Reacties

Deze formulefilm van Great American Family gebruikt het verhaal van twee mensen die op een zoektocht gaan en daardoor dichter tot elkaar komen. Het zogenaamde mysterie is meer een leitmotiv, en minder belangrijk voor de essentie van het verhaal maar de makers nemen een dusdanige loop met de logica dat ik me enorm geërgerd heb aan de film. Centraal staat een ceremonieel tenue van een Amerikaans officier die in Europa gediend heeft tijdens WO-II en de liefdesbrief de in één van de zakken zit. De lintjes op het uniform zijn incompleet, maar al vrij vroeg in hun zoektocht ontdekken ze dat één van de lintjes hoort bij een Frans (niet-bestaand) ere-kruis. Als een militair historicus moet je onmiddellijke ingeving zijn om de winnaars van de prijs op te zoeken, en daarmee wordt ook hun belangrijke vraag beantwoord of de drager van het uniform de oorlog wel of niet overleefd heeft. Haar beroep is niet belangrijk voor het verhaal, maar het feit dat ze geen enkele onderzoeksvaardigheid heeft betekent dat de film baat had gehad bij een andere achtergrond voor haar betrokkenheid bij het onderzoek.

Uiteindelijk is dit één groot liefdesfeest voor veteranen en Amerikanen weten dan moeilijk maat te houden. Mocht je ooit zelf een oud uniform vinden, weet dan dat ze vaak met reden op een rommelmarkt belanden, en de romantiek van het terugbezorgen eindigt vaak in teleurstelling.

Van alle religies zijn degene het moeilijkst in te geloven die beweren dat ze dezelfde God dienen, maar dat alles wat duizenden jaren gezegd is niet waar is, en dat de nieuwe kerk de enige pure waarheid heeft. Er zijn twee religies die sterk op deze dogmatiek leunen, en de film toont twee getuigen van de Kerk der Laatste Dagen. De één onervaren en zoekend naar bevestiging van haar godsbeeld, zelfs in pornografie, de ander jong maar door het leven getekend en getraind in apologetische antwoorden als Hugh Grant de dames confronteert met één van de pijnlijkste waarheden van haar kerk. Het is een slow-burning thriller, zonder horrorelementen, die de dames helaas laat kiezen tussen geloof en ongeloof, en niet tussen geloof en religie.

Deze film gaat over huisregels. Dat kan letterlijk genomen worden, maar dat kunnen ook de wetten van het land zijn waar je je thuis voelt. Het ethische vraagstuk of je die regels in acht moet nemen kan niet losgezien worden van je eigen huisregels, je principes. En er is geen buitenstaander die je principes kan beoordelen zonder alles van je te weten.
Doordat we alles weten van Homer Wells zijn we als kijker wel in staat te oordelen over zijn eigen principes, en of hij deze wel of niet los moet laten. De film is een typische John Irving, zowel qua setting als qua verhaal en morele vraagstukken, en hij heeft zijn eigen boek ook bewerkt voor de film. De setting betekent ook dat Michael Caine een New England accent heeft. Het is een krachtige film, maar wel een zwaar drama, en in mijn ogen blijft The World according to Garp zijn beste werk.

Hallmark familiefilms, waarbij kinderen een belangrijke rol spelen, zijn altijd makkelijker te verteren, en deze film gooit ook nog een labrador puppy in de mix. De film gaat over wensen die de kinderen doen, die in hun ogen hun ouders terug bij elkaar brengen. Met een dergelijke opzet kan het niet anders dan dat dit gaat lukken, en mijn probleem is dat de vader het helemaal niet verdient om vergeven te worden. Zonder overleg heeft hij namelijk het voorschot dat zijn vrouw heeft gekregen voor haar derde (ongeschreven) boek, uitgegeven om zijn familie te helpen, zodat zij nu het voorschot niet kan terugbetalen en de hele kerst aan het boek moet werken. Na maanden therapie is zijn enige verdediging dat bij Latino's familie altijd op de eerste plaats komt. Ik bleef hopen dat ze hem definitief dumpte, en dat komt de romantiek niet ten goede.

In 1973 werd Walking tall gefilmd, de biografische film over sheriff Buford Pusser, die nog leefde tijdens het maken van de film en ook adviseerde bij het scenario. De film werd gemaakt voor de drive-in maar was onverwacht een succes, en er kwamen nog twee vervolgen, ondanks het feit dat Pusser maar zes jaar sheriff is geweest. Namen en plaatsen werden wel veranderd, om juridische reden, maar de belangrijkste wapenfeiten bleven overeind.

Deze remake met Dwayne Johnson zou ook twee vervolgen krijgen en net als diens origineel zou de hoofdrol in de vervolgen niet gespeeld worden door dezelfde acteur. Er zijn wat opvallende keuzes gemaakt in het verhaal, de meest opvallende is dat het geweld enorm is toegenomen. Van een worstelaar die niet meer wil vechten, maar wel gedwongen wordt een stuk hout te hanteren (een detail uit diens echte leven), hebben we nu een ex-militair die men met halfautomatische wapens te lijf gaat. De rechtszaak die cruciaal is in de keuze om sheriff te worden zit in deze remake véél later in het verhaal, en de biografische informatie hoe hij sheriff is geworden is volledig verwijderd. Ook de rol van Dwayne Johnson is gewijzigd, zodat het weinig meer van een biografie heeft, terwijl de film dezelfde opbouw hanteert. De vervolgen op deze remake kregen zelfs een negatieve reactie van de nabestaanden van Pusser.

Buitenlandse komedies presenteren bij voorbaat een probleem. Dat geldt voor een Nederlandse komedie in het buitenland en ook voor een Italiaanse film hier, want humor is wel degelijk geografisch bepaald. De film uit 1996 kwam pas in 1998 in de Nederlandse bioscoop.

In deze film zien we Toscaans leven, maar anders dan de broers Taviani dat zouden verfilmen. Het gaat minder om de omgeving en meer om de opvattingen van het bekrompen leventje. De film is zeer muzikaal, maar niet erg grappig, en voor een komedie is dat uiteraard geen goed teken.

Als een ware Mary Poppins heeft ze geen plaats van herkomst, en laat ze zich door de wind voeren. Het scharlaken van haar mantel en schoenen geven al aan dat ze tegenover de normen van de Kerk ingaat, maar een duivelin is ze zeker niet. Haar taak is in een dorpsgemeenschap waar tradities het leven bepalen het innerlijk vuur weer op te wakkeren. De passie die bijvoorbeeld nodig is voor een vrijwilliger om werkelijk barmhartig te zijn.

Dit alles maakt dat Chocolat een mooie film is om naar te kijken, al is de beeldvorming van passie als puur seksueel erg goedkoop in contrast. En die beeldvorming is juist belangrijk voor een boekverfilming, omdat de lange beschrijvingen niet in dialogen kunnen worden omgezet. Het verhaal is maar magertjes, en een groot deel van de aantrekkingskracht van de film ligt in het aanzicht van hoe de chocoladeproducten vervaardigd worden. Persoonlijk vind ik dat een genot om naar te kijken, maar wie daar minder gevoelig voor is, kan de film als langdradig ervaren.

Het heeft lang geduurd voordat de Oscar-winnende Nick Park en Peter Lord een speelfilm gingen maken. Aan de ene kant heeft dat met artistieke motieven te maken (niet beginnen voor je een goed verhaal weet), maar aan de andere kant ook met geld, want kleianimatie is duur en Aardman is een relatief kleine maatschappij. Voor deze productie werd een flinke duit in het zakje gedaan door de animatie-divisie van Dreamworks SKG, onder leiding van voormalig Disney-topman Jeffrey Katzenberg.

Het verhaal is minder verrassend dan de korte filmpjes The Wrong Trousers en A Close Shave, maar de schaduw van grote films als Escape from Sobibor over het decor van een kippenboerderij, geeft wel erg komische effecten.
Bovendien zitten er erg knap gemaakte scènes in de film. De meest briljante hiervan is wel een boer tijdens een regenachtige nacht. Je staat er misschien niet bij stil, maar bij het beeldje voor beeldje opnemen van klei-animatie is het onbegonnen werk om overtuigend stromende regen uit te beelden. Volgens het contract met Dreamworks zouden er nog twee speelfilms volgen, maar The curse of the were-rabbit had tegenvallende resultaten, en Early Man zou ondergebracht worden bij Amazon.

De wereld van vandaag draait om een as van hebzucht, wraak, ijdelheid en egoïsme, en de hoofdrolspelers in deze film hebben daar elk een portie van meegekregen. Gewogen door Justicia is de één niet veel beter dan de ander, hoewel hun emoties ook niet geheel onbegrijpelijk zijn. De film speelt met de gedachte wat er gebeurt als dergelijke compositiekarakters proberen het 'juiste' te doen. In die momenten van inkeer die je bij een film als Single White Female zo mist.

Net als de wapenwedloop onder president Reagan vroeg de intelligentsia in de V.S. zich destijds onder Bush af of de neergaande spiraal van wraak ooit af te buigen is. Of er, terwijl je zelf een moment van inkeer hebt, elders op de wereld iemand wraak bezint over een hoofdstuk dat je zelf al hebt weten af te sluiten. Als je van koers wilt wisselen, dan gaat dat niet altijd zonder botsingen. Een mooie boodschap, maar kijkers die daar minder interesse in hebben zullen het trage tempo en het merkwaardige einde wellicht minder weten te waarderen.

In deze film van Claude Chabrol geeft hij weer eens af op de bourgeois in Frankrijk en dit keer aan de hand van een thriller van Ruth Rendell. Het boek werd eerder verfilmd als A judgment in stone als Canadese thriller, maar heeft ook een dramatische ondergrond waarop Chabrol zich geconcentreerd heeft. Omdat beide films dezelfde verhaalelementen gebruken, is het interessant om de films te vergelijken qua toon. Voor fans van misdaadverhalen gaat de film absoluut te traag en al met al heeft de film weinig nieuws te zeggen. Jean-Pierre Cassel en een dit keer Franssprekende Jacqueline Bisset voegen wel een komische noot toe.

Het levensverhaal van Frank Abagnale is er één die tot de verbeelding spreekt. Het boek over de vijf jaren in zijn leven die hij als fraudeur op de vlucht was voor de politie, werd dan ook een bestseller, die reeds door een aantal filmmakers als optie genomen werd. De reden waarom niemand zich eerder waagde aan een daadwerkelijke verfilming is dat het verhaal niet harmonisch te vertellen is. Soms leest het als een jongensboek, maar zware trauma's lagen aan de grondslag van de soms wel komische gebeurtenissen.

Steven Spielberg is er in mijn mening ook niet geheel in geslaagd om het verhaal harmonieus op het witte doek te brengen. Hoewel de film bij aanvang stelt een vrije loop te nemen met de werkelijke toedracht, een excuus om meer humor en avontuur in de film te brengen, heeft hij niet voldoende afstand kunnen nemen van het sociale drama dat vooral de vader van Abagnale overkwam. Het gevolg is dat de over het algemeen luchtige film, soms zeer zwaar is, en dat er te weinig actie geboden wordt om de lengte van meer dan 2 uur te rechtvaardigen.

In navolging van Jim Carrey als The Grinch, komt dezelfde producent nu met Mike Myers als De kat met de hoed. Hij zet die rol leuk neer, met zowel grappen voor kinderen als voor volwassenen, en doordat er twee goede kindacteurs zijn gecast, krijgt hij behoorlijk tegengewicht bij zijn anders zo nadrukkelijke aanwezigheid. Omdat het oorspronkelijke boek maar weinig verhaal bevat voor een speelfilm, is een volledig nieuw verhaal bedacht. Qua kleuren, karakters en spirit, ademt de film echter volledig Dr. Seuss, maar zijn verhalen lenen zich beter voor tekenfilms van 30 tot 50 minuten, en The cat in the hat werd reeds verfilmd in dergelijke opzet in 1971.

In alle opzichten is The Black cauldron een overgangsfilm voor de Disney studio die ten tijde van productie van deze film door een grote verandering ging, en een vijandige overname wist te voorkomen om het bedrijf in familiehanden te houden. Zowel de namen van de oude generatie (Ron Miller) als nieuwe (Roy E. Disney) zijn dan ook op de titelrol te vinden. Herinneringen aan Tolkien komen boven bij deze bewerking van het werk van Lloyd Alexander, en zowel de Amerikanen als de Nederlandse videokeuring hebben dan ook "meekijken gewenst" opgegeven voor de kleinste kinderen. Het is ook de eerste Disneyfilm uit mijn jeugd die ik niet in de bioscoop gezien heb. Ik zag het artwork in Mickey maandblad en wist zeker dat het niks voor mij was (als 13-jarige). De film heeft echter aan populariteit gewonnen en biedt magie genoeg voor vele generaties.

Het was geen echte taal, maar ze hadden er waanzinnig veel aandacht aan besteed. De uitspraak was grotendeels Italiaans, de grammatica duidelijk Roemeens en de geschreven taal was aangepast met Duitse spelling, zodat de woorden in geen enkele taal correct waren. Ook waren er voldoende woorden in de taal die duidelijk te verstaan waren door Engelssprekenden, zodat het binnen de context duidelijk was zonder ondertiteling wat er ongeveer gezegd werd. In de geschreven introductie staat dat enige gelijkenissen niet op toeval berusten. De gedachte gaat dan al snel naar maarschalk Tito van Joegoslavië, dat grenst aan landen waar Roemeens, Italiaans en Duits gesproken werd.

De kwaliteiten van Robin Williams zijn wereldbefaamd. Hij was in staat om een waanzinnige rol neer te zetten, met een serieus gezicht zodat de overgang naar meer dramatische scènes niet te groot is. De mensen van DreamQuest zorgen voor de rest van het succes van deze film. De achtergronden geven een goed beeld van het leven in de 21e en 22e eeuw, waarin eigenlijk niet zo ontzettend veel veranderd in ons gedrag, alleen de technologie gaat sprongen vooruit. Een leuke bewerking van Isaac Asimov.

Het gebeurt niet vaak dat er een Duitse film in de commerciële bios is te zien, maar deze film naar de strips van Ralf König was een uitzondering. De film won drie Gouden Beren en was in het thuisland de beste Duitse film van het jaar. De film handelt over een man die zijn hormonen niet de baas kan, en diens vriendin wijst hem de deur, vlak voor ze erachter komt dat ze zwanger van hem is. Anders dan Nine Months, centreert de film zich niet rond de ouderschapsvragen, maar begeeft hij zich in de gay-scene waarna een sneeuwbal aan misverstanden ontstaat. Het optreden van Nico van der Knaap is hilarisch, die absoluut geen moeite doet om zijn Nederlandse accent te verbergen.

Na een carrière als coureur begon Ali Afshar met het produceren van films. Aanvankelijk veel sportfilms en moderne cowboyfilms, maar sinds 2020 vooral kerstfilms voor HBO. Met deze I believe in Santa maken ze een uitstapje voor Netflix, en vergeleken met A Christmas mystery die ze hetzelfde jaar voor HBO hebben gemaakt, delft deze film duidelijk het onderspit. Centrale boodschap van de film is dat als ouders cadeaus regelen met kerst, dat het kind dan kennelijk niet genoeg gelooft in de kerstmagie. Mijn belangrijkste probleem met de film is echter dat de mannelijke hoofdrol extreem irritant is. Hij is ook de regisseur van de film en een terugkerend speler bij Afshar-producties, John Ducey. Hij is vrij egocentrisch, behalve naar de dochter, en als hij probeert diepzinnig over te komen is het verwonderlijk dat een opinieschrijver hem niet pareert met steekhoudende argumenten. Sowieso leren we weinig over hun achtergrond, hun baan is ééndimensioneel en van de eerste maanden van hun relatie krijgen we niets mee. Bij hun ontmoeting is hij meteen gecharmeerd van haar, maar wat ziet ze in hem? Er is weinig chemie tussen de twee, en dat is een bijzondere prestatie, omdat ze in het echt getrouwd zijn.

In haar project om mensen meer aan het lezen te krijgen heeft Oprah Winfrey de productie van Beloved op zich genomen naar een boek van één van haar favoriete auteurs: Toni Morrison. Het boek is winnaar van de Pulitzer prijs en staat reeds decennia in de top 50 van boeken die in Amerika in de ban gedaan worden vanwege thematiek rond slavernij (hoewel dat niet altijd hardop als argument wordt gegeven). Een ander boek in die top 50 is The color purple, waarvan Oprah ook in de verfilming speelde.

Het verhaal is zwaar en tergend langzaam in een vertelstijl die pakkend zou zijn voor het boek, maar voor een film niet visueel genoeg is om te boeien. Met bijna drie uur op de klok is het best even doorzetten. Omdat er niet veel mysterie rond het spirituele element zit, loop je de kans dat de kijker snel de belangstelling kwijtraakt om meer te weten te komen. Dit is spijtig, want de premisse is veelbelovend te noemen.

Het is 10 jaar geleden dat John Oliver begon met het eerste seizoen van Last week tonight, waarin geregeld onrecht wordt behandeld. In dat eerste seizoen zat ook de aflevering "Civil forfeiture" en voor wie deze niet gezien heeft, begint de film Rebel ridge met een korte samenvatting van hoe deze legale diefstal werkt. Je mag het dus ook geen corrupte noemen, omdat het in weze het rechtssysteem is van na de aanval op de Twin Towers. Zelfs de ongeloofwaardige voorbeelden die de pseudo-advocate in de film geeft, zijn gebaseerd op toeëigeningen in Texas in 2012, en ik miste eigenlijk nog het beeld "6000 mensen per jaar zijn slachtoffer van dergelijke praktijken" op de aftiteling. De rest van de film is een standaard one-man-army formule, en had vermoedelijk van een beter niveau kunnen zijn als de rol van de broer iets meer uitgewerkt was.

Technisch gezien is deze film niet echt een sequel maar een formulefilm. Het is een film volgens de formule dat een grote hond die kwijlt zowel schattig als een ramp kan zijn. Door in dit derde deel de hond Beethoven niet op de voorgrond te laten treden, maar meer als rode draad te laten fungeren, helpt dit enorm tegen de vermoeidheid die bij sequels vaak opgwekt wordt.

Judge Reinhold heeft nog steeds het enthousiasme dat hem zo populair maakte in Beverly Hills Cop en de thematiek van nostalgie in het gezinsleven geeft genoeg uitgangspunten voor zowel een lach als een traan. Een redelijk geslaagde film, maar de beste delen van de reeks blijven 1, 2 en misschien 5.

De Stanley Donen film uit 1968 is naar het heden vertaald en op vele manieren gewijzigd om de toets der kritiek beter te doorstaan. De duivel is een vrouw geworden, en Elizabeth Hurley weet een nieuwe betekenis te geven aan deze Grote Verleider. Er zit ook meer ontwikkeling in het karakter van Brendan Fraser dan destijds met Dudley Moore. Aan het begin van de film heeft hij geen notie dat zijn collega's hem misleiden, maar de methoden van de duivel vallen wat meer op, waardoor hij zichzelf beter leert kennen.

Het nadeel van de film is dat het verhaal niet meer dan een rode draad is voor de verschillende vignetten (de 7 wensen die de hoofdpersoon krijgt), maar omdat elk van de vignetten een eigen charme heeft, weet de film zelfs een zekere mate van voorspelbaarheid te doorstaan. Een leuke film voor de hele familie en een geslaagde remake.

Bij de opening van de film denken we reeds dat we in een Gotham on Ice revue zijn beland, maar het blijkt slechts de voorbode van wat de kijker te wachten staat. De les van Batman forever zou moeten zijn dat teveel karakters schadelijk is voor het verhaal, maar deze keer is er helemaal geen verhaal meer en zijn de dialogen door reclameslogans vervangen. Uit de oude doos hebben ze Mr. Freeze en Poison Ivy opgevist en uit de Dark Knight-strip komt de combinatie van Venom en Bane. De rol van Batman wordt deze keer door George Clooney gespeeld, maar hij staat niet eens als eerste op de titelrol. Wat dat betreft is hij net iets beter af dan de dames, want behalve Uma Thurman komen die nauwelijks aan bod.

Niet alleen Vivica Fox en Elle MacPherson, maar ook de rol van de breed aangekondigde Alicia Silverstone komt maar heel even voor het voetlicht, en weet dan nog de intelligentie te beledigen. Volgens de roddelpers was haar rol wel groter, maar sneuvelde haar scènes na gewichtstoename. Zelfs butler Alfred heeft daarom nu een grotere rol, al zijn de moraliserende woorden die hij uitkraamt niet passend voor het videoclipgehalte van de rest. Het geeft je de tijd om na te denken over de vraag hoe een langverloren broer in India een met wachtwoord beveiligde CD-ROM kan starten. Waarschijnlijk had de $150 miljoen beter besteed kunnen worden.

Trey Parker en Matt Stone, geestelijk vaders van South Park als hoofdrolspelers in een komedie van David Zucker, die achter de serie Police Squad! zat. Zowel de credits als de poster lijken te wijzen op een bijzonder flauwe film. Een betere omschrijving zou echter "Goed gevonden" zijn, omdat de film vol met goede vondsten zit, en je hoeft absoluut geen sportfan te zijn om van de film te genieten, omdat één van de belangrijkste boodschappen in de film is, dat de hedendaagse sport totaal geen inhoud meer heeft.

Dit is een alleraardigste animatiefilm van Europese bodem, waarin getoond wordt dat het werken met computeranimatie, de animator niet vrijwaart van een oog voor detail. De kwaliteit van de animatie kan zich makkelijk meten met een Shrek, hoewel beide nog ver afstaan van het niveau dat John Lasseter 20 jaar eerder al zette.
Hoe leuk de karakters ook gekozen zijn, verhaaltechnisch mist er iets aan Gaya. Soms is het een doorsnee roadmovie, soms komt een vreemde sci-fi-wending, maar de spetterende climax blijft uit.

Aan de ene kant hebben we dit verhaal al tientallen keren gezien, omdat het een meer huiselijke variant van Strangers on a train is. Aan de andere kant is de plot nooit zo complex geweest. Dat heeft het voordeel, dat mensen die zich graag laten misleiden op het verkeerde been gezet kunnen worden, maar het nadeel dat hoe meer je achteraf over de film nadenkt, hoe minder logisch de plot is. Het is zelfs de vraag of de schrijver Tomas Ross zelf wel weet hoe de vork in de steel zit want het lijkt erop alsof volledig overboord geslagen is met de onwaarschijnlijkheden.

Dit is ook de tweede Nederlandse film in een jaar tijd waarbij je je afvraagt waarom een zeer klein deel is opgenomen op een zonnig eiland (deze keer zowel Ibiza als Curaçao) terwijl de locatie voor het verhaal niet zoveel uitmaakt. Misschien moet het Fonds voor de Film wat meer letten op waar de centen voor gebruikt worden, zodat er ook wat meer projecten gerealiseerd kunnen worden voor hetzelfde geld.