Reacties

In zijn eerste echte hoofdrol in een speelfilm laat David Duchovny zien wat hij kan. Het is een zware maar leuke rol, die als een moderne Dr. Faustus gezien kan worden.

De duivel is echter niet langer een spirituele verschijning, maar is te vinden in de maatschappij, en tussen drugs en het grote geld moet een arts de ethiek van zijn beroep zien te vinden. Wat Devil's Own was voor de advocaten is dit voor de medici, alleen is deze film een stuk realistischer. Timothy Hutton slaagt er goed in om een waardige schurk tegenover de dokter te zetten.

Er zijn diverse manieren om een attractie in een themapark te ervaren. Je kan een uur in de rij staan om 14 minuten in een bootje te zitten en naar panorama's te kijken, maar je kunt ook de sfeer opsnuiven van gebouw en natuur om het ongeschreven verhaal tot je te nemen. De makers van deze film hebben dat laatste moeten doen bij de gelijknamige attractie van Disney. Het geheel van de film ademt dezelfde sfeer uit, in aankleding, lokatie, verhaalelementen en natuurlijk het klassieke lied Yo Ho, a pirates life for me.

Ook humor neemt een belangrijke plaats in. De casting van Johnny Depp was een gouden greep, want zijn uitbeelding van de meest zelfingenomen piraat ooit is heerlijk om naar te kijken. De speciale effecten zijn ook zeer vindingrijk en het decor van St. Vincent completeert het beeld. Mensen die de attractie niet kennen zullen slechts een paar grappen missen, waardoor de film werkt voor iedereen die de piratenthematiek met een vette knipoog kan bekijken. In de vervolgen is de relatie tot de attractie veelal losgelaten.

Joep Dorren herhaalt zijn rol als Pipo de clown in deze groots opgezette productie. Groots opgezet betekent echter niet dat de film mooier om te zien is dan we van televisie gewend zijn. De kleuren wisselen van felheid, en het aantal continuïteitsfouten is zo groot, dan je zou vermoeden dat ze het ruwe materiaal nog een keer zullen monteren tot feuilleton, waarin wel alle scenes getoond worden, maar dat is niet gebeurd. Er waren wel gesprekken over een derde film met Joep Dorren, maar na de dood van geestelijk vader Wim Meuldijk is dit niet doorgegaan.

Hoewel er genoeg elementen zijn ingebracht voor een klassiek Pipo-verhaal, voelt de film niet aan als echte Pipo. Er is uitgegaan van een aflevering van de televisieserie uit 1960 "Pipo en de slaapridder", dat ook reeds bewerkt werd tot boek en stripboek. Vanuit dat verhaal worden echter zoveel vreemde sprongen gemaakt (en nog wel in een ongepast tempo), dat er nauwelijks iets van de oorspronkelijke charme overblijft. De film heeft ook niet de brede appeal die de televisieserie had. De aanwezigheid van de verteller (een drukke verslaggever in een matrozenpak met een vals accent), brengt het geheel naar een niveau dat alleen geschikt is voor kinderen.

Aan het begin van deze film laat Glenn Close een Tarotlezer komen om een Keltisch kruis te leggen. De bedoeling van deze methode is om het toekomstig pad inzichtelijk te maken, en slechts twee van de tien kaarten geven het heden weer. Toch oreert de kaartlezer vooral over het heden en als deze weggaat zegt ze: je toekomst, daar ben je zelf bij. Dat is dan ook het centrale thema van de film. Ieder mens krijgt in zijn leven te maken met verandering, waar je niets tegen kan doen. Hoe je omgaat met die verandering bepaalt je karakter.

Dat betekent dan ook dat er geen happy ends zijn. Met sommige mensen zal het niet goed aflopen en met anderen zal het einde open liggen. Ze krijgen een kans om iets nieuws in hun leven te beginnen, maar de film laat zich niet uit over een mogelijke uitkomst. In totaal krijgen we vijf verhalen te zien over vrouwen die omgaan met verandering. De teneur is overwegend donker, in dit anders zo lichte drama, waar de humor ook zeker niet ontbreekt. Eigenlijk zijn de vijf verhalen strikt gescheiden, waarbij de overlappende personages een ander karakter hebben als ze in andere verhalen optreden en die vertelstijl vereist dan ook flink wat toeval in de plotontwikkeling.

Veel ophef kreeg actrice Demi Moore die 12,5 miljoen accepteerde om zich van haar kleren te ontdoen in Striptease. Tussen al die commotie vergeet men te zeggen dat dit best een aardige film is, maar niet erg harmonisch en daarom heeft de film moeite om het juiste publiek te vinden.

De film begint als een romantische film die goed aansluit op de stripshows die we te zien krijgen. Geleidelijk neemt echter de spanning toe tot een misdaadverhaal, om vervolgens te eindigen als een waanzinnige komedie. Wie op andere bronnen afgaat en een thriller verwacht komt bedrogen uit. Het probleem met de film is dat de makers te veel hooi op hun vork nemen. Het is lastig om mensen die voor een goed verhaal komen te blijven boeien met de stripshows, en andersom zullen er ook mensen zijn die juist voor de stripshows kijken. Al met al een film die best de moeite waard is, maar het genre dat de makers voor ogen hadden is me niet echt duidelijk.

Deze film uit 1992 laat de interesses van regisseur Zhang Yimou weer zien. Net als Raise the red lantern staat een vrouw centraal, tegen het decor van het China uit vervlogen tijden. Dit keer is de film echter in het heden gesitueerd, en staat het platteland voorop, waar de sfeer van het oude China nog breed ademt.

Door de verplaatsing van het verhaal, verschuift ook de thematiek. Niet de kijker moet de verschillen ontdekken tussen modern-China en platteland, maar de hoofdpersoon is die taak toebedeeld. Verder zit er veel humor in de film. Voor zowel sfeer als humor geldt echter er helaas sprake is van een cultuurkloof en dientengevolge zal niet iedereen de film aanspreken. Voor wie echter van een gematigde komedie houdt, tegen een romantisch decor, met een maatschappijkritische knipoog, kan de film zeker worden aangeraden.

Viktor Navorski kan geen kant op, zowel letterlijk als figuurlijk, door regels en verwachtingspatronen die vaak nog ongeschreven zijn ook. Mensen hebben haast, laten persoonlijke motieven meetellen in hun werk en nemen eenvoudigweg hun verantwoordelijkheid niet. Tussen al die mensen en bedrijvigheid is Viktor de rust zelfe. Hij heeft zelf problemen, maar steekt nog altijd een helpende hand uit. Steven Spielberg en Tom Hanks hebben met The Terminal een kijkdoos geschapen, waar iedereen zijn eigen verhaal in kan vinden. De wereld teruggebracht tot een vertrekhal.

De allereerste keer dat ik Back to the future zag was in een schoolaula, waar de feestcommissie de film geregeld had. Ik weet nog dat ik totaal overrompeld was door de krachtige storytelling, waarin geen enkele scène overbodig leek, het snelle tempo en de humor. De tweede keer dat ik de film zag werd me nog meer duidelijk dat dialogen aan het begin verwijzen naar gebeurtenissen later in de film, en zelfs de negentiende keer dat ik de film zag, heb ik nieuwe details gezien die de film nog grappiger maakten. Geen enkele andere film heeft me zo in de ban gehouden en tot op de dag van vandaag is het mijn hoogst gewaardeerde film. Ook het boek naar de film door Bob Gale is zeer de moeite waard in de wijze waarop het verhaal gestructureerd is.

Ik weet niet hoe oud ik was, toen ik deze musical voor het eerst zag, maar het moet een herhaling geweest zijn, want op 5 december 1971 was ik er nog net niet. Ik weet wel dat het centrale thema van de film ("Een huis, een huis voor Annabel") nog weken in mijn hoofd heeft nagedreund, en zelfs nu nog af en toe in herinnering komt. Ik ben daar kennelijk niet alleen in, want toen ik op zoek ging naar deze film op dvd, zag ik op internet talloze mensen die de film zochten met als titel "Een huis voor Annabel". De film is niet zo sterk als Broodje Boek, een andere kindermusical van Mies Bouhuys, maar het is na zoveel jaren wel leuk om te merken dat er zoveel volwassen thematiek in dit Sinterklaasverhaal zit. De film bevat protesten tegen het indammen van de Markerwaard voor luchtverkeer, en tegen de hoge woningnood in Nederland. Als kind is me dat ontgaan, maar het geeft wel een duidelijk tijdbeeld.

Een paar jaar geleden werd het Van der Valk concern beboet voor zwartwerkers, illegalen en kinderarbeid. Deze nieuwsberichten en de werkervaring van de schrijver als tiener bij het concern, inspireerde tot het boek Het schnitzelparadijs, waarbij de valk nog altijd doorklinkt in de naam van het fictieve hotelketen De Blauwe Gier. Het boek werd geprezen voor de humor en het inkijkje in de multiculturele samenleving, met de instellingskeuken als microkosmos.

De film opent met een superintelligente jongen (tienen op je eindlijst, dat is in Nederland ondenkbaar), die volgens eigen zeggen even een dom baantje wil hebben, zodat hij kan nadenken over de toekomst. Nu is daar niks mis mee, ik heb zelf een keer een verzekering gekocht van een meisje dat hetzelfde deed, maar in de film geloof je het gewoon niet. Anders dan in het boek geeft hij zijn collega's geen waardevol advies, of een luisterend oor. Hij laat zich uitsluitend de les lezen en geilt op een serveerstertje. Bovendien, aan het einde van de film (en ik denk niet dat ik daarmee iets voor iemand verpest) heeft hij nog steeds geen enkel idee hoe hij met zijn leven verder wil; hij heeft geen enkele poging gedaan zichzelf te vinden, hij weet alleen dat een hotel talloze plaatsen heeft om je met een serveerster te verschansen. De film weet redelijk te vermaken, vooral door de optredens van Frank Lammers en Tygo Gernandt, maar het heeft maar weinig om het lijf. Persoonlijk vond ik de televisieserie effectiever omgaan met hetzelfde materiaal.

De animatiefilm Jack et la mecanique du coeur heeft veel parallellen met Hugo, de live-action film die twee jaar eerder uitkwam. Beide films zijn gebaseerd op een kinderboek uit 2007 dat populair is bij steampunk-fans, beide gebruiken een uurwerkmechaniek als symbool en sleutel tot het hart en beide hebben een belangrijke verhaallijn rond illusionist en filmmaker Georges Mélies. Waar Hugo echter een vrij realistische achtergrond gebruikt voor Parijs in 1930, doet Jack geen enkele moeite om Edinburgh in 1890 voor te stellen. De film speelt zich af op generieke locaties zoals een heuvel buiten de stad en een kermisterrein in Spanje, maar eigenlijk zou het zich overal kunnen afspelen. De gebruikte animatietechniek zal niet iedereen aanspreken en als ik het goed inschat is Jack vooral voor kinderen terwijl Hugo meer een familiefilm is.

In deze door commercie gedreven wereld, moet je echt een grote naam zijn om het recht te krijgen van final cut. Sommige actrices eisen het, zodat ze op het laatste moment nog stukjes kunnen verwijderen, waarbij bijvoorbeeld een seconde te lang bloot te zien is. Voor montageman Robin Williams gaat het niet om seconden. Hij brengt een leven lang terug van 500.000 naar 1,5 uur. Of een miniatuur van een paar minuten, zoals de nabestaanden een mens willen herinneren. Nu is film confronterender dan de herinnering die we denken te hebben of willen hebben, dus ligt er een zware taak bij de montageman, en dientengevolge is er ook een gedragscode opgelegd aan zijn beroep.

Er zijn veel mensen die dit een eng idee vinden, maar ook steeds meer mensen die via reality soap en internet een ongemonteerde blik in hun wereld geven. Misschien is de ongemonteerde wereld wel veel wreder, en moet je de misleiding niet bestrijden als je de waarheid niet aankan. De belangrijkste vraag die de film zelf aan de orde wil stellen, is wat er gebeurt als de ethiek verdwijnt bij de montageman. Op dat moment kunnen camera's, satellieten en soldaten in Iraq, omslaan van onze beschermer naar onze aanvaller. Ik was wel erg blij dat ik vantevoren bijna niets wist van de film, want in veel recensies lees ik zaken die ik niet vantevoren had willen weten. Geen grote publiekstrekker, maar wel weer een mooie rol voor Robin Williams.

Op 9 april 1940 dreigde Duitsland om Kopenhagen plat te gooien en besloot de Kroon zich over te geven. Ter vergelijking zou de Nederlandse Kroon vluchten de dag voordat hetzelfde ultimatum voor Rotterdam gegeven zou worden, gevolgd door Utrecht. Het is een situatie waarbij je geen goed kan doen, en de hoofdpersoon Henrik Kauffmann laat zich in deze film ook kritisch uit over de Deense regering, maar doet dit wel vanuit een veilig Washington, DC. Met diplomatie als enige wapen probeert hij het belang van steun voor de Europese zaak aan te kaarten bij de Amerikaanse president en zijn rol daarbij moet niet overschat worden.

De laatste tijd is er in de literatuur meer aandacht voor de pro-Nazi beweging in het Amerikaanse Congres, omdat we in een tijd leven waarin het fascisme steeds meer voeten aan de grond krijgt, maar in deze film is het verhaal nog steeds dat Amerika de neutraliteit wilde behouden, tot ze bij Pearl Harbor zelf aangevallen zouden worden. De film baseert de historische achtergrond op het proefschrift van Bo Lidegaard, maar stopt voordat de Koude Oorlog begonnen is, en dan vinden juist de belangrijkste wapenfeiten van Kauffmann plaats (op de Groenland-deal na, die wel in de film zit). Lidegaard schreef nog twee andere geschiedenisboeken over de Denen tijdens de Tweede Wereldoorlog, en misschien lenen die zich wel voor een film: de rol van de bevolking bij het in veiligheid brengen van de Deense joden en de poging om 20.000 gevangenen te bevrijden uit Duitse concentratiekampen.

Bij het verfilmen van werken met een cult-status, weet je vantevoren al dat je veel kritiek zal krijgen van de fanschare. Zo ook bij deze film. Ik had weinig over cast en crew gelezen voordat ik de film ging zien, maar het was me al wel ter ore gekomen dat de fans van Douglas Adams het niets vonden. Het scenario is wel van hem, maar hij heeft het niet mogen meemaken dat de film voltooid werd.

Ik heb de oorspronkelijke hoorspelen nooit beluisterd, maar de kracht van het boek voor mij lag in het verheffen van absurdisme tot logica, in de uitstapjes naar de encyclopedische artikelen van de Guide, en de veelkleurigheid van de vele bijrollen. Nog voor de titelrol start had ik het gevoel dat deze film me deze kwaliteiten ook zou geven. De voice-over van Stephen Fry en de musical inset van "So long, and thanks for the fish" lijken de sfeer van Adams te belichamen. De filmmakers hebben het volledige werk van Adams op zich laten inwerken, en namen diverse delen die filmisch vloeiend in elkaar overgaan. Het slot wijkt af van het boek, maar geeft Alan Rickman wel de kans om een memorabele rol neer te zetten.

In een tijd dat met de computer alles mogelijk lijkt te zijn op animatiegebied, kwamen Trey Parker en Matt Stone met South Park, een tekenfilm die artistiek gezien weinig voorstelde, met dialogen die soms alleen maar grof en banaal waren, maar vaak een goede boodschap in klare taal brachten. Met Team America gaan de twee door met hun maatschappijkritische noten, maar dan met een ongekend oog voor detail. De art/set decoratie is adembenemend en vormt een schril contrast met de knulligheid van de poppen, maar dat hoort bij de parodie. Werkelijk elk cliché in grote Hollywoodproducties (denk aan Jerry Bruckheimer, Michael Bay) komt voorbij terwijl zelfs voor een slecht verstaander de boodschap moet overkomen: dat een stel marionetten in hun strijd tegen het vermeende terrorisme de hele beschaving vernietigt. Mooie liedjes ook, alleen sommige grappen worden iets te lang uitgemolken.

Dit is een erg mooi programma van de Haagse kleinkunstenaar, waarin hij meer dan ooit op autobiografische wijze zijn visie op het leven toont. Hij geeft een beeld van zijn generatie, en maakt archetypen van het kind in hem, de rebel die hij was in de "Klein Orkest"-tijd en de bitterheid die volgt als illusies en idealen moeten plaatsmaken voor de harde realiteit. Hij heeft dit programma door het hele land gespeeld, maar tijdens de optredens in en om Den Haag trad hij extra in detail. De plaatselijke bevolking, waaronder ik me graag schaar, kon daarom bijna proeven wat hij bedoelde met zijn verhalen.

Hoe jammer is het dan, dat voor de televisie-opname de show zoveel geweld aangedaan werd, en dat dit dezelfde registratie is die op de dvd terecht is gekomen. Weliswaar opgenomen in Diligentia in Den Haag, maar zonder de Haagse referenties. Het jeugdverhaal van de man met de lamme handjes is eruit gesneden, maar de verwijzing verderop in de show zit er nog wel in, zodat het publiek lacht, maar de kijker niet weet waarom. De parodie op "All you need is love" ontbreekt, de dimensie "durven" ontbreekt in de heilige drieheid des levens, en zelfs het lied "De ikken van 40 jaar", waarin de centrale boodschap van het programma verwoord en afgesloten wordt is met duidelijke snede verwijderd. Wie de volledige show nog wil bewonderen zal de audioregistratie moeten vinden.

Deze film heeft heel veel negatieve pers gehad, maar zo'n slechte film is het nu ook weer niet. Het verhaal is wat mager en twijfelt tussen absurde humor en gemeend drama, maar voor Nederlandse standaarden is het best een aardige film.
Regisseur Frank Herrebout heeft echter de fout gemaakt te denken dat een gastoptreden ook onmiddellijk leuk is. In Amerikaanse films werkt zo'n cameo, als het om een sleutelrol gaat die slechts kort in beeld hoeft te zijn, maar in De Zeemeerman zijn alle bijrollen ook door marginale acteurs c.q. bekende Nederlanders ingevuld, en dit werkt meer op de zenuwen dan op de lachspieren.
De trailer van de film richt zich voornamelijk op de platte humor, en dat schept wellicht de verkeerde verwachtingen.

Als de film begint zien we een roodharige vrouw tussen een aantal lijken zitten. Ze stelt zich voor als Lilith, die vele bijnamen heeft en de duistere kant van het aardse paradijs personificeert. Lilith is ooit ontstaan doordat mensen een schijnbare tegenstelling bemerkten tussen de eerste en tweede boekrol van Genesis, en rabbijnen die dit verschil wilden wegverklaren door te stellen dat Eva de tweede vrouw van Adam was en waarschijnlijk geen idee hadden dat dit millennia later tot een complottheorie zou leiden.

Vervolgens verandert Lilith in Nergis, de therapeute van Leyla, de titelfiguur. Het verbaasde me enigszins omdat Lilith en Leyla namen zijn die dezelfde etymologie delen, namelijk "de duistere" of "de nacht". Het zal in de slotscène worden uitgelegd, maar is voor de verloop van het verhaal nauwelijks relevant. Nergis gedraagt zich wel als een Lilith, door zich onmiddellijk op te werpen als echtbreker en de man van Leyla aan te moedigen om zijn vrouw te vermoorden. Ze is ook erg geïnteresseerd in het manuscript van Lilith dat op een veiling aangeboden wordt. De twee verhalen waaruit de film bestaat zijn daarmee vroeg in de eerste akte aangekondigd, waarna de komedie vrij laagdrempelig voort kan borduren op de ingeslagen weg.

Enige waarschuwing nog, ik weet dat veel mensen allergisch zijn voor onaangekondigde musical-intermezzo's, maar elke keer als iemand in een staat van vagevuur geraakt, barst deze in meerstemmige zang uit.

Dit regiedebuut voor Ken Lonergan is in een klein dorp gesitueerd en toont de relatie van een vrouw met haar broer en zoontje. Een vrouw die haar hele leven op één plek zal blijven, een broer die steeds rondtrekt en een zoontje dat niet weet waar zijn plek in de wereld is. Dit betekent dat het verhaal talrijke aanleidingen geeft om mensen van elkaar te laten leren. Niemand is volledig goed of slecht, maar je kan van elkaar de beste dingen overnemen. De film doet niets van dat al, waardoor de film voor mij vrij ééndimensionaal was. Ik ben ervan overtuigd dat er veel meer te halen valt uit een dergelijk plattelandsdrama. De critici zijn het zeker niet met me eens: het scenario van de film werd overladen met filmprijzen.

De titel van dit cabaretprogramma lijkt een combinatie te zijn van de uitdrukkingen "Alles of niets" en "Nu of nooit". De cabaretier wil alles uit het leven halen en wel nu, en hij besluit daarom een greep naar het hoogste te doen en zelf God te worden, zodat Hij zich met alles en iedereen mag bemoeien.

Youp van 't Hek borduurt hier voort op zijn thema Niemand weet hoe laat het is dat met zijn Oudejaarsconference '89 zijn handelsmerk is geworden. Beide shows zijn een theoretische voorstudie van dat wat in zijn show Ergens in de verte aan de orde zou komen, maar door het overlijden van zijn ouders zou die show ook meer drama krijgen dan voorheen. De programma's Oudejaars '89, Alles en Ergens, vormen een prachtig drieluik, en van Ergens in de verte stel ik me ook geregeld voor hoe goed het verhaal zou werken als speelfilm.

Aan het begin van deze speelfilm maakt David Duchovny in een paar korte zinnen duidelijk waar de televisieserie over gaat en voorkennis is daarom absoluut niet noodzakelijk. De film sluit aan op het vijfde seizoen van de serie door te beginnen in een situatie waarin de X-files van de FBI gesloten zijn, maar er worden verder geen parallellen getrokken met verhaallijnen uit de serie, waarin ook in dit opzicht de film op zichzelf staat.

Het leuke van zowel de film als de serie is de waarschijnlijkheid van het vreemde. De speculaties over een echt project van de regering die buitenaards leven zou verbergen, zoals Area 51, zijn de basis voor de uitgangspunten van de film, en de toevoeging van locaties en exacte tijdstippen geven geloofwaardigheid mee aan een anders vergezochte theorie.

X-files is een mooi gemaakte film waar de speciale effecten voor het eerst in tijden niet alleen draaien om explosies maar waar ze gebruikt worden om delen van de wereld te creëren die alleen in film kunnen bestaan.

Deze film met Robin Williams speelt meer op beelden dan op plot. Het boek van Richard Matheson, die eerder het verhaal leverde voor Duel, Dying room only en The incredible shrinking man, werd zelfs ontdaan van de verhaallijn rond de broer van de hoofdpersoon.
Hoewel het boek een werk van fictie is wijst de schrijver erop dat hij zijn beeld van Hemel en Hel zuiver gebaseerd heeft op wetenschappelijke teksten. Het is dan ook één van de weinige romans die een literatuurlijst achterin heeft opgenomen.
De makers hebben schilderijen uit de 19e eeuw drie-dimensionaal nagemaakt, o.a. van Hieronymus Bosch, waardoor het mogelijk is om rond te kijken in de fantasie van een ander. Er komt geen einde aan het aantal details, en dit is werkelijk verbluffend.
Toch had het verhaal meer nodig dan het sentiment waar het op speelt, en door meer verhaalelementen uit het boek te nemen had dit wellicht een perfecte verfilming kunnen zijn.

Het karakter van Khun Phaen vertoont gelijkenissen met Jan Klaassen, in de zin dat er wellicht ooit een soldaat geweest is over wie wonderlijke avonturen verteld werden, waarin hij zelfs bovennatuurlijke tegenstanders had. In het geval van Khun Phaen zijn de avonturen opgeschreven als een episch gedicht dat in de 16e eeuw ontstaan moet zijn en door de eeuwen heen uitgebreid is tot zo'n 20.000 versen.

Centraal in dit gedicht staan Phaen en Chang, die elkaars tegenpolen zijn. Phaen is mooi maar arm en Chang is rijk maar lelijk. Beide jongemannen hebben Phim als grote liefde en strijden voor haar aandacht met hun respectievelijke talenten. De film is een wonderlijke mix van avontuur, slapstick en horror, geheel trouw aan de oorspronkelijke Siamese opvoeringen, maar voor wie niet bekend is met het bronwerk is het belangrijk om vooral het eerste half uur goed op te letten voor de plot-uiteenzetting.

Zo af en toe zitten er bij de kleinere films juweeltjes die makkelijk over het hoofd gezien kunnen worden, en Waking Ned behoort tot die selecte groep. Toegegeven, het verhaal beweegt zich langzaam, maar dat siert het Ierse landschap wel. De film kiest voor een trechterconstructie, waarbij een ogenschijnlijk eenvoudig plan steeds een extra probleem krijgt, zodat het aantal opties voor een succesvolle afloop vermindert. Het is dan ook fijn om te zien dat alle aangekondigde elementen keurig worden afgerond in een schitterende finale.

Na de gebruikelijke waarschuwing dat de film karakters en situaties heeft aangepast voor dramatisch effect, opent de film met de letterlijke ontvoering van twee kleine kinderen uit het huis van Mw. Chatterjee door sociaal werksters begeleid door een expert. Geheel gekleed in sari hangt mevrouw aan de auto om ze tegen te houden, tot ze kracht verliest en met een smak op het asfalt valt. Uiteraard heeft dit nooit zo plaatsgevonden, maar Sagarika Chakraborty, op wiens ervaringen en biografie de film gebaseerd is, beweert dat de film een goede weergave geeft van wat ze heeft meegemaakt.

De film gaat echter nog verder, door een complottheorie te presenteren dat de Noorse overheid opzettelijk buitenlanders overhaalt naar het land te komen, om ze vervolgens de kinderen af te nemen. Het staat in schril contrast met de barometer van gelukkigste landen, waarbij Scandinavië de lijst meestal aanvoert. In feite laat de film uitsluitend het perspectief van de moeder zien, en omdat ze in veel scènes hysterisch overkomt, is het lastig om haar betoog op waarde in te schatten. Veel van de aantijgingen van sociaal werk hebben betrekking op incidenten die we als kijker zonder context meekrijgen en het is makkelijker om haar te steunen in de juridische strijd, als we zeker zouden zijn dat ze het recht aan haar kant heeft.

Het belangrijkste perspectief dat mist, zeker in de tweede helft, is dat van de vader. Waar hij aan het begin probeert de kalmte te bewaren bij de onderhandelingen, wordt hij vooral neergezet als de grote afwezige door zijn werk in de haven. Hij heeft wel Noors geleerd om zich aan te passen, en zal in Noorwegen blijven nadat zijn vrouw terugkeert naar India. In interviews heeft Chakraborty gezegd dat hij nooit meer naar zijn kinderen heeft omgekeken, en laat dat nou precies één van de problemen zijn die sociaal werk aangedragen had. Ik had dus graag iets meer van hem willen zien.