Reacties

Het levensverhaal van Frank Abagnale is er één die tot de verbeelding spreekt. Het boek over de vijf jaren in zijn leven die hij als fraudeur op de vlucht was voor de politie, werd dan ook een bestseller, die reeds door een aantal filmmakers als optie genomen werd. De reden waarom niemand zich eerder waagde aan een daadwerkelijke verfilming is dat het verhaal niet harmonisch te vertellen is. Soms leest het als een jongensboek, maar zware trauma's lagen aan de grondslag van de soms wel komische gebeurtenissen.

Steven Spielberg is er in mijn mening ook niet geheel in geslaagd om het verhaal harmonieus op het witte doek te brengen. Hoewel de film bij aanvang stelt een vrije loop te nemen met de werkelijke toedracht, een excuus om meer humor en avontuur in de film te brengen, heeft hij niet voldoende afstand kunnen nemen van het sociale drama dat vooral de vader van Abagnale overkwam. Het gevolg is dat de over het algemeen luchtige film, soms zeer zwaar is, en dat er te weinig actie geboden wordt om de lengte van meer dan 2 uur te rechtvaardigen.

In navolging van Jim Carrey als The Grinch, komt dezelfde producent nu met Mike Myers als De kat met de hoed. Hij zet die rol leuk neer, met zowel grappen voor kinderen als voor volwassenen, en doordat er twee goede kindacteurs zijn gecast, krijgt hij behoorlijk tegengewicht bij zijn anders zo nadrukkelijke aanwezigheid. Omdat het oorspronkelijke boek maar weinig verhaal bevat voor een speelfilm, is een volledig nieuw verhaal bedacht. Qua kleuren, karakters en spirit, ademt de film echter volledig Dr. Seuss, maar zijn verhalen lenen zich beter voor tekenfilms van 30 tot 50 minuten, en The cat in the hat werd reeds verfilmd in dergelijke opzet in 1971.

In alle opzichten is The Black cauldron een overgangsfilm voor de Disney studio die ten tijde van productie van deze film door een grote verandering ging, en een vijandige overname wist te voorkomen om het bedrijf in familiehanden te houden. Zowel de namen van de oude generatie (Ron Miller) als nieuwe (Roy E. Disney) zijn dan ook op de titelrol te vinden. Herinneringen aan Tolkien komen boven bij deze bewerking van het werk van Lloyd Alexander, en zowel de Amerikanen als de Nederlandse videokeuring hebben dan ook "meekijken gewenst" opgegeven voor de kleinste kinderen. Het is ook de eerste Disneyfilm uit mijn jeugd die ik niet in de bioscoop gezien heb. Ik zag het artwork in Mickey maandblad en wist zeker dat het niks voor mij was (als 13-jarige). De film heeft echter aan populariteit gewonnen en biedt magie genoeg voor vele generaties.

Het was geen echte taal, maar ze hadden er waanzinnig veel aandacht aan besteed. De uitspraak was grotendeels Italiaans, de grammatica duidelijk Roemeens en de geschreven taal was aangepast met Duitse spelling, zodat de woorden in geen enkele taal correct waren. Ook waren er voldoende woorden in de taal die duidelijk te verstaan waren door Engelssprekenden, zodat het binnen de context duidelijk was zonder ondertiteling wat er ongeveer gezegd werd. In de geschreven introductie staat dat enige gelijkenissen niet op toeval berusten. De gedachte gaat dan al snel naar maarschalk Tito van Joegoslavië, dat grenst aan landen waar Roemeens, Italiaans en Duits gesproken werd.

De kwaliteiten van Robin Williams zijn wereldbefaamd. Hij was in staat om een waanzinnige rol neer te zetten, met een serieus gezicht zodat de overgang naar meer dramatische scènes niet te groot is. De mensen van DreamQuest zorgen voor de rest van het succes van deze film. De achtergronden geven een goed beeld van het leven in de 21e en 22e eeuw, waarin eigenlijk niet zo ontzettend veel veranderd in ons gedrag, alleen de technologie gaat sprongen vooruit. Een leuke bewerking van Isaac Asimov.

Het gebeurt niet vaak dat er een Duitse film in de commerciële bios is te zien, maar deze film naar de strips van Ralf König was een uitzondering. De film won drie Gouden Beren en was in het thuisland de beste Duitse film van het jaar. De film handelt over een man die zijn hormonen niet de baas kan, en diens vriendin wijst hem de deur, vlak voor ze erachter komt dat ze zwanger van hem is. Anders dan Nine Months, centreert de film zich niet rond de ouderschapsvragen, maar begeeft hij zich in de gay-scene waarna een sneeuwbal aan misverstanden ontstaat. Het optreden van Nico van der Knaap is hilarisch, die absoluut geen moeite doet om zijn Nederlandse accent te verbergen.

Na een carrière als coureur begon Ali Afshar met het produceren van films. Aanvankelijk veel sportfilms en moderne cowboyfilms, maar sinds 2020 vooral kerstfilms voor HBO. Met deze I believe in Santa maken ze een uitstapje voor Netflix, en vergeleken met A Christmas mystery die ze hetzelfde jaar voor HBO hebben gemaakt, delft deze film duidelijk het onderspit. Centrale boodschap van de film is dat als ouders cadeaus regelen met kerst, dat het kind dan kennelijk niet genoeg gelooft in de kerstmagie. Mijn belangrijkste probleem met de film is echter dat de mannelijke hoofdrol extreem irritant is. Hij is ook de regisseur van de film en een terugkerend speler bij Afshar-producties, John Ducey. Hij is vrij egocentrisch, behalve naar de dochter, en als hij probeert diepzinnig over te komen is het verwonderlijk dat een opinieschrijver hem niet pareert met steekhoudende argumenten. Sowieso leren we weinig over hun achtergrond, hun baan is ééndimensioneel en van de eerste maanden van hun relatie krijgen we niets mee. Bij hun ontmoeting is hij meteen gecharmeerd van haar, maar wat ziet ze in hem? Er is weinig chemie tussen de twee, en dat is een bijzondere prestatie, omdat ze in het echt getrouwd zijn.

In haar project om mensen meer aan het lezen te krijgen heeft Oprah Winfrey de productie van Beloved op zich genomen naar een boek van één van haar favoriete auteurs: Toni Morrison. Het boek is winnaar van de Pulitzer prijs en staat reeds decennia in de top 50 van boeken die in Amerika in de ban gedaan worden vanwege thematiek rond slavernij (hoewel dat niet altijd hardop als argument wordt gegeven). Een ander boek in die top 50 is The color purple, waarvan Oprah ook in de verfilming speelde.

Het verhaal is zwaar en tergend langzaam in een vertelstijl die pakkend zou zijn voor het boek, maar voor een film niet visueel genoeg is om te boeien. Met bijna drie uur op de klok is het best even doorzetten. Omdat er niet veel mysterie rond het spirituele element zit, loop je de kans dat de kijker snel de belangstelling kwijtraakt om meer te weten te komen. Dit is spijtig, want de premisse is veelbelovend te noemen.

Het is 10 jaar geleden dat John Oliver begon met het eerste seizoen van Last week tonight, waarin geregeld onrecht wordt behandeld. In dat eerste seizoen zat ook de aflevering "Civil forfeiture" en voor wie deze niet gezien heeft, begint de film Rebel ridge met een korte samenvatting van hoe deze legale diefstal werkt. Je mag het dus ook geen corrupte noemen, omdat het in weze het rechtssysteem is van na de aanval op de Twin Towers. Zelfs de ongeloofwaardige voorbeelden die de pseudo-advocate in de film geeft, zijn gebaseerd op toeëigeningen in Texas in 2012, en ik miste eigenlijk nog het beeld "6000 mensen per jaar zijn slachtoffer van dergelijke praktijken" op de aftiteling. De rest van de film is een standaard one-man-army formule, en had vermoedelijk van een beter niveau kunnen zijn als de rol van de broer iets meer uitgewerkt was.

Technisch gezien is deze film niet echt een sequel maar een formulefilm. Het is een film volgens de formule dat een grote hond die kwijlt zowel schattig als een ramp kan zijn. Door in dit derde deel de hond Beethoven niet op de voorgrond te laten treden, maar meer als rode draad te laten fungeren, helpt dit enorm tegen de vermoeidheid die bij sequels vaak opgwekt wordt.

Judge Reinhold heeft nog steeds het enthousiasme dat hem zo populair maakte in Beverly Hills Cop en de thematiek van nostalgie in het gezinsleven geeft genoeg uitgangspunten voor zowel een lach als een traan. Een redelijk geslaagde film, maar de beste delen van de reeks blijven 1, 2 en misschien 5.

De Stanley Donen film uit 1968 is naar het heden vertaald en op vele manieren gewijzigd om de toets der kritiek beter te doorstaan. De duivel is een vrouw geworden, en Elizabeth Hurley weet een nieuwe betekenis te geven aan deze Grote Verleider. Er zit ook meer ontwikkeling in het karakter van Brendan Fraser dan destijds met Dudley Moore. Aan het begin van de film heeft hij geen notie dat zijn collega's hem misleiden, maar de methoden van de duivel vallen wat meer op, waardoor hij zichzelf beter leert kennen.

Het nadeel van de film is dat het verhaal niet meer dan een rode draad is voor de verschillende vignetten (de 7 wensen die de hoofdpersoon krijgt), maar omdat elk van de vignetten een eigen charme heeft, weet de film zelfs een zekere mate van voorspelbaarheid te doorstaan. Een leuke film voor de hele familie en een geslaagde remake.

Bij de opening van de film denken we reeds dat we in een Gotham on Ice revue zijn beland, maar het blijkt slechts de voorbode van wat de kijker te wachten staat. De les van Batman forever zou moeten zijn dat teveel karakters schadelijk is voor het verhaal, maar deze keer is er helemaal geen verhaal meer en zijn de dialogen door reclameslogans vervangen. Uit de oude doos hebben ze Mr. Freeze en Poison Ivy opgevist en uit de Dark Knight-strip komt de combinatie van Venom en Bane. De rol van Batman wordt deze keer door George Clooney gespeeld, maar hij staat niet eens als eerste op de titelrol. Wat dat betreft is hij net iets beter af dan de dames, want behalve Uma Thurman komen die nauwelijks aan bod.

Niet alleen Vivica Fox en Elle MacPherson, maar ook de rol van de breed aangekondigde Alicia Silverstone komt maar heel even voor het voetlicht, en weet dan nog de intelligentie te beledigen. Volgens de roddelpers was haar rol wel groter, maar sneuvelde haar scènes na gewichtstoename. Zelfs butler Alfred heeft daarom nu een grotere rol, al zijn de moraliserende woorden die hij uitkraamt niet passend voor het videoclipgehalte van de rest. Het geeft je de tijd om na te denken over de vraag hoe een langverloren broer in India een met wachtwoord beveiligde CD-ROM kan starten. Waarschijnlijk had de $150 miljoen beter besteed kunnen worden.

Trey Parker en Matt Stone, geestelijk vaders van South Park als hoofdrolspelers in een komedie van David Zucker, die achter de serie Police Squad! zat. Zowel de credits als de poster lijken te wijzen op een bijzonder flauwe film. Een betere omschrijving zou echter "Goed gevonden" zijn, omdat de film vol met goede vondsten zit, en je hoeft absoluut geen sportfan te zijn om van de film te genieten, omdat één van de belangrijkste boodschappen in de film is, dat de hedendaagse sport totaal geen inhoud meer heeft.

Dit is een alleraardigste animatiefilm van Europese bodem, waarin getoond wordt dat het werken met computeranimatie, de animator niet vrijwaart van een oog voor detail. De kwaliteit van de animatie kan zich makkelijk meten met een Shrek, hoewel beide nog ver afstaan van het niveau dat John Lasseter 20 jaar eerder al zette.
Hoe leuk de karakters ook gekozen zijn, verhaaltechnisch mist er iets aan Gaya. Soms is het een doorsnee roadmovie, soms komt een vreemde sci-fi-wending, maar de spetterende climax blijft uit.

Aan de ene kant hebben we dit verhaal al tientallen keren gezien, omdat het een meer huiselijke variant van Strangers on a train is. Aan de andere kant is de plot nooit zo complex geweest. Dat heeft het voordeel, dat mensen die zich graag laten misleiden op het verkeerde been gezet kunnen worden, maar het nadeel dat hoe meer je achteraf over de film nadenkt, hoe minder logisch de plot is. Het is zelfs de vraag of de schrijver Tomas Ross zelf wel weet hoe de vork in de steel zit want het lijkt erop alsof volledig overboord geslagen is met de onwaarschijnlijkheden.

Dit is ook de tweede Nederlandse film in een jaar tijd waarbij je je afvraagt waarom een zeer klein deel is opgenomen op een zonnig eiland (deze keer zowel Ibiza als Curaçao) terwijl de locatie voor het verhaal niet zoveel uitmaakt. Misschien moet het Fonds voor de Film wat meer letten op waar de centen voor gebruikt worden, zodat er ook wat meer projecten gerealiseerd kunnen worden voor hetzelfde geld.

Babs is een film vol tegenstellingen. Op elk moment kunnen de spelers in een lied uitbarsten, maar je kan het geen musical noemen. Het is een misdaadverhaal, maar geen thriller. De cinematografie komt recht van de academie, maar het is geen arthousefilm. De film zit vol humor, maar is het echt een komedie? In haar speelfilmdebuut zien we de cabaretière Brigitte Kaandorp in schril contrast met haar meest recente show. Waar ze op de planken uit haar eigen ouderschap put, zo laat ze hier een moeder zien die ver van enige vorm van opvoeding verwijderd staat.

En toch is het best een leuke film. In ieder geval niet iets wat we de laatste tijd bij Nederlandse speelfilms kunnen verwachten. Een groot deel van het plezier komt ook voort uit de beroemdheden die op komen draven in kleinere rollen, en anders dan je ze zou verwachten. Het belangrijkste minpunt is wel de abominabele nasynchronisatie. Als iemand tijdens een scène in zang uitbarst om diens emoties uit te drukken, dan is dat prima, zoals in Everyone says I love you, maar het moet er dan wel een beetje natuurlijk uitkomen, en niet een overduidelijke studio-opname zijn.

Drie jaar na het succes van de eerste live-action speelfilm van de Galliër is hier het vervolg, en dit keer was één boek voldoende als basis voor het verhaal. Het boek is één van de meest filmische delen uit de Astérix reeks en werd in 1968 reeds als tekenfilm verfilmd. De film is geheel in stijl van de stripreeks sterk anachronistisch en schuwt ook het gebruik van animatie en musical niet om bepaalde scènes kracht bij te zetten. Stripliefhebbers zullen alleen de scène missen dat de toeristische industrie zich aanpast aan het neusje van de sfinx, maar krijgen er veel voor terug als je op de kleine details let. Jamel Debbouze steelt de show, en keert later in de serie terug in Astérix aux jeux Olympiques.

Hetzelfde jaar dat Bruce Willis te zien was in de remake van The Day of the Jackal, komt ook het op waarheid gebaseerde verhaal over Carlos the Jackal in de bioscoop. Hoewel de internationale terrorist die naam pas kreeg na het beroemde boek van Frederick Forsyth, deelt de film de romantiek van een misdadiger die uit de handen van de internationale politie weet te blijven.

We leren veel over de man die Carlos genoemd werd, maar de film gaat eigenlijk over diens dubbelganger. De film kiest een raar moment in tijd om het verhaal te vertellen, want in 1987-1988 werd de steun voor communisten als hij steeds minder en deed hij niet meer dan vluchten van de autoriteiten. In hetzelfde jaar dat de film uitkwam werd Carlos voor het Franse gerecht gebracht en een levenslange straf opgelegd. Hij heeft wellicht meer dan 80 moorden op zijn geweten, en hoewel zijn leven minder romantisch is dan Ludlum, Forsyth en deze film beschrijven, geven de twee films samen een goed beeld van de mythe achter Carlos.

De film speelt zich af in Victoriaans Engeland, in ieder geval na 1882. Het verhaal speelt zich af in Brighton, maar is volledig opgenomen op het studioterrein van de Ealing Studios. De titel verwijst naar het gebruik van apothekers in die tijd om de door hen bereidde pillen te verzegelen, zodat er niet gerommeld kon worden met de samenstelling van de soms giftige ingrediënten. Het is een tijd dat echtelijk geweld vrij normaal gevonden werd, en nog voor de tijd dat de vrouwenbeweging zich sterk maakte tegen alcoholisme.

De film is gebaseerd op het drama van Roland Pertwee, dat geïnspireerd werd door de zaak van William Palmer in 1856. In die zaak kon de dronken patholoog het verschil niet vaststellen tussen tetanus of vergiftiging met strychnine en moesten meerdere lichamen opgegraven worden om de man eindelijk tot de dood te veroordelen.

Ik zag net in de bioscoop dat er dit jaar een tweede vervolg uitgebracht wordt Der Spitzname (De bijnaam).

De zaak waarop de film gebaseerd is speelde van 1920 tot 1923. Rose Gooding en Edith Emily Swan hebben werkelijk bestaan en Rose kreeg 14 dagen cel voor het schrijven van de lasterlijke smeerlapperij aan het adres van Edith Swan. Een verdachte die later in beeld kwam kreeg 12 maanden cel voor dezelfde strafbare feiten, en verzwarende omstandigheden die ik niet zal benoemen omdat ze pas in de tweede helft van de film te zien zijn. De echte Rose werd bijgestaan door haar man, die om dramatische redenen uit het verhaal is geschreven (en de maatschappijkritische noot aanscherpt).

Olivia Colman steelt de show als de schijnheilige Edith. Het soort mensen dat is opgevoed met de erfzonde en daardoor altijd uitgaat van het slechtste in de mens. Mensen die zich openlijk zorgen maken om de eerste steen te werpen, maar achter gesloten deuren hoogmoedig zwelgen in de mate waarop de gemeenschap hun piëteit prijst. Timothy Spall speelt haar vader, een man van weinig woorden maar je kan duidelijk zien hoe Edith gevormd is.

Tenslotte is de rol van WPC Gladys Moss behoorlijk wat geweld aan gedaan. Historisch gezien was ze de eerste vrouw die als agente werd ingezet op zaken die vrouwen en kinderen betroffen. In de film wordt ze meer neergezet als een vrouw die koffie haalt en zich vooral buiten politie-onderzoek moet houden. Het was al zeldzaam om vrouwelijke agentes te hebben, en het zegt meer over de 21e eeuw dat ze in de film een migratie-achtergrond heeft gekregen, hetgeen haar aanstelling in 1919 nog tien keer moeilijker had gemaakt. Ze zorgt echter wel voor een komische noot, en een ontknoping die zo uit een boek van Erich Kästner had kunnen komen.

Ik ben geen fan van Percy Adlon als regisseur. Hij brengt kleurrijke karakters schitterend in beeld, maar het verhaal heeft meestal niet veel om het lijf. Zo ook Die Schaukel, een tijdsbeeld van een arme familie die boven hun stand leeft, in een huis van een pseudo-adellijke familie die te trots is om huur te vragen. Het gezin boven heeft 3 dochters en 1 zoon en spreekt Duits en Frans. Het gezin beneden heeft ook dochters en spreekt Duits en Engels. De film draait vooral om de drie dochters Hespera, Gervaise en Mathias. Gervaise is erg muzikaal en tussen de schuifdeuren voert ze toneelstukjes op over het belachelijke gedrag van de rijke mensen die ze gezien hebben bij de opera of op feestjes. Mathias is een etterkind van heb ik jou daar. Ze is de jongste en verbetert haar zussen als deze Beierse woorden gebruiken met het Hoogduitse equivalent en haar stem is zo schril dat ik geregeld de neiging had om haar scènes door te spoelen. Dat is echter niet verstandig, want de film is gebaseerd op een autobiografische roman van Annette Mathilde Kolb en de film toont de herinneringen van Mathilde/Mathias tussen 1880 en 1890. Ze begon aan het boek na de brand in het Glaspalast in 1931, waarbij een enorme kunstschat verloren ging en die haar terugvoerde naar haar jeugd omdat haar vader de jaarlijkse bloemententoonstelling organiseerde in het glaspaleis. Toen Hitler aan de macht kwam in 1933 vertrok ze naar Parijs. Gervaise is haar zus Germaine, de zangeres die naar Dublin vertrok en Otto is haar broer Karl-Emile die naar New York ging. Ze beschrijft dus een tijd dat de kinderen nog bij elkaar waren. De mysterieuze Hespera zou in het echt in 1890 sterven, de bloemententoonstelling stopte in hetzelfde jaar, en tegen de tijd dat het boek gepubliceerd werd, waren ook haar ouders en broers overleden. Aan het einde van de film zien we ook hoe Mathias zich afzijdig houdt van het dansen en een soort visioen krijgt van de roerige tijden die zullen volgen.

Het is 20 jaar geleden dat Axel Stein en Diana Amft te zien waren in Knallharte Jungs en nu zijn het hun kinderen waarvan de geslachtsdelen mondig worden en de drager aansporen om ontmaagd te worden. Je zou denken dat ze geleerd hebben van hun eigen ervaring, en zich volwassener richting hun kinderen gedragen, maar het is een totale herhalingsoefening. De modernisering zorgt ervoor dat er gepraat wordt over body shaming, maar die boodschap is weinig overtuigend omdat body shaming en peer pressure overheersen in de film. Bij de oorspronkelijke film Harte Jungs (die als Ants in the pants in Nederland op dvd verscheen) vond ik reeds dat de humor in de jaren 1980 had moeten blijven maar kennelijk is Netflix bereid om te betalen om oude successen opnieuw af te stoffen.

Gene Stratton-Porter heeft niet veel boeken geschreven, maar diverse titels zijn een keer of drie verfilmd tot nu toe, waaronder Freckles. Aantrekkingskracht van de boeken is de setting in de bosrijke omgeving van de Limberlost, en dit boek speelt zich vooral in het moeras af. Na haar dood pakte haar dochter Jeannette de pen op en schreef een vervolg op dit boek, waarvan deze film de verfilming is. Althans, het titelbeeld vermeldt dat de film "gesuggereerd" werd door het boek, maar eigenlijk hebben ze alleen de suggestie van de titel overgenomen, dat Freckles Winslow terugkeert naar de Limberlost, maar niet vanuit Ierland, zoals in het boek, maar vanuit de Amerikaanse stad waar hij gestudeerd heeft. Daarnaast is er aandacht voor het meisje waarop hij vroeger verliefd was, maar in het boek is haar karakter veel meer uitgediept (eigenlijk is het haar verhaal, niet dat van Freckles). De rest van het filmverhaal, over criminelen die schuilen in de Limberlost en een plan beramen om een bankier te overvallen, heeft niets met het boek te maken. Het is dan ook niet nodig om een versie van Freckles gezien te hebben voordat je deze film bekijkt.

Ik kijk graag naar Hallmark films, al gooien ze zelden hoge ogen, maar behalve de mannelijke hoofdrol lijkt iedereen diens tekst op te dreunen, alsof het een amateurproductie is. De nadruk op de functies en verschillende modellen van Canon fototoestellen kan niet anders dan product placement zijn, en veel van de locaties op Fiji lijken uitsluitend gekozen te zijn voor hun beeldwaarde, en niet hun functie in het verhaal. Het flinterdunne verhaal wordt hiermee ook nog eens naar de tweede plaats gedrukt.