "overacting" en de decors leken nog steeds uit een oude (Letse?) studio te komen. En het publiek? 13.000 bezoekers!
Kortom: Niks......aan!

Alles van onze Bruce na 2017 kun je zowieso skippen!

Laat ik het positief houden: Een 2 voor de eerste, een 3 voor de tweede en nu een 4, maar louter en alleen voor de professionele productie en één leuke grap: " Wij serveren alleen maar vegetarische kip! Ze eten alleen maar maïs!"

Verwissel je deze speelfilm uit '21 niet met de docu "Amazing Grace" uit 2018? (het jaar dat ze overlleed)

Joost mag weten, waarom deze,wat flauwe Franse komedie, hier geen Engelse of Nederlande titel heeft gekregen? En dat, terwijl ze hier, om commerciële redenen,altijd hun best doen Franse titels te mijden. En was de letterlijke vertaling "Verwende Nesten" niet veel beter geweest? Nu draaide de film voor 3000 man en was na 3 weken verdwenen.
De film zelf? Een typische feel-good komedie voor een groot publiek, in stijl van "De Tatta's", maar dan veel beter uitgevoerd.

Hopeloze film, al zou het alleen al zijn om die tientallen onleesbare tekstberichtjes, die het beeld vervuilen. Daar is nog overheen te komen, maar dan hebben we het nog niet over het flinterdunne verhaaltje en het beroerde acteren van de complete cast gehad!
Alleen al voor een damesgevecht tussen vuilniszakken hadden ze ogenblikkelijk de " Razzies" van het jaar kunnen krijgen.
En verder.....cliché op cliché. Kortom, het prototype van een Nederlandse romkom!
( en laat Rouë Verveer alstjeblieft cabaret- voorstellingen maken, want voor acteur is ie niet in de wieg gelegd)

Het ziet er weer fraai uit, maar het wordt wel een overdosis, dit soort natuurfilms.
En om meer publiek te trekken, laten we dan Andre van Duin het commentaar verzorgen, in de hoop, dat mensen zullen denken, dat het een soort "Animal Crackers" wordt. Helaas, geen pratend hert, vloekend wild zwijn of lachende vos gezien.

Eindelijk een documentaire over DE grondlegger van de "Rock and Roll", die, na zijn korte successen in de jaren '50 schromelijk onderschat werd. Gelukkig werd zijn invloed door de meeste rockgroepen wel op waarde geschat. Met veel originele opnames, maar helaas iets te weinig muziek wandelen we door het bizarre leven van Little Richard, die en passant ook nog een voorbeeld bleek voor de queer gemeenschap. Zeer de moeite waard!

Bepaald geen biografie te noemen, daar deze film maar 5 dagen uit Churchills leven beschrijft. Niet bepaald zijn meest glorieuze. Hij probeert de Britse militaire staf en gen. Eisenhower ervan te overtuigen, dat de geplande D-day niet moet doorgaan, omdat hij zo'n identieke aanval in de eerste W.o. bij Gallipoli met eigen ogen heeft zien mislukken met meer dan 20.000 doden tot gevolg. Zijn innerlijke verscheurheid wordt met name getoond, waarbij hij uiteindelijk omging en zijn beroemde oorlogsspeech op 6 juni 1944 uitsprak. Een klein, innerlijk drama wat helaas wel wat pathetisch met veel bombastische muziek gemaakt is. Hetzelfde onderwerp kwam in "the crown" wat zakelijker ter sprake.

Geven dagboeken altijd een andere kijk op de gebeurtenissen van meer dan 20 jaar geleden? Ben ik bij de FARC gegaan uit interesse, op het vinden van een adrealine kick of wilde ik de arme bevolking van Colombia helpen? Ook in deze docu wordt het allemaal niet echt duidelijker, ook al niet, omdat de samensteller van de docu veel interviews door elkaar en uit verschillende tijdsperiodes gebruikt. Allemaal aardig om te zien, maar het geheel levert geen nieuwe visies op.

IJzersterk drama over vrouwenrechten in Iran, waar geen vrouw veilig is voor de toorn van het regime, dat op zijn zachts gezegd er bespottelijk orthodoxe waarden en normen op na houdt. Zo erg zelfs, dat de hoofdpersoon haar kind, dat ze heeft gekregen uit een buitenechtelijke relatie, niet durft te laten zien aan haar conservatieve ouders, die toevallig een nachtje bij haar in Teheran komen logeren. De odyssee, die nodig is om het kind voor één nacht ergens anders onder te brengen toont de corruptie en ziekte van de Iraanse maatschappij.
Maar zelfs zo'n film mag niet in Iran, gezien het feit, dat de regisseur na de vertoning in Canness een 10-jarig verbod kreeg om nog films te maken en bovendien zijn paspoort voor die tijd kwijtraakte!
Ja, het zijn vrolijke jongens, daar in Iran!

Een wat ouderwetse korte verhaaltjes film, zoals je die vroeger van Hammer en Amicus had. Die korte horrorfilmpjes zijn verpakt in een tamelijk onbenullig verhaal over een 100 kaarsen spel, waarin de deelnemers, die aan elkaar moeten vertellen. (Gelukkig zijn er geen 100 deelnemers!) De verhaaltjes hebben dus verder weinig met elkaar te maken,zijn gemaakt door verschillende regisseurs en daardoor nogal wisselend in kwaliteit.
Het zou me niets verbazen, als die korte films eerst een zelfstandig leven geleid zouden hebben, daarna verzameld waren en er toen een soort verbindend verhaal bij geschreven was. Maar goed, één short ziet er aardig uit, maar de rest is matig.

Somber drama over een vrouw, die er letterlijk alles voor over heeft om wereldkampioen body-building te worden. Omdat zij en haar vriend/trainer niet over het geld beschikken, dat blijkbaar nodig is zoeken ze bijbaantjes als male stripper en prostituee. Oo dat levert weer talloze problemen op. Om het geheel zo realistisch mogelijk te maken gaven de regisseurs de hoofdrollen aan echte wereldkampioenen in die "sport". Dat pakte, alleen voor wat betreft de vrouwelijke hoofdrol , goed uit. De film is misschien aardig voor kijkers, die zich in body-building wereldje thuisvoelen, maar de leek zal het geheel hoogstens al bizar ervaren.

Kijk, zo zie je maar: Met een goede scenarioschrijver, echte acteurs, die hun sporenreeds lang hebben verdiend en een uitstekende regisseur is het wel degelijk mogelijk een prima feel-goodfilm te maken. Natuurlijk zijn er de bekende clichés, maar die worden uitstekend "weggespeeld" door het hele ensemble. Kortom, leuke film!

Prachtige documentaire over één van de genieën in de popmuziek van de afgelopen 75 jaar. Na hit op hit met de beach boys was hij in '66 vanwege o.a. paniekaanvallen, waanbeelden en zwaar druggebruik genoodzaakt te stoppen met touren, maar bleef schrijven en produceren en uiteindelijk weer optreden met prachtige resultaten.
Op 81-jarige leeftijd maakt hij samen een Rolling Stone journalist een trip down to memory lane. Ontroerend!

Had Ken Loach altijd heel hoog zitten en nou gaat ie, op hoge leeftijd, alsnog de mist in. Wat we te zien krijgen is een feel -good sprookje met een " en ze leefden nog lang en gelukkig" eind. De sociale kritiek zit alleen nog maar in het gegeven: de lagere klasse opzadelen met vluchtelingen, maar voor de rest is het allemaal cliché op cliché. Kijk voor een echte Ken Loach film "I, Daniel Blake" of "Sorry, we missed you". Maar goed, het is Kerst en als je in de stemming bent voor een lieve kerstfilm, be my guest!

"Hangover"acteur Bradley Cooper blijkt tot veel grotere prestaties in staat te zijn.
Eerst was er "A star is born", waar hij tekende voor een hoofdrol en de regie en daarna zagen zelfs Scorsese en Spielberg er brood in zijn volgende film te produceren. Makkelijk heeft hij het zichzelf niet gemaakt, want het leven van Bernstein kende veel ups en downs, niet in het minst door zijn bi-sexualiteit. Misscien was het handiger geweest, alleen bepaalde aspecten uit zijn leven te behandelen, want nu blijft het natuurlijk een chronologische opsomming van zijn leven, overigens schitterend verfilmd met voor iedere periode verschillende film ratio's,(zwart-wit/1:33 voor de jaren '40, schitterende Technicolor voor de jaren '50 en breedbeeld voor de jaren daarna) De nadruk valt in deze film vooral op zijn vrouw, die wel heel veel moest accepteren,overigens prachtig geacteerd door Carey Mulligan.
Samen met zijn muziek maakt het de film, ondanks wat tekortkomingen toch tot een plezierige kijkervaring, die je, als het even kan, in de bioscoop moet gaan zien.

Een vreemde eend in de bijt, deze griezel/ politiekomedie geregisseerd door de toendertijd beroemde regisseur Jean-Pierre Mocky. Naar een roman van de Belgische fantasy schrijver Jean Ray (Malpertuis) en een keur van beroemde Franse acteurs maakte hij een boertige satire op de kleinburgerlijkheid van de plattelandsbewoners, vet aangezet, zodat het af en toe meer een boulevardklucht leek, dan een politie thriller.
Eigenlijk verouderd, maar het Franse filminstituut vond het blijkbaar de moeite waard de film te restaureren.

Niets mis mee, maar op een of andere manier ontbreekt er wat. Of het nou ligt aan de verhaalkeuze, die wel erg veel op een soort "mission impossible voor kippen" lijkt, of aan de grappen, die misschien teveel op kinderen gericht zijn, of de wat saaie Nederlandse na-synchronisatie, ik weet het niet. Waarschijnlijk komt het omdat Peter Lord en Nick Park, behalve als producers niet meer in de cast te vinden zijn. Niet meer als regisseurs en niet meer als scenarioschrijvers. Daardoor is het Britse aandeel natuurlijk behoorlijk verminderd.
Neemt niet weg, dat de kleinkinderen (12 en 10)anderhalf uur geboeid hebben zitten kijken, maar voor de volwassene was er alleen de techniek te bewonderen.
Als je gaat kijken, dan in ieder geval eerst het origineel uit 2000 kiezen.

Aki Kaurismäki, you "ll love him or you hate him, maar na 3 minuten is het duidelijk door wie de film gemaakt is. Absurd, nee, eigenlijk gewoon droogkloterig vertelt hij zijn verhaal(tje), terwijl de camera consequent iets te lang de scene fotografeert. Ondertussen kan hij zijn commentaar op wereldpolitiek kwijt via een radio uit de jaren '50, laat nog even weten, wie zijn favoriete regisseurs zijn ( verschillende scenes spelen zich af vóór een bioscoop, waar dan weer posters hangen van verschillende jaren, die weer commentaar geven op de gebeurtenissen in zijn film (brief encounter enz.)) en bij de first date bezoeken ze een absurde film!
Een topfilm, als je van Kaurismäki en zijn dead-pan humor houdt en anders niet gaan kijken.(een bioscoopganger zei na afloop tegen me: "Waar heb ik in godsnaam naar zitten kijken!)

Een goedgemaakt, maar somber familiedrama in de vorm van een horrorfilm. Hier bewijst een goede regisseur weer eens, dat er ook een horror te maken is met echte karakters, uitstekend vertolkt door o.a. Keri Russell
En als dan de producent ook nog eens Guillermo del Toro blijkt te zijn, weet je, dat het een prima A-productie is!