Reacties

De misdaadwereld die ons gepresenteerd wordt in Six ways to Sunday voelt aan als een film uit de jaren 1950, hoewel het verhaal in het heden is gesitueerd. De titel komt van het spreekwoord "to kill you six ways from Sunday" maar de film richt zich niet uitsluitend op de harde misdaadwereld. Vooral de relatie van een 18-jarige jongen en zijn moeder staat centraal, en de manier waarop hij daardoor omgaat met meisjes. Als dit psychologische vlak je aanspreekt kan deze donkere film aan te raden zijn, maar ze slaan de plank mis als misdaadfilm die ze beweren te zijn. Mede daarom is de film geflopt in de Amerikaanse bioscopen, maar in Nederland werd deze wel op video uitgebracht.

Dit is de derde keer dat het boek verfilmd werd, maar de eerste keer als lange speelfilm met geluid. De film ging Pasen 1939 in de Nederlandse bioscopen draaien en is een komische variatie op Jules Verne, in de zin dat hij in 100 dagen de wereld rond moet, en dat het aan het einde net wel of niet gaat lukken om op tijd in Parijs terug te zijn. Het nadeel van dit soort verhalen is dat ze erg episodisch verlopen, en dat ze meer bezig zijn met redenen van oponthoud dan vernuftige ideeën hoe hij gratis kan reizen, maar Fernandel doet het leuk en zingt twee liedjes.

Simon West, de regisseur van Con Air is terug, dit keer niet met een actiefilm. maar een thriller met een flinke dosis psychologisch drama naast een misdaadverhaal. Acteur John Travolta is goed op dreef en zorgt voor een lichte noot in een anders zwaar drama, zonder daarbij de serieuze teneur geweld aan te doen. Zelfs voor de mensen die een gedeelte van de oplossing al van ver aan zien komen, heeft de film nog een verrassing of twee in petto en daarmee weet deze eenvoudige film goed te scoren.

Het is 30 jaar geleden dat Michael Keaton ons wist te ontroeren met My life, waarin hij wist dat hij zou sterven en zijn ongeboren zoon niet zou zien opgroeien. Met dezelfde lach en traan regisseert hij zichzelf als een huurmoordenaar die de ziekte van Creutzfeldt-Jacob heeft (gekke koeienziekte voor mensen). Die ziekte beïnvloedt je zintuigen en je kunt dingen zien, horen of ruiken die er helemaal niet zijn en met een beroep waarin je scherp moet blijven is dit onhandig en moet je uitkijken dat mensen geen misbruik maken van je verwarring. Hij besluit de wereld te ontvluchten en regelt dat hij zijn vergaarde fortuin gecontroleerd kan nalaten. Uiteraard gaat niet alles zoals hij gepland had en Keaton toont ongelooflijke kracht en vastberadenheid om ondanks zijn handicap zijn plan te voltooien, voor de dementie volledig grip over hem heeft. Fascinerend verhaal en goed geacteerd.

Germinal is de naam van de zevende maand van de Franse Republikeinse kalender. Het is de kiemmaand, de maand waarin de kern ontstaat waaruit de rest zal groeien. In de film gaat het hier om een minder agrarische groei, het communisme in de mijnwerkersstreek, bemest met de slechte arbeidsomstandigheden, lage lonen en hoge boetes. Hoewel de acteerprestatie van Gerard Depardieu weer zeer goed is, biedt de film te weinig variatie in de beeldvorming van het arme mijnwerkersgezin. Als periodestuk is de film wel geschikt maar zijn er ook andere films voorradig.

Hij is lui, humeurig, wreed en je kan niet anders dan van hem houden. De kat Garfield verschijnt al bijna 30 jaar in kranten en door de tekenfilms hebben we ook een 'beeld' bij zijn stemgeluid. De makers van de film hebben er goed aan gedaan om in deze live-actionfilm toch een geanimeerde kat te maken, maar de animatie is levendiger dan in de tekenfilms. De andere dieren en mensen zijn echt, en de effecten zijn mooi gemaakt. De stem van Bill Murray is briljant gekozen, al moet men in de Nederlandse versie een buitengewoon droge Beau van Erven Dorens verteren.

Martin Scorsese zet de kijker aan het denken, door te stellen dat de grondvesten van Amerika ook beslist werden door de onderlaag van de bevolking in het New York van de 19e eeuw. Hij heeft hier veel historisch onderzoek naar gedaan en het geeft een interessant beeld. Hoofdzaak in de twee verhaallijnen is echter het propageren van haat, zonder een moment dat mensen echt tot inkeer komen of een andere kant van zich laten zien. De epiloog zou ook zondermeer overgenomen kunnen worden door G.W. Bush in diens oorlog tegen het terrorisme, waardoor de boodschap van de film dichter bij onze tijd komt.

Deze Britse low-budget film bewijst dat je een komedie kan maken rond het thema striptease, zonder banaal te worden en stijgt dan ook ver uit boven Striptease of Showgirls. De film gaat eigenlijk over het leven van de gewone man die geconfronteerd wordt met werkloosheid, en heeft ook iets te vertellen over vriendschap, durf en doorzettingsvermogen. Terecht kreeg de film internationale aandacht, gevolgd door plannen om een toneelversie en een Amerikaanse remake te maken. Leuke double feature met Fisherman's friends.

Met een titel als Funny Bones zou je verwachten dat je een komedie krijgt, maar dat is maar tot op zekere hoogte waar. Oliver Platt speelt een mislukte komiek op zoek naar mensen die humor in hun botten hebben, en de pogingen die hij onderneemt zijn zeker humoristisch. De film gaat echter in hoofdzaak over de zoektocht van een man naar de eigen identiteit, waarbij hij onverwachts nog leert over zijn afkomst. De relatie met zijn vader |Jerry Lewis| is zelfs dramatisch te noemen.

Daarboven komt nog een avontuurlijke verhaallijn rond een Chinees poeder dat het leven kan verlengen, en dat in de handen komt van een van de komieken. Het poeder blijkt aan het einde van de film een ondergeschikte rol te spelen, maar doordat de opening van de film volledig geconcentreerd is op dit punt kan ook het focuspunt van de kijker verkeerd staan. Funny Bones is een aardige film, maar de kijker moet vooraf geen verwachting hebben van het genre, voor 'n optimaal resultaat.

Het stripboek waarop deze film zich baseerde kreeg veel lovende kritieken. Het is een uitzonderlijk gedocumenteerd werk dat een fictief verhaal vermengd met alle bekende historische feiten over Jack the Ripper, zodat een plot ontstaat dat wellicht onwaarschijnlijk is, maar zeker niet onmogelijk. Die overload van informatie had de film echter niet veel goed gedaan, en de broers Hughes hebben dit teruggebracht tot het meest noodzakelijke, waardoor het een rustigere film oplevert en in wezen een beter verhaal dan het boek.

Vreemdgenoeg konden ze het echter niet laten om zijmotieven, zoals de Naald van Cleopatra op de westoever en de Elephant Man, kort aan te stippen, terwijl de relevantie daarvan zoals het in het boek genoemd wordt volledig werd verwijderd. Het is misschien raar om te zeggen van een film met thema's van seks, drugs en geweld, maar ze hebben een bijzonder smaakvolle film afgeleverd, in schril contrast met hun eerdere werk en daardoor effectiever als maatschappij-kritische uiting.

Verfilming van de wapenfeiten van Marthe Richard tijdens de Eerste Wereldoorlog, maar het gaat te ver om dit een biopic te noemen. De film start in 1914, als de Duitsers in de Elzas marcheren en haar vader naar een geweer grijpt, ogenschijnlijk om een herhaling van de oorlog van 1870 te voorkomen. In reactie daarop worden haar ouders neergeschoten voor het vuurpeleton en uit wraak wordt ze spionne in dienst van de Franse geheime dienst. Niets van die achtergrond is historisch, en het komt ook niet uit het boek van Georges Ladoux uit 1932, zoals IMDb beweert. De vader van Marthe stierf in 1925 en zijn dood had niets te maken met de kans die ze kreeg om Frankrijk te dienen tijdens WO I. In werkelijkheid liep ze weg van huis omdat ze geen naaister wilde worden, maar een vrouwelijke piloot. Na het behalen van haar brevet bood ze haar diensten aan voor verkenningsvluchten tijdens de oorlog. Ze werd geweigerd in deze rol, maar de eerder genoemde Georges Ladoux vond het wel interessant dat ze geregistreerd stond als sekswerker en goed Duits sprak, zodat ze naar Madrid werd gestuurd om een Duitse marine-officier te verleiden.

De film plaatst haar in dit verband ook naast en tegenover de Friese Mata Hari, hoewel de film Mata Hari vooral aan Duitse zijde van het conflict plaatst, ondanks het feit dat deze ook door George Ladoux was geronseld. Het seksverleden van Marthe was ook de werkelijke reden dat haar ouders uit haar leven waren. Toen ze 14 was, was ze al weggelopen van huis en verdiende ze de kost als prostituée. Het is niet verwonderlijk dat je in een film over een heldin deze voorgeschiedenis verwijdert, maar het is achteraf gezien belangrijk omdat ze na haar rol in de Tweede Wereldoorlog een voorvechter was om alle bordelen van Parijs te sluiten. Er moet een Franse televisiefilm zijn uit 2011 die wel de dualiteit van haar karakter beschouwt, maar ik heb nog geen kopie van die film weten te bemachtigen.

Mary Rodgers schreef drie boeken over de familie Andrews, waarvan Freaky Friday de eerste was. De hele serie staat op de ALA-lijst van goede Amerikaanse jeugdboeken. Het boek laat echter alleen de kant van Annabelle zien, terwijl in de film zowel moeder als dochter aan bod komen. Disney heeft het boek vier maal verfilmd, in 1976 en 2003 voor de bioscoop, in 1995 voor televisie en in 2018 voor streaming. Deze versie is uit 1976 en schrijfster Mary Rodgers zorgde zelf voor het scenario. Ten opzichte van het boek is het fantastische concept van de lichaamswisseling meer aan het bovennatuurlijke overgelaten, zijn er minder open vragen en is er een climax waarin we zien hoe ze op een ongunstig moment terugveranderen. Doordat ook de moeder aan bod komt die in het lichaam van haar dochter zit, zien we ook scènes van hoeveel druk er op een schoolgaand kind zit. Het deel dat wel in het boek zit is als letterlijke dialogen opgenomen, waardoor het een zeer goede verfilming is en tegelijk een uitbreiding van het boek is.

Het is 1934, 5 jaar na de grote beurskrach en Gracie Fields vermaakt het publiek tijdens de depressie. Wat er ook gebeurt ze zingt vrolijk en uitbundig als ze door de straten loopt, zelfs als ze op weg is naar de rechtbank. De humor zit vooral in haar ongepolijste karakter waarmee ze autoriteiten (politie, justitie en monarchie) weglacht en die humor doorstaat de tand des tijds zeer moeilijk. Centraal in het verhaal staat de relatie tussen de dochter van een pubeigenaar en de prins van een noodlijdend koninkrijk en de meeste Britse bioscoopbezoekers wisten op dat moment nog niet dat hun prins datzelfde jaar een relatie met een dame van beneden zijn stand was aangegaan, voor wie hij uiteindelijk de troon op zou geven. Ook is het opvallend dat het noodlijdende koninkrijk Duits spreekt, en door Fields in de rechtbank "King of Swastika" genaamd. Slechts een paar maanden na de première van de film zou Hitler in Duitsland de democratie opzij zetten, maar in de naam van lang leve de lol gaat de film er niet verder op in.

Leitmotiv is een gelaagdheid van Nell Gwyn verwijzingen. Gracie Fields speelt Nellie Gwyn die bij aanvang van de film op een praalwagen staat, gekleed als de historische Nell Gwyn en Sina-appels gooit naar de mensen langs de parade. Het is een gebruik om bij carne valis met sinaasappels te gooien en van Nell Gwyn is bekend dat ze gewerkt heeft als verkoper van sinaasappels voor bezoekers van het theater. Nell Gwyn was ook maîtresse van de koning en ze werkte als actrice, en de fictieve Nellie Gwyn wordt gevraagd om in een film te spelen over het leven van Nell Gwyn. Tenslotte vraagt Nellie Gwyn bij de eerste ontmoeting met prins Charles van Granau of hij een donatie wil doen voor het kinderziekenhuis dat ze wil oprichten (en dat ook haar beweegreden is om in de film Nell Gwyn mee te spelen), net zoals de historische Nell dit aan prins Charles II vroeg. De bezoeker destijds zal dit allemaal bekend zijn, maar vandaag de dag zal het minder bekend zijn.

Er zat slechts 7 maanden tussen de Nederlandse bioscooprelease van Sliver en die van De flat en omdat de trailer van de Nederlandse film een Amerikaans tintje had, moest de producent zich behoorlijk verdedigen over de sterke overeenkomsten tussen de films: beide films gaan over een vrouw die in een nieuwe flat trekt om gescheiden te leven van een man, waarna een moord volgt, waar een buurman gluurt, met niet gemotiveerde wachtscènes op de lift en een masturbatiescène in de badkamer. Het grote verschil is de locatie, van het midden van de stad naar een flatje aan de kust van Scheveningen. Binnen een week verhuisde de film reeds uit de grote zalen en werd alom als een flop beschouwd. De liefhebbers van erotiek vinden de Nederlandse scènes beter, maar misschien heeft dat te maken met het feit dat wij minder badschuim gebruiken.

Paul Ruven en Paul de Leeuw hebben de handen ineen geslagen om een speelfilm te maken rond de typetjes van Bob en Annie de Rooy, uit de liedjes ("Ik heb een Euromast") en televisieshows van De Leeuw. Door de controversie zijn de meesten wel bekend met Bob de Rooy, die zeer seksistisch en racistisch uit de hoek komt, en voor sommige kijkers te grof zal zijn. Voor wie de humor wel ziet, heeft de film ook een parodie op Pulp Fiction, Het Spijt Me en James Bond. Daarnaast is de film een showcase van bekende Nederlanders, en behalve mensen die reeds in de TV-shows te zien waren is door producent Joop van den Ende ook gezorgd voor de decors van de Soundmixshow en de participatie van Ben Kramer, die normaliter belachelijk gemaakt worden door De Leeuw.

Ze staan er beiden bekend om dat ze goed typetjes kunnen neerzetten: Billy Crystal en Robin Williams, en het zal niemand verbazen dat Williams in deze film een instabiele man speelt en dat Crystal een stijf overhemd aan heeft.
Dit is de recentste film waarin Francis Veber één van zijn Franse films heeft bewerkt. Eerder zagen we My father the hero en Three fugitives van zijn hand. Het verhaal is betrekkelijk eenvoudig, maar de karakters spreken genoeg aan om een vermakelijke film te krijgen.

Deze film van Chen Kaige werd in zijn thuisland China niet gewaardeerd. Chen schetst namelijk een beeld van een zeer zwarte tijd in de geschiedenis van China (onder de keizerin, na de bokseroorlog; de culturele revolutie) en volgt de twintigste eeuw tegen de achtergrond van de Peking opera. De reden om zo'n film te maken is vaak om aandacht te vragen voor de huidige politieke situatie, en dat beviel de autoriteiten niet.

Buiten China werd de film bekroond, en in Nederland werden door de Nederlandse Filmkeuring geen scènes aangetroffen die schadelijk waren voor kinderen. De liefhebbers van modern Chinees drama weten de film wel te vinden, maar voor mensen die hun kroost een stuk Chinese cultuur willen meegeven, wees gewaarschuwd dat de film ook scènes bevat waarin kinderen langdurig worden geslagen met een stok, totdat ze gevoel voor realiteit missen. De relatie tussen acteurs balanceert op de grens van kameraadschap en homoseksualiteit, zozeer dat Jackie Chan een rol in de film afsloeg uit vrees voor zijn reputatie. Bij het verschijnen van de dvd kwam de zelfkeuring dan ook uit op een keuring van 12 jaar en ouder, en iets meer levenswijsheid is wel bevelenswaardig bij het aanschouwen van de film.

Dit vervolg op Rent-a-kid kan zelfstandig bekeken worden. Het is een oddball-komedie en het is niet verwonderlijk dat producenten Leslie Nielsen hierna gevraagd hebben voor de rol van de bijziende stripfiguur Mr. Magoo, want het is geen al te grote gedachtensprong. Zowel hij als Judge Reinhold zijn een genot om naar te kijken in deze komedie met veel vaart. De schrijver was in 1994 al verantwoordelijk voor de thriller Royce en hoewel daar al erg veel humor in zat, blijkt met deze film dat hij vooral op het komische vlak goed kan scoren.

In de aanloop naar Valentijnsdag brengt Hallmark Channel 5 Loveuary films uit dit jaar en de poster van de film met al de post-its deed me erg uitkijken naar de film, misschien omdat deze onbewust aan Office space deed denken, de beste kantoorkomedie die ik ken. Bij aanvang van Return to office is echter niet duidelijk of ze de belachelijke kantoorcultuur omarmen of niet, want we krijgen het hoofd van een creatieve afdeling te zien (Janel Parrish) dat zichzelf bijlicht bij het videobellen met collega's, de ochtend niet kan beginnen zonder zelfgemaakte matcha latte en meelacht met de talentloze baas. Elke ochtend begint ze haar dag door een post-it vol te schrijven voor haar collega, die ze op haar monitor plakt. Ik heb geen idee waar ze de monitor de rest van de dag voor gebruikt, want het zijn hele grote post-its en ze werkt met een enkel beeldscherm. Natuurlijk maakt ze een verandering door terwijl ze verliefd wordt op haar bureau-maatje, maar eigenlijk gaat daar geen persoonlijke ontwikkeling aan vooraf en de arrogantie die ze overwegend toont in de film maakt de film onder de maat.

Oorspronkelijk was het de bedoeling om na de film Fantasia uit 1940 ieder jaar een nieuw vervolg uit te brengen, maar de tijd was er niet rijp voor en de oorlog in Europa zorgde voor te weinig inkomsten. De familie Disney is echter nog steeds actief in de animatie-tak van het bedrijf en de droom ging daarom nooit verloren. Men behield het klassieke segment van Mickey als tovenaarsleerling en niemand minder dan Andreas Deja tekende Mickey opnieuw om de baton van Leopold Stokowsky over te dragen aan James Levine.

Hoewel de film een verscheidenheid aan animatiestijlen te bieden heeft en jong en oud zich zal vermaken met de marsmuziek van Elgar en de begeleidende beelden van Donald Duck als hulpje van Noach, weet de film de meeste indruk te maken met een stuk platte animatie in de klare stijl van Al Hirschfeld. Wie de Genie uit Aladdin van Eric Goldberg kent zal niet verbaasd zijn om te horen dat deze animator een fan is van de ruim 90 jarige cartoonist en voor dit prestigieuze project kreeg hij de toestemming het werk van Hirschfeld te bewerken op de muziek van Gerschwin.

De originele film had een hoge drempel, mede omdat er bijna niet in gesproken werd. Deze keer wordt de oorspronkelijk klassieke muziek nog steeds niet aangetast, maar door gastheren en -dames de segmenten te laten aankondigen, en voor de segmenten gebruik te maken van voor een breed publiek toegankelijke muziek, is dit keer een project ontstaan dat weliswaar ambitieus is, maar door een breed publiek gewaardeerd kan worden.

Nederland was één van de 11 landen waar de film op IMAX-formaat in première ging en dat was een fantastische ervaring.

Robert de Niro is een acteur die je de rol van sociopaat kunt toevertrouwen, maar de hoofdrolspeler uit The Fan is geen man die door ziekte of kwaadwillendheid voor problemen weet te zorgen. Hij speelt een gewone man, die voelt dat de maatschappij hem niet waardeert voor het werk dat hij in zijn leven stopt. Door problemen thuis krijgt hij problemen op het werk, waardoor hem bijna het plezier van het kijken naar honkbalwedstrijden wordt ontnomen. Als die wedstrijden dan ook minder worden staat hij niet voor zijn daden in. De film is een goed drama (hoewel het meer gepresenteerd wordt als psychologische thriller), maar een minpuntje zou kunnen zijn dat de sleutelrol van zijn zoontjes niet zo goed is uitgewerkt. Hun visie op het geheel zou een dimensie extra geven aan de film, terwijl ze nu alleen maar angstig overkomen.

Het is niet de eerste keer dat Nicolas Cage in een komedie speelt, maar niet eerder wist hij het komisch materiaal zo goed te dragen als in The Family Man het geval is. Het is een standaard kerstfilm, maar met zeer leuke vondsten. De film laat de personen ook meer naar voren komen, in plaats van het 'kerstgevoel' centraal te plaatsen zodat de film meer geworteld is een geromantiseerde realiteit. De karakters zijn goed uitgewerkt en als kijker krijgen we de indruk dat ze nog een heel leven buiten de film hebben gehad. Na Money talks & Rush hour lijkt regisseur Brett Ratner zijn films dus meer body te geven.

Net als in Photographing Fairies zien we in deze film het verhaal over twee meisjes die elfjes beweren te zien, en de rol die Arthur Conan Doyle daarin speelt. Deze keer bevat de film meer magische elementen, waardoor deze voor kinderen goed geschikt is, hoewel de film niet zonder drama is. Door ook de dimensie van de 'ontmaskeraar' Harry Houdini toe te voegen, biedt de film ook meer variatie; een leuke rol van Harvey Keitel.

Een filmmaker geeft zijn film een titel en welke titel dat wordt is een zeer belangrijke beslissing. Het is dan ook niet verwonderlijk dat soms een film in Europa een andere titel krijgt dan in Amerika door verschil in cultuur. Schrijfster Agatha Christie was bekend om haar literaire titels die verband hielden met verklaringen van rijmpjes of schilderijen. Ook Falling down is afgeleid van een kinder-rijmpje: London Bridge.

Er zijn in de geschiedenis drie bruggen met de naam London Bridge geweest. De tweede werd in 1967 afgebroken om steen voor steen overgebracht te worden naar Lake Havasu in Arizona. De agent in het verhaal wil als hij met pensioen gaat naar Lake Havasu gaan. In het rijmpje London Bridge wordt verwezen naar het gebruik om een dode man in de pijlers van de brug te gooien zodat die niet zal omvallen. In de film schopt D-FENS tegen pijlers van de maatschappij en laat ons één voor één die dingen zien waar we ons allemaal aan ergeren. Verder wil ik niets over de film zeggen, als je deze nooit eerder gezien hebt moet je er geheel onvoorbereid ingaan, maar verwacht een achtbaanritje.

Kevin Williamson schreef de eerste Screams en dan verwacht je ook geen zware film met bloedstollende momenten. Deze film past ook zeker in zijn stijl door veel humor toe te voegen aan een highschool wie-kun-je-vertrouwen thriller. Het is gewoon een gezellige film, en de liefhebbers van echte horror komen dan ook niet aan hun trekken. Het is een variatie op Bodysnatchers en het enige echt originele is het ontwerp van het buitenaardse wezen in al zijn facetten. Niet te veel bij nadenken, gewoon van genieten.