Reacties

Colline Serreau maakte in 1985 de meest succesvolle Franse film van het decennium: Trois hommes et un couffin. De Amerikanen sprongen er onmiddellijk bovenop en kwamen niet alleen met hun remake uit 1987, maar ook met een vervolg waarin de kleine meid groter is geworden. Nu, 18 jaar later, komt Serreau zelf met een vervolg, dat het echter beter had gedaan als losstaande road-movie dan vergeleken te worden met diens voorgangers, die stukken beter waren.

Er zijn 2 verhaallijnen in de film. De ene lijn verhaalt hoe 3 middelbare mannen herintreden in het datingcircuit, waarbij de humor de boventoon voert. De andere lijn gaat over vrijheid en bevrijding van een gezelschap op vakantie, en scoort het beste met drama. De twee lijnen kruisen elkaar nauwelijks, maar delen het thema van ouder worden en opgroeien. Zo kan het gebeuren dat de ene kijker vindt dat "dat geneuzel met die stenen" de komedie vertraagt, en dat de andere kijker "die flauwe grappen" in de weg van de romantiek staat. Misschien had het beter gewerkt als 2 korte films.

1992 was het vijfde eeuwfeest van de landing van Cristoforo Colombo in Amerika. Het is dan ook niet verwonderlijk dat meerdere filmers een poging gedaan hebben deze historische gebeurtenis opnieuw vast te leggen.

Christopher Columbus: the discovery is ook zo'n film, maar het nadeel van die film was dat alleen bij de ontdekking werd stilgestaan, en dus niets aan de eerdere verfilmingen van het leven van Columbus werd toegevoegd. Daarnaast had de film een 'happy-end'.

1492 bekijkt het leven van Columbus iets realistischer, toont het ware einde van de man (dat weinigen bekend is), geeft meer aandacht aan de activiteiten in de nieuwe gebieden, de verbreiding van het geloof en de schandalige omgang met de oorspronkelijke bewoners. Daarnaast krijgen we ook meer gegevens over Columbus' achtergrond, zijn naamsbekendheid en huidige afstammelingen. Voeg daarbij de goede acteerprestaties van Gerard Depardieu, Sigourney Weaver, Armand Assante en Fernando Rey en je hebt het complete plaatje voor een geromantiseerde historische film.

De jaren 1950 waren hoogtijdagen voor oorlogsavonturen op het witte doek; in een tijd van koude oorlog zocht men naar helden. In de loop der jaren is het accent echter verschoven naar het drama achter een oorlog, en sinds de val van het ijzeren gordijn hebben we nog maar weinig oorlogsfilms gezien die puur avontuur waren. In de laatste jaren van de 20e eeuw komen de helden weer terug. Mensen die alles opofferen voor het algemene doel in volledige overgave zonder motieven van zelfbehoud.

Misschien is het voer voor sociologen die over 30 jaar het aangrijpen als een duidelijk signaal van de hang naar ongenuanceerde zekerheden in deze tijd. Het verhaal van U-571 is betrekkelijk eenvoudig, maar de film haalde toch de krantenkoppen doordat de regering van Groot-Brittannie zich stoorde aan het feit dat de film pretendeert dat de onderschepping van de Enigma, door de Amerikanen in 1942, van cruciaal belang voor de oorlog was, terwijl de Britten reeds een jaar eerder de Enigma wisten te veroveren. Het is daarom leuk te zien dat de film in ons land toch een historische verantwoording meekreeg.

Laat ik vooropstellen dat ik een groot fan ben van Willy Wonka uit 1971 en vind dat Charlie uit 2005 beter vergeten kan worden. Toen ik het nieuws hoorde dat Timothy Chalomet te zien zou zijn als Wonka vreesde ik het ergste, omdat hij me niet overtuigd als acteur, maar het intrigeerde me dat de film uit de Heyday Studio's kwam, verantwoordelijk voor Harry Potter, Paddington en Barbie. Wat blijkt, het betreft hier geen verfilming van het boek maar een musical over de start van Wonka als verkoper van chocolade.

De film opent met de vertrouwde tonen van "Pure imagination". Het is meteen een signaal dat er respectvol wordt omgegaan met de geliefde klassieker, en overal in de film zitten kleine voorspiegelingen naar het verhaal van het boek en vooral de film uit 1971. Het boek is nogal onsamenhangend, hoewel ik er wel van genoten heb toen ik negen jaar was, en laat veel vragen onbeantwoord. De film geeft meer informatie en de film Wonka vult de gaten in van hoe Willy Wonka de vriendelijke sociopaat is geworden die hij in Willy Wonka and the chocolate factory duidelijk is.

Wonka zit vol anachronismen en dat zal bewust gedaan zijn om niet gebonden te zijn aan een bepaalde tijd of plaats. Hij arriveert in een stad waar de borden in het Duits of Frans zijn, maar zilveren ponden als betaalmiddel worden gebruikt. De sfeer is laat Victoriaans maar de dialogen zijn zowel voor 1917 als na 1930 en tijdens de musicalnummers komen zelfs elektrische mengpanelen voorbijzetten. Belangrijker voor een musical zijn de sterke teksten die een deel van het verhaal vertellen, en petje af daarvoor aan Neil Hannon.

Het wachten is nu op een studio die eindelijk het laatste hoofdstuk verfilmd, op basis van het boek Charlie and the glass elevator, het miskende vervolg.

De makers van deze film hebben behoorlijk lopen sleutelen aan het tijdverloop van het verhaal uit Tessa de Loo's roman, en over het algemeen werkt dat voor de film een stuk beter. Aan de andere kant heeft men getracht om alle subplots van het boek een plek te geven in de film, al is het maar in één of twee zinnen. Het gevolg daarvan is dat de kijker die het boek niet gelezen heeft verbaasd kan reageren op vooral het leven van Anna, van wie hele episodes niet verfilmd zijn, maar waaraan wel wordt gerefereerd. Het blijft een zeer toegankelijke film, maar het biedt zeker geen lichte kost.

Lori Wilde schreef de roman "There goes the bride", hetgeen de eerste zou worden in een reeks "Wedding veil wishes". Hallmark kocht de rechten van de roman, en schrapte het complete verhaal om een nieuwe trilogie te presenteren, waarvan The wedding veil de eerste is.

Centraal staat een antieke Italiaanse bruidssluier die gekocht wordt door drie vriendinnen, die ooit met elkaar kunstgeschiedenis gestudeerd hebben en elkaar één keer per jaar ontmoeten om bij te kletsen en antiekwinkels te bezoeken. Elk van de drie vriendinnen krijgt in de trilogie de sluier in handen en zal de ware liefde vinden, en de sluier dragen tijdens hun huwelijk. De films zijn humoristisch, maar romantiek voert de boventoon en door de drie films heen is een rode draad gesponnen over het mysterie van de oorsprong van de sluier. Dit mysterie is niet de moeite waard, en daarom kan dit eerste deel ook als enige gezien worden. Hallmark dacht hier anders over, en heeft een vervolg met dezelfde vriendinnen gemaakt, wederom in drie delen.

Psychologen en sociologen hebben het altijd interessant gevonden om experimenten uit te voeren, waarbij de ontwikkeling van een mens wordt bekeken in een beschermde omgeving. Het meest beroemd hiervan is de tweelingstudie. Hoewel zeer interessant, is het bepaald niet ethisch verantwoord om uit te voeren. Aan de andere kant leven we in een tijd dat mediabazen zonder enige ethiek de grens van de reality-TV verleggen.

Regisseur Peter Weir combineert deze gegevens, maar gaat nauwelijks in op de morele kwestie, en helemaal niet op de wetenschappelijke kant. De film toont ons wel wat er gebeurt als het leven bepaald wordt door soap-schrijvers. Tevens laat het onze realiteitszin zien in een wereld waar de commercie de hele samenleving naar de Endemol helpt.

Jim Carrey is volledig op zijn plek, als psychoot in het midden van een dergelijke wereld. De film geeft hem echter te weinig komisch materiaal, en wellicht had het interessanter geweest als iemand als Matthew Broderick in de huid van Truman was gekropen. Al met al een leuke film, die wel wat kansen heeft laten liggen.

Fans van spektakel komen voldoende aan hun trekken, met grotere computergeanimeerde legers dan ooit in een shot samengebracht. Verwacht echter geen verfilming van een Griekse mythe, want de regisseur vond het niet belangrijk om te vermelden dat Achilles eigenlijk een halfgod is. Zijn achilleshiel komt daarom een beetje uit de lucht vallen, en het standpunt dat de moeder van Achilles inneemt is zeer ongeloofwaardig.

Tegen de achtergrond van Amerikaanse buitenlandpolitiek komen sommige dialogen over als verkapte propaganda en het lijkt erop dat Achilles alleen vecht om zichzelf in de geschiedenisboeken te krijgen. Als halfgod is het niet raar om jezelf als (bijna) onoverwinnelijk te zien, maar zonder die dimensie is het behoorlijk arrogant. De positionering van Patroclus is ook opmerkelijk, traditioneel gezien als de grote liefde van Achilles, maar die nu weggezet wordt als diens neef. Het meest bekocht is echter Helena van Troje, wiens centrale positie volledig weggecijferd werd.

Tommyknockers zijn de geesten van dode mijnwerkers, en een oud gedicht doet de mensen van het stadje Haven nog aan de legende herinneren. Op een dag wordt de angst realiteit als een ruimteschip op hun landgoed neerstort.
Schrijver Stephen King schrijft zelden boeken met een verhaal zonder diepere betekenis. Ook in deze film geeft hij een stuk kritiek op de regering mee. zo wordt de straling die van het schip afkomt vergeleken met de ontploffing van de kernreactor in Tsjernobyl. Het ruimteschip zal ook iedereen gaan beïnvloeden, en bijna niemand zal het overleven. In de ogen van King zal de huidige regering niet minder desastreus zijn.

Ook voor mensen die de maatschappelijke boodschap niet willen zien, biedt de film een spannend verhaal. De schrijver heeft er bijna 5 jaar aan gewerkt, en de film nam de lengte van 3 televisiefilms aan. Dit is het voordeel (of misschien wel nadeel) van de status van de schrijver, dat er voor de verfilming geen grote delen geschrapt hoeven te worden. Voor de mensen die echter geen tijd of zin hebben om een boek van 563 pagina's te lezen biedt de video een goede uitkomst. Het stadje zou later op SyFy Channel een eigen serie Haven krijgen.

Rob Reiner gaat met The story of us het pad op van de sociale komedie waarin Woody Allen jarenlang furore maakte. Anders dan bij Allen zijn de dialogen meer uit het leven gegrepen en doet de film niet echt moralistisch aan. Zoals zo vaak bij sociale komedies zijn het vooral de bijrollen die de film wat interessanter maken. De vrienden van de hoofdrolspelers geven ons een beeld van de hoofdpersonen dat meer volledig is, en hun komische noot heeft een grotere acceptatiewaarde dan de hoofdrollen. In dit verband verdient vooral Paul Reiser een applaus voor de beste bijrol.

Cameron Crowe zocht het thema van deze film dicht bij huis, want hij verwerkte zijn ervaringen als jonge verslaggever voor het blad Rolling Stone in dit verhaal. Dat betekent niet dat het een autobiografisch verhaal is, al had dat net zo interessant geweest. Hoewel de relatie tussen een verslaggever en de band die hij moet interviewen centraal staat, is de relatie tussen twee jongeren die meegaan op tournee nog belangrijker. Een waarschuwing echter, als de film na een half uur niet boeit zal dat ook niet meer gebeuren.

Dit is een film tegen de achtergrond van de studentenopstand in Soweto tegen de noodtoestand in Zuid Afrika. De maker neemt een duidelijk standpunt in over de strijd die gevoerd werd, de motivaties, en in het kort een opmerking geeft over het heden. Oorspronkelijk was het een toneelstuk, waarvan de schrijver ook meegewerkt heeft aan het scenario van de film.

Nadeel is wel dat dit idealisme het niet nauw neemt met de historische gebeurtenissen, hetgeen afdoet aan de prestatie van Whoopi Goldberg in een veel te korte rol als lerares geschiedenis. Voor wie houdt van Afrikaanse strijdliederen is de soundtrack zeer aan te bevelen.

Het idee, dat het menselijk lichaam een afspiegeling kan zijn van onze maatschappelijke organisatie, is niet nieuw gezien de film Body Wars en de serie Il etait une fois.... De uitvoering van een idee is echter minstens zo belangrijk, en de broers Farrelly hebben er veel originaliteit ingestoken. De getekende delen van deze film zitten vol met filmverwijzingen en de dialogen zijn gespekt met woordgrappen. Uit de ondertiteling kan nog niet de helft van de grappen gehaald worden, dus kennis van Engels of medische wetenschap is een pré.
De film heeft ook een behoorlijke inbreng met Nederlandse oorsprong. Zo is de animatieregie in handen van Piet Kroon en vinden we Daan Jippes en Wilbert Plijnaar bij de story developers.
Hoogstandjes op tekenfilmgebied zijn er niet, maar ik denk wel dat het medium tekenfilm de juiste keuze was voor de beeldvorming. Voor de allerkleinsten is de film wellicht geen aanrader, maar er wordt wel gemikt op een breed publiek.

In 1941 werd in de Disney Studio onder erbarmelijke omstandigheden (oorlog en een staking) een film gemaakt over een vliegende olifant. Nu hebben ze een verhaal gevonden over de levende tegenhanger van Dumbo: Bo Tat.

Bo Tat heeft werkelijk geleefd, en deze film is het verhaal van hoe de olifant over oorlogsterrein werd vervoerd om de strategisch belangrijke dorpelingen te vriend te houden in de Vietnamoorlog. Net zoals in Rudyard Kipling's Jungle Book laat men weer zien hoe goed ze met dieren kunnen omgaan.

Doug E. Doug, die we nog kennen van Cool runnings, zorgt voor de meest komische noot. Operation Dumbo Drop is een leuke film, die het drama van een oorlog heeft vermeden ten gunste van het avontuur van een race tegen de klok.

De meeste mensen maken foto's om te kunnen laten zien hoe mooi of leuk iets was of is. Familiefoto's zijn daarom ook symbolisch voor het beeld dat we naar buiten dragen over ons geluk. Ze tonen niet de ruzies of de gemiste wedstrijden van je zoontje, omdat je werk voor het gezin liet gaan. Robin Williams laat zien wat er gebeurt als een onafhankelijk observator opeens een afhankelijke participant wordt. Het resultaat is doodeng, vooral omdat we als kijker te snel denken ons in zijn psychische kronkels te kunnen verplaatsen, en dat geeft verrassende momenten. Ik ben blij dat ik zonder voorinformatie de film zag in de bioscoop.

In corporatief Amerika is het normaal als uiterst dunne wanden je werkplek vormen. Je mag blij zijn als je elke dag in hetzelfde hok zit en het krijgen van een werkplek die met een deur kan worden afgesloten wordt al als promotie gezien. Herkenning is een goede vorm van humor en Mike Judge ontwikkelde zijn korte films over Milton door andere stereotypen uit het kantoorleven goed uit te werken. Milton is verworden tot bijrol, maar wel een rode draad die onmisbaar is voor het verhaal.

Van de kleinere stereotypen is vooral de rol van de printer uitmuntend. Mensen die bekend zijn met de gebruiken in Amerikaanse bedrijven, en door de populariteit van Scott Adams en zijn Dilbert-strips zijn dat er steeds meer, kunnen erg veel genieten van deze film, maar ook als je onbekend bent met deze fenomenen kun je je licht opsteken en er hartelijk om lachen. Steeds vaker komen zinloze praktijken als het verplicht dragen van Hawaiiaanse shirts voor in Nederland, en als delen van deze film je bekend voorkomen uit je eigen werktijd is het tijd om op te stappen. De vijfde ruiter van de apocalypse is zonder twijfel een consultant.

In interviews gaf Herman van Veen aan dat de mythe die aan de wieg van Nachtvlinder stond tot hem kwam door het overlijden van een goede vriend. Het verhaal is niet uitgebreid, noch is er een poging gedaan het mysterie te verklaren of te ontkrachten.
De cast zit vol met artiesten uit de Nederlandse kleinkunst, maar ze zijn net zo snel overleden als dat ze ten tonele kwamen, en de film schokt dan ook voort. Het is goed om weer eens een origineel sprookje te zien, maar ik mis de parabel die in het beste werk van Van Veen de boventoon voert.

De film In the name of the father vertelt het waargebeurde verhaal van Gerry Conlon, die onschuldig in de gevangenis kwam door misbruik van de macht van politie en justitie. Hoewel het een schande is op het gebied van de mensenrechten, is de film minder effectief als rechtbankdrama, omdat Conlon werd vrijgesproken op een technisch detail, en de politie nooit werd gestraft.

Grote publiekstrekkers in de film zijn Emma Thompson en Daniel Day-Lewis. De rol van Thompson is echter te klein om de top-billing te rechtvaardigen, hoezeer ze ook een sleutelfiguur in de eerste helft heeft. De film is vooral aan te raden voor geïnteresseerden in de geschiedenis van Noord-Ierland of in geromantiseerd drama .

Vanaf 1988 kwam er elke drie jaar een geopend dossier van Police Squad. Zat er tussen deel 1 en 2 1/2 ook verhaaltechnisch drie jaar, nu is dat slechts één jaar, waarin Frank en Jane zijn getrouwd en Frank zijn politiewerk heeft moeten neerleggen, wat niet bevordelijk is voor zijn huwelijk. Intussen zit het Jane dwars dat ze nog geen kind hebben, en zal Frank haar verlaten om een terrorist te stoppen die het op de oscaruitreiking voorzien heeft (een uitstekende kans om weer wat gastoptredens in de film te stoppen).

Dat is al het verhaal en verder is de film getrouw aan de Police Squadformule van snelle grappen, parodieën op beroemde films, grappen op de achtergrond die menigeen kan missen, grappen tijdens de voortiteling en grappen in de tekst van de aftiteling. Films van producenten David en Jerry Zucker en Jim Abrahams weten dat het publiek naar huis rent als de aftiteling komt, maar met elke nieuwe productie blijven er meer in de zaal zitten. Tijdens de première van deze film in 1994 verliet slechts een kwart ijlings de zaal, hoewel dat in Amerika absoluut niet meer gebeurde. Voor Nederland zou een Marvel Universum nodig zijn om mensen te laten zitten tot het einde.

Bruce Joel Rubin en Jerry Zucker zijn terug, na hun samenwerking in Ghost en hebben wederom een film gemaakt met grote doses humor en romantiek in een harmonieus geheel. Ook de symboliek van Ghost is duidelijk terug te vinden in de film, maar het verhaal mist duidelijk een extra dimensie. Zagen we in die film dat Patrick Swayze zelf rust moest vinden, de relatie met zijn vrouw moet besluiten en aan zijn nieuwe wezen moet wennen, zo zien we in deze film alleen hoe Michael Keaton werkt aan diverse relaties. Dit geeft plaats voor veel kleurrijke karakters, maar het voelt als een verhaal met minder body.

De underground strip waarop Tank Girl is gebaseerd is succesvol omdat er grove taal gebruikt wordt door een meisje. Lori Petty in de filmversie doet overdreven pogingen om voor Hollywoodnormen grof te zijn, maar ze komt niet overtuigend over.
De film wordt geregeld onderbroken door beelden uit het stripverhaal, en dit geeft de film een kunstig aanzicht, maar het is droef te moeten onderkennen dat de details in deze plaatjes meer humor bevatten dan de gehele film. Tank Girl is een typische film voor de MTV-generatie, in zijn montage en begeleidende muziek. De film is echter te vreemd om aan te slaan bij de meeste jongeren. De make-up van Stan Winston is echter weer van topniveau.

Een planeet Aarde waar landsgrenzen niet meer belangrijk zijn, Engels de voertaal is, democratische rechten verdiend moeten worden maar men zich niet onderdrukt voelt, en mannen en vrouwen zo gelijk zijn dat er gemengd douchen in het leger is. Dat is het beeld van de toekomst in deze film van Paul Verhoeven. Hij heeft er jaren aan kunnen werken, en het resultaat is er dan ook naar. Verschillende nieuwe planeten worden in beeld gebracht, alsmede een nieuwe orde hier op Aarde. Goed, het draait om zeer rare insecten, maar dat terzijde.

De film houdt de vaart erin door een deel van het verhaal te vertellen in een interactief nieuwsblad. Deze vorm van vertellen geeft ook ruimte om extra humor toe te voegen, en stof tot nadenken hoewel de sensatiekijkers geen overkill hoeven te verwachten op dit vlak. Een Amerikaans criticus, die de film als pure geweldverheerlijking afdeed, heeft kennelijk veel van deze boodschappen in de film gemist, want de film heeft wel degelijk wat te zeggen en vertoont een fijn staaltje op het gebied van de set direction en speciale effecten.

Regisseur Ben Verbong begeeft zich op betrekkelijk nieuw terrein in deze kinderfilm naar de boeken van Peter Maas. Voor de beeldvorming van het figuurtje in de hoofdrol, en voor de keuze van de verhaalelementen uit de verschenen boeken, leunde hij dan ook vooral op de schrijver zelf.
Hoewel de boeken wel in het Nederlands vertaald zijn, zijn ze hier veel minder populair, en het gemis aan herkenning levert ook een stuk charme in. Voor de jongere kijkers biedt de film echter een zeer kleurrijk spektakel, dat we niet meer zagen sinds de films naar de boeken van Astrid Lindgren.

Harvey Keitel speelt de eigenaar van een sigarenwinkel. Hij weet als niemand anders dat het leven zo vluchtig is als rook die in de lucht verdwijnt. Hij weet niet waarom, maar hij maakt reeds 4000 dagen een foto van zijn winkel om 8 uur 's ochtends. Je zou zeggen dat de foto's allemaal van hetzelfde object zijn, maar geen foto is hetzelfde. Het zijn momentopnames van herinneringen die hij zelf niet heeft. Een schrijver ziet echter zijn overleden vrouw op een aantal foto's, en heeft daarmee het geluk terug dat hem ontnomen is. Het is ironisch dat ook de camera gestolen is. Het is zoals Tom Waits tijdens de eindtitels zingt: "It's memories that I'm stealing, but you're innocent when you dream".

Het terugbezorgen van geluk staat ook centraal in het kerstverhaal dat aan het einde van de film verteld wordt. Het kerstverhaal werd geschreven door Paul Auster, de romanschrijver die ook wel onder het pseudoniem Paul Benjamin schrijft, hetgeen de rol van William Hurt is in deze film. De film is echter niet autobiografisch, maar het karakter dient als leitmotiv-tegenhanger van de rol van Harvey Keitel.

De film laat een aantal mensen zien, dat ooit in hun leven een beslissing heeft genomen die ze nu liever zouden herroepen. Verder hebben de verhalen niets met elkaar te maken, en daarom is de film voor een groot publiek niet erg interessant. Wie houdt van symboliek kan genoeg in de film vinden, waarbij centraal de vraag staat of een seconde veel kan betekenen in een mensenleven.

Garage sale mysteries is een reeks televisiefilms op het gespecialiseerde kanaal Hallmark movies & mysteries over de eigenaresse van een winkel in antiek en (voornamelijk) curiosa. Ze heeft een oog voor bijzondere objecten, maar vertoont bijna nooit echte kennis van de marktwaarde van verzamelstukken. Haar inventaris komt van rommelmarkten vanuit persoonlijke garages en inboedels en ze stuit geregeld op het lijk van mensen die ze persoonlijk heeft gekend.

Alleen de pilot is gebaseerd op het boek Garage sale stalker, maar bijna alle films beweren op dit boek gebaseerd te zijn (bedoeld wordt: op het karakter van dit boek). Schrijfster Suzi Weinert had het idee dat in elk boek de geschiedenis van een voorwerp zou leiden naar een mysterie, maar in de verfilming gebeurt dit bijna nooit (de film die het dichtst in de buurt komt is "The wedding dress"). In de boeken is de hoofdpersoon geen eigenaar van een winkel, maar een huisvrouw met vijf kinderen, net als de schrijfster die 75 jaar was toen het boek verscheen en in 10 jaar 4 romans schreef in de serie.

Geregeld wordt in de filmserie verwezen naar Agatha Christie, zoals in "The deadly room" en "The novel murders". Er is ook een aantal afleveringen dat inhaakt op shows zoals Storage wars. De beste hiervan is "The mask murder" onder regie van Mel Damski.

De filmreeks bestaat uit 17 films die in productie genomen werden, waarvan er slechts 16 uitgebracht zijn. De serie werd gestaakt toen hoofdrolspeelster Lori Loughlin gearresteerd werd voor het omkopen van het collegebestuur in ruil voor toelating tot het college van haar dochter. De meest ironische film in de reeks is daarom "Guilty until proven innocent", waarin de filmzoon van Lori Loughlin uitgenodigd wordt te frauderen met rapportcijfers.