Reacties

Als het gevaar aan je deur staat, dan komt het allemaal erg dichtbij, en als Dave Bautista zeven keer aanklopt dan heb je weinig literaire kennis nodig om te weten dat er een religieus motief is. Dit is echter een vehikel van M. Night Shyamalan en dan is de motivatie flinterdun. Het viertal indringers kan het einde van de wereld een dag uitstellen door een offer te doen, en de drie gijzelaars kunnen de hele wereld redden met een offer. De gijzelaars zijn speciaal voor dit doel gekozen, maar nooit wordt verteld waar die keuze op gebaseerd is en kennelijk voltrekt het offer zich volledig onttrokken aan de rest van de wereld.

De thriller van Paul Tremblay blonk uit door de psychologische strijd die de adoptie-ouders hadden, waarbij het belang van hun beslissing steeds groter leek. Of het belang werkelijk was of puur een uiting van hun angsten liet de auteur in het midden. Deze psychologische ontwikkeling werkte toe naar een werkelijk hartverscheurende apotheose en een open einde dat de lezer aan het denken zet. Shyamalan heeft werkelijk al deze sterke punten van het boek verwijderd bij het herschrijven van het scenario en hoewel ik niet weet hoe je deze film kunt spoilen...

Toen Michael Moore de Oscar van Bowling for Colombine in ontvangst nam, brak hij de regels van de Academy met zijn speech: "Shame on you Mr. Bush". Tegen de pers, na afloop, beloofde hij deze film en hij heeft woord gehouden. De voice-over van Moore is monotoon en beraden, omdat hij weet dat elk woord tegen hem gebruikt kan worden. Er is echter geen moeite gespaard om de feiten correct te krijgen. De bronnen die hij gebruikt heeft zijn mensen en publicaties van aanzien, en hij heeft alle bewijsvoering online gepubliceerd. Dat betekent natuurlijk niet dat dit een onpartijdige documentaire is. In een staaltje van knap montagewerk wordt soms zeldzaam archiefmateriaal gebruikt om George W. Bush neer te zetten als een wat sullige man, die moeiteloos een paar volkeren van zijn routekaart wil afstrepen. Die montages zijn vaak erg komisch, maar daarom niet minder waar. Moore laat zien hoeveel Amerikaanse en Irakese burgers geleden hebben, en toont ook aan wie er wel baat hebben gehad bij de oorlog tegen het terrorisme. Een beeld dat tragischer is dan we destijds reeds vermoedden.

De film niet verwarren met de documentaire over de Clinton-Trump verkiezingen, die dezelfde regisseur maakte onder de titel Fahrenheit 11/9.

Met Videodrome had regisseur David Cronenberg het thema van een virtuele wereld al bij de kop, al wist men toen nog niet wat de ontwikkeling van de computer zou brengen op dit gebied. Voor die nabije toekomst is nu minder fantasie nodig en een neurologisch instrument maakt de kijker duidelijk waarom de achtergronddecors zoveel meer natuurlijk zijn vergeleken met anno 1999. Dat spellen steeds realistischer worden is al een feit en Cronenberg gaat dan ook niet voor de sci-fi fans, maar voor de liefhebber van thrillers.

Alleen de echte filosoof kan een existentialistische boodschap uit de film halen, maar welbeschouwd biedt de film een een redelijk goedkope plotstructuur, die steeds ingewikkelder wordt tot een allesontwijkende finale. De verschillende lagen in de spelwereld zijn niet uitgewerkt en in een tijd dat mensen niet te veel willen nadenken is dat wellicht de beste keuze, maar van een regisseur als Cronenberg had ik wel wat meer verwacht.

Dat Alex van Warmerdam het persoonlijke leven in Nederland in een absurdistisch maar niet al te overdreven licht zet, is reeds lang bekend. Deze keer bewerkte hij zijn eigen stuk voor film, en anders dan op toneel is hij nu zelf de mannelijke hoofdrol. Het verhaal is minder literair dan Abel of De Noorderlingen, en daarom ook beter toegankelijk voor een groter publiek. Centrale vraag in de film is: Wie zal voor de intriges boeten? En wie is de kleine Teun in dit verband? Een leuke film, en niet alledaags.

Politiek drama over premier Golda Meir van Israël tijdens de Jom Kippoeroorlog van 1973 en haar pogingen om hulp te krijgen van enerzijds haar eigen kabinetsleden en anderzijds de Verenigde Staten, die op dat moment druk waren met Watergate. Het geheel wordt verteld als terugblik vanuit het verhoor door de commissie voorgezeten door Shimon Agranat. Doel van het verhoor, en daarmee van de film, was om vast te stellen wie er verantwoordelijk was voor de duizenden doden. Was informatie van de geheime dienst genegeerd en had Israël een preventieve aanval kunnen uitvoeren? De film deed me denken aan hoe Winston Churchill neergezet werd in The darkest hour.

De regisseurs van Dumb en Dumber hebben deze komedie gemaakt over een kampioen bowler, die een prothetische hand heeft en daarom aan de drank gegaan is. De formule doet onmiddellijk denken aan een flauwe film vol banaliteiten, maar Kingpin is duidelijk van een beter niveau. Dit betekent niet dat iedereen van de film gecharmeerd zal zijn, want vreemd is de film zeker wel te noemen.

De makers spelen in op het onverwachte. Zelfs op plaatsen waar doorgewinterde filmkijkers het onverwachte verwacht zouden vinden, blijft het onverwacht. Naast acteurs Woody Harrelson en Randy Quaid biedt de film een buitengewoon excentrieke rol voor Bill Murray, zoals we van hem verwacht zijn uit Caddyshack. De film stapt ook niet in de valkuil om teveel van het bowlen te laten zien, zodat niet-sportliefhebbers zich zouden vervelen, en belangrijker nog, het is weer eens een belachelijke film die zichzelf niet serieus neemt.

De liedjes van Rodgers en Hammerstein zijn vrolijk, maar er is meer nodig dan een vrolijk deuntje fluiten om vandaag de dag een goede tekenfilm te maken. Richard Rich laat zien dat hij een goede opleiding genoten heeft door meer magie in het verhaal te brengen, minder politiek, en een aap, olifant en tandeloze Thai als humoristische bijfiguren. Het geheel werkt daarmee, hoewel het verhaal wellicht niet de beste keuze is om kleine kinderen te vermaken. Ik moet echter toegeven dat zijn vorige hit, Swan Princess dat ook niet was, en die scoorde bij alle leeftijdsgroepen.

Deze nieuwe film over de legendarische koning heeft veel gemeen met Troy, die eerder hetzelfde jaar te zien was. De belangrijkste overeenkomsten zijn dat de film te lang duurt, een aaneenschakeling van geweld is, en dat de film handelt over een legende die volledig gedemystificeerd wordt. In dit nieuwe suprarealisme worden alle bovennatuurlijke elementen verwijderd, zodat de bovenmenselijke held alle eer kan krijgen. De plotgaten die daardoor ontstaan worden opgevuld met leugens, zodat de kijker geregeld aan de berichtgeving van de oorlog in Irak moet denken.

De film opent met de woorden dat archeologisch onderzoek nieuw licht heeft geworpen op de man Arthur. Dat is niet waar, maar het klinkt wel goed. De film begint echter in het jaar 300 en eindigt met de slag bij Badon Hill rond 500. Dan is Arthur dus al 200 jaar en moeten zijn grootste avonturen nog komen. Als Arthur ooit bestaan heeft (en dat is niet waarschijnlijk), dan hebben we geen informatie over hem omdat er in de Middeleeuwen zo weinig goede geschiedschrijving gedaan is. Maar als Arthur een Romein was geweest, dan zou het documentaire bewijs stapelshoog zijn. Keira Knightley heeft een dramatisch hoogtepunt in de film, maar nog geen minuut later loopt ze schaarsgekleed pijlen af te vuren, alsof ze recht uit de pulpwereld van Red Sonja komt gekropen.

We hebben het dan ook over heel slecht scriptwerk. Als je de doctrines van Pelagius wilt gebruiken, en wil laten zien hoeveel die voor Arthur betekend hebben, gebruik dan een opbouw waaruit dit blijkt. Plotelementen als excalibur en Merlijn doen geforceerd aan, en verdedigen alleen de titel. Dit had net zo goed een film over de onbekende soldaat kunnen zijn, want de actie zonder de apologetica had best aardig kunnen zijn.

Sprookjeskomedies zoals deze kom je niet vaak meer tegen. Bruce Willis is een man die kritiek levert op anderen, maar niet meer in staat is zichzelf te evalueren. Door een manifestatie te zien van zichzelf als jongen, ziet hij zichzelf plots als een ander, en leert dan ook zichzelf kennen. De komedie voert echter de boventoon, en vooral Lily Tomlin draagt bij door een zeer humoristische bijrol, die ook voor het verhaal en de ontwikkeling van de hoofdrolspeler essentieel is. Een leuke familiefilm.

Edward Norton weet elke keer weer indruk te maken, en deze keer zit hij ook in de regisseursstoel. De film schommelt tussen komedie en romantiek en maakt geen harmonische indruk, hoewel zowel de komische noot als het dramatische element van goede kwaliteit zijn. Centrale thema's zijn interkerkelijke vriendschap en platonische vriendschap tussen man en vrouw. De film geeft hier een verfrissend beeld van, maar zowel halverwege als bij het happy end heeft schrijver Stuart Blumberg gekozen voor een typische Hollywood uitweg. Gezien de macht van de Amerikaanse Kerk op de bioscoopbezoeker in sommige districten, is het wel te begrijpen waarom voor deze betrekkelijk veilige uitweg wordt gekozen, maar een beetje lef om op te komen voor humane vrijheid had de filmmakers geen kwaad gedaan.

Er zijn van die pagina's in de geschiedenisboeken die schokbarend zijn, maar die jarenlang niet opgetekend zijn. De koude oorlog veroorzaakte veel geheime dossiers (en valse publieke dossiers) waardoor het soms nodig is de geschiedenis te herschrijven. Ongetwijfeld zal men in de toekomst hetzelfde ontdekken van berichtgeving over meer recente geschiedenis, mits feiten in de toekomst nog belangrijk blijven.

Ik vind het jammer dat juist dit stuk in de Russische geschiedenis verhaald wordt door Amerikanen. Het is begrijpelijk dat je een film die overwegend het woord geeft aan Russen niet voortdurend wilt ondertitelen, dus dat de hoofdrolspelers wel Engels spreken. De kijker kan dat makkelijk accepteren. Maar is het dan nodig om een vals Russisch accent te gebruiken en de naam van de Russische president op een verkeerde manier uit te spreken?
Medeproducent National Geographic had wellicht meer Russische researchers aan kunnen trekken, zodat de kijker minder het idee heeft dat dit verhaal over de Russen toch ter eer en meerdere glorie van de Amerikanen is.

Achter de huisjes met de witte hekjes van het Amerikaanse buitenwijken vindt het Amerikaanse huishouden plaats. Iedereen heeft wel wat te verbergen, zowel voor de buitenwereld als voor de gezinsleden en niemand lijkt een vriend te hebben die wel volledig op de hoogte is van de situatie. Door alle situaties bijeen te brengen bij twee aangrenzende huizen ontstaat de mogelijkheid om de samenleving te overdrijven en te benadrukken, zoals George Orwell dat ooit deed met de boerderijen in Animal Farm om de ingewikkelde Europese politiek uit te beelden.

De parabel zelf maakt echter de film niet, en is dan ook niet volledig uitgewerkt. Daarnaast is er een scheiding gemaakt tussen problemen die tweederde van de gezinnen vandaag de dag meemaken en waarom hartelijk gelachen mag worden en aan de andere kant de problemen die serieus gezien moeten worden. Het resultaat is dan ook een film die half een komedie wil zijn en half een drama, en als de kijker zich door de komedie van het eerste deel mee laat nemen is het nog maar de vraag hoe deze op het tweede deel reageert. Een bijzondere film, maar niet voor iedereen.

Het is 40 jaar geleden dat de televisieserie CHiPs te zien was, een avonturenserie die zichzelf niet erg serieus nam, en waarvan vooral Erik Estrada als Ponch veel posters sierde in tienermagazines en omroepbladen. Er waren reeds films van de series Charlie's angels en Dukes of Hazzard, en het is laaghangend fruit voor producenten om ook andere populaire series aan te pakken. Tijdens de première van deze film was de desbetreffende producent overigens Minister van Financiën in het kabinet Trump, maar die had gelukkig weinig invloed op de inhoud van de film.

Acteur/regisseur Dax Shepard is iets jonger dan ik, en heeft de serie waarschijnlijk ook gezien in zijn jeugd. Zijn vrouw Kristen Bell speelt zijn ex-vrouw in de film, die geen dijenkletser is maar wel een gezellige film die goede herinneringen terugbracht, en tegelijk een modernisering van de subtiele subtekst van de serie naar in-your-face politieke incorrectheid. Vlak voor de aftiteling maakt Erik Estrada nog een opwachting naast zijn jongere evenbeeld.

Along came a spider was het eerste boek over criminoloog Alex Cross, waarvan we als film eerst Kiss the girls zagen. De volgorde van de films maakt echter niet veel uit. Het boek won de Edgar Alan Poe prijs, als beste mysterie van het jaar. Het leuke van een mysterie is dat je als kijker mee kunt doen aan de ontrafeling, al is het de taak van de auteur om met subtiele hints toch nog voor een verrassing te zorgen. De film laat geen mysterieus element over en een dubbele plotwending komt dan ook op een vreemd moment in de film.

Het geniale aan het boek was dat Alex Cross een profiel moest maken van een dader die schizofreen bleek te zijn. Zijn ene profiel leek dus niet op het andere profiel, en dat hield het spannend. Het lijkt er echter op, alsof de scenarist Marc Moss een beetje op hol is geslagen met zijn wijzigingen aan het verhaal, in een poging om de meest recente praatshowonderwerpen in het verhaal te weven. Zo werd de wiskundeleraar een internetleraar, werd de beroemde moeder van Maggie vervangen door een onbekende senator als vader en kwam er tussen de kinderen een Oost-West verhouding. Natuurlijk is het bij de overgang van boek naar film vaak nodig om veranderingen aan te brengen, omdat je met beelden en dialogen soms niet hetzelfde kan uitdrukken als in geschreven woord. Maar het volledig veranderen van de prijswinnende plot, waardoor de film minder logisch in elkaar steekt, lijkt geen verandering met gelijke noodzaak of wenselijkheid. De film is vooral geschikt voor mensen die van zichzelf weten dat ze snel op het puntje van de stoel zitten, zonder te veel door te denken over de plot.

Hoewel de hond hetzelfde is gebleven, zou de film zich bij een totaal ander gezin af kunnen spelen, zoals vroeger in de televisieserie Boomer de zwerfhond van stad naar stad ging. De keuze om de hond bij hetzelfde gezin te laten betekent dat de film bij aanvang zich concentreert op de vraag waarom de jonge basketballer nu opeens wil footballen, en eigenlijk is dat zonde van de verhaalopbouw. Desondanks biedt deze tweede Air Bud groot familievermaak, inclusief slapstick in de vorm van een Russisch circuspaar dat onze held wil kidnappen. Naarmate de serie vordert worden de films echter wel steeds minder.

De premisse van de film is dat Roos beter is in het koppelen van mensen dan dating-toepassingen, omdat ze een beter systeem heeft. Het systeem is echter gelijk aan dat van algoritmes, maar veel meer werk omdat ze het handmatig doet, en verschilt alleen in het punt dat ze haar stelletjes een maand lang blijft volgen en stimuleren zodat mensen die niet bij elkaar passen inzien waarom ze toch de liefde van elkaars leven zijn. Ze gaat ervan uit dat mensen met dezelfde smaak of gewoontes bij elkaar passen, en iemand met foute openingszinnen bloeit dus helemaal op als deze een vrouw tegenkomt met dezelfde wansmaak.

De film is een bewerking van de musical 'Blind date' uit 2022 maar alleen in de verhaallijn van Leo Alkemade wordt nog spontaan in liedjes uitgebarst en de vierde wand doorbroken. De verhaallijn geeft daar ook later een verklaring voor, maar menigeen zal de film al afzetten bij de eerste confrontatie. Brigitte Heitzer herhaalt haar toneelrol, en zet die leuk neer, maar Abbey Hoes is vaker in beeld en onuitstaanbaar arrogant. Geheel in lijn met andere producties van Van Nijenhuis, lijkt een reisje Barcelona in het budget te zitten voor een enkele flashback of voor een bezoek aan de M&M-store aldaar voor een schaamteloze product placement. Heel erg jammer allemaal.

De film behandelt het leven en werk van Donald Trump tussen 1973 en 1986. De periode van het moment dat hij directeur werd van het vastgoedbedrijf The Trump Organization, tot het moment dat hij zijn memoires liet schrijven. De periode loopt parallel aan zijn ontmoeting met de advocaat Roy Cohn tot aan diens dood, en loopt bijna parallel aan Trumps huwelijk met Ivana. De titel verwijst uiteraard naar het scripted reality programma The apprentice waarmee Trump zichzelf opnieuw uitvond, maar speelt zich af in de tijd ervoor, en verwijst eigenlijk naar dat hij als vastgoedontwikkelaar en politicus in de leer ging bij Cohn, wiens motto "Ontken alles, claim altijd de overwinning" pijnlijk duidelijk werd bij Trumps verkiezingscampagnes.

De maker heeft erg zijn best gedaan om de periode goed in beeld te brengen, en casting en aankleding zijn duidelijk geïnspireerd op foto's uit die tijd. Uiteraard heeft Trump juridische stappen ondernomen om de film te verbieden, maar hier begon hij pas mee toen de film reeds op diverse filmfestivals had gedraaid. Het gaat dan om zaken die zijn tere ego raken, zoals dat hij wel degelijk alcohol gedronken heeft en haarimplantaten heeft, maar ook serieuzere zaken zoals dat hij zijn eerste vrouw verkracht heeft. De film heeft geen nieuwe inzichten, maar aan de reacties op de film te zien zijn er genoeg mensen die alleen de alternatieve realiteit kennen.

Julie Christie speelt een actrice die nooit een goede rol toegeschoven krijgt en misschien heeft de actrice de jaren 1970 en 1980 wel zo ervaren, maar met deze film werd ze met prijzen overladen. Haar rol doet sterk denken aan een jonge uitvoering van Anne Bancroft en omdat Afterglow (Schemertijd) gaat over relaties met veel leeftijdsverschil, is de link snel gezegd met The Graduate. In deze nieuwe film staat echter het overspelige gedrag centraal van mensen die aan hun huwelijksrelatie moeten gaan werken.

Helaas moet de bijna twee uur durende film leunen op slechts vier acteurs, en het decor van de luxe woning van twee van hen geeft meer de indruk dat we hier in een toneelstuk van Neil Simon beland zijn. Zo zou ik graag meer willen zien van Jay Underwood, die een perfecte spiegel is voor het karakter van Jeffrey Byron III, maar waar we nooit meer te weten van komen dan oppervlakkige details. Wellicht had producent Robert Altman zich wat meer met het script moeten bemoeien.

Deze film, naar het boek van A.F.T. van der Heijden is niet zozeer een document over de krakersrellen in 1983, als wel het psychisch verval van een advocaat die onder druk staat van zijn vader en vervreemd raakt van zijn vrouw. De makers van de film hebben telefoons en brievenbussen aangepast aan de jaren 1980, maar de rest van de stad bevat genoeg bewijs dat het gefilmd is in het heden. Omdat het een verhaal is van alle tijden (het is immers niet een specifieke zaak die getoond wordt) had men de film beter niet kunnen dateren.

De film eindigt met een pamflet waarop de bezwaren van een groep krakers zijn afgedrukt, tegen het boek en deze film. Die ophef gaf wat voorpubliciteit aan de film, maar heeft verder weinig te maken met de film en moet gezien worden als een hernieuwde poging van de krakers om de politie op te roepen schuld te bekennen in de zaak van de in een politiecel overleden Hans Kok.

Ik was niet erg enthousiast over Curse of the were rabbit maar ben wel een groot fan van de korte films met Wallace & Gromit, waarvan The wrong trousers de beste was. Deze keer wederom een speelfilm, maar het blijkt een vervolg op Trousers en het verhaal is uitstekend uitgewerkt. Veel grappen in de details (soms alleen voor volwassenen), verwijzingen naar A grand day out, Shaun the sheep en Chicken run en een leuke bijrol voor Diane Morgan, die haar Philomena Cunk inzet als verslaggeefster Onya Doorstep. In de oorspronkelijke stop-motion animatie werd bewegend water voorgesteld door huishoudfolie, maar in deze speelfilm speelt de waterweg een dergelijk belangrijke rol dat CGI werd ingezet, met een indrukwekkend resultaat.

Margery Sharp is het meest bekend als de schrijfster van De Reddertjes, maar ze schreef ook twee detectiveromans, waarvan The notorious tenant bewerkt werd door Blake Edwards als deze charmante 'cheeky' komedie. Oorspronkelijk in de Nederlandse bioscopen te zien als Op kamers bij 'die' vrouw een jaar nadat Jack Lemmon te zien was in 'Kamers te huur' (The apartment). Bij aanvang van de film merkt de hoofdrolspeler ook op dat hij nu in Engeland is en geen Apartment maar Flat moet zeggen, hetgeen vast geen toeval is. Fred Astaire en Lionel Jeffries hebben ondersteunende rollen maar de chemie tussen Kim Novak en Jack Lemmon staat centraal. Verwacht geen thriller, en doe geen moeite om het mysterie op te lossen. We horen het kogelschot, we zien hoe het lijk weggesleept is, we weten alleen niet hoe en waarom nu precies en hoe schuldig Kim Novak nu precies is. Lange tijd niet in circulatie geweest (zelfs niet op video) maar nu in een keurige kopie op dvd.

In 1998 publiceerde Arthur Jay Harris het verhaal van powerboat racer Don Aronow en zijn betrokkenheid bij de georganiseerde misdaad, omdat speedboten ook graag gebruikt worden door drugsmokkelaars. In de film wordt Aronow gespeeld door John Travolta, maar zijn naam is gewijzigd in Ben Aronoff en dat betekent meestal dat ze vrijheden met de waarheid hebben genomen. Het is natuurlijk een wijziging van niks (de Russische achternaam heeft in beide schrijfwijzen dezelfde uitspraak) en we gaan zo snel door de jaren heen (vooral voor powerboat fans is elke kans laten liggen) dat de film vooral nietszeggende dialogen bevat. In feite leren we meer over de latere jaren van Meyer Lansky, maar als true crime film kun je dan beter een double feature doen van de Lansky-films door Richard Dreyfuss (1998) en Harvey Keitel (2021).

Bij aanvang van deze tv-film moest ik sterk denken aan de serie The love boat. Niet alleen vanwege de mensen die aan boord gaan en met streamers en confetti afscheid nemen van hun familie (de meest duurzame rederijen zijn daarmee gestopt) maar ook doordat het ensemble per echtpaar wordt voorgesteld terwijl ze aan boord gaan, en stuk voor stuk bekend zijn van andere ABC-series zoals Charlie's angels. Camerawerk is ook dezelfde cinematograaf als van de eerste Love boat-film uit 1976, maar het is natuurlijk lastiger om een serie te maken van een cruiseschip waarop iedereen gedood wordt, dan mensen die gelukkiger van boord gaan dan ze erop kwamen. Best aardige film, maar ik had 80% van de ontknoping al bij eerste akte door omdat het geen Death on the Nile is.

Moleculaire gastronomie heeft de nouvelle cuisine omgevormd tot een stukje theater op je bord. Producten in een andere textuur dan normaal, rook die bijdraagt tot de ambiance maar niet de smaak, en couverts die er oneetbaar uitzien omdat ze spelen met de verwachtingen van de gast. Als het goed uitgevoerd is, is het ook smaakvol, maar als het doorgeslagen is wordt het Kunst, waarvan chef en gast zich terdege bewust zijn. Ralph Fiennes is zo'n doorgeslagen chef en Nicholas Hoult is een onuitstaanbare foodie die denkt dat hij de Kunst begrijpt. Het is bijtende satire door een beperkt gezelschap in grotendeels dezelfde ruimte, en dat zal niet iedereen aanspreken, maar zoals Youp van 't Hek ooit stelde "geheel op smaak gebracht met een toefje zeeëgelboter".

Haruki Murakami schreef een serie korte verhalen met de collectieve titel 'Onna no inai otokotachi' over ongetrouwde mannen: weduwnaars, alleenstaanden, gescheiden mannen. In het verhaal Drive my car staat een weduwnaar centraal en zijn rouwverwerking tijdens een theaterproductie van Oom Wanja. De kijker van de film wordt echter op het verkeerde (?) been gezet, doordat de film begint met een verfilming van het verhaal 'Scheherezade' uit dezelfde bundel, waarin een man zijn verhalen vertellende vrouw verliest door overspel. We moeten ons als kijker dus vereenzelvigen met een man die rouwt om zijn ontrouwe vrouw, terwijl de hoofdrolspeler de man vrij stoïcijns neerzet. Tegelijk rekken scènes van opvoeringen en repetities de film op naar drie uur, in een poging parallellen te leggen met Wachten op Godot en Oom Wanja. De film werd gewaardeerd door pers en filmkritiek, maar komt mij te gekunsteld over.