Reacties

Stephen King heeft een regeling dat beginnende regisseurs de rechten op zijn onverfilmde korte verhalen kunnen kopen voor $1 en daarmee krijg je de kans om te laten zien wat je kunt, en worden kijkers getrokken door de schrijver van het originele werk. De meester is zelf uiteraard niet betrokken en dat leidt vaak tot een teleurstellend resultaat, en dat is hier ook het geval. De film speelt zich af in 1999 en het heden, maar ademt de sfeer van de jaren 1950, zonder dat duidelijk is waarom dat is. Het aapje uit de titel bespeelt de trommel in plaats van de klassieke cymbalen. Het begin is wel grappig, maar verder kan ik er helemaal niets van maken.

Een lieve jeugdfilm over een naïeve jongen die geen vrienden heeft en 's nachts alleen thuis is, maar dat nooit als een probleem ervaart. Het wordt een fantasiefilm genoemd, maar dat klopt niet helemaal, omdat alle fantastische elementen 's nachts en/of in zijn dromen gebeuren, dus de kijker mag zelf bepalen of hij bezoek krijgt van een fee of dat hij droomt van een moederfiguur. Op de aftiteling staat ze gewoon als "De fee" maar een database als TMDB vermeldt haar als "The Supernatural Existence of Hodder's Mother"; ik zou zeggen dat dat teveel invulling is. De film is gebaseerd op een boek van Bjarne Reuter, die ook verantwoordelijk was voor de televisieserie Busters verden, die ik in mijn tienerjaren zag, en die ook handelt over pesten op school en een droomwereld waarin je speciaal bent.

Sinds kerst 1991 toont de BBC met grote regelmaat de film Bernard and the genie, een kerstkomedie met Lenny Henry, Rowan Atkinson en Alan Cummings. Meer dan 30 jaar later krijgt Richard Curtis een groter budget om een remake te schrijven van zijn tv-film. De plaats van handeling is verplaatst naar Amerika, maar veel van de verhaalelementen zijn overeind gebleven, en Alan Cummings speelt ook in deze film een rol. De film bewijst dat een film niet grappiger wordt als deze langer is en meer geld heeft voor speciale effecten. Helaas gaat ook op dat hoe meer je uitlegt over een magisch element, hoe minder er van klopt. De doos is 2000 jaar oud, en ze heeft al een paar uitstapjes gemaakt, maar de laatste keer dat ze uit de doos kwam was 2000 jaar geleden. De djini overtuigt ook niet met de dingen die ze wel en niet weet, terwijl het thema van de oude film juist de tegenstelling was van een oude djini in modern Engeland.

De meeste films over loterijwinnaars gaat over hoe ze met het geld omgaan en hoe hun leven verandert na het winnen van een groot bedrag. Deze film van regisseur Peter Schrøder is meer een variant van een comedy of errors, waarbij de ene leugen de andere leugen veroorzaakt en je relaties met vrouw, vrienden en collega's danig op de proef worden gesteld. De hoofdpersoon is een goedzak, en het is een grote daad van verzet dat hij het prijzengeld zelf houdt, maar zijn karakter verandert niet echt, en daar maakt de klaploper onder zijn vrienden behoorlijk misbruik van. Aardig gedaan maar niet heel bijzonder.

In 1978 debuteerde Leif Persson met zijn romans over inspecteur Johansson, die alle drie verfilmd zijn. Deze film is gebaseerd op zijn debuutroman, waarvan de titel meer verraadt over de ontknoping dan de titel van de film. Voor de mensen die boek of film destijds bekeken, zal het niet veel uitgemaakt hebben, omdat het algemeen bekend was dat de schrijver in zijn vorige werk rechercheur was en dat hij ontslagen werd als klokkenluider in een prostitutieschandaal. Het is daarom ook niet verwonderlijk dat de film opent met een saaie stake-out bij een bordeel, en ook de rest van de film lijkt geïnspireerd te zijn door het schandaal. Hetzelfde schandaal inspireerde de makers van Call girl (2012), ook al biedt dat een meer dramatische kijk op de omstandigheden. Hoofdrolspeler Sven Wollter herhaalt zijn rol in I lagens namn.

Vanaf vandaag op Netflix.

De scenarist Alan Trustman handelde in vastgoed, net als Thomas Crown in deze film, en hoewel de focus van de film draait om een bankoverval, weet hij wel een aardige steek onderwater te geven naar zijn vakgenoten. Trustman was goed in zijn vak, en kon voor zijn 40e met pensioen. Aan de overkant van de straat zat een grote bank, en hij fantaseerde de perfecte bankoverval. Net als in Strangers on a train kennen de daders elkaar niet, en hoewel het zesde zintuig van de verzekeringsrechercheur de toets der kritiek niet passeert, heeft de opbouw van het beeld in meerdere panelen iets dynamisch en is de muziek bepalend geweest voor de laatste montage. De film uit 1999 kan niet echt een remake genoemd worden, hoewel de rode draad gelijk is gebleven rond in dat geval een kunstroof. Faye Dunaway, die de rechercheur speelt, heeft een cameo in die minder geloofwaardige modernisering. Beide versies zijn op Amazon Prime te zien, die ook van plan is een derde versie te maken waarin de misdaad weer gewoon een bankoverval is.

In de categorie kinderen en dieren is Amanda een paard. De film voegt magie toe aan het gegeven, vanuit de fantasie van het kind, waardoor een avontuurlijk geheel ontstaat. Kieran Culkin is aandoenlijk, en vooral in de scènes met Tracey Walter, die een priester speelt, toont Culkin een humor die meer natuurlijk overkomt dan we bij zijn broer Macaulay ooit gezien hebben. De rol vraagt echter niet veel acteervaardigheden, maar het is wel leuk om te zien welke toekomst er voor hem in het verschiet ligt.

Het is altijd lastig om een populaire figuur uit sketches met succes over te brengen naar het witte doek, en ook in deze film is duidelijk te zien dat de afzonderlijke scènes van een betere kwaliteit zijn dan de film als geheel. Het karakter van Ali G. poogt een satire te zijn op de ghettocultuur, maar verliest daarbij vaak de grens tussen satire en werkelijke cultuur. De film zal daarom vooral bij een jong publiek aanslaan, maar is gekeurd voor 16 jaar en ouder.

Het succes van het karakter is gelegen in zijn politieke incorrectheid, maar de lading banaliteit wordt zo groot dat de wel degelijk goed geschreven scènes lijden onder die ballast, als een hamburger die overladen is met zoveel piccalilly, dat de meeste mensen er met moeite doorheen komen, en de mensen die het gebodene sowieso smakeloos vinden beter helemaal kunnen wegblijven.

Nee, er bestaat zowel een versie uit 1915 als een versie uit 1938 en de informatie bij deze film klopt voor de versie uit 1915.

Als komedie zal de film niet bepaald voor het realisme gaan, maar ze kwamen behoorlijk dicht bij de waanzin die zich in de moderne kunstwereld afspeelt. Niet de hele kunsthandel, maar het gedeelte van de handel waar de kunstenaar zelf totaal onbelangrijk is en waar rijke echtparen hun geld willen investeren in beginnende kunstenaren die een potentieel hebben om later veel geld waard te worden. Ze weten vaak niks van kunst, vinden schilderijen mooier naarmate ze duurder zijn en als invloedrijke personen een gok wagen met een bepaalde kunstenaar, kan er vaak een run ontstaan op het werk van die kunstenaar. Het echtpaar getoond in de film deed me erg denken aan het echtpaar in de documentaire Made you look, die verontwaardigd zijn als de door hen geroemde kunst vals blijkt te zijn en de galeriehoudster zonder bewijs betichten van fraude. Ook de andere kopers en vertegenwoordigers zijn goede karakters, maar als misdaadkomedie krijgen we weinig achtergronden van de misdadigers en dat is een gemis.

Hugh Grant zet in deze film een karakter neer zoals je die zelden ziet. Hij vult zijn leven met leugens en imago, maar is tegen ons als kijkers buitengewoon open. Zijn hele huisinrichting is er louter op gericht om indruk te maken op (vrouwelijke) visite, en je hebt nu niet bepaald de indruk dat hij echt blij is met alle vrijheden die hij zich kan veroorloven. Dit contrast zorgt voor veel humor, en het nuchtere buitenbeentje dat hem een andere kant van het bestaan laat zien weet nog de show te stelen ook. Een bijzondere film, maar geen dijenkletser.

Arturo Pérez Reverte stopt veel historische details in zijn boeken. In zijn roman El Club Dumas gaat het om drie staten van hetzelfde 17e eeuwse werk waar een verzamelaar er reeds één van heeft en goed wil betalen voor de andere exemplaren. Voor de ware bibliofiel is dit echter een horrorfilm, als oude boeken met vette vingers aangepakt worden, in het volle licht in de vensterbank geplaatst worden of meegezeuld worden op een reis door Europa en door de regen.

De film doet denken aan een detectiveraadsel, maar de kijker kan het raadsel niet zelf oplossen. De kijker kan wel beter op de hoogte zijn van wat er met de hoofdrolspeler gebeurt, dan dat hij zelf is, maar een onoplettende kijker hoeft maar één bepaald detail te missen om de film volledig anders te interpreteren. Hoewel de film de spanning er goed in houdt, komt het einde als een donderslag bij heldere hemel, en er had wat meer motivatie en plotexplicatie in de film gestopt kunnen worden om dit einde bevredigend te maken.

Een goede partnerfilm is Uncovered/1994, een eerdere roman van Pérez die zich op dezelfde wijze in de klassieke schilderkunst onderdompeld.

Hoewel er sceptici waren over een live-action versie van de stripheld, in het licht van recente mislukte films, heeft deze Franse film behoorlijk wat juweeltjes voor de kijker in petto. In de beeldvorming is zeer dicht bij de strip gebleven, zowel in kleuren als in de casting. Vooral Julius Caesar en Agecanonix (Nestorix) lijken erg goed, en de toevoeging van Roberto Benigni als Detrius brengt extra humor met zich mee. Het enige nadeel is dat regisseur Claude Zidi beweert dat het een origineel verhaal is, terwijl je de opening in het album De Ziener kunt terugvinden.

Of het nu om tassen met geld gaat of tassen met hoofden, meestal draait het in dit soort films uit op een hoop geren achter de tas aan zonder veel plotontwikkelingen. Doordat de rechtmatige eigenaar van de tas echter niet op de hoogte is van de plaats waar deze zich bevindt, krijgt Joe Pesci de kans om een berekende crimineel neer te zetten, hetgeen veel komische momenten oplevert. Vooral de acteurs David Spade en Todd Louiso, die een stel gemartelde studenten spelen, geven veel leven aan deze vermakelijke film, die nooit echt hilarisch wordt.

De misdaadwereld die ons gepresenteerd wordt in Six ways to Sunday voelt aan als een film uit de jaren 1950, hoewel het verhaal in het heden is gesitueerd. De titel komt van het spreekwoord "to kill you six ways from Sunday" maar de film richt zich niet uitsluitend op de harde misdaadwereld. Vooral de relatie van een 18-jarige jongen en zijn moeder staat centraal, en de manier waarop hij daardoor omgaat met meisjes. Als dit psychologische vlak je aanspreekt kan deze donkere film aan te raden zijn, maar ze slaan de plank mis als misdaadfilm die ze beweren te zijn. Mede daarom is de film geflopt in de Amerikaanse bioscopen, maar in Nederland werd deze wel op video uitgebracht.

Dit is de derde keer dat het boek verfilmd werd, maar de eerste keer als lange speelfilm met geluid. De film ging Pasen 1939 in de Nederlandse bioscopen draaien en is een komische variatie op Jules Verne, in de zin dat hij in 100 dagen de wereld rond moet, en dat het aan het einde net wel of niet gaat lukken om op tijd in Parijs terug te zijn. Het nadeel van dit soort verhalen is dat ze erg episodisch verlopen, en dat ze meer bezig zijn met redenen van oponthoud dan vernuftige ideeën hoe hij gratis kan reizen, maar Fernandel doet het leuk en zingt twee liedjes.

Simon West, de regisseur van Con Air is terug, dit keer niet met een actiefilm. maar een thriller met een flinke dosis psychologisch drama naast een misdaadverhaal. Acteur John Travolta is goed op dreef en zorgt voor een lichte noot in een anders zwaar drama, zonder daarbij de serieuze teneur geweld aan te doen. Zelfs voor de mensen die een gedeelte van de oplossing al van ver aan zien komen, heeft de film nog een verrassing of twee in petto en daarmee weet deze eenvoudige film goed te scoren.

Het is 30 jaar geleden dat Michael Keaton ons wist te ontroeren met My life, waarin hij wist dat hij zou sterven en zijn ongeboren zoon niet zou zien opgroeien. Met dezelfde lach en traan regisseert hij zichzelf als een huurmoordenaar die de ziekte van Creutzfeldt-Jacob heeft (gekke koeienziekte voor mensen). Die ziekte beïnvloedt je zintuigen en je kunt dingen zien, horen of ruiken die er helemaal niet zijn en met een beroep waarin je scherp moet blijven is dit onhandig en moet je uitkijken dat mensen geen misbruik maken van je verwarring. Hij besluit de wereld te ontvluchten en regelt dat hij zijn vergaarde fortuin gecontroleerd kan nalaten. Uiteraard gaat niet alles zoals hij gepland had en Keaton toont ongelooflijke kracht en vastberadenheid om ondanks zijn handicap zijn plan te voltooien, voor de dementie volledig grip over hem heeft. Fascinerend verhaal en goed geacteerd.

Germinal is de naam van de zevende maand van de Franse Republikeinse kalender. Het is de kiemmaand, de maand waarin de kern ontstaat waaruit de rest zal groeien. In de film gaat het hier om een minder agrarische groei, het communisme in de mijnwerkersstreek, bemest met de slechte arbeidsomstandigheden, lage lonen en hoge boetes. Hoewel de acteerprestatie van Gerard Depardieu weer zeer goed is, biedt de film te weinig variatie in de beeldvorming van het arme mijnwerkersgezin. Als periodestuk is de film wel geschikt maar zijn er ook andere films voorradig.

Hij is lui, humeurig, wreed en je kan niet anders dan van hem houden. De kat Garfield verschijnt al bijna 30 jaar in kranten en door de tekenfilms hebben we ook een 'beeld' bij zijn stemgeluid. De makers van de film hebben er goed aan gedaan om in deze live-actionfilm toch een geanimeerde kat te maken, maar de animatie is levendiger dan in de tekenfilms. De andere dieren en mensen zijn echt, en de effecten zijn mooi gemaakt. De stem van Bill Murray is briljant gekozen, al moet men in de Nederlandse versie een buitengewoon droge Beau van Erven Dorens verteren.

Martin Scorsese zet de kijker aan het denken, door te stellen dat de grondvesten van Amerika ook beslist werden door de onderlaag van de bevolking in het New York van de 19e eeuw. Hij heeft hier veel historisch onderzoek naar gedaan en het geeft een interessant beeld. Hoofdzaak in de twee verhaallijnen is echter het propageren van haat, zonder een moment dat mensen echt tot inkeer komen of een andere kant van zich laten zien. De epiloog zou ook zondermeer overgenomen kunnen worden door G.W. Bush in diens oorlog tegen het terrorisme, waardoor de boodschap van de film dichter bij onze tijd komt.

Deze Britse low-budget film bewijst dat je een komedie kan maken rond het thema striptease, zonder banaal te worden en stijgt dan ook ver uit boven Striptease of Showgirls. De film gaat eigenlijk over het leven van de gewone man die geconfronteerd wordt met werkloosheid, en heeft ook iets te vertellen over vriendschap, durf en doorzettingsvermogen. Terecht kreeg de film internationale aandacht, gevolgd door plannen om een toneelversie en een Amerikaanse remake te maken. Leuke double feature met Fisherman's friends.

Met een titel als Funny Bones zou je verwachten dat je een komedie krijgt, maar dat is maar tot op zekere hoogte waar. Oliver Platt speelt een mislukte komiek op zoek naar mensen die humor in hun botten hebben, en de pogingen die hij onderneemt zijn zeker humoristisch. De film gaat echter in hoofdzaak over de zoektocht van een man naar de eigen identiteit, waarbij hij onverwachts nog leert over zijn afkomst. De relatie met zijn vader |Jerry Lewis| is zelfs dramatisch te noemen.

Daarboven komt nog een avontuurlijke verhaallijn rond een Chinees poeder dat het leven kan verlengen, en dat in de handen komt van een van de komieken. Het poeder blijkt aan het einde van de film een ondergeschikte rol te spelen, maar doordat de opening van de film volledig geconcentreerd is op dit punt kan ook het focuspunt van de kijker verkeerd staan. Funny Bones is een aardige film, maar de kijker moet vooraf geen verwachting hebben van het genre, voor 'n optimaal resultaat.

Het stripboek waarop deze film zich baseerde kreeg veel lovende kritieken. Het is een uitzonderlijk gedocumenteerd werk dat een fictief verhaal vermengd met alle bekende historische feiten over Jack the Ripper, zodat een plot ontstaat dat wellicht onwaarschijnlijk is, maar zeker niet onmogelijk. Die overload van informatie had de film echter niet veel goed gedaan, en de broers Hughes hebben dit teruggebracht tot het meest noodzakelijke, waardoor het een rustigere film oplevert en in wezen een beter verhaal dan het boek.

Vreemdgenoeg konden ze het echter niet laten om zijmotieven, zoals de Naald van Cleopatra op de westoever en de Elephant Man, kort aan te stippen, terwijl de relevantie daarvan zoals het in het boek genoemd wordt volledig werd verwijderd. Het is misschien raar om te zeggen van een film met thema's van seks, drugs en geweld, maar ze hebben een bijzonder smaakvolle film afgeleverd, in schril contrast met hun eerdere werk en daardoor effectiever als maatschappij-kritische uiting.