Reacties

Het burgerlijke verzet van Rosa Parks behoort basiskennis te zijn. Als de film opent blijkt dat ik me deze geschiedenisles toch verkeerd in mijn hoofd had zitten. Ik dacht altijd dat Rosa Parks voorin de bus zat en niet naar achteren wilde, alleen maar omdat ze zwart was. Bij aanvang van deze film blijkt dat ze een rij voor de achterste deur zat, en weigerde op te staan voor een witte passagier die voorrang eiste op de zitplek. Het middengedeelte was niemandsland, en waarom zou wit daar voorrang hebben over zwart? Rosa Parks was overigens nog in leven toen deze film uitkwam.

De film is echter niet de biografie van Rosa Parks, maar een historische film over de busboycot die volgde in Montgomery, Alabama in 1955-1956. Als de film gezien wordt als biografie, dan is het de biografie van de vroege betrokkenheid van Ds. Martin Luther King Jr. bij de beweging voor mensenrechten. Hij wordt aangewezen om de congregatie toe te spreken en op te roepen om de bus te mijden en samen te carpoolen. Het is een mooie rol van Jeffrey Wright, ondersteund als woordvoerders door Terrence Howard en CCH Pounder.

En passant hoor je ook nog de naam van Autherine Lucy voorbijkomen, die bibliotheekwetenschappen wilde studeren in Alabama op basis van de uitspraak van Brown vs. Board of Education, een gerechtelijke uitspraak die anno 2023 nog steeds ter discussie staat in het zuiden van de Verenigde Staten en in de staat Florida steeds vaker overtreden wordt. Een goede partnerfilm om te kijken in de strijd van King in Alabama is Selma uit 2014. Die film toont de geschiedenis 10 jaar later.

Pertsa en Kilu zijn bekende figuren uit de Finse jeugdliteratuur. Hun avonturen werden reeds bewerkt in de jaren 1970 tot een televisieserie, maar het allereerste boek is nu verfilmd als speelfilm. De serie toont het leven en werken aan het water en de vriendschap tussen twee buurjongens. De meeste boeken zijn ook een soort detectiveverhalen, waarin de jongens een misdaad oplossen, in dit geval de overval op een juwelier.

De parallellen met De schippers van de Kameleon zijn snel te trekken. Beide boeken hebben een manuscript uit 1948 over twee onafscheidelijke jongens met een bootje, alleen werd Sietse en Hilke (die broers zijn) reeds in 1949 gepubliceerd, en Viimeiset kaanit pas in 1951.

De speciale effecten zijn een beetje ouderwets (maar de kinderen bouwen dan ook een eigen watervliegtuig dat ze zonder brevet besturen). De Nederlandse nasynchronisatie is niet heel goed (waarom Vlaamse stemmen voor de stoute kinderen?) maar wel begrijpelijk voor de primaire doelgroep.

Dit vervolg heeft zo mogelijk nog minder met het verhaal van Stephen King te maken, en is ook als technologische thriller een zeer vreemde eend in de bijt. De film speelt zich af in de toekomst, en door een ingenieuze chip (die meer op de pyramide van Cheops lijkt) wordt het mogelijk om met een netwerk op een virtuele wereld aangesloten te worden.

Met alle aandacht voor Internet in de media, kan het zelfs de grootste leek niet ontgaan zijn dat dit reeds jaren realiteit is, en met elke uitleg die de film biedt maken de makers zich nog belachelijker. Het dramatische element van de eerste film is niet terug te vinden, doordat de Lawnmower man nu gewetenloos is. Wat overblijft is een flauw verhaal met een zeer voorspelbaar einde, zonder echte spanning of actie.

Nergens op de film staat dat dit een verfilming is van het verhaal uit 1978 van Stephen King. Men kon de creatieve verschillen niet bijleggen, en de naam van de schrijver werd daarom op diens verzoek verwijderd. De motieven in het verhaal zijn echter onmiskenbaar die van King.

Een korte motiefanalyse:

1. Het bovennatuurlijke. Deze keer zijn telepatie en telekinese aan de beurt.
2. De slechte autoriteit. Niet alleen de Kerk (zoals in Carrie), maar ook "The Shop" krijgen ervan langs. Eerder gebruikte King "The Shop" in Firestarter, die ook over telekinese en telepatie ging.
3. De grens tussen goed en kwaad. De kijker kan meevoelen met de moordenaar en heeft geen respect voor zijn slachtoffers.
4. Moderne techniek. Wat gebeurt er als de mens controle verliest over de machines (net als in Maximum overdrive).

Acteur Wallace Shawn heeft een aantal toneelstukken geschreven over de verschillen tussen arm en rijk, en hoeveel schade Amerika aanricht door overal ter wereld het communisme de kop in te drukken. In het Amerikaanse politieke systeem worden liberalen gelijkgeschakeld met communisten en sociaal-democraten met socialisten, en het is in een dergelijk politiek klimaat scheer onmogelijk om iemand van gedachte te laten veranderen.

The fever is oorspronkelijk geschreven als een monoloog van iemand die ziek wordt zodra ze blootgesteld wordt aan de ongelijkheid in de wereld. De film is opgenomen in Kroatië en refereert naar de rest van voormalig Joegoslavië waar oorlog en onderdrukking nog steeds gaande zijn, maar de film anonimiseert de geografische locatie, zodat het elk land kan zijn waar mensen het minder goed hebben dan in het Westen. Vanessa Redgrave geeft als voiceover dezelfde indruk van een monoloog, maar wordt onderbroken door activisten Michael Moore en Angelina Jolie, die elk hun eigen betoog mogen houden. Het is buitengewoon onplezierig om naar te kijken, en ik weet niet of de boodschap op deze manier nu echt overkomt. Shawn heeft zelf meegewerkt aan de bewerking van zijn toneelstuk voor televisie.

Er werd lang uitgekeken naar de nieuwe Schwarzenegger omdat hij sinds T2 de regisseurskant van de filmwereld bekeek. Helaas zijn de meeste berichten rond de film overdreven negatief. Men deed destijds of het een slechte film zou zijn, alleen omdat Jurassic Park dat jaar meer opbracht.
Toegegeven, de film heeft meer gekost dan je ervan kunt afzien. Zo werd een gigantische opblaasbare Schwarzenegger gebouwd, stuurde NASA een raket omhoog met een reclame voor de film, en kregen 4 schrijvers in totaal 2,5 miljoen om het verhaal bijeen te krijgen. Alle drukte rond de film doet je bijna vergeten dat het gewoon een leuke film is.
Er wordt een parodie gegeven op alle actiefilms die in twee of meer delen op het witte doek kwamen, en belangrijker, Schwarzenegger en zijn vrouw spelen een parodie op zichzelf. Voor de echte filmliefhebbers zijn er nog 15 cameo's in te ontdekken, en kun je van alle bijrolspelers een film noemen die thuishoort in het rijtje van actiesequels.

Voor de tweede maal waagt Walt Disney Pictures zich aan een verfilming van de twee Jungle Books van Rudyard Kipling. In die boeken worden in korte hoofdstukken de belevenissen van Mowgli verteld, die opgroeit in de jungle. De boeken lijken bedoeld om de dieren voor te stellen aan kinderen.

In de tekenfilm uit 1967 (de laatste film die onder supervisie van Walt zelf stond) wordt een aantal karakters uit de boeken gebruikt. Bagheera, Baloo en Shere Kahn uit deel 1, Hathi en Kaa uit deel 2. De scène met de jazz-aap Koning Louie komt niet uit de boeken, maar is gebaseerd op de stijl van de stemgever van de aap Louis Prima. Opmerkelijk is dan ook dat de makers van dit 'vervolg' op het originele verhaal, ervoor hebben gekozen om de aap te behouden in het verhaal.

Ook voor de naamgeving hebben ze een mooie oplossing bedacht. Alle dieren in de film hebben immers de Hindi naam van het dier gekregen, maar Louie is een Westerse naam. In deze nieuwe film laat men Mowgli de aap Louis noemen, naar de afbeelding van de koning van Frankrijk. De herhaling van het oude verhaal neemt ongeveer het eerste half uur in beslag, maar het is niet zo dat degenen die het verhaal al kennen zich daarom vervelen. Er is zelfs meer bedacht. De opening van de film geeft antwoord op de vraag: Heeft Mowgli geen ouders? Een vraag die de boeken en de tekenfilm in het midden laten. De film zit vol actie en humor. Vooral de dieren leveren bijzondere prestaties en zijn bijzonder grappig. Let vooral op de zwarte panter Bagheera, het is namelijk een hond die verkleed is als panter en bijgewerkt met de computer.

Joe Dix is beheerder van een herenhuis in of buiten Londen. We kunnen Joe nog kennen uit Joe's palace die ruim een week eerder op BBC TV uitgezonden werd. De verhalen staan volledig los van elkaar, maar in het eerdere deel leren we Joe iets beter kennen als een wat wereldvreemde jongen die een ontwapenend effect heeft op mensen om hem heen. In beide films zien we mensen die de spoken uit hun verleden uit de weg willen gaan, terwijl ze weten dat een confrontatie juist goed zou zijn. In beide films lijkt de aandacht vooral uit te gaan naar de set-aankleding om het verleden uit te beelden en wordt Joe voornamelijk gebruikt om tegenaan te praten. De flashback voorkomt dat het een monoloog wordt van Dame Maggie Smith, maar het geheel voelt toch theatraal aan.

Ook het karakter van Mary zouden we reeds kunnen kennen van de korte film A real Summer die in dezelfde week werd uitgezonden, maar die geen co-productie met HBO was. Die film was een éénakter voor actrice en drie Dalmatiërs, en toonde eind jaren '50 van Mary. geïllustreerd door zwart-wit beelden uit die tijd. Eigenlijk verwachtte ik dat het tweeluik van Joe Dix zou worden afgesloten met een derde deel. In het eerste deel zien we namelijk hoe Joe zijn observaties opschrijft en in het tweede deel hoe Mary een innerlijke strijd heeft over het opschrijven van de observaties van een ander. Een derde deel waarin een oudere Joe terugkijkt op die observaties zou een prachtige afsluiting zijn, maar in afwezigheid daarvan moeten we als kijker veel losse eindjes zelf invullen.

Het verhaal van Johnny Mnemonic werd geschreven in 1981, en bevatte een aantal ideeën over hoe de informatierevolutie zou kunnen verlopen. Het was maar 38 pagina's lang en de schrijver William Gibson, die zoveel succes had met Neuromancer, heeft voor de film dan ook extra drama-elementen toegevoegd.

Oorspronkelijk was Val Kilmer voor de hoofdrol gevonden, maar het duurde hem te lang, en dus zien we Keanu Reeves, die weliswaar populair is, maar met de dramatische scènes weer flink de plank misslaat. De goede reputatie van William Gibson ten spijt, hebben geen van de verantwoordelijken echt over toekomstige ontwikkelingen gedacht want hoe groot de behoefte aan informatie ook is, de datacompressie zal ook verbeteren, en de eenvoudige dossiers die Johnny vervoert nemen volgens hun zeggen over 25 jaar wel 320 Gigabyte in beslag (daar kon je in 1992 al 21918 delen van een encyclopedie voor krijgen en in 1996 58608 delen van de Britannica). Johnny Mnemonic is geen Bladerunner maar biedt wel aardig tijdverdrijf.

Ik ken een handjevol mensen die de film binnen 15 minuten afzetten, omdat ze de ironie niet zien achter het roze bombardement waarmee de film opent (met een schitterende voice-over van Dame Helen Mirren). De iconische Barbie in het zwart-wit gestreepte badpak is echter het eerste signaal dat Greta Gerwig goed bekend is met de iconologie van het merk, en poppen van Allan (vriend van Ken) vinden weer gretig aftrek op e-bay, omdat de film duidelijk maakt hoe obscuur hij is binnen het merk. De centrale kritiek over de patriarchie slaat volledig door, maar heeft in Amerika duidelijk een gevoelige snaar geraakt bij degenen die gelijke behandeling als woke bestempelen.

Ik ben geen fan van Will Ferrell, maar net als in The Lego Movie speelt hij de boze directeur van een iconisch speelgoedmerk, en in een dergelijke persiflage werkt zijn bubbelige karakter wel. Het Mattel in de film staat symbool voor de hebzucht en af en toe vallen er behoorlijke steken onderwater die specifiek op Mattel slaan (voor wie dat mist wordt er in de aftiteling documentair bewijs aangedragen van de echte reclamecampagnes voor gefaalde producten van Mattel). Tegelijk wordt de mythologie omarmd van de Amerikaanse vrouw die Barbie ontworpen zou hebben, terwijl het in werkelijkheid een gelicentieerd Duits product was (ontworpen door mannen) aangepast voor de preutse Amerikaanse markt van de jaren 1950. Het maakt de film er niet minder leuk om, maar is wel weer typisch Amerikaans.

Na Jay and Silent Bob strike back neemt regisseur Kevin Smith een pauze van de Silent Bob films, maar hij keert wel terug naar Jersey voor deze film, met een kern van dezelfde artiesten. De toon is een stuk serieuzer dit keer, aangegeven door de thematiek van rouw en eenoudergezinnen, maar er kan ook gelachen worden met de gebruikelijke keur aan karakters. Met Liv Tyler als 'clerk' bij een videotheek, zijn we ook weer terug bij het nederige begin van de Jerseyfilms. Dieptepunt is het optreden van Jennifer Lopez, die veel te overdreven acteert, maar haar rol duurt gelukkig maar kort.

Een feest van herkenning is deze filmversie van de beroemde tv-serie uit de jaren 1960. Omdat de makers de liedjes intact hebben gelaten, blijft het ook een Annie M.G. Schmidt musical, en het jonge publiek zal zich hier ook snel in kunnen vinden.
Het flinterdunne verhaal is niet meer dan een kapstok om de liedjes aan op te hangen, maar in kleine details en in toespelingen in de dialogen wordt een duidelijke hommage aan het werk van Annie M.G. Schmidt gemaakt.
Producent Burny Bos scoorde eerder met zijn bewerkingen van haar Abeltje en Minoes. Zijn collega Paul Kooij (Anton Gleuf uit de Ko de Boswachtershow) heeft hier een heerlijke hoofdrol, waarin hij het verschil kan laten zien tussen een boze buurman, en een buurman onder invloed van experimentele drugs.
Hoewel vele liedjes uit de serie werden verwerkt in het verhaal, gingen de makers nog een stapje verder. De muziek van nummers als Op de step en Popocatepetl, werd verwerkt in de soundtrack om het geheel te completeren.

Het is gebruikelijk dat bij filmopnames met een baby een tweeling wordt ingezet om de baby niet met lange draaidagen te vermoeien. De Olsen-tweeling werd als baby voor de televisieserie Full house ingehuurd, maar besloten ook toen ze groter werden de rol te delen.
In speelfilms spelen ze wel alletwee en It takes two is de eerste die in Nederland in de bioscoop gedraaid heeft. Het verhaal draait om twee identieke maar toch zeer verschillende meisjes die samenzweren om hun ouders bijeen te krijgen, zoals Erich Kastners Das Doppelte Lottchen, uit 1949, het boek waarop zowel The parent trap als Charlie & Louise gebaseerd werden. Het verhaal is wat vertaald naar deze tijd (adoptie-problematiek) maar heeft een ouderwets gezellige aanblik.
Behalve de tweeling zien we ook Kirstie Alley en Steve Guttenberg, die zo uit Three men and a little lady weggelopen kan zijn, zij het dat hij nu wat meer miljoenen op zak heeft, want de film pakt ook meteen de arm-rijk verschillen mee. Een leuke film voor het hele gezin.

Je kunt liefhebber van zijn werk zijn of niet, maar de betekenis voor robotverhalen die Isaac Asimov had is ongekend. In plaats van gewone science fiction maakte hij mysteries rond de vraag "Als de wetten van de robotica het onmogelijk maken, hoe kan het dan toch gebeurd zijn". Hiervoor schaafte hij zijn theorieën steeds bij, en hoewel de verhalen achterhaald zijn door de werkelijkheid, is de schrijfstijl meesterlijk. Het boek I, robot bestaat eigenlijk uit een reeks verhalen, die met een rode draad verbonden zijn, dus regisseur Alex Proyas kon kiezen welke te verfilmen. Licht was de verbazing, toen bleek dat geen enkel verhaal overeind is gebleven. Het concept van het mysterie is er nog, en het karakter van Dr. Calvin, maar de logica in de oplossing is ver te zoeken, zelfs al voel je die lang voor het einde aankomen.

De film ziet er wel mooi uit, hoewel sommige scènes onrustig aandoen door een gebrek aan montage (dat is de stijl van de filmmaker, maar niet iedereen is er een fan van). Will Smith blijft echter overeind in dit alles, en krijgt ook leuke dialogen mee.

Arthur-legenden weten altijd hun publiek te vinden omdat ze zich afspelen in een historisch tijdperk waarvan we weinig meer hebben dan legenden, maar genoeg om te weten dat koning Arthur en het omstreden land Thule werkelijk bestaan hebben. Dat was ook het succes van de strip Prince Valiant, die op 13 februari 1937 voor het eerst gepubliceerd werd. Schrijver en tekenaar Hal Foster had intensief gestudeerd op de beschikbare bronnen om ervoor te zorgen dat zijn creatie tussen de feiten bestaan zou kunnen hebben.

60 jaar later, regisseert Anthony Hickox de derde adaptie van deze legendarische stripreeks. Na Robert Wagner in 1954 en de tekenfilmserie uit 1991 is het nu de beurt aan Stephen Moyer om de rol van Valiant neer te zetten. Net als de versie uit 1954 heeft men ervoor gekozen om alleen de karakters uit de strip te gebruiken, zodat er weinig meer overblijft uit het stripverhaal, en het net zo goed een verfilming van Le Mort d'Arthur zou kunnen zijn.

Nieuw is echter wel dat de narratie van het verhaal bijgestaan wordt door nagebootste stroken uit het stripverhaal en bijpassende stukjes animatie. Ook is er opmerkelijk veel humor in de film aanwezig, met name door Joanna Lumley die een heks maakt van de wrede Morgan Le Fey, waardoor deze film zich goed leent voor vertoning voor de hele familie, hoewel de videokeuring van 12 jaar anders doet vermoeden.

Toen in 1996 het boek Primary Colors uitkwam wist iedereen dat de politicus in het boek op Bill Clinton sloeg. De speculaties begonnen over wie het boek geschreven zou kunnen hebben, want met die vraag zou ook de vraag beantwoord worden over hoe goed de schrijver was geïnformeerd over de werkelijke feiten van Clintons overspel.
Toen uitkwam dat Newsweek reporter Joe Klein de schrijver was, en met behulp van een grafoloog dit bewezen werd toen Klein bleef ontkennen, was duidelijk dat het boek niet meer dan fictie was. Nu voegt een filmmaker beelden toe aan de woorden, en zowel in de make-up als in de casting in het algemeen probeert men zo dicht mogelijk de echte politici te benaderen.

Dit is echter jammer, want net als de film Wag the dog heeft de film wel iets zinnigs te zeggen over de ethiek van de verkiezingscampagne, terwijl nu de nadruk komt te liggen op zaken die door de gemiddelde Amerikaan geloofd worden, maar nooit bewezen zijn. De rol van Emma Thompson is het meest divers in deze film, mede omdat haar karakter erg afwijkt van dat van Hilary Clinton.

Nadat er twee jaar gewerkt is aan de fusie tussen Amazon en MGM, treden ze sinds oktober naar buiten als Amazon MGM Studios. Dit is de eerste Amerikaanse kerstfilm onder dat label, omdat Elf me een Italiaanse film was. De film is een vol jaar vantevoren opgenomen, en daar haden ze geluk mee, omdat het een vakbondsfilm is (SAG) en die hebben de hele zomer gestaakt voor betere rechten op streaming services.

Bij aanvang lijkt het een typische "Keeping up with the Jones'" film te zijn, waarbij buren elkaar willen overtreffen met kerstdecoratie, maar al snel wordt een fantasyelement geïntroduceerd door de kerstornamenten van het liedje "12 days of Christmas" tot leven te wekken en voor chaos te zorgen in El Segundo, Californië. Belangrijkste thema is daarna een "Zoektocht tegen de klok". Hoge productiewaarde en heel redelijk vergeleken met het recente werk van Eddie Murphy, maar niet echt een hoogvlieger. Leuke rol van Nick Offerman, en een cameo van Stephen Tobolowski.

Vera-Ellen speelde de tweede vrouwelijke hoofdrol in White Christmas met Bing Crosby, en deze keer is ze naast een andere crooner te zien, Tony Martin. De film is volledig in Schotland opgenomen maar straalt in alles Amerikaanse productiewaarde uit. Regisseur Henry Levin zou later met crooner Robert Goulet de film Honeymoon Hotel maken, die dezelfde sfeer uitademt, maar op een meer exotische locatie. De liedjes in deze musical zijn soft en bubbly, en de romantiek die nog steeds in Edinburgh hangt is sterker in deze kleurenbeelden uit de jaren 1950.

Robert Altman liet met The Player al zien hoe hij zijn eigen Hollywoodcultuur in schemerlicht kon plaatsen, en met Short cuts liet hij zien hoe veel personages met elkaar verweven werden. Nu presteert hij dit opnieuw op zeer inventieve wijze. De centrale boodschap is dubieus, maar komt neer op "De Modewereld draait om niets", en de running gag van hondenpoep geeft daar een extra geurtje aan.

Toch heeft vrijwel de gehele top van de modewereld vrijwillig een rol in de film gespeeld. Natuurlijk kregen ze daar de kans voor terug om hun mode te tonen, maar dan wel in het midden van de concurrentie, en een niet al te flatterende boodschap van Altman. Alleen modekoning Lagerfeld ontbreekt in de film, al wordt hij wel een dief genoemd in de film. Lagerfeld is dit in het verkeerde keelgat geschoten en heeft de makers aangeklaagd, waardoor de scène in sommige distributies ontbreekt of aangepast is. De film is geen commercieel succes geweest, en zeker niet voor iedereen aan te raden, maar wel voor wie een leuke en goed gestructureerde film wil. De BBC heeft anno 2023 plannen voor een televisieserie gebaseerd op de film.

Deze Canadese productie is de eerste televisiefilm voor Great American Family, toen dit kanaal gereorganiseerd werd door een oud-medewerker van Hallmark Channel en het volledige concept kopieerde. Binnen dit concept worden elk jaar tientallen films uitgebracht tegen de achtergrond van Winter, Valentijn, Lente/Pasen, Zomer, Herfst en Kerst. Meestal herken je aan de poster al wat je kunt verwachten, een romantische formulefilm en de meeste mensen weten wel of ze hier wel of geen zin in hebben.

De film is gebaseerd op een boek van Jane Porter, een schrijfster die ook geregeld verschijnt in de Bouquetreeks (net als Hallmark eigendom van Harlequin/Harper Collins). Het boek gaat over een moddersaaie bibliothecaresse met een brilletje (haar woorden, niet de mijne) die een half jaar geleden een baan heeft gekregen in de bibliotheek van een bergstadje in Montana. Ze is te saai om naar het Valentijnsbal te gaan, maar een rijke mediatycoon haalt haar over.

De film verplaatst dit geheel naar het Oogstbal en heeft daarom ook de alternatieve titel An Autumn romance meegekregen, hoewel Amazon Prime de film uitgebracht heeft als "A Winter romance" terwijl het zich toch echt in de herfst afspeelt. De hoofdpersoon in de film is een research librarian. In Nederland zou zo iemand een vakreferent bij een universiteit zijn of conservator bij een groot archief, maar in de film doet ze historisch onderzoek voor een openbare bibliotheek die afhankelijk is van gemeentelijke subsidie. Het was ongetwijfeld niet grappig bedoeld, maar ik kon er hard om lachen. Later in de film gaat ze als vrijwilliger in de bibliotheek in Montana werken, waar het stadsarchief nog nooit ontsloten is. In de film is het hotel dat de tycoon wil opknappen ook eigendom van haar broer, die totaal niet belangrijk is voor het verhaal, omdat de boekenreeks gaat over de broers Sheenan, waar de tycoon er één van is.

30 jaar na de publicatie van het boek The Exorcist is er aanleiding om de film opnieuw op te poetsen en om een verfilming te maken van de werkelijke zaak die schrijver William Peter Blatty inspireerde tot zijn bestseller. De rooms-katholieke Kerk heeft proberen te zwijgen over deze zaak, maar er is werkelijk een jongen geweest die weken achtereen aan bed gebonden was terwijl priesters het duivelse uit hem probeerden te krijgen.

Acteur Timothy Dalton, die in deze film de priester speelt, had geen spirituele reden voor de rol. Hij is ervan overtuigd dat de jongen psychisch in de war was en wou laten zien dat iemand vanuit diens geloof wel ergere schade aan kan doen dan soms aan de duivel wordt toegeschreven. Het resultaat is dan ook dat we naar een andere film kijken dan The Exorcist was. Niet vanwege de scènes, die veelal gelijk zijn, maar vanwege de sterk humoristische ondertoon die aan de rollen van de Kerk zijn toegekend. Van een horrorfilm is dan ook geen sprake meer, maar een documentair verslag mag het ook niet genoemd worden.

Vlak voor zijn dood in 1959 schreef Raymond Chandler de eerste vier hoofdstukken van Poodle Springs, een boek waar hij niet geheel uitkwam omdat Philip Marlowe zou trouwen en de gevolgen voor zijn leven niet te overzien waren. Met de oplevende interesse voor het karakter rond de 100e geboortedag van Raymond Chandler waagde Robert Parker zich aan de voltooiing. Hij is de geestelijk vader van Spenser, B.L. Stryker en Jesse Stone, en hoewel de fans verdeeld zijn over het succes van het verhaal, is de stijl van beiden vergelijkbaar.

Voor de filmversie moet je ook geen Humphrey Bogart willen zien in de oude James Caan, maar voor de Marlowe die in dit verhaal geschreven is, zet hij een perfecte rol neer. De structuur van het verhaal zit zoals alle Marlowe verhalen complex in elkaar, omdat de privedetective zich met drie zaken bezighoudt, terwijl hij zelf maar met één zaak bezig denkt te zijn. Voor de liefhebbers van het genre is het een verademing, en door de medewerking van Bob Rafelson en Tom Stoppard is de waardige bewerking voor de kijker gegarandeerd.

Deze tekenfilm van Disney is wederom van grote klasse, alleen wordt de film aangekondigd in media als de eerste tekenfilm over een echt bestaande figuur, terwijl het verhaal van Pocahontas niet echter is dan dat van Robin Hood.
Pocahontas was, net als Robin Hood, een bestaande figuur, en door afwezigheid van historische documenten zijn beide verhalen een eigen leven gaan leiden. Weliswaar is de autobiografie van Kapitein John Smith uit eerste hand, en kan deze dus gezien worden als een ooggetuigeverslag, maar wie de rest van zijn boeken leest weet dat Smith zijn avonturen vaak verzon of aandikte. Pocahontas zelf heeft nooit haar mond open gedaan over de zaak, en Smith noemt het feit dat zijn leven is gered door een 'wilde' pas in zijn 2e boek, en dit verzwijgen zou ook boekdelen kunnen spreken.

De film moet dus gezien worden als een vrije interpretatie van de legende (het meisje was 12 en de film-Pocahontas is dit anatomisch gezien zeker niet), en hierin slaagt de film uitstekend. Het gaat ook meer om de legendarische figuur van Pocahontas, dan de werkelijke prinses bij naam van Matoaka (Sneeuwwitte veer) en de film stopt bij het moment dat de wegen van haar en John Smith scheiden. In werkelijkheid had ze nog een leven in Engeland na dit moment, als de vrouw van de beroemde tabakshandelaar Rolfe, en had ze de naam Rebecca. Haar einde aan waterpokken is minder leuk. In Pocahontas II zou Disney invulling geven aan dit gedeelte van de legende.

De muziek is van de bovenste plank, de aanblik van de animatie is verfrissend door een meer stylistische aanpak en de dierlijke bijfiguren (die deze keer niet spreken) zorgen weer voor een komische boventoon. De thematiek is soms zwaar, en voor kleine kinderen is begeleiding wellicht aan te raden, maar de film biedt genoeg voor volwassenen om dit een echte familiefilm te maken.

Het is één van de populairste boeken van Annie M.G. Schmidt, maar het is wel erg episodisch. Het voordeel daarvan is dat het ook als voorleesboek erg geschikt is, waardoor dit soort boeken, net als Otje en Jip en Janneke, beter te verfilmen is als serie. De makers van deze film zijn er desondanks in geslaagd om een redelijke lijn in het filmverhaal aan te houden.

De film is tevens een ode aan het illustratiewerk van Fiep Westendorp, die aan het begin van hetzelfde jaar overleed. Dat levert vreemde decors, kostuums en beharing op, maar het is wel een vrolijke, herkenbare, fantasiewereld.

Pleasantville heeft een blije boodschap voor iedereen die anders of vernieuwend bezig is, en door de maatschappij met de nek wordt aangekeken: zonder zulke vernieuwingen komt de maatschappij als geheel nergens. Dat is een mooie boodschap, en door het te verpakken in het leven van een jaren 1950 komedieserie, klinkt het ook niet te belerend. De film heeft er echter voor gekozen om als verhaal binnen een verhaal verteld te worden, en behalve minder origineel, brengt dat ook de boodschap minder goed over.

Als plot-device worden twee kinderen van het heden in de televisie geplaatst. De consequentie hiervan is dat de relatie tussen realiteit en fantasiewereld duidelijk is vastgelegd. De film duidt er ook op, dat de vrije moraal heeft geleid tot meer moorden, (seksueel) geweld en asociaal gedrag. De film geeft aan dat vastgeroeste tradities een soort vrijheidsberoving in zich hebben, en tot op zeker niveau kan ik me daar goed in vinden, maar als het streven naar vrijheid en vooruitgang betekent dat je minder Pleasant met elkaar omgaat, vergeet men de boodschap af te maken.