Reacties

Magisch-realistische, maar bovenal lieve komedie over een vrouw die al jaren probeert haar biologische zoon te vinden en er nu haast mee heeft na een lomp slecht-nieuwsgesprek met een arts. De film is doorspekt met maatschappijkritiek (bureaucratie bij jeugdzorg, politiegeweld, discriminatie bij personeelsbeleid, sociaal isolement etc.), en doet dit met dikke knipoog naar Brazil/1985, doch verliest slechts een enkel moment de luchtigheid en is daarmee veel laagdrempeliger. Schitterende rol van Virginie Efira.

Het probleem van tienerfilms de laatste jaren is voor mij dat de karakters allemaal egoïsten zijn met een smartphone en over het algemeen maken ze op dat punt geen ontwikkeling mee. Misschien is dat modern, maar ik vind het al vreselijk om te zien in de tram, laat staan in een film waar ik vrijwillig naar kijk. In "Do revenge" wordt de lat iets hoger gelegd, en wordt de nadruk niet gelegd op hoe je populair kunt worden, maar vooral hoe je andermans imago volledig kapot kan maken. Het verhaal is niet bijster origineel, de opzet komt uit "Strangers on a train" (maar dan met karaktermoord), maar naarmate de film vordert komen er steeds meer lichtpuntjes in het verhaal, zodat er hoop is dat het genre eindelijk meer ontwikkeling doormaakt.

In een sprookjeswereld waar iedereen die magie gebruikt onder controle staat van het Magische Agentschap is Grietje de beste agente, maar als de koning verdwijnt wordt ze gedwongen om samen te werken met haar broer Hans die een kwakzalver is en een derderangs illusionist. Leuke computeranimatie die voornamelijk op kinderen gericht is, en die de karakters van Hans en Grietje in een alternatieve realiteit plaatst. Opvallend is wel dat Hans normaal in het Russisch Genzel' heet (vanuit het Duits), en nu Ganzel' (vanuit het Engels) en in plaats van het peperkoekhuisje komen ze bij de Slavische heks Baba Yaga terecht. Die heks eet echter ook graag kinderen en verder is er geen gebrek aan koekjes in de plot. Aan het einde van de film is nog een grapje dat de weg vrijhoudt voor een eventueel vervolg met Roodkapje als tegenstander.

Diverse bronnen stellen dat dit een verfilming is van het boek van Mary Mapes Dodge "Hans Brinker", maar dit wordt nergens op de titelrol geclaimd en je moet moeite doen om overeenkomsten te vinden. Beide films spelen in december, ergens in de 19e eeuw en gaan over een jongen met een zieke vader die geld probeert te verdienen voor een medische behandeling. Hans Brinker doet dit door mee te doen aan een wedstrijd waarmee hij zilveren schaatsen kan verdienen en Matvey doet dit door de zilveren schaatsen die hij van zijn vader heeft gekregen te gebruiken om mensen te bestelen op de kerstmarkt. Het grootste deel van de film zit je eigenlijk te kijken naar Fagins jongens uit Oliver Twist, die oefenen hoe je mensen kunt bestelen zonder dat ze het merken. Als je de vermeende relatie met Hans Brinker kan vergeten, dan blijft over een wintersprookje tegen de schitterende achtergrond van Sankt-Peterburg, waar Hallmark van kan leren. Minpuntje wordt wel gevormd door de twee scènes die uitsluitend bedoeld zijn om de Sovietgedachte op te hemelen, want dat is onder het huidige bewind weer populair.

Als de film opent zit een slungelige man alleen aan een tafeltje terwijl hij achter zijn rug in het Frans belachelijk gemaakt wordt. Hij kan ze verstaan maar is niet het type voor confrontaties. Hij wil wel op vakantie naar Frankrijk, maar heeft de stap nooit genomen, ook al heeft hij een stuwmeer aan vakantiedagen. Je zou zeggen dat hij leeft voor zijn werk, maar omdat hij comptroller is van het declaratiegedrag van zijn collega's, is hij ook daar niet geliefd. Vanuit deze premisse zou je alle kanten op kunnen, zoals een drama over eenzaamheid, maar de komische noot neemt het meestal over en een voortdurende dreiging voert de boventoon, waardoor je de film het beste als komische thriller kunt typeren. Jesse Eisenberg zet fantastisch een karakter neer met gecontroleerde innerlijke woede en Imogen Poots vult dat goed aan als introvert die binnen de regels van de dojo veel harder is dan hij. Zeker niet voor iedereen, maar de pay-off is het meer dan waard.

Het leven van Coco Chanel heeft genoeg om een dubbele tv-film mee te vullen, zou je zeggen, maar in alles voelt deze vertolking als langgerekt. De film bestaat uit een raamvertelling met Shirley MacLaine en Malcolm McDowell die zich afspeelt in 1954, en hoewel het prima acteerprestaties zijn, is het een ondergeschikt deel van de film. Het overgrote deel is een flashback, en die behandelt dezelfde periode als de bioscoopfilm Coco avant Chanel een jaar later deed, en die deed dat naar mijn mening beter. Het paradoxale is namelijk dat hoewel langgerekt, delen van haar leven gehaast overkomen. Er wordt beweerd dat ze het naaien van haar moeder leerde, dat ze slechts eenmaal het nummer Coco in een nachtclub zong, haar activiteiten tijdens de Tweede Wereldoorlog worden grotendeels weggelaten, en zelfs haar beroemde parfum speelt een bijrol.

De zussen Kimberly en Ashley Williams spelen de hoofdrol in dit tweeluik, dat ze ook geproduceerd hebben voor Hallmarks 'Countdown to Christmas'. In deze tweede helft zien we het verhaal van Meg (Ashley Williams) en haar strijd met de nieuwe restaurantmanager om de kerstaankleding minder formeel te maken. Het verhaal is verweven met de eerste helft, en we zien diverse parallelscènes, maar in deze film wordt de gezamenlijke plot veel duidelijker uitgelegd. Belangrijk voor een kerstfilm heeft deze film ook een groter hart dan de eerste helft, hetgeen zich in mijn geval vertaald heeft in een hogere waardering.