Reacties

Verfilming van de wapenfeiten van Marthe Richard tijdens de Eerste Wereldoorlog, maar het gaat te ver om dit een biopic te noemen. De film start in 1914, als de Duitsers in de Elzas marcheren en haar vader naar een geweer grijpt, ogenschijnlijk om een herhaling van de oorlog van 1870 te voorkomen. In reactie daarop worden haar ouders neergeschoten voor het vuurpeleton en uit wraak wordt ze spionne in dienst van de Franse geheime dienst. Niets van die achtergrond is historisch, en het komt ook niet uit het boek van Georges Ladoux uit 1932, zoals IMDb beweert. De vader van Marthe stierf in 1925 en zijn dood had niets te maken met de kans die ze kreeg om Frankrijk te dienen tijdens WO I. In werkelijkheid liep ze weg van huis omdat ze geen naaister wilde worden, maar een vrouwelijke piloot. Na het behalen van haar brevet bood ze haar diensten aan voor verkenningsvluchten tijdens de oorlog. Ze werd geweigerd in deze rol, maar de eerder genoemde Georges Ladoux vond het wel interessant dat ze geregistreerd stond als sekswerker en goed Duits sprak, zodat ze naar Madrid werd gestuurd om een Duitse marine-officier te verleiden.

De film plaatst haar in dit verband ook naast en tegenover de Friese Mata Hari, hoewel de film Mata Hari vooral aan Duitse zijde van het conflict plaatst, ondanks het feit dat deze ook door George Ladoux was geronseld. Het seksverleden van Marthe was ook de werkelijke reden dat haar ouders uit haar leven waren. Toen ze 14 was, was ze al weggelopen van huis en verdiende ze de kost als prostituée. Het is niet verwonderlijk dat je in een film over een heldin deze voorgeschiedenis verwijdert, maar het is achteraf gezien belangrijk omdat ze na haar rol in de Tweede Wereldoorlog een voorvechter was om alle bordelen van Parijs te sluiten. Er moet een Franse televisiefilm zijn uit 2011 die wel de dualiteit van haar karakter beschouwt, maar ik heb nog geen kopie van die film weten te bemachtigen.

Mary Rodgers schreef drie boeken over de familie Andrews, waarvan Freaky Friday de eerste was. De hele serie staat op de ALA-lijst van goede Amerikaanse jeugdboeken. Het boek laat echter alleen de kant van Annabelle zien, terwijl in de film zowel moeder als dochter aan bod komen. Disney heeft het boek vier maal verfilmd, in 1976 en 2003 voor de bioscoop, in 1995 voor televisie en in 2018 voor streaming. Deze versie is uit 1976 en schrijfster Mary Rodgers zorgde zelf voor het scenario. Ten opzichte van het boek is het fantastische concept van de lichaamswisseling meer aan het bovennatuurlijke overgelaten, zijn er minder open vragen en is er een climax waarin we zien hoe ze op een ongunstig moment terugveranderen. Doordat ook de moeder aan bod komt die in het lichaam van haar dochter zit, zien we ook scènes van hoeveel druk er op een schoolgaand kind zit. Het deel dat wel in het boek zit is als letterlijke dialogen opgenomen, waardoor het een zeer goede verfilming is en tegelijk een uitbreiding van het boek is.

Het is 1934, 5 jaar na de grote beurskrach en Gracie Fields vermaakt het publiek tijdens de depressie. Wat er ook gebeurt ze zingt vrolijk en uitbundig als ze door de straten loopt, zelfs als ze op weg is naar de rechtbank. De humor zit vooral in haar ongepolijste karakter waarmee ze autoriteiten (politie, justitie en monarchie) weglacht en die humor doorstaat de tand des tijds zeer moeilijk. Centraal in het verhaal staat de relatie tussen de dochter van een pubeigenaar en de prins van een noodlijdend koninkrijk en de meeste Britse bioscoopbezoekers wisten op dat moment nog niet dat hun prins datzelfde jaar een relatie met een dame van beneden zijn stand was aangegaan, voor wie hij uiteindelijk de troon op zou geven. Ook is het opvallend dat het noodlijdende koninkrijk Duits spreekt, en door Fields in de rechtbank "King of Swastika" genaamd. Slechts een paar maanden na de première van de film zou Hitler in Duitsland de democratie opzij zetten, maar in de naam van lang leve de lol gaat de film er niet verder op in.

Leitmotiv is een gelaagdheid van Nell Gwyn verwijzingen. Gracie Fields speelt Nellie Gwyn die bij aanvang van de film op een praalwagen staat, gekleed als de historische Nell Gwyn en Sina-appels gooit naar de mensen langs de parade. Het is een gebruik om bij carne valis met sinaasappels te gooien en van Nell Gwyn is bekend dat ze gewerkt heeft als verkoper van sinaasappels voor bezoekers van het theater. Nell Gwyn was ook maîtresse van de koning en ze werkte als actrice, en de fictieve Nellie Gwyn wordt gevraagd om in een film te spelen over het leven van Nell Gwyn. Tenslotte vraagt Nellie Gwyn bij de eerste ontmoeting met prins Charles van Granau of hij een donatie wil doen voor het kinderziekenhuis dat ze wil oprichten (en dat ook haar beweegreden is om in de film Nell Gwyn mee te spelen), net zoals de historische Nell dit aan prins Charles II vroeg. De bezoeker destijds zal dit allemaal bekend zijn, maar vandaag de dag zal het minder bekend zijn.

Er zat slechts 7 maanden tussen de Nederlandse bioscooprelease van Sliver en die van De flat en omdat de trailer van de Nederlandse film een Amerikaans tintje had, moest de producent zich behoorlijk verdedigen over de sterke overeenkomsten tussen de films: beide films gaan over een vrouw die in een nieuwe flat trekt om gescheiden te leven van een man, waarna een moord volgt, waar een buurman gluurt, met niet gemotiveerde wachtscènes op de lift en een masturbatiescène in de badkamer. Het grote verschil is de locatie, van het midden van de stad naar een flatje aan de kust van Scheveningen. Binnen een week verhuisde de film reeds uit de grote zalen en werd alom als een flop beschouwd. De liefhebbers van erotiek vinden de Nederlandse scènes beter, maar misschien heeft dat te maken met het feit dat wij minder badschuim gebruiken.

Paul Ruven en Paul de Leeuw hebben de handen ineen geslagen om een speelfilm te maken rond de typetjes van Bob en Annie de Rooy, uit de liedjes ("Ik heb een Euromast") en televisieshows van De Leeuw. Door de controversie zijn de meesten wel bekend met Bob de Rooy, die zeer seksistisch en racistisch uit de hoek komt, en voor sommige kijkers te grof zal zijn. Voor wie de humor wel ziet, heeft de film ook een parodie op Pulp Fiction, Het Spijt Me en James Bond. Daarnaast is de film een showcase van bekende Nederlanders, en behalve mensen die reeds in de TV-shows te zien waren is door producent Joop van den Ende ook gezorgd voor de decors van de Soundmixshow en de participatie van Ben Kramer, die normaliter belachelijk gemaakt worden door De Leeuw.

Ze staan er beiden bekend om dat ze goed typetjes kunnen neerzetten: Billy Crystal en Robin Williams, en het zal niemand verbazen dat Williams in deze film een instabiele man speelt en dat Crystal een stijf overhemd aan heeft.
Dit is de recentste film waarin Francis Veber één van zijn Franse films heeft bewerkt. Eerder zagen we My father the hero en Three fugitives van zijn hand. Het verhaal is betrekkelijk eenvoudig, maar de karakters spreken genoeg aan om een vermakelijke film te krijgen.

Deze film van Chen Kaige werd in zijn thuisland China niet gewaardeerd. Chen schetst namelijk een beeld van een zeer zwarte tijd in de geschiedenis van China (onder de keizerin, na de bokseroorlog; de culturele revolutie) en volgt de twintigste eeuw tegen de achtergrond van de Peking opera. De reden om zo'n film te maken is vaak om aandacht te vragen voor de huidige politieke situatie, en dat beviel de autoriteiten niet.

Buiten China werd de film bekroond, en in Nederland werden door de Nederlandse Filmkeuring geen scènes aangetroffen die schadelijk waren voor kinderen. De liefhebbers van modern Chinees drama weten de film wel te vinden, maar voor mensen die hun kroost een stuk Chinese cultuur willen meegeven, wees gewaarschuwd dat de film ook scènes bevat waarin kinderen langdurig worden geslagen met een stok, totdat ze gevoel voor realiteit missen. De relatie tussen acteurs balanceert op de grens van kameraadschap en homoseksualiteit, zozeer dat Jackie Chan een rol in de film afsloeg uit vrees voor zijn reputatie. Bij het verschijnen van de dvd kwam de zelfkeuring dan ook uit op een keuring van 12 jaar en ouder, en iets meer levenswijsheid is wel bevelenswaardig bij het aanschouwen van de film.

Dit vervolg op Rent-a-kid kan zelfstandig bekeken worden. Het is een oddball-komedie en het is niet verwonderlijk dat producenten Leslie Nielsen hierna gevraagd hebben voor de rol van de bijziende stripfiguur Mr. Magoo, want het is geen al te grote gedachtensprong. Zowel hij als Judge Reinhold zijn een genot om naar te kijken in deze komedie met veel vaart. De schrijver was in 1994 al verantwoordelijk voor de thriller Royce en hoewel daar al erg veel humor in zat, blijkt met deze film dat hij vooral op het komische vlak goed kan scoren.

In de aanloop naar Valentijnsdag brengt Hallmark Channel 5 Loveuary films uit dit jaar en de poster van de film met al de post-its deed me erg uitkijken naar de film, misschien omdat deze onbewust aan Office space deed denken, de beste kantoorkomedie die ik ken. Bij aanvang van Return to office is echter niet duidelijk of ze de belachelijke kantoorcultuur omarmen of niet, want we krijgen het hoofd van een creatieve afdeling te zien (Janel Parrish) dat zichzelf bijlicht bij het videobellen met collega's, de ochtend niet kan beginnen zonder zelfgemaakte matcha latte en meelacht met de talentloze baas. Elke ochtend begint ze haar dag door een post-it vol te schrijven voor haar collega, die ze op haar monitor plakt. Ik heb geen idee waar ze de monitor de rest van de dag voor gebruikt, want het zijn hele grote post-its en ze werkt met een enkel beeldscherm. Natuurlijk maakt ze een verandering door terwijl ze verliefd wordt op haar bureau-maatje, maar eigenlijk gaat daar geen persoonlijke ontwikkeling aan vooraf en de arrogantie die ze overwegend toont in de film maakt de film onder de maat.

Oorspronkelijk was het de bedoeling om na de film Fantasia uit 1940 ieder jaar een nieuw vervolg uit te brengen, maar de tijd was er niet rijp voor en de oorlog in Europa zorgde voor te weinig inkomsten. De familie Disney is echter nog steeds actief in de animatie-tak van het bedrijf en de droom ging daarom nooit verloren. Men behield het klassieke segment van Mickey als tovenaarsleerling en niemand minder dan Andreas Deja tekende Mickey opnieuw om de baton van Leopold Stokowsky over te dragen aan James Levine.

Hoewel de film een verscheidenheid aan animatiestijlen te bieden heeft en jong en oud zich zal vermaken met de marsmuziek van Elgar en de begeleidende beelden van Donald Duck als hulpje van Noach, weet de film de meeste indruk te maken met een stuk platte animatie in de klare stijl van Al Hirschfeld. Wie de Genie uit Aladdin van Eric Goldberg kent zal niet verbaasd zijn om te horen dat deze animator een fan is van de ruim 90 jarige cartoonist en voor dit prestigieuze project kreeg hij de toestemming het werk van Hirschfeld te bewerken op de muziek van Gerschwin.

De originele film had een hoge drempel, mede omdat er bijna niet in gesproken werd. Deze keer wordt de oorspronkelijk klassieke muziek nog steeds niet aangetast, maar door gastheren en -dames de segmenten te laten aankondigen, en voor de segmenten gebruik te maken van voor een breed publiek toegankelijke muziek, is dit keer een project ontstaan dat weliswaar ambitieus is, maar door een breed publiek gewaardeerd kan worden.

Nederland was één van de 11 landen waar de film op IMAX-formaat in première ging en dat was een fantastische ervaring.

Robert de Niro is een acteur die je de rol van sociopaat kunt toevertrouwen, maar de hoofdrolspeler uit The Fan is geen man die door ziekte of kwaadwillendheid voor problemen weet te zorgen. Hij speelt een gewone man, die voelt dat de maatschappij hem niet waardeert voor het werk dat hij in zijn leven stopt. Door problemen thuis krijgt hij problemen op het werk, waardoor hem bijna het plezier van het kijken naar honkbalwedstrijden wordt ontnomen. Als die wedstrijden dan ook minder worden staat hij niet voor zijn daden in. De film is een goed drama (hoewel het meer gepresenteerd wordt als psychologische thriller), maar een minpuntje zou kunnen zijn dat de sleutelrol van zijn zoontjes niet zo goed is uitgewerkt. Hun visie op het geheel zou een dimensie extra geven aan de film, terwijl ze nu alleen maar angstig overkomen.

Het is niet de eerste keer dat Nicolas Cage in een komedie speelt, maar niet eerder wist hij het komisch materiaal zo goed te dragen als in The Family Man het geval is. Het is een standaard kerstfilm, maar met zeer leuke vondsten. De film laat de personen ook meer naar voren komen, in plaats van het 'kerstgevoel' centraal te plaatsen zodat de film meer geworteld is een geromantiseerde realiteit. De karakters zijn goed uitgewerkt en als kijker krijgen we de indruk dat ze nog een heel leven buiten de film hebben gehad. Na Money talks & Rush hour lijkt regisseur Brett Ratner zijn films dus meer body te geven.

Net als in Photographing Fairies zien we in deze film het verhaal over twee meisjes die elfjes beweren te zien, en de rol die Arthur Conan Doyle daarin speelt. Deze keer bevat de film meer magische elementen, waardoor deze voor kinderen goed geschikt is, hoewel de film niet zonder drama is. Door ook de dimensie van de 'ontmaskeraar' Harry Houdini toe te voegen, biedt de film ook meer variatie; een leuke rol van Harvey Keitel.

Een filmmaker geeft zijn film een titel en welke titel dat wordt is een zeer belangrijke beslissing. Het is dan ook niet verwonderlijk dat soms een film in Europa een andere titel krijgt dan in Amerika door verschil in cultuur. Schrijfster Agatha Christie was bekend om haar literaire titels die verband hielden met verklaringen van rijmpjes of schilderijen. Ook Falling down is afgeleid van een kinder-rijmpje: London Bridge.

Er zijn in de geschiedenis drie bruggen met de naam London Bridge geweest. De tweede werd in 1967 afgebroken om steen voor steen overgebracht te worden naar Lake Havasu in Arizona. De agent in het verhaal wil als hij met pensioen gaat naar Lake Havasu gaan. In het rijmpje London Bridge wordt verwezen naar het gebruik om een dode man in de pijlers van de brug te gooien zodat die niet zal omvallen. In de film schopt D-FENS tegen pijlers van de maatschappij en laat ons één voor één die dingen zien waar we ons allemaal aan ergeren. Verder wil ik niets over de film zeggen, als je deze nooit eerder gezien hebt moet je er geheel onvoorbereid ingaan, maar verwacht een achtbaanritje.

Kevin Williamson schreef de eerste Screams en dan verwacht je ook geen zware film met bloedstollende momenten. Deze film past ook zeker in zijn stijl door veel humor toe te voegen aan een highschool wie-kun-je-vertrouwen thriller. Het is gewoon een gezellige film, en de liefhebbers van echte horror komen dan ook niet aan hun trekken. Het is een variatie op Bodysnatchers en het enige echt originele is het ontwerp van het buitenaardse wezen in al zijn facetten. Niet te veel bij nadenken, gewoon van genieten.

Als het gevaar aan je deur staat, dan komt het allemaal erg dichtbij, en als Dave Bautista zeven keer aanklopt dan heb je weinig literaire kennis nodig om te weten dat er een religieus motief is. Dit is echter een vehikel van M. Night Shyamalan en dan is de motivatie flinterdun. Het viertal indringers kan het einde van de wereld een dag uitstellen door een offer te doen, en de drie gijzelaars kunnen de hele wereld redden met een offer. De gijzelaars zijn speciaal voor dit doel gekozen, maar nooit wordt verteld waar die keuze op gebaseerd is en kennelijk voltrekt het offer zich volledig onttrokken aan de rest van de wereld.

De thriller van Paul Tremblay blonk uit door de psychologische strijd die de adoptie-ouders hadden, waarbij het belang van hun beslissing steeds groter leek. Of het belang werkelijk was of puur een uiting van hun angsten liet de auteur in het midden. Deze psychologische ontwikkeling werkte toe naar een werkelijk hartverscheurende apotheose en een open einde dat de lezer aan het denken zet. Shyamalan heeft werkelijk al deze sterke punten van het boek verwijderd bij het herschrijven van het scenario en hoewel ik niet weet hoe je deze film kunt spoilen...

Toen Michael Moore de Oscar van Bowling for Colombine in ontvangst nam, brak hij de regels van de Academy met zijn speech: "Shame on you Mr. Bush". Tegen de pers, na afloop, beloofde hij deze film en hij heeft woord gehouden. De voice-over van Moore is monotoon en beraden, omdat hij weet dat elk woord tegen hem gebruikt kan worden. Er is echter geen moeite gespaard om de feiten correct te krijgen. De bronnen die hij gebruikt heeft zijn mensen en publicaties van aanzien, en hij heeft alle bewijsvoering online gepubliceerd. Dat betekent natuurlijk niet dat dit een onpartijdige documentaire is. In een staaltje van knap montagewerk wordt soms zeldzaam archiefmateriaal gebruikt om George W. Bush neer te zetten als een wat sullige man, die moeiteloos een paar volkeren van zijn routekaart wil afstrepen. Die montages zijn vaak erg komisch, maar daarom niet minder waar. Moore laat zien hoeveel Amerikaanse en Irakese burgers geleden hebben, en toont ook aan wie er wel baat hebben gehad bij de oorlog tegen het terrorisme. Een beeld dat tragischer is dan we destijds reeds vermoedden.

De film niet verwarren met de documentaire over de Clinton-Trump verkiezingen, die dezelfde regisseur maakte onder de titel Fahrenheit 11/9.

Met Videodrome had regisseur David Cronenberg het thema van een virtuele wereld al bij de kop, al wist men toen nog niet wat de ontwikkeling van de computer zou brengen op dit gebied. Voor die nabije toekomst is nu minder fantasie nodig en een neurologisch instrument maakt de kijker duidelijk waarom de achtergronddecors zoveel meer natuurlijk zijn vergeleken met anno 1999. Dat spellen steeds realistischer worden is al een feit en Cronenberg gaat dan ook niet voor de sci-fi fans, maar voor de liefhebber van thrillers.

Alleen de echte filosoof kan een existentialistische boodschap uit de film halen, maar welbeschouwd biedt de film een een redelijk goedkope plotstructuur, die steeds ingewikkelder wordt tot een allesontwijkende finale. De verschillende lagen in de spelwereld zijn niet uitgewerkt en in een tijd dat mensen niet te veel willen nadenken is dat wellicht de beste keuze, maar van een regisseur als Cronenberg had ik wel wat meer verwacht.

Dat Alex van Warmerdam het persoonlijke leven in Nederland in een absurdistisch maar niet al te overdreven licht zet, is reeds lang bekend. Deze keer bewerkte hij zijn eigen stuk voor film, en anders dan op toneel is hij nu zelf de mannelijke hoofdrol. Het verhaal is minder literair dan Abel of De Noorderlingen, en daarom ook beter toegankelijk voor een groter publiek. Centrale vraag in de film is: Wie zal voor de intriges boeten? En wie is de kleine Teun in dit verband? Een leuke film, en niet alledaags.

Politiek drama over premier Golda Meir van Israël tijdens de Jom Kippoeroorlog van 1973 en haar pogingen om hulp te krijgen van enerzijds haar eigen kabinetsleden en anderzijds de Verenigde Staten, die op dat moment druk waren met Watergate. Het geheel wordt verteld als terugblik vanuit het verhoor door de commissie voorgezeten door Shimon Agranat. Doel van het verhoor, en daarmee van de film, was om vast te stellen wie er verantwoordelijk was voor de duizenden doden. Was informatie van de geheime dienst genegeerd en had Israël een preventieve aanval kunnen uitvoeren? De film deed me denken aan hoe Winston Churchill neergezet werd in The darkest hour.

De regisseurs van Dumb en Dumber hebben deze komedie gemaakt over een kampioen bowler, die een prothetische hand heeft en daarom aan de drank gegaan is. De formule doet onmiddellijk denken aan een flauwe film vol banaliteiten, maar Kingpin is duidelijk van een beter niveau. Dit betekent niet dat iedereen van de film gecharmeerd zal zijn, want vreemd is de film zeker wel te noemen.

De makers spelen in op het onverwachte. Zelfs op plaatsen waar doorgewinterde filmkijkers het onverwachte verwacht zouden vinden, blijft het onverwacht. Naast acteurs Woody Harrelson en Randy Quaid biedt de film een buitengewoon excentrieke rol voor Bill Murray, zoals we van hem verwacht zijn uit Caddyshack. De film stapt ook niet in de valkuil om teveel van het bowlen te laten zien, zodat niet-sportliefhebbers zich zouden vervelen, en belangrijker nog, het is weer eens een belachelijke film die zichzelf niet serieus neemt.

De liedjes van Rodgers en Hammerstein zijn vrolijk, maar er is meer nodig dan een vrolijk deuntje fluiten om vandaag de dag een goede tekenfilm te maken. Richard Rich laat zien dat hij een goede opleiding genoten heeft door meer magie in het verhaal te brengen, minder politiek, en een aap, olifant en tandeloze Thai als humoristische bijfiguren. Het geheel werkt daarmee, hoewel het verhaal wellicht niet de beste keuze is om kleine kinderen te vermaken. Ik moet echter toegeven dat zijn vorige hit, Swan Princess dat ook niet was, en die scoorde bij alle leeftijdsgroepen.

Deze nieuwe film over de legendarische koning heeft veel gemeen met Troy, die eerder hetzelfde jaar te zien was. De belangrijkste overeenkomsten zijn dat de film te lang duurt, een aaneenschakeling van geweld is, en dat de film handelt over een legende die volledig gedemystificeerd wordt. In dit nieuwe suprarealisme worden alle bovennatuurlijke elementen verwijderd, zodat de bovenmenselijke held alle eer kan krijgen. De plotgaten die daardoor ontstaan worden opgevuld met leugens, zodat de kijker geregeld aan de berichtgeving van de oorlog in Irak moet denken.

De film opent met de woorden dat archeologisch onderzoek nieuw licht heeft geworpen op de man Arthur. Dat is niet waar, maar het klinkt wel goed. De film begint echter in het jaar 300 en eindigt met de slag bij Badon Hill rond 500. Dan is Arthur dus al 200 jaar en moeten zijn grootste avonturen nog komen. Als Arthur ooit bestaan heeft (en dat is niet waarschijnlijk), dan hebben we geen informatie over hem omdat er in de Middeleeuwen zo weinig goede geschiedschrijving gedaan is. Maar als Arthur een Romein was geweest, dan zou het documentaire bewijs stapelshoog zijn. Keira Knightley heeft een dramatisch hoogtepunt in de film, maar nog geen minuut later loopt ze schaarsgekleed pijlen af te vuren, alsof ze recht uit de pulpwereld van Red Sonja komt gekropen.

We hebben het dan ook over heel slecht scriptwerk. Als je de doctrines van Pelagius wilt gebruiken, en wil laten zien hoeveel die voor Arthur betekend hebben, gebruik dan een opbouw waaruit dit blijkt. Plotelementen als excalibur en Merlijn doen geforceerd aan, en verdedigen alleen de titel. Dit had net zo goed een film over de onbekende soldaat kunnen zijn, want de actie zonder de apologetica had best aardig kunnen zijn.

Sprookjeskomedies zoals deze kom je niet vaak meer tegen. Bruce Willis is een man die kritiek levert op anderen, maar niet meer in staat is zichzelf te evalueren. Door een manifestatie te zien van zichzelf als jongen, ziet hij zichzelf plots als een ander, en leert dan ook zichzelf kennen. De komedie voert echter de boventoon, en vooral Lily Tomlin draagt bij door een zeer humoristische bijrol, die ook voor het verhaal en de ontwikkeling van de hoofdrolspeler essentieel is. Een leuke familiefilm.

Edward Norton weet elke keer weer indruk te maken, en deze keer zit hij ook in de regisseursstoel. De film schommelt tussen komedie en romantiek en maakt geen harmonische indruk, hoewel zowel de komische noot als het dramatische element van goede kwaliteit zijn. Centrale thema's zijn interkerkelijke vriendschap en platonische vriendschap tussen man en vrouw. De film geeft hier een verfrissend beeld van, maar zowel halverwege als bij het happy end heeft schrijver Stuart Blumberg gekozen voor een typische Hollywood uitweg. Gezien de macht van de Amerikaanse Kerk op de bioscoopbezoeker in sommige districten, is het wel te begrijpen waarom voor deze betrekkelijk veilige uitweg wordt gekozen, maar een beetje lef om op te komen voor humane vrijheid had de filmmakers geen kwaad gedaan.