Reacties

Er zijn van die pagina's in de geschiedenisboeken die schokbarend zijn, maar die jarenlang niet opgetekend zijn. De koude oorlog veroorzaakte veel geheime dossiers (en valse publieke dossiers) waardoor het soms nodig is de geschiedenis te herschrijven. Ongetwijfeld zal men in de toekomst hetzelfde ontdekken van berichtgeving over meer recente geschiedenis, mits feiten in de toekomst nog belangrijk blijven.

Ik vind het jammer dat juist dit stuk in de Russische geschiedenis verhaald wordt door Amerikanen. Het is begrijpelijk dat je een film die overwegend het woord geeft aan Russen niet voortdurend wilt ondertitelen, dus dat de hoofdrolspelers wel Engels spreken. De kijker kan dat makkelijk accepteren. Maar is het dan nodig om een vals Russisch accent te gebruiken en de naam van de Russische president op een verkeerde manier uit te spreken?
Medeproducent National Geographic had wellicht meer Russische researchers aan kunnen trekken, zodat de kijker minder het idee heeft dat dit verhaal over de Russen toch ter eer en meerdere glorie van de Amerikanen is.

Achter de huisjes met de witte hekjes van het Amerikaanse buitenwijken vindt het Amerikaanse huishouden plaats. Iedereen heeft wel wat te verbergen, zowel voor de buitenwereld als voor de gezinsleden en niemand lijkt een vriend te hebben die wel volledig op de hoogte is van de situatie. Door alle situaties bijeen te brengen bij twee aangrenzende huizen ontstaat de mogelijkheid om de samenleving te overdrijven en te benadrukken, zoals George Orwell dat ooit deed met de boerderijen in Animal Farm om de ingewikkelde Europese politiek uit te beelden.

De parabel zelf maakt echter de film niet, en is dan ook niet volledig uitgewerkt. Daarnaast is er een scheiding gemaakt tussen problemen die tweederde van de gezinnen vandaag de dag meemaken en waarom hartelijk gelachen mag worden en aan de andere kant de problemen die serieus gezien moeten worden. Het resultaat is dan ook een film die half een komedie wil zijn en half een drama, en als de kijker zich door de komedie van het eerste deel mee laat nemen is het nog maar de vraag hoe deze op het tweede deel reageert. Een bijzondere film, maar niet voor iedereen.

Het is 40 jaar geleden dat de televisieserie CHiPs te zien was, een avonturenserie die zichzelf niet erg serieus nam, en waarvan vooral Erik Estrada als Ponch veel posters sierde in tienermagazines en omroepbladen. Er waren reeds films van de series Charlie's angels en Dukes of Hazzard, en het is laaghangend fruit voor producenten om ook andere populaire series aan te pakken. Tijdens de première van deze film was de desbetreffende producent overigens Minister van Financiën in het kabinet Trump, maar die had gelukkig weinig invloed op de inhoud van de film.

Acteur/regisseur Dax Shepard is iets jonger dan ik, en heeft de serie waarschijnlijk ook gezien in zijn jeugd. Zijn vrouw Kristen Bell speelt zijn ex-vrouw in de film, die geen dijenkletser is maar wel een gezellige film die goede herinneringen terugbracht, en tegelijk een modernisering van de subtiele subtekst van de serie naar in-your-face politieke incorrectheid. Vlak voor de aftiteling maakt Erik Estrada nog een opwachting naast zijn jongere evenbeeld.

Along came a spider was het eerste boek over criminoloog Alex Cross, waarvan we als film eerst Kiss the girls zagen. De volgorde van de films maakt echter niet veel uit. Het boek won de Edgar Alan Poe prijs, als beste mysterie van het jaar. Het leuke van een mysterie is dat je als kijker mee kunt doen aan de ontrafeling, al is het de taak van de auteur om met subtiele hints toch nog voor een verrassing te zorgen. De film laat geen mysterieus element over en een dubbele plotwending komt dan ook op een vreemd moment in de film.

Het geniale aan het boek was dat Alex Cross een profiel moest maken van een dader die schizofreen bleek te zijn. Zijn ene profiel leek dus niet op het andere profiel, en dat hield het spannend. Het lijkt er echter op, alsof de scenarist Marc Moss een beetje op hol is geslagen met zijn wijzigingen aan het verhaal, in een poging om de meest recente praatshowonderwerpen in het verhaal te weven. Zo werd de wiskundeleraar een internetleraar, werd de beroemde moeder van Maggie vervangen door een onbekende senator als vader en kwam er tussen de kinderen een Oost-West verhouding. Natuurlijk is het bij de overgang van boek naar film vaak nodig om veranderingen aan te brengen, omdat je met beelden en dialogen soms niet hetzelfde kan uitdrukken als in geschreven woord. Maar het volledig veranderen van de prijswinnende plot, waardoor de film minder logisch in elkaar steekt, lijkt geen verandering met gelijke noodzaak of wenselijkheid. De film is vooral geschikt voor mensen die van zichzelf weten dat ze snel op het puntje van de stoel zitten, zonder te veel door te denken over de plot.

Hoewel de hond hetzelfde is gebleven, zou de film zich bij een totaal ander gezin af kunnen spelen, zoals vroeger in de televisieserie Boomer de zwerfhond van stad naar stad ging. De keuze om de hond bij hetzelfde gezin te laten betekent dat de film bij aanvang zich concentreert op de vraag waarom de jonge basketballer nu opeens wil footballen, en eigenlijk is dat zonde van de verhaalopbouw. Desondanks biedt deze tweede Air Bud groot familievermaak, inclusief slapstick in de vorm van een Russisch circuspaar dat onze held wil kidnappen. Naarmate de serie vordert worden de films echter wel steeds minder.

De premisse van de film is dat Roos beter is in het koppelen van mensen dan dating-toepassingen, omdat ze een beter systeem heeft. Het systeem is echter gelijk aan dat van algoritmes, maar veel meer werk omdat ze het handmatig doet, en verschilt alleen in het punt dat ze haar stelletjes een maand lang blijft volgen en stimuleren zodat mensen die niet bij elkaar passen inzien waarom ze toch de liefde van elkaars leven zijn. Ze gaat ervan uit dat mensen met dezelfde smaak of gewoontes bij elkaar passen, en iemand met foute openingszinnen bloeit dus helemaal op als deze een vrouw tegenkomt met dezelfde wansmaak.

De film is een bewerking van de musical 'Blind date' uit 2022 maar alleen in de verhaallijn van Leo Alkemade wordt nog spontaan in liedjes uitgebarst en de vierde wand doorbroken. De verhaallijn geeft daar ook later een verklaring voor, maar menigeen zal de film al afzetten bij de eerste confrontatie. Brigitte Heitzer herhaalt haar toneelrol, en zet die leuk neer, maar Abbey Hoes is vaker in beeld en onuitstaanbaar arrogant. Geheel in lijn met andere producties van Van Nijenhuis, lijkt een reisje Barcelona in het budget te zitten voor een enkele flashback of voor een bezoek aan de M&M-store aldaar voor een schaamteloze product placement. Heel erg jammer allemaal.

De film behandelt het leven en werk van Donald Trump tussen 1973 en 1986. De periode van het moment dat hij directeur werd van het vastgoedbedrijf The Trump Organization, tot het moment dat hij zijn memoires liet schrijven. De periode loopt parallel aan zijn ontmoeting met de advocaat Roy Cohn tot aan diens dood, en loopt bijna parallel aan Trumps huwelijk met Ivana. De titel verwijst uiteraard naar het scripted reality programma The apprentice waarmee Trump zichzelf opnieuw uitvond, maar speelt zich af in de tijd ervoor, en verwijst eigenlijk naar dat hij als vastgoedontwikkelaar en politicus in de leer ging bij Cohn, wiens motto "Ontken alles, claim altijd de overwinning" pijnlijk duidelijk werd bij Trumps verkiezingscampagnes.

De maker heeft erg zijn best gedaan om de periode goed in beeld te brengen, en casting en aankleding zijn duidelijk geïnspireerd op foto's uit die tijd. Uiteraard heeft Trump juridische stappen ondernomen om de film te verbieden, maar hier begon hij pas mee toen de film reeds op diverse filmfestivals had gedraaid. Het gaat dan om zaken die zijn tere ego raken, zoals dat hij wel degelijk alcohol gedronken heeft en haarimplantaten heeft, maar ook serieuzere zaken zoals dat hij zijn eerste vrouw verkracht heeft. De film heeft geen nieuwe inzichten, maar aan de reacties op de film te zien zijn er genoeg mensen die alleen de alternatieve realiteit kennen.

Julie Christie speelt een actrice die nooit een goede rol toegeschoven krijgt en misschien heeft de actrice de jaren 1970 en 1980 wel zo ervaren, maar met deze film werd ze met prijzen overladen. Haar rol doet sterk denken aan een jonge uitvoering van Anne Bancroft en omdat Afterglow (Schemertijd) gaat over relaties met veel leeftijdsverschil, is de link snel gezegd met The Graduate. In deze nieuwe film staat echter het overspelige gedrag centraal van mensen die aan hun huwelijksrelatie moeten gaan werken.

Helaas moet de bijna twee uur durende film leunen op slechts vier acteurs, en het decor van de luxe woning van twee van hen geeft meer de indruk dat we hier in een toneelstuk van Neil Simon beland zijn. Zo zou ik graag meer willen zien van Jay Underwood, die een perfecte spiegel is voor het karakter van Jeffrey Byron III, maar waar we nooit meer te weten van komen dan oppervlakkige details. Wellicht had producent Robert Altman zich wat meer met het script moeten bemoeien.

Deze film, naar het boek van A.F.T. van der Heijden is niet zozeer een document over de krakersrellen in 1983, als wel het psychisch verval van een advocaat die onder druk staat van zijn vader en vervreemd raakt van zijn vrouw. De makers van de film hebben telefoons en brievenbussen aangepast aan de jaren 1980, maar de rest van de stad bevat genoeg bewijs dat het gefilmd is in het heden. Omdat het een verhaal is van alle tijden (het is immers niet een specifieke zaak die getoond wordt) had men de film beter niet kunnen dateren.

De film eindigt met een pamflet waarop de bezwaren van een groep krakers zijn afgedrukt, tegen het boek en deze film. Die ophef gaf wat voorpubliciteit aan de film, maar heeft verder weinig te maken met de film en moet gezien worden als een hernieuwde poging van de krakers om de politie op te roepen schuld te bekennen in de zaak van de in een politiecel overleden Hans Kok.

Ik was niet erg enthousiast over Curse of the were rabbit maar ben wel een groot fan van de korte films met Wallace & Gromit, waarvan The wrong trousers de beste was. Deze keer wederom een speelfilm, maar het blijkt een vervolg op Trousers en het verhaal is uitstekend uitgewerkt. Veel grappen in de details (soms alleen voor volwassenen), verwijzingen naar A grand day out, Shaun the sheep en Chicken run en een leuke bijrol voor Diane Morgan, die haar Philomena Cunk inzet als verslaggeefster Onya Doorstep. In de oorspronkelijke stop-motion animatie werd bewegend water voorgesteld door huishoudfolie, maar in deze speelfilm speelt de waterweg een dergelijk belangrijke rol dat CGI werd ingezet, met een indrukwekkend resultaat.

Margery Sharp is het meest bekend als de schrijfster van De Reddertjes, maar ze schreef ook twee detectiveromans, waarvan The notorious tenant bewerkt werd door Blake Edwards als deze charmante 'cheeky' komedie. Oorspronkelijk in de Nederlandse bioscopen te zien als Op kamers bij 'die' vrouw een jaar nadat Jack Lemmon te zien was in 'Kamers te huur' (The apartment). Bij aanvang van de film merkt de hoofdrolspeler ook op dat hij nu in Engeland is en geen Apartment maar Flat moet zeggen, hetgeen vast geen toeval is. Fred Astaire en Lionel Jeffries hebben ondersteunende rollen maar de chemie tussen Kim Novak en Jack Lemmon staat centraal. Verwacht geen thriller, en doe geen moeite om het mysterie op te lossen. We horen het kogelschot, we zien hoe het lijk weggesleept is, we weten alleen niet hoe en waarom nu precies en hoe schuldig Kim Novak nu precies is. Lange tijd niet in circulatie geweest (zelfs niet op video) maar nu in een keurige kopie op dvd.

In 1998 publiceerde Arthur Jay Harris het verhaal van powerboat racer Don Aronow en zijn betrokkenheid bij de georganiseerde misdaad, omdat speedboten ook graag gebruikt worden door drugsmokkelaars. In de film wordt Aronow gespeeld door John Travolta, maar zijn naam is gewijzigd in Ben Aronoff en dat betekent meestal dat ze vrijheden met de waarheid hebben genomen. Het is natuurlijk een wijziging van niks (de Russische achternaam heeft in beide schrijfwijzen dezelfde uitspraak) en we gaan zo snel door de jaren heen (vooral voor powerboat fans is elke kans laten liggen) dat de film vooral nietszeggende dialogen bevat. In feite leren we meer over de latere jaren van Meyer Lansky, maar als true crime film kun je dan beter een double feature doen van de Lansky-films door Richard Dreyfuss (1998) en Harvey Keitel (2021).

Bij aanvang van deze tv-film moest ik sterk denken aan de serie The love boat. Niet alleen vanwege de mensen die aan boord gaan en met streamers en confetti afscheid nemen van hun familie (de meest duurzame rederijen zijn daarmee gestopt) maar ook doordat het ensemble per echtpaar wordt voorgesteld terwijl ze aan boord gaan, en stuk voor stuk bekend zijn van andere ABC-series zoals Charlie's angels. Camerawerk is ook dezelfde cinematograaf als van de eerste Love boat-film uit 1976, maar het is natuurlijk lastiger om een serie te maken van een cruiseschip waarop iedereen gedood wordt, dan mensen die gelukkiger van boord gaan dan ze erop kwamen. Best aardige film, maar ik had 80% van de ontknoping al bij eerste akte door omdat het geen Death on the Nile is.

Moleculaire gastronomie heeft de nouvelle cuisine omgevormd tot een stukje theater op je bord. Producten in een andere textuur dan normaal, rook die bijdraagt tot de ambiance maar niet de smaak, en couverts die er oneetbaar uitzien omdat ze spelen met de verwachtingen van de gast. Als het goed uitgevoerd is, is het ook smaakvol, maar als het doorgeslagen is wordt het Kunst, waarvan chef en gast zich terdege bewust zijn. Ralph Fiennes is zo'n doorgeslagen chef en Nicholas Hoult is een onuitstaanbare foodie die denkt dat hij de Kunst begrijpt. Het is bijtende satire door een beperkt gezelschap in grotendeels dezelfde ruimte, en dat zal niet iedereen aanspreken, maar zoals Youp van 't Hek ooit stelde "geheel op smaak gebracht met een toefje zeeëgelboter".

Haruki Murakami schreef een serie korte verhalen met de collectieve titel 'Onna no inai otokotachi' over ongetrouwde mannen: weduwnaars, alleenstaanden, gescheiden mannen. In het verhaal Drive my car staat een weduwnaar centraal en zijn rouwverwerking tijdens een theaterproductie van Oom Wanja. De kijker van de film wordt echter op het verkeerde (?) been gezet, doordat de film begint met een verfilming van het verhaal 'Scheherezade' uit dezelfde bundel, waarin een man zijn verhalen vertellende vrouw verliest door overspel. We moeten ons als kijker dus vereenzelvigen met een man die rouwt om zijn ontrouwe vrouw, terwijl de hoofdrolspeler de man vrij stoïcijns neerzet. Tegelijk rekken scènes van opvoeringen en repetities de film op naar drie uur, in een poging parallellen te leggen met Wachten op Godot en Oom Wanja. De film werd gewaardeerd door pers en filmkritiek, maar komt mij te gekunsteld over.

Deze formulefilm van Great American Family gebruikt het verhaal van twee mensen die op een zoektocht gaan en daardoor dichter tot elkaar komen. Het zogenaamde mysterie is meer een leitmotiv, en minder belangrijk voor de essentie van het verhaal maar de makers nemen een dusdanige loop met de logica dat ik me enorm geërgerd heb aan de film. Centraal staat een ceremonieel tenue van een Amerikaans officier die in Europa gediend heeft tijdens WO-II en de liefdesbrief de in één van de zakken zit. De lintjes op het uniform zijn incompleet, maar al vrij vroeg in hun zoektocht ontdekken ze dat één van de lintjes hoort bij een Frans (niet-bestaand) ere-kruis. Als een militair historicus moet je onmiddellijke ingeving zijn om de winnaars van de prijs op te zoeken, en daarmee wordt ook hun belangrijke vraag beantwoord of de drager van het uniform de oorlog wel of niet overleefd heeft. Haar beroep is niet belangrijk voor het verhaal, maar het feit dat ze geen enkele onderzoeksvaardigheid heeft betekent dat de film baat had gehad bij een andere achtergrond voor haar betrokkenheid bij het onderzoek.

Uiteindelijk is dit één groot liefdesfeest voor veteranen en Amerikanen weten dan moeilijk maat te houden. Mocht je ooit zelf een oud uniform vinden, weet dan dat ze vaak met reden op een rommelmarkt belanden, en de romantiek van het terugbezorgen eindigt vaak in teleurstelling.

Van alle religies zijn degene het moeilijkst in te geloven die beweren dat ze dezelfde God dienen, maar dat alles wat duizenden jaren gezegd is niet waar is, en dat de nieuwe kerk de enige pure waarheid heeft. Er zijn twee religies die sterk op deze dogmatiek leunen, en de film toont twee getuigen van de Kerk der Laatste Dagen. De één onervaren en zoekend naar bevestiging van haar godsbeeld, zelfs in pornografie, de ander jong maar door het leven getekend en getraind in apologetische antwoorden als Hugh Grant de dames confronteert met één van de pijnlijkste waarheden van haar kerk. Het is een slow-burning thriller, zonder horrorelementen, die de dames helaas laat kiezen tussen geloof en ongeloof, en niet tussen geloof en religie.

Deze film gaat over huisregels. Dat kan letterlijk genomen worden, maar dat kunnen ook de wetten van het land zijn waar je je thuis voelt. Het ethische vraagstuk of je die regels in acht moet nemen kan niet losgezien worden van je eigen huisregels, je principes. En er is geen buitenstaander die je principes kan beoordelen zonder alles van je te weten.
Doordat we alles weten van Homer Wells zijn we als kijker wel in staat te oordelen over zijn eigen principes, en of hij deze wel of niet los moet laten. De film is een typische John Irving, zowel qua setting als qua verhaal en morele vraagstukken, en hij heeft zijn eigen boek ook bewerkt voor de film. De setting betekent ook dat Michael Caine een New England accent heeft. Het is een krachtige film, maar wel een zwaar drama, en in mijn ogen blijft The World according to Garp zijn beste werk.

Hallmark familiefilms, waarbij kinderen een belangrijke rol spelen, zijn altijd makkelijker te verteren, en deze film gooit ook nog een labrador puppy in de mix. De film gaat over wensen die de kinderen doen, die in hun ogen hun ouders terug bij elkaar brengen. Met een dergelijke opzet kan het niet anders dan dat dit gaat lukken, en mijn probleem is dat de vader het helemaal niet verdient om vergeven te worden. Zonder overleg heeft hij namelijk het voorschot dat zijn vrouw heeft gekregen voor haar derde (ongeschreven) boek, uitgegeven om zijn familie te helpen, zodat zij nu het voorschot niet kan terugbetalen en de hele kerst aan het boek moet werken. Na maanden therapie is zijn enige verdediging dat bij Latino's familie altijd op de eerste plaats komt. Ik bleef hopen dat ze hem definitief dumpte, en dat komt de romantiek niet ten goede.

In 1973 werd Walking tall gefilmd, de biografische film over sheriff Buford Pusser, die nog leefde tijdens het maken van de film en ook adviseerde bij het scenario. De film werd gemaakt voor de drive-in maar was onverwacht een succes, en er kwamen nog twee vervolgen, ondanks het feit dat Pusser maar zes jaar sheriff is geweest. Namen en plaatsen werden wel veranderd, om juridische reden, maar de belangrijkste wapenfeiten bleven overeind.

Deze remake met Dwayne Johnson zou ook twee vervolgen krijgen en net als diens origineel zou de hoofdrol in de vervolgen niet gespeeld worden door dezelfde acteur. Er zijn wat opvallende keuzes gemaakt in het verhaal, de meest opvallende is dat het geweld enorm is toegenomen. Van een worstelaar die niet meer wil vechten, maar wel gedwongen wordt een stuk hout te hanteren (een detail uit diens echte leven), hebben we nu een ex-militair die men met halfautomatische wapens te lijf gaat. De rechtszaak die cruciaal is in de keuze om sheriff te worden zit in deze remake véél later in het verhaal, en de biografische informatie hoe hij sheriff is geworden is volledig verwijderd. Ook de rol van Dwayne Johnson is gewijzigd, zodat het weinig meer van een biografie heeft, terwijl de film dezelfde opbouw hanteert. De vervolgen op deze remake kregen zelfs een negatieve reactie van de nabestaanden van Pusser.

Buitenlandse komedies presenteren bij voorbaat een probleem. Dat geldt voor een Nederlandse komedie in het buitenland en ook voor een Italiaanse film hier, want humor is wel degelijk geografisch bepaald. De film uit 1996 kwam pas in 1998 in de Nederlandse bioscoop.

In deze film zien we Toscaans leven, maar anders dan de broers Taviani dat zouden verfilmen. Het gaat minder om de omgeving en meer om de opvattingen van het bekrompen leventje. De film is zeer muzikaal, maar niet erg grappig, en voor een komedie is dat uiteraard geen goed teken.

Als een ware Mary Poppins heeft ze geen plaats van herkomst, en laat ze zich door de wind voeren. Het scharlaken van haar mantel en schoenen geven al aan dat ze tegenover de normen van de Kerk ingaat, maar een duivelin is ze zeker niet. Haar taak is in een dorpsgemeenschap waar tradities het leven bepalen het innerlijk vuur weer op te wakkeren. De passie die bijvoorbeeld nodig is voor een vrijwilliger om werkelijk barmhartig te zijn.

Dit alles maakt dat Chocolat een mooie film is om naar te kijken, al is de beeldvorming van passie als puur seksueel erg goedkoop in contrast. En die beeldvorming is juist belangrijk voor een boekverfilming, omdat de lange beschrijvingen niet in dialogen kunnen worden omgezet. Het verhaal is maar magertjes, en een groot deel van de aantrekkingskracht van de film ligt in het aanzicht van hoe de chocoladeproducten vervaardigd worden. Persoonlijk vind ik dat een genot om naar te kijken, maar wie daar minder gevoelig voor is, kan de film als langdradig ervaren.

Het heeft lang geduurd voordat de Oscar-winnende Nick Park en Peter Lord een speelfilm gingen maken. Aan de ene kant heeft dat met artistieke motieven te maken (niet beginnen voor je een goed verhaal weet), maar aan de andere kant ook met geld, want kleianimatie is duur en Aardman is een relatief kleine maatschappij. Voor deze productie werd een flinke duit in het zakje gedaan door de animatie-divisie van Dreamworks SKG, onder leiding van voormalig Disney-topman Jeffrey Katzenberg.

Het verhaal is minder verrassend dan de korte filmpjes The Wrong Trousers en A Close Shave, maar de schaduw van grote films als Escape from Sobibor over het decor van een kippenboerderij, geeft wel erg komische effecten.
Bovendien zitten er erg knap gemaakte scènes in de film. De meest briljante hiervan is wel een boer tijdens een regenachtige nacht. Je staat er misschien niet bij stil, maar bij het beeldje voor beeldje opnemen van klei-animatie is het onbegonnen werk om overtuigend stromende regen uit te beelden. Volgens het contract met Dreamworks zouden er nog twee speelfilms volgen, maar The curse of the were-rabbit had tegenvallende resultaten, en Early Man zou ondergebracht worden bij Amazon.

De wereld van vandaag draait om een as van hebzucht, wraak, ijdelheid en egoïsme, en de hoofdrolspelers in deze film hebben daar elk een portie van meegekregen. Gewogen door Justicia is de één niet veel beter dan de ander, hoewel hun emoties ook niet geheel onbegrijpelijk zijn. De film speelt met de gedachte wat er gebeurt als dergelijke compositiekarakters proberen het 'juiste' te doen. In die momenten van inkeer die je bij een film als Single White Female zo mist.

Net als de wapenwedloop onder president Reagan vroeg de intelligentsia in de V.S. zich destijds onder Bush af of de neergaande spiraal van wraak ooit af te buigen is. Of er, terwijl je zelf een moment van inkeer hebt, elders op de wereld iemand wraak bezint over een hoofdstuk dat je zelf al hebt weten af te sluiten. Als je van koers wilt wisselen, dan gaat dat niet altijd zonder botsingen. Een mooie boodschap, maar kijkers die daar minder interesse in hebben zullen het trage tempo en het merkwaardige einde wellicht minder weten te waarderen.

In deze film van Claude Chabrol geeft hij weer eens af op de bourgeois in Frankrijk en dit keer aan de hand van een thriller van Ruth Rendell. Het boek werd eerder verfilmd als A judgment in stone als Canadese thriller, maar heeft ook een dramatische ondergrond waarop Chabrol zich geconcentreerd heeft. Omdat beide films dezelfde verhaalelementen gebruken, is het interessant om de films te vergelijken qua toon. Voor fans van misdaadverhalen gaat de film absoluut te traag en al met al heeft de film weinig nieuws te zeggen. Jean-Pierre Cassel en een dit keer Franssprekende Jacqueline Bisset voegen wel een komische noot toe.