Reacties

De FBI-rechercheur die het onderzoek leidt vertelt het team al bij aanvang dat we hier niet te maken hebben met een 'normale' massamoord, waar de dader een doodswens heeft en/of de krantenkoppen wil halen. De dader die ze zoeken heeft onder de bescherming van vuurwerk een grote groep mensen afgeslacht, die niets met elkaar gemeen hebben. De werktitel voor de film verraadde het werkelijke motief reeds Misanthrope: de dader heeft een hekel aan mensen en dat maakt het lastig om een gedetailleerd daderprofiel op te stellen.

Vooral de eerste helft van de film blinkt uit door ijzersterke dialogen en werkt goed als procedurele thriller. Ook het privéleven van de hoofdrolspelers biedt goede aanknopingspunten voor een nadere uitwerking. In de tweede helft komt de confrontatie met de dader echter steeds dichterbij, en dan blijkt dat de zaak zelf helemaal niet interessant is en de dader vrij ongeloofwaardig. Het voelt daarom een beetje als een anti-climax, en de laatste scène legt de bodem voor een mogelijk vervolg. Op zich zou dat geen gek idee zijn, omdat ik graag meer wil weten over de achtergrond van Eleanor en de invloed daarvan op haar werk, maar dan moet er wel ook een interessante dader opgevoerd worden.

In de periode dat Bill Clinton zichzelf moest verantwoorden over onzedelijke handelingen kwamen diverse films uit over die thematiek. Wag the dog, neemt dit echter alleen als uitgangspunt, om daarna op originele wijze door te gaan.
Robert de Niro en Dustin Hoffman zetten karakters neer, die zichzelf niet snel laten doorgronden, en omdat het verhaal real-time lijkt te zijn in de 11 dagen voor de verkiezingen, moeten ze steeds iets bedenken om de aandacht van de kiezer af te leiden van het immorele. Hoewel de film absoluut komisch bedoeld is, en over het algemeen een pastiche is van werkelijk overheidsgedrag, zijn er ook beweringen die niet helemaal uit de lucht gegrepen zijn.
Zo speelt de film sterk in op de mening van velen dat de beeldvorming van de Golfoorlog Irak-Iran was gekleurd door reclame-achtige beelden die de Amerikanen leverden. De film is geheel gebouwd op die premisse, maar verveelt geen moment.

In 1997 schreef Tineke Steenmeijer de roman De oare helte over het leven van Nienke van Hichtum. Veel van wat er over haar leven bekend is komt uit de memoires van haar man, de dichter en politicus Pieter Jelles Troelstra. Het idee was dat de vrouw van een zeer gedreven politicus zich wellicht eenzamer gevoeld moet hebben dan de politicus zich realiseerde.

Het idee dat Aukje Holtrop aandroeg voor deze film wijkt niet veel af van de strekking van de roman en ook het waarheidsgehalte is vergelijkbaar. Holtrop zou in 2005 ook afstuderen op het onderwerp. De film is hoofdzakelijk Fries gesproken, en dan is het bijna een verplichting om een rol weg te leggen voor de acteurs Rients Gratama en Peter Tuinman als respectievelijk de vaders van Nynke en Pieter Jelles.

Hoewel sociale gelijkheid voor seksen en klassen uiteraard een belangrijke rol speelt in de film, is dit niet waar de film op focust. Centraal staat de huwelijksrelatie tussen twee mensen met ambitie, tegen de achtergrond van een veranderende maatschappij. Voer voor psychologen te over, hoewel het grote publiek hier niet snel warm voor loopt.

Ik moet zeggen dat ik voorafgaand aan het kijken een lage verwachting had, omdat de film nagenoeg direct naar video-distributie is gegaan (in slechts één Amerikaanse bioscoop vertoond) en na de oversteek naar Europa van titel is veranderd. Dat laatste is vaak geen goed teken, maar in dit geval was het omdat Trojan in Noord-Amerika marktleider in condooms is en de verwijzing op het vasteland van Europa veel minder goed werkt.

De titel van de videocassette was in Nederland No night stand en ik was blij verrast dat het de leukste screwball komedie in jaren is. De hoogtijdagen van de screwball lagen eind jaren 1970, begin jaren 1980, maar we zien hier hoe de jacht naar condooms op familievriendelijke wijze in beeld gebracht wordt. Het zijn vooral de bijrollen die de film leuk houden, en ook zorgen dat het balletje blijft rollen, om te voorkomen dat de hoofdpersoon daadwerkelijk binnen vijf minuten de door zijn partner vereiste condooms verkrijgt.

Norberto Ramos del Val had een idee voor een web serial en hij vond diverse beginnende acteurs bereid om zich gratis te laten filmen. Je ziet duidelijk dat hij als cameraman een goed gevoel heeft voor kadering en mise-en-scène, maar de beeldkwaliteit overstijgt nooit die van een home-movie en de meeste acteurs dreunen hun tekst op zoals ik alleen in "Het geheim van Vredenhof" eerder heb gehoord. De scènes bij zonlicht zijn wel redelijk, maar ik kan me niet voorstellen dat hij een externe microfoon heeft gebruikt, want het geluid is nog slechter.

Diverse bronnen beschrijven dit als een zwarte komedie, maar het is een bizarre mix van een quasi-erotische misdaadfilm met een vleugje gothic horror, soms grof maar nooit expliciet, en daar moet de kijker zich voor openstellen. Ik kon er helemaal niks mee en begrijp nauwelijks hoe de film de transitie naar dvd en streaming service heeft gemaakt.

Het is bekend dat Oliver Stone een obsessie heeft met de Vietnamoorlog, en zijn beste films, Platoon en JFK hebben dan ook een sterk Vietnamgehalte. De tweede drie uur durende biografie van een Amerikaanse president van zijn hand gaat dan ook om Richard M. Nixon, de president die een einde maakte aan de Vietnamoorlog.

In dit licht wordt Nixon, gespeeld door Anthony Hopkins dan ook erg positief afgeschilderd, hoewel in de ogen van de kijker zijn paranoïde gedrag alles behalve positief is. Zelfs FBI Director J. Edgar Hoover wordt niet al te negatief neergezet. Acteur Bob Hoskins zet hem zeer flamboyant neer, maar niet als de manipulator die diverse presidenten naar zijn hand wist te zetten, zoals in de vele andere vertolkingen (naar verluid is Hoover de meest vertolkte historische persoon in films).

Vreemdgenoeg is de vredesonderhandelaar Henry Kissinger het meest schofterige karakter in de film. Zet dat tegenover de rol van John Dean (gespeeld door David Hyde Pierce) die de rol van slachtoffer heeft in het kabinet, terwijl de geschiedenis verhaalt dat juist Dean een sleutelrol vervulde bij de poging om Watergate in de doofpot te stoppen. Als op de aftiteling te zien is dat Dean één van de technisch adviseurs was bij de productie, krijg ik toch de indruk dat Oliver Stone dit keer een zeer gekleurd beeld weergeeft van de geschiedenis.

Dit is een literair gestructureerde film, waarbij het verhaal ondergeschikt is aan de structuur, en dat weet ik nooit te waarderen. De Spaanse titel De tu ventana a la mía (Van mijn raam naar het jouwe), geeft aan dat het een inkijkje is in het leven van vrouwen vanuit het beeld van de vrouwelijke regisseur naar (zo komt het over) de vrouwelijke kijker.

We krijgen drie vrouwen te zien in de lente, zomer en herfst van hun leven. Alle verhalen spelen zich af in de Aragón. Het verhaal in de lente van 1923 zet de toon, doordat Violeta aan haar oom vraagt of het mogelijk is om een omgekeerde verpopping te hebben. Alle vrouwen bevinden zich namelijk in een cocon, en Violeta zou weer graag een larve willen zijn, maar alleen de oude Luisa zal in 1975 de kans krijgen om daadwerkelijk een vlinder te zijn. Luisa heeft daar zelf weinig aan, maar de generatie van de kijkers hebben die kans wel gekregen. Dat is een mooi hoopvol einde, maar om daar te komen hebben we wel veel ellende gezien. De Engelse titel Chrysalis heeft dit centrale thema goed verwoord, maar de Nederlandse titel Kruispunten is eigenlijk alleen voor Luisa relevant.

Naast de vrouwen is er ook een hoofdrol weggelegd voor de geschiedenis van Spanje. Het verhaal van Violeta heeft de Rifoorlog als leitmotiv, dat van Ines de nasleep van de Spaanse burgeroorlog (het begin van het bewind van de dictator Franco) en dat van Luisa de Transición, de overgang naar een democratie en een betere positie voor de vrouw (het einde van het bewind Franco). De parallellen tussen de verhalen zijn vooral stilistisch (een druppel bloed, een bol wol, het afknippen van haar) en ik had liever gezien dat de verhalen meer bij elkaar kwamen, of elk een grotere bijdrage hadden in de centrale boodschap.

Er zijn af en toe van die films, die te vreemd zijn voor woorden, maar die toch een sterke aanhang kunnen ontwikkelen onder een select publiek. Nightmare before Christmas van regisseur Henry Selick valt in deze categorie. Het is de terugkomst van creator Tim Burton bij Disney, de studio waar hij begon met de korte horror-komedie Frankenweenie.
Na Hocus Pocus was het de tweede Disney Halloweenfilm die een problematische bioscooprelease had, waarschijnlijk omdat de Nederlandse Filmkeuring de film niet geschikt achtte voor kinderen onder de 12, en de programmeurs van bioscopen dachten dat een animatiefilm alleen kinderen zou aanspreken. Met de huidige normen van de Kijkwijzer wordt de film aangeboden voor 6 jaar en ouder.
De film biedt een overdaad aan heerlijke liedjes van Danny Elfman en een schitterende stop-motion animatie naar de karakters van Burton, die alleen met de computer zijn bewerkt om de monden lipsynchroon te krijgen. Een echt vakwerkje dus. Vergelijkbare producties zijn Corpse bride van Tim Burton en Coraline van Henry Selick.

Nadat hun leven verwoest is in Fireland, emigreren Bernie en Cinder naar Element City, een smeltkroes waar ze een nieuw leven hopen te beginnen. De stad is echter berekend op aarde, water en lucht, en ze worden overal de deur gewezen. Waar ze zich vestigen ontstaat een ghetto van andere vuurelementen en hun winkel wordt een centraal punt van de gemeenschap. Nu Bernie wat ouder is en een rokershoestje krijgt, wil zijn dochter Ember de zaak overnemen, maar ze kan slecht omgaan met zeurende klanten en moet haar uitbarstingen onder controle krijgen en juist een waterelement wil haar helpen de winkel open te houden.

Disney en Pixar slagen er als geen ander in om actuele maatschappelijke problemen stilistisch te benaderen, met hier en daar een grap die kinderen over het hoofd zal gaan, maar die daardoor een breder publiek zal bereiken. Ik heb het kijken een tijd uitgesteld omdat het ontwerp me teveel aan In and out deed denken, maar de achtergronden zijn zeer gedetailleerd en er is echt goed nagedacht over de verschillen en overeenkomsten in een wereld waar elementen leven (vuurelementen houden van heet eten, waterelementen wonen in glas en geen glas zonder vuur etc.).

Aarde en lucht zijn het minst uitgewerkt en hoewel de critici niet erg gecharmeerd waren van de film, lijkt er teveel werk in het universum gestoken om geen vervolg (of televisieserie) te maken.

Met haar eigen productiemaatschappij Egg Pictures heeft Jodie Foster zich in een film geplaatst over een meisje dat als verwilderd werd gezien door de dorpsgemeenschap, maar beter gekenmerkt kan worden met het woord 'ongeschonden' (vandaar wellicht dat ze een flink deel van de film naakt en zorgeloos rondhuppelt).

Haar uitbeelding van het meisje dat een gespleten persoonlijkheid lijkt te hebben, en een aangeleerd spraakgebrek heeft, is fantastisch en de Oscarnominatie beste actrice kwam dan ook niet onverwacht. Het nadeel van de film is echter dat de liefhebbers van natuur te weinig zien, de liefhebbers van snelle verhalen weer teveel, het publiek dat vermaakt wil worden erg veel symboliek voor de kiezen krijgt (variërend van de Bijbel tot een parabel van media-attentie voor wolfskinderen, zonder uit te leggen wat dat zijn) en de boodschap weer veel te oppervlakkig is voor het analyserend publiek.

Het is een mooie film, maar misschien hebben de makers zich wat veel doelen voor ogen gehad.

In 1991 schreef Stephen King wat hij noemde zijn laatste verhaal dat zich afspeelt in Castle Rock, Maine. Geen betere productiemaatschappij om het verhaal te verfilmen dan Castle Rock Entertainment die door Rob Reiner werd opgericht om het boek Misery te kunnen verfilmen, van dezelfde auteur.

Wie het boek kent weet dat er veel personages in meedoen, en dat het behoorlijk dik is. De film heeft het verhaal behoorlijk moeten inkorten, en heeft ook het einde verandert. Wat er over blijft is een grappige thriller, die het niet haalt bij het boek, maar op zichzelf goed is met uitstekende acteerprestaties van Max von Sydow en Ed Harris.

Er zijn verschillende manieren om naar de film Tron te kijken. Allereerst is het de eerste film die de beeldvorming rond de, toen nog betrekkelijk nieuwe, computerwereld uitwerkte tot een driedimensionale parallelwereld. Er wordt wel wat computeranimatie gebruikt, maar het meeste is handwerk en rotoscopie.

Ten tweede geeft het een goed tijdsbeeld. Weliswaar typen ze eindeloos lange zinnen in natuurlijke taal om een computer opdrachten te geven, maar bij moderne films vergeleken valt het vreemde computergebruik wel mee. De makers hebben ook kleine odes verstopt in de film, zo zie je het klassieke speelhal-figuur PacMan in het beveiligingssysteem en kun je een verwijzing naar de robotfilm The Day the Earth stood still vinden in de werkruimte van Bruce Boxleitner. Daarnaast waarschuwt de film ervoor dat het niet erg is dat computers slimmer worden, maar dat je geen vooruitgang zal boeken als de mensen het denken aan computers overlaten. Als we naar de gemiddelde computergebruiker kijken vanuit de 21e eeuw, dan weten we dat ze daar wel gelijk in hadden.

Tenslotte is deze film een sterk uitgewerkte religieuze parabel, met de inmiddels zo bekende beelden van God als programmeur en de ziel als een diskette. De strijd tussen goed en kwaad en de komst van iemand uit de Godenwereld die het ultieme offer brengt om de creatie te redden. De film werkt, ongeacht op welk niveau je de film bekijkt, want het is ook nog een alleraardigste komisch/romantische film die de tand des tijds beter heeft weten te doorstaan dan het onderwerp zou doen vermoeden.

Deze komedie opent met een korte show van Pulcinella aan de waterkant van Napels. Ik heb altijd een zwak gehad voor de Commedia dell'Arte en ik vond het een knappe verbeelding. Pulcinella wordt soms verward met Pierrot, omdat ze beide een wit pak dragen, maar Pulcinella heeft een zwart masker en is zeker geen underdog, omdat hij het geregeld tegen de Duivel zelf opneemt (net als Jan Klaassen in de 19e eeuw vaak deed). Het is een belangrijke rode draad dat Pulcinella zich in bedekte termen tegen de koning van Napels richt.
Aan het einde van die openingsscène bracht hij me echter in de war, want hij richt zich tegen Mr. Borbone. Ik heb het weggewuifd onder het motto "Ik snap de grap niet", en heb me verder de hele film verbaasd over de nutteloze anachronismen. Het gebruik van Britse ponden, een gevangene aanduiden als Jacobijn, totaal onnodig voor het verhaal en niet passend in de 15e eeuw. Pas op het einde van de film (en dit is geen spoiler), als het leger van Napoleon de Napolitanen aanvalt begrijp ik wat er aan de hand is. De film gaat helemaal niet over Ferdinando I van Napels maar over Ferdinando III van Napels (van Bourbon, oftewel Borbone), die na de ondergang van Napoleon bekend zou worden als Ferdinando I der Siciliën. Het is met die wetenschap dan ook niet verwonderlijk dat de vertolker van Pulcinella in 1973 naar de film verwees onder de titel "Ferdinando Re di Borbone" wat een logische titel zou zijn.
Mooie beelden, weinig historisch en mild humoristisch, maar toch jammer van de gekozen titel.

Als Kieslovski een Korte film over de liefde maakt, dan laat hij geen twijfel over het onderwerp van de film. Bij 13 conversations lijken de zusjes Specher bijna uitdagend te vragen in de titel: waar draait de film allemaal om.
Het eenvoudige antwoord is dat de film over het Geluk gaat. De regisseuse is filosoof van opleiding en hoewel ze bewust bezig is met het werk van Bertrand Russell, houdt ze zich meer onbewust ook bezig met de vraag waar het leven allemaal door bestuurd wordt.

Vertaald naar het geluk krijg je vragen zoals: waarom lacht het geluk de ene toe terwijl de ander het nodig heeft? Waarom kan geluk het ene moment omslaan in ongeluk? De film stelt dat de lotsbeschikking totaal willekeurig is. We moeten het geluk dus niet nastreven, maar het leven zo goed mogelijk spelen met de kaarten die ons toebedeeld zijn. De film eindigt echter op een positieve noot omdat een hoofdpersoon onzelfzuchtig was. Volgens Bertrand Russell doorbreek je dan de vicieuze cirkel van het ongeluk, maar in de filmlogica kan het geluk zo omslaan en heb je het zelf hard nodig. Een film voor een select publiek.

Nog voor de titelrol wordt de kijker duidelijk gemaakt dat we hier te maken hebben met een knokfilm. De regisseur wil echter met de film inspelen op de trend destijds om geweld te verdelen in zinvol en zinloos geweld, en wil de kijker aan het denken zetten over de algemene vervlakking van de samenleving die geleid wordt door de televisie. Na zo'n 10 minuten is die boodschap wel duidelijk, en de rest van de film is alleen interessant voor mensen die de kooigevechten echt leuk vinden om naar te kijken.

Ook is onduidelijk wat de maker nu precies in gedachte had in relatie met de tijd van handeling. Zoals George Orwells 1984 kun je de toekomst schetsen om iets te zeggen over het heden, zoals " Waar zullen we eindigen als we zo oppervlakkig blijven als nu?". In de toekomst waarin de film zich afspeelt is Willem Alexander koning van Nederland, maar hij ziet er geen dag ouder uit dan de bioscooprelease in 1998, dus zal het wel de nabije toekomst moeten zijn. Voor zo'n tijdsbepaling wil de film ons laten geloven dat er wel erg veel veranderd is in korte tijd, en men had er beter aan gedaan om geen referenties naar een tijdperk te maken.

Voor een film die gebaseerd is op de autobiografie van regisseur Franco Zeffirelli is het wat vreemd dat hij zijn naam wijzigde voor het verhaal. Het is ook verbazingwekkend dat de nadruk van het verhaal niet op het leven van de regisseur ligt, maar op het leven van een groep dames aan wie hij veel te danken heeft.

Dat er lange scenes in de film zitten waar Zeffirelli nooit ooggetuige van geweest kan zijn is, maakt de film nog minder geschikt om gezien te worden als een biografische film. Wat blijft is een Brits sterrendrama dat zich kan meten aan de beste producties van Merchant-Ivory.

Zes mensen met een verschillende achtergrond worden uitgenodigd op een eiland en dan wordt één van hen vermoord. Het is een klassiek mysterie, waar er een beperkt aantal mogelijke daders zijn, Deze pure vorm van het genre is zeldzaam, maar de aandacht ervoor is ongetwijfeld toegenomen sinds het succes van Knives out.

Hoofdrolspeelster Mischa Barton speelt Britse bloemiste Miranda Green met voorliefde voor Agatha Christie, maar met de irritatiefactor van een jonge Sherlock Holmes als het gaat om deductievermorgen ("hij heeft geen vader want zijn schoenen zijn niet gepoetst"). Na de moord verzamelt ze iedereen in de salon en verklaart dat het geen zin heeft om te gokken, dat we echt meer moeten weten van de achtergrond van de personen. Het is een essentieel onderdeel van mysteries, en ook de reden waarom de proloog bij Agatha Christie soms zo lang duurde. Echter, men neemt in de film eerst even een pauze, komt er nooit meer op terug, en laat Miranda Green de moord oplossen met gegevens die de kijker had kunnen gokken met de enige aanwijzing, maar met bewijs dat we niet eerder gezien hebben.

Aan het einde van de film laat Miranda Green weten dat ze privédetective wil worden, zodat er een serie kan volgen. Ze hebben echter dezelfde schrijver gevraagd voor Murder at the Embassy, dus ik heb er weinig vertrouwen in.

Een mooie film over het Duitsland van vlak voor de oorlog, in 1939. Sinds 1934 heeft de dictator Hitler een aantal beperkingen in levensvrijheid ingevoerd. Zo mag je ook niet naar de zwarte muziek uit de Verenigde Staten luisteren. De jongeren in Hamburg vinden dit maar niets en in hun eigen wilde dansfeesten rebelleren ze eigenlijk tegen dictatuur. De film heeft een aantal karakters dat de jeugd van toen personificeert. Zo zien we hoe een innige vriendschap door propaganda wordt vernietigd.

We zien hoe verschillende jongeren omgaan met het gegeven dat er geen andere uitweg is dan bij de Hitler Jugend te gaan, en in het jongste broertje zien we de tweede generatie oorlogsjongeren die de val van het Derde Rijk zal meemaken. Het verhaal is fantastisch gestructureerd en misschien is er sinds Die Blechtrommel niet zo'n mooie oorlogsfilm geweest met de jeugd als middelpunt. De film bevat wel veel muziek uit die tijd, waardoor het tempo afzwakt.

Dit is een film over de schilder Pablo Picasso en de tijd die hij doorbracht in Parijs tijdens en na de Tweede Wereldoorlog. Het is geen film over zijn werk, maar over de slaafse vrouwen in zijn leven en ook gedeeltelijk over de invloed van hun aanwezigheid op zijn werk.

Gebaseerd op het boek Picasso: Creator and Destroyer presenteert de film zich vanuit het vrouwelijk perspectief van de enige vrouw die hem uit vrije wil verliet. Het beeld van Picasso is dan ook niet erg rooskleurig. Hoewel de film in hoofdzaak dramatisch van opzet is, blijft er ruimte voor humor, in het sarcasme van de schilder en de manier van presentatie van hoe bijvoorbeeld de strijd tussen twee vrouwen hem inspireerde tot zijn meesterwerk over oorlog Guernica. Anthony Hopkins levert weer een goede prestatie, maar het is zeker geen film voor iedereen.

Als ik de Encyclopaedia Brittanica opensla, dan staat er over de Apollo 13 dat de missie niet voltooid was. Er staat echter niet dat de drie inzittenden nog maar net aan een gewisse dood wisten te ontsnappen; door een ontploffing aan boord verloor de ruimteraket namelijk de voorraad zuurstof.
Hoewel de gebeurtenis zelf niet erg in ieders geheugen bleef (anders dan de Challenger, de space shuttle waarbij het ongeluk niet goed afliep) was het destijds wereldnieuws.
Als leider van de missie was Jim Lovell aangesteld, een ervaren astronaut die op de Apollo 8 en Gemini 7 en 12 had gewerkt. Hij schreef ook het boek The Lost Moon waarop de film is gebaseerd. De rol van Lovell wordt neergezet door Tom Hanks, die na Philadelphia en Forrest Gump voor het derde jaar achtereen een Oscarwaardige prestatie geeft. Behalve de goede acteerprestaties, is de film zeer goed als document. Of je bekend bent met de gebeurtenissen of niet, het is net of je zelf aanwezig bent in Houston, Texas, en de spanning door je aderen voelt.

Deze film van Alan Cumming en Jennifer Jason Leigh is een film vol buitenbeentjes. Op een feestje van vrienden zijn de buren en een mooie actrice slechts buitenstaanders. De vrouw des huizes voelt zich opzij gezet en twee van de karakters voelen zich zelfs niet in dit leven thuis. Er is echter een minder voor de hand liggende buitenstaander: de kijker zelf. Wie naar de film kijkt is onuitgenodigd op het feest, maar omdat er geen introductie is voelt het net alsof je binnenkomt in een wereld die al jaren bestaat. Dat betekent tevens dat de film geen traditioneel verhaal te bieden heeft, maar een kijkdoos is in het privéleven van een echtpaar en hun vrienden. Dit voyeuristische gegeven wordt versterkt doordat er erg veel scènes gebouwd zijn op erotische spanning.

Aan het einde van de film kun je je afvragen of de twee hoofdrolspelers nu gelukkiger of ongelukkiger zijn dan aan het begin van de film. Omdat de film echter veel vragen onbeantwoord laat is de vraag eigenlijk: Wat zou jij doen morgenochtend als je Sally was? Een aangrijpend drama voor een select publiek.

Wie het boek De donkere kamer van Damokles heeft gelezen, weet dat het boek in het midden laat of de hoofdrolspeler werkelijk een dubbelganger heeft of dat hij zich dat maar verbeeldt. De film maakt hier duidelijk een keuze in, aan het begin van het verhaal, waardoor het magische element verdwenen is. Dat betekent niet dat het verhaal zijn spanning verloren heeft, en ook op het psychologische vlak blijft er nog voldoende over. De beeldvorming is echter wel gedateerd, waardoor een remake wel interessant kan zijn.

Het boek van Jef Geeraerts uit 1985 werd vertaald naar 1995 en een situatie die nog zeer actueel is. De film heeft een sterke focus op hoe de Belgische rijkswacht en politie door een concurrentiestrijd steeds achter het net vissen. Doordat al in de openingsscene over kinderprostitutie wordt gesproken is de link naar de Zaak Dutroux snel gelegd. De film is zowel spannend als humoristisch, en er zit veel vaart in het verhaal, zonder in eindeloze stunts te vervallen. Ten tijde van de bioscooprelease in 2004 misschien wel de beste film uit België in jaren, maar voor Nederland was het de slechtste ondertiteling in tijden.

Dat Youp van 't Hek vaak de Dromer is, was reeds bekend. De onschuld van een kind of gehandicapte, die niet gestopt door algemene normen iedereen de waarheid durft te zeggen. De uitwerking hiervan vinden we in het eerdere programma Hond op 't IJs.

De Waker kennen we ook al. Youp als de man die zich verplicht voelt wakker te blijven en iedereen wakker te houden. In De waker, de slaper & de dromer wordt de paradox neergezet doordat in deze tijd de Dromer de rol van de Waker moet overnemen, omdat de Waker te serieus is om zijn potje nog langer mee te liegen.

In die zin sluit de show dan ook goed aan bij de Oudejaarsgedachte uit zijn show van 1995. Aanvullende thematiek is gehaald uit een Nederlands boek uit 1905: 7 jongens en 'n oude schuit. Een boek over zeven HBS'ers die Nescio's aardige jongens vervangen, en ons nostalgisch terug nemen naar de studententijd.

Het studentenhuis op het podium heet dan ook De Oude Schuit, en als je weet dat de schuit in het boek De Zwerver genaamd was, dan is de cirkel weer rond en schiet Youp wederom in de roos. Wie de show in het theater heeft gezien kreeg ook de single (vinyl) mee naar huis met het lied van De Oude Schuit.

Na een paar shows waarin Youp van 't Hek zijn materiaal zeer dicht bij huis zocht om persoonlijke omstandigheden te verwerken, is hij terug met een verhaal waarin al zijn frustraties verwoord zijn. Geëngageerd maar niet aan één stuk door gekanker, hetgeen ook velen goed zal doen.

Centraal staat het verhaal van twee broers die het familiebedrijf te gronde hebben gericht, likeurstokerij De Blaue Fles. Een verhaal over traditionele waarden en modieus gewauwel.

Ook is het de terugkeer van een tweede man op het podium. Dit keer geen acteur zoals Onno Molenkamp vroeger, maar een muzikant Rens van der Zalm, die vele instrumenten bespeelt en in het koor van de laatste oudejaarsshow zat.