Reacties

Na de succesvolle boekenserie kwam de stripboekenreeks, en dan nu dus het begin van de filmreeks. Deze eerste film is gebaseerd op het eerste boek, dat begint op het hoogtepunt van de door de Bijbel beschreven Eindtijd. Een tijd van chaos met oorlog en voedselschaarste, als voedingsbodem voor de komst van de antichrist. Nu is dat wel vaker een onderwerp van films, alleen deze Cloud Ten productie gaat er wat merkwaardig mee om. Men toont hoe de gelovigen worden weggevoerd alvorens de antichrist opstaat, en met geheugenmanipulatie zijn wil doordrijft. Het is erg vreemd dat een man duivelse krachten nodig heeft in een wereld vol ongelovigen, en het doet dan ook flink af aan de spanning van de film. De acteerprestaties zijn echter wel van niveau. Het boek zou in 2000 gedeeltelijk opnieuw verfilmd worden met Nicolas Cage, maar dat was geen succes.

Het gebeurt veel cabaretiers dat hun eerste shows nooit geregistreerd worden voor televisie. Dat is de wisselwerking tussen programmamakers en theaterpubliek. Programmamakers zijn niet geïnteresseerd in commercieel niet-aantrekkelijke showmakers, en het grote publiek gaat pas kijken nadat showmakers een keer op televisie zijn geweest. Nu had Guido behoorlijk wat aanhang onder een studentikoos publiek, maar het niet veel gescheeld of dit eerste programma was niet geregistreerd. Hij speelde dan ook reeds zijn tweede programma Myosotis, toen hij op verzoek van de VARA opnieuw 3 voorstellingen gaf van dit debuutprogramma, in de Kleine Komedie in Amsterdam.

Het programma draait vooral om herkenning. Ik ben nog geen 6 jaar ouder dan Guido, en de televisieprogramma's die hij doorneemt uit zijn jeugd zijn ook de programma's uit mijn jeugd. Ook passeert de goede oude homecomputer Commodore 64 de revue. Op een bepaald moment in de show zoekt hij ook naar herkenning over de eerste schooldag in de brugklas. Zijn ervaring was dat je de schooltas goed moest versieren, de mijne juist dat je de schooltas thuis moest laten om serieus genomen te worden. Hij verwerkte mijn reactie op een leuke manier in zijn programma, en ook in deze televisieregistratie zie je hoe hij aardig improviseert op reacties in de zaal, hoewel de meeste onderdelen inmiddels op de automatische piloot gaan.

Nu zijn er 2 versies van de registratie. De korte versie, bewerkt voor televisie, kan de toets der kritiek niet weerstaan. Mijn favoriete stukje (over intonatie in Nederlandse zinnen) is eruit geknipt en een mooi romantisch breekpunt moest ook sneuvelen. Het favoriete stuk van de pers, een dans met lichteffecten op muziek van "Rainbow in the sky", komt niet helemaal uit de verf op tv. Als nieuwe stand-upper blijft hij echter verfrissend en dat zou zo blijven tot hij een contract kreeg bij de commerciële omroep en steeds vaker van plagiaat werd beschuldigd.

Ben Verbong is terug op Nederlandse bodem na decennia aan Duitse films gewerkt te hebben, en hij neemt weer zwaardere materie onder handen, namelijk de memoires van Isa Hoes met als ondertitel "Mijn leven met Antonie". Omdat internationaal gezien niemand van Hoes en Kamerling gehoord heeft, werd het leven van Antonie Kamerling geanonimiseerd, maar voor een Nederlands publiek blijft de rol zeer herkenbaar. De hoofdtitel van het boek is echter gelijk gebleven voor de Nederlandse filmtitel, en ook het gelijkgenaamde lied speelt een rol in de film (en nog beter in de aftiteling). De fictieve musical The power of flowers lijkt geïnspireerd door Onder de groene hemel, maar dan zes jaar eerder. Ik denk dat er voor het Nederlandse publiek aan diepte verloren is door de persoon van Antonie weg te cijferen, zodat er alleen een ziektebeeld overblijft. De driehoeksrelatie met depressies die komen en gaan wordt goed in beeld gebracht, en de herkenning voor vrouw en kinderen was groot tijdens de première van de film, maar ik denk dat de film voor een breder publiek meer had betekend als ook het succes van de artiest in beeld was gebracht. meer dan de montage aan het begin.

Hallmark staat altijd garant voor clichés, en dat hoeft geen nadeel te zijn. In dit geval is het een tv-film gemaakt voor Hallmark Movies & Mysteries, het tweede kanaal van Hallmark, en als ik naar mijn gemiddelde waardering kijk van dit tweede kanaal, dan is het duidelijk subkwaliteit. Tegen de achtergrond van het restaurantwezen (altijd populair) is het belangrijkste cliché dat van de koude op geld beluste man tegenover een vrouw met een passie. Probleem is dat het restaurant serieus in financiële problemen is en als je echt de legacy wilt behouden, dan is het vreemd dat je de zongerijpte tomaten niet dichter bij huis wilt halen. Daarnaast is het raar dat een internationale consultant niet snapt dat het geen bezuiniging is om tomaten uit Italië in lager volume te laten overkomen, want dan stijgen de verzendkosten per tomaat. Hij stelt ook voor om het restaurant 7 dagen per week te openen, want in zijn berekening scheelt dat 15% van de winst. Voor iemand die 100% succes heeft in zijn reorganisaties weet hij kennelijk niets van de economie van productiemiddelen. De beste films in dit genre vinden een oplossing die hart en verstand combineert, maar in dit geval stelt hij bij aanvang dat de kwaliteit van de gerechten niet het probleem is, terwijl hij de grootste oplossing vindt in het veranderen van de gerechten. Als de belangrijkste verhaallijn dermate ongeloofwaardig is, dan is het moeilijk om te genieten van de subplots, zoals de kunstzinnige dochter van het gezin.

De diverse tekenfilmseries van Scooby-Doo volgen altijd een vast patroon, en als tekenfilms van meer dan een uur is dat vaak een te lange zit. Wat dat betreft is de ontknoping van deze film een verfrissende variatie op een zeer bekend thema en dat is wel weer leuk om te zien. Kinderen zal het weinig kunnen schelen, maar jemig wat gaat de film creatief om met historische gegevens! De film opent met Cleopatra die het oorlogsgeweld ontvlucht en naar de vlakte van Gizeh gaat om een vloek uit te spreken. Prima, plot device, niets meer aan doen. Echter, terwijl we dit zien is er een voice-over van een vrouwenstem die zegt "Ik ben Cleopatra en het is 41 BCE". Eh.. wat? Het oorlogsgeweld dat we zien lijkt meer op de aanval door de Romeinen in 31 BCE, maar het is het gegeven dat iemand van voor de jaartelling zich bewust is van het concept jaartelling dat als eerste verbaast. Ten tweede, de jaartelling werd een slordige 7 eeuwen later bedacht en de term BCE liet nog eens 9 eeuwen op zich wachten. Wat ik niet snap met dit soort dingen is waarom de film überhaupt een jaartal noemt. Voor de plot maakt het niet uit wanneer Cleopatra een vloek over de piramide heeft uitgesproken, je laat gewoon een archeoloog een blinkend gouden ankh vinden van 'meer dan 2000 jaar oud' en je hebt hetzelfde effect. Tenslotte, voor wie een interesse heeft in historische mode en wapens zijn de scènes waarin de mummies aanvallen een genot om naar te kijken. Bijna de helft is gekleed als farao, er zijn wat Romeinen en een verdwaalde Spartaan. Hopelijk verzacht dit de lange zit.

Dit is het begin van een merkwaardige trilogie. De filmserie kijkt makkelijk weg maar is merkwaardig in de zin dat deel 1 (1974) een open einde heeft dat met deel 3 (1983) wordt afgerond, maar dat het daarbij totaal niet uitmaakt of je deel 2 (1980) gezien hebt. Red riding: the year of our Lord 1980 gaat namelijk over de Yorkshire Ripper en de andere twee delen gaan over een fictieve zaak van vermiste jonge kinderen. De hoofdfiguur is in elk van de films anders (de regisseur overigens ook) en de rode draad door alle drie films wordt gevormd door bijfiguren die corrupt zijn en het daarmee de hoofdfiguur moeilijker maken. Dit eerste deel is vanuit het perspectief van een jonge journalist (Andrew Garfield) en dat sprak me het meeste aan, maar behalve het gebruik van een microfilmreader voor kranten van slechts een paar jaar geleden, is er weinig onderzoeksjournalistiek in beeld. Uiteindelijk wordt dit eerste deel samengevat in deel 3, en wordt ook dit deel overbodig.

Dit is de zesde verfilming van het dagboek van Anne Frank, die ik gezien heb, en de helft daarvan baseert zich op het toneelstuk van Goodrich en Hackett. Dat is niet verwonderlijk, omdat de dagboeken zelf een verzameling indrukken zijn van een tienermeisje, en daar is enige dramatisering voor nodig om tot een filmverhaal te komen. Veel van die films hebben een focus op de eettafel, omdat de families alleen 's avonds konden spreken met elkaar, maar deze film kiest ervoor om ook een substantieel deel te vertellen in gesprekken tussen Anne en haar zus Margot. Waar de film echter het meest afwijkt is in het opvallend hoge aantal scènes dat gebaseerd is op de vijf pagina's die vader Otto Frank achterhield voor publicatie. In die pagina's is ze erg kritisch over haar moeder, vertelt ze over intieme gesprekken met Peter van Daan, seks en menstruatie. Ik snap dat Anne minder een karikatuur wordt als ze neergezet wordt als een normaal tienermeisje, maar ik begon me op een gegeven moment te ergeren aan de onevenwichtigheid van scènes die op de vijf pagina's gebaseerd zijn. Daarnaast wordt er een onredelijk gedeelte besteed aan de mogelijkheid dat Willem van Maaren de families verraden heeft, en ze beweren ook glashard dat hij lid van de NSB was (hetgeen niet waar is). De film brengt de tijd goed in beeld, maar ik kan me niet vinden in de gekozen aanpak.

Ze is kamermeisje in een hotel en stelt zich onderdanig op. Ze weigert haar bazin niets, maar moet ook als interieurverzorgster aan de slag bij een dokter om rond te komen. Een Amerikaanse gaste vraagt haar of ze schaak speelt, en het geeft haar het idee om haar man een elektronisch schaakspel cadeau te doen. Haar man waardeert haar ook nauwelijks en als ze in de avonduren zichzelf schaken leert doet het haar goed om te merken hoe belangrijk de Dame in het spel is. Ik moest meteen denken aan Harrie Jekkers die ooit zong "Het draait wel om de koning .. als ie valt dan heb je het verloren, maar de koningin mag veel meer ... over het hele bord van achteren naar voren". Het zijn maar hele kleine daden van verzet, en ze blijft haar plaats kennen op de maatschappelijke ladder, maar naarmate ze het schaakspel leert, voelt ze zich minder waardeloos. Schitterende rol van Sandrine Bonnaire en een goede Franse dictie van Kevin Kline, in deze romantische film met humor.

Ik heb niets tegen Hallmark romances, waarin dit verhaal al talloze keren langskwam, maar het ontbreekt veel te veel aan motivatie in het verhaal. De film opent met de hoofdrolspeelster in haar tienertijd toen ze nog in Limburg woonde, en schakelt daarna onmiddellijk naar het heden, waarin ze een klein hip restaurant heeft met goede recensies. Ze heeft geld nodig voor een grotere tent en gaat onaangekondigd terug naar Limburg waar ze binnen een dag de helft van de waarde van haar familieboerderij wil hebben. Zo gaan dingen natuurlijk niet, maar belangrijker, ze wil dit geld van haar ex-vriend, die geen familie is. Wat is er gebeurt dat ze met hem de opbrengst moet delen? Haar ouders zijn beide dood en ze zou dus het kinddeel 10 jaar geleden al hebben kunnen opeisen. Het wordt nooit opgehelderd en je gaat bijna denken dat in de eerste versie van het script dit de rol van haar broer was in plaats van een romantische interesse. Terwijl ze voortdurend tegen Limburg ageert en zelfs in een dronken bui niet naar haar oorspronkelijk accent terugkeert, zou ze zich zogenaamd wel moeten vereenzelvigen met anderen die teruggekeerd zijn nadat deze elders niet geslaagd zijn. Toch zijn de gaten in de plot niet het ergste, want daarvoor kun je nog verstand op nul zetten. Het zijn de tenenkrommende dialogen die geen moment oprecht overkomen, vooral in de scènes met Bianca Krijgsman.

Magisch-realistische, maar bovenal lieve komedie over een vrouw die al jaren probeert haar biologische zoon te vinden en er nu haast mee heeft na een lomp slecht-nieuwsgesprek met een arts. De film is doorspekt met maatschappijkritiek (bureaucratie bij jeugdzorg, politiegeweld, discriminatie bij personeelsbeleid, sociaal isolement etc.), en doet dit met dikke knipoog naar Brazil/1985, doch verliest slechts een enkel moment de luchtigheid en is daarmee veel laagdrempeliger. Schitterende rol van Virginie Efira.

Het probleem van tienerfilms de laatste jaren is voor mij dat de karakters allemaal egoïsten zijn met een smartphone en over het algemeen maken ze op dat punt geen ontwikkeling mee. Misschien is dat modern, maar ik vind het al vreselijk om te zien in de tram, laat staan in een film waar ik vrijwillig naar kijk. In "Do revenge" wordt de lat iets hoger gelegd, en wordt de nadruk niet gelegd op hoe je populair kunt worden, maar vooral hoe je andermans imago volledig kapot kan maken. Het verhaal is niet bijster origineel, de opzet komt uit "Strangers on a train" (maar dan met karaktermoord), maar naarmate de film vordert komen er steeds meer lichtpuntjes in het verhaal, zodat er hoop is dat het genre eindelijk meer ontwikkeling doormaakt.

In een sprookjeswereld waar iedereen die magie gebruikt onder controle staat van het Magische Agentschap is Grietje de beste agente, maar als de koning verdwijnt wordt ze gedwongen om samen te werken met haar broer Hans die een kwakzalver is en een derderangs illusionist. Leuke computeranimatie die voornamelijk op kinderen gericht is, en die de karakters van Hans en Grietje in een alternatieve realiteit plaatst. Opvallend is wel dat Hans normaal in het Russisch Genzel' heet (vanuit het Duits), en nu Ganzel' (vanuit het Engels) en in plaats van het peperkoekhuisje komen ze bij de Slavische heks Baba Yaga terecht. Die heks eet echter ook graag kinderen en verder is er geen gebrek aan koekjes in de plot. Aan het einde van de film is nog een grapje dat de weg vrijhoudt voor een eventueel vervolg met Roodkapje als tegenstander.

Diverse bronnen stellen dat dit een verfilming is van het boek van Mary Mapes Dodge "Hans Brinker", maar dit wordt nergens op de titelrol geclaimd en je moet moeite doen om overeenkomsten te vinden. Beide films spelen in december, ergens in de 19e eeuw en gaan over een jongen met een zieke vader die geld probeert te verdienen voor een medische behandeling. Hans Brinker doet dit door mee te doen aan een wedstrijd waarmee hij zilveren schaatsen kan verdienen en Matvey doet dit door de zilveren schaatsen die hij van zijn vader heeft gekregen te gebruiken om mensen te bestelen op de kerstmarkt. Het grootste deel van de film zit je eigenlijk te kijken naar Fagins jongens uit Oliver Twist, die oefenen hoe je mensen kunt bestelen zonder dat ze het merken. Als je de vermeende relatie met Hans Brinker kan vergeten, dan blijft over een wintersprookje tegen de schitterende achtergrond van Sankt-Peterburg, waar Hallmark van kan leren. Minpuntje wordt wel gevormd door de twee scènes die uitsluitend bedoeld zijn om de Sovietgedachte op te hemelen, want dat is onder het huidige bewind weer populair.

Als de film opent zit een slungelige man alleen aan een tafeltje terwijl hij achter zijn rug in het Frans belachelijk gemaakt wordt. Hij kan ze verstaan maar is niet het type voor confrontaties. Hij wil wel op vakantie naar Frankrijk, maar heeft de stap nooit genomen, ook al heeft hij een stuwmeer aan vakantiedagen. Je zou zeggen dat hij leeft voor zijn werk, maar omdat hij comptroller is van het declaratiegedrag van zijn collega's, is hij ook daar niet geliefd. Vanuit deze premisse zou je alle kanten op kunnen, zoals een drama over eenzaamheid, maar de komische noot neemt het meestal over en een voortdurende dreiging voert de boventoon, waardoor je de film het beste als komische thriller kunt typeren. Jesse Eisenberg zet fantastisch een karakter neer met gecontroleerde innerlijke woede en Imogen Poots vult dat goed aan als introvert die binnen de regels van de dojo veel harder is dan hij. Zeker niet voor iedereen, maar de pay-off is het meer dan waard.

Het leven van Coco Chanel heeft genoeg om een dubbele tv-film mee te vullen, zou je zeggen, maar in alles voelt deze vertolking als langgerekt. De film bestaat uit een raamvertelling met Shirley MacLaine en Malcolm McDowell die zich afspeelt in 1954, en hoewel het prima acteerprestaties zijn, is het een ondergeschikt deel van de film. Het overgrote deel is een flashback, en die behandelt dezelfde periode als de bioscoopfilm Coco avant Chanel een jaar later deed, en die deed dat naar mijn mening beter. Het paradoxale is namelijk dat hoewel langgerekt, delen van haar leven gehaast overkomen. Er wordt beweerd dat ze het naaien van haar moeder leerde, dat ze slechts eenmaal het nummer Coco in een nachtclub zong, haar activiteiten tijdens de Tweede Wereldoorlog worden grotendeels weggelaten, en zelfs haar beroemde parfum speelt een bijrol.

De zussen Kimberly en Ashley Williams spelen de hoofdrol in dit tweeluik, dat ze ook geproduceerd hebben voor Hallmarks 'Countdown to Christmas'. In deze tweede helft zien we het verhaal van Meg (Ashley Williams) en haar strijd met de nieuwe restaurantmanager om de kerstaankleding minder formeel te maken. Het verhaal is verweven met de eerste helft, en we zien diverse parallelscènes, maar in deze film wordt de gezamenlijke plot veel duidelijker uitgelegd. Belangrijk voor een kerstfilm heeft deze film ook een groter hart dan de eerste helft, hetgeen zich in mijn geval vertaald heeft in een hogere waardering.