Reacties

Bill Murray werd bekend met Saturday Night Live, met publieksfavorieten uit de jaren 1980 en kritische favorieten in de 21e eeuw. Deze film is uit de tweede helft van de jaren 1990, een periode waarin hij minder in de belangstelling stond, en hoewel de film een dragende rol voor hem heeft, is deze slechts beperkt in roulatie is gebracht in de bioscoop.

Het is een komedie die weliswaar op een enkel gegeven is gebaseerd (een man denkt dat alles wat hij meemaakt bij een spel hoort), maar de makers hebben genoeg trucs aangeboord om de vaart er goed in te houden en de aandacht van de kijker vast te houden. Heerlijk voor een regenachtige zondagmiddag.

Met een minimum aan dialoog arriveert een nieuwe Nederlandse speelfilm. Het verhaal is gebaseerd op een boekje van 59 pagina's en de verhaalelementen zijn dan ook eenvoudig samen te vatten. Beschrijvingen van de natuur, waarvan er in het boek vele zijn, zijn op een laag pitje gezet en het spirituele in de film is verhoogd. Zo lijkt de kijker zelf uit te kunnen maken of het meisje zonder naam, dat 7 maal 7 dagen na de dood van moeder verschijnt, een engel of een sterfelijke is. Een drama dat op film minder goed uit de verf komt.

Een film over het leven van een wiskundige die een Nobelprijs won, dat klinkt als voer voor een televisiefilm. De film staat ook zeer kort stil bij de gevolgen in ons dagelijks leven van de speltheorie van John Nash, hetgeen de film beter toegankelijk zou maken voor een breder publiek. Maar het gaat hier om een film van Ron Howard, de man die ons ook in spanning liet zitten bij Apollo 13, terwijl de afloop van dat incident bij velen bekend is. De film weet te scoren in spanning en drama, en biedt tevens een komische noot. Nauwkeurig krijgt de kijker inzicht in de psyche van John Nash. Er is in beeld gebracht hoe een wiskundig genie naar een reeks ogenschijnlijk losstaande reeksen letters en cijfers kijkt, en de warme gloed in beeld doet de kijker voelen wat het is om zoiets te kunnen zien.

Het leven van Nash leert ons ook dat je soms afstand moet nemen van de door de massa aanvaarde realiteit om open te staan voor nieuwe ideeën. Daarmee is een oude stelling bevestigd dat er een vage grens is tussen genialiteit en krankzinnigheid, en dat sommigen balanceren tussen beide percepties. De film kreeg de Oscar voor beste film, regie, scenario en acteur, en is daarmee de grote winnaar van die editie. Het is een bijzondere prestatie om zoveel inzichten bijeen te brengen, en fantastisch in beeld gebracht door Roger Deakins. Een bijzondere film, waarvan je er niet vaak te zien krijgt.

In 1962 verscheen het kinderboek The houst on East 88th Street over hoe de familie Primms in het leven kwam van de krokodil Lyle, die in de badkuip van hun nieuwe huis woonde. Het vervolg Lyle, Lyle, crocodile uit 1965 gaat over de relatie van het gezin met buurman Grumps. Het zijn populaire boekjes in Amerika, van elk 48 pagina's, en ze zijn nooit vertaald in het Nederlands. HBO maakte in 1987 een 25 minuten durende musical van beide boekjes, geheel in de stijl van de originele illustraties.

In deze nieuwe live-action speelfilm naar dezelfde twee boekjes neemt men ruim de tijd voor in wezen dezelfde materie, en dat is gewoon te lang. Het duurt alleen al 25 minuten voordat Lyle de zoon van de Primms ontmoet, omdat er meer aandacht wordt gegeven aan de showbiz-achtergrond van Mr. Valenti. Die rol wordt vertolkt door Javier Bardem en heeft in het boek vooral de rol om uit te leggen wie Lyle is, omdat Lyle niet kan spreken (en uiteraard ook niet kan zingen, maar wel kan dansen en koken). De productiewaarde is erg hoog, maar de kinderen die de doelgroep zijn hebben steeds minder een aandachtsboog voor de speelduur, of de keuze van de liedteksten van de shownummers. Het is geen echte musical en heeft vooral nostalgische waarde voor volwassenen die in hun jeugd de reeks boeken gelezen hebben. Ik denk dat de schrijver ofwel de focus op showbiz-krokodil had moeten leggen, ofwel de wijze waarop Lyle de zoon van de Primms helpt om te wennen op school.

Hoewel dit de verfilming is van het tweede boek in de reeks, is het de eerste film, blijkens het feit dat de vrouwelijke rechercheur in deze film nog zwanger is, en het kind in Real murders reeds geboren is. Het is een sterk verhaal over een moord die twee jaar geleden gepleegd is, waarvan de schedel in handen is gekomen van een oude alleenstaande bibliothecaresse. De dame herkent veel van zichzelf in Aurora Teagarden, die met haar Real Murder Club probeert om oude moorden op te lossen. Volgens het verhaal is Aurora zelf een slechtbetaalde bibliothecaresse, maar je ziet haar nauwelijks aan het werk en voor de werkzaamheden die ze wel doet hoef je niet afgestudeerd te zijn in de bibliotheekwetenschap. Haar egoïsme zorgt er wel voor dat ze het politie-onderzoek serieus belemmert, en dit had een stuk charmanter opgelost kunnen worden in de plot

Het is een hele stap als je op latere leeftijd de voogdij van de kinderen van je zus overneemt, zeker als je al een tijd op gespannen voet met haar gestaan hebt. Het wordt nog ingewikkelder als je zelf zwanger wordt, en je zus komt logeren om weer tijd door te brengen met de kinderen waar ze niet voor kon zorgen. Het is een familiedrama, gemaakt voor televisie.

Als je Amerikaanse films mag geloven dan bestaat het Amerikaanse platteland uit vrijstaande woningen die zo ver uit elkaar staan dat de buren niet merken wat voor ellende er allemaal in het gezin voorvalt.
Stockard Channing, ooit bekend als Rizzo in Grease, heeft na een aantal zeer zware drama's haar charme en humor gelukkig nog niet verloren, waardoor de soms erg zware thematiek wat verluchtigd wordt.

Na drie komedies waar we Kathleen Turner met Michael Douglas als komisch duo zagen, is Turner nu terug met als onverwachte side-kick Dennis Quaid, die bekend was van meer serieuze actie zoals Suspect en The big easy. Het charisma van de twee is echter opvallend goed, en door de vertederende baby Michelle Schuelke (die erin slaagt op de acteurs te reageren in plaats van de ouders op de set) zijn de karakters snel en goed neergezet. Helaas gaat het verhaal geen bevredigende kant op en vallen de grappen te vaak in herhaling, maar het is een aardige film.

De roman Firestarter kwam zes jaar na het succes van Carrie en de auteur is duidelijk gegroeid in zijn thematiek. Wederom zien we een meisje dat moeilijk om kan gaan met haar speciale krachten en daar schuldgevoelens over heeft, maar waar in Carrie die schuld een onlosmakelijk deel van het katholieke geloof was, is de psyche van Charlie McGee veel beter onderbouwd. De casting van Drew Barrymore (het kleine zusje uit E.T. twee jaar eerder) is een briljante vondst, hoewel ze in haar autobiografie duidelijk maakt dat we een dergelijke rol niet van een jong kind kunnen en mogen verwachten. Wat de film echter niet is, is een horrorfilm, en na de bewerkingen van Carrie en Christine had een deel van het publiek dit wel verwacht. Binnen het oeuvre van Stephen King is het ook een belangrijk werk, omdat The Shop geïntroduceerd wordt, de geheime instelling voor paranormale fenomenen.

Na een aantal romans, richt Ben Mezrich zich sinds 2001 met veel succes op non-fictie, vooral over jonge mensen die tegen het systeem ingaan en daardoor multimiljonair worden. Zijn boek "The accidental billionaires" werd verfilmd als The social network (over Facebook) en zijn nieuwe boek "The antisocial network" gaat de aankoop van memestocks in de jaren 2020-2021. Op het titelbeeld van de verfilming wordt duidelijk uitgelegd wat met de titel bedoeld wordt (en ook tijdens de film): kleine investeerders die trouw zijn aan slecht presterende aandelen vormen weggegooid geld.

De film zet de kleine investeerders onterecht neer als rebellen die het opnamen tegen de grote hedgefondsen, maar degene met de lange adem hebben wel een dikke middelvinger opgestoken tegen de rijke stinkerds, en dat is altijd fijn om naar te kijken. Let echter ook op Rosario Dawson en hoe het haar verloopt, als verpleegster tijdens de pandemie, want zij is in meer opzichten een held dan de YouTuber die het schandaal begonnen is. Wie in de gelegenheid is, kijk deze film na afloop van The big short, waarin de andere kant van het fenomeen beschouwd wordt.

Ruim 6 jaren zijn er verstreken sinds Esme Lammers haar succesvolle regiedebuut maakte met Lang leve de koningin. Bij dezelfde producent verscheen vervolgens een Engelstalige kinderfilm. Dat maakt het makkelijker om de film te verkopen in het buitenland, maar het betekent tevens dat de Nederlandse bioscoopbezoeker moet luisteren naar Derek de Lint die zichzelf nasynchroniseert zonder dat zijn lippen bewegen. De Engelse versie is wel aan te raden, want het is een erg leuke film. Kennelijk is Nederland goed in de productie maar niet als afzetmarkt.

Deze film is gebaseerd op het gelijknamige computerspel. Eerder maakte men een film van Super Mario Bros. maar die komedie is niet eens in Nederland in de bioscoop te zien geweest. Met in de hoofdrol Jean-Claude van Damme hoopt men een groter publiek te vinden voor een actiefilm, en de film zou snel gevolgd worden door de verfilming van een ander actiespel Mortal Kombat met Christophe Lambert.

Het grootste probleem van de film is dat het een doelgroep van kinderen zal aanspreken, en dat de film gekeurd is voor boven 12 jaar. Anders dan eerdere films van Van Damme heeft de film namelijk niet het actiegehalte, of verhaalniveau, dat kijkers boven de 12 zal aanspreken, maar genoeg realistisch geweld om de keuring te rechtvaardigen. Daarnaast komt niemand opdraven voor Kylie Minogue, omdat ze in de hele film minder te zeggen heeft dan in een gemiddelde aflevering van Neighbours.

Het is misschien niet de meest voor de hand liggende keuze, om een thriller te bewerken als komedie, maar regisseur Frank Oz deed eerder al zeer verdienstelijk de Little shop of horrors, een uitbundige musical van Alan Menken.

In Stepford zien we veel star power, maar de zwarte humor is soms zo dun, dat het gedeeltelijk weer makkelijk een tamme thriller zou kunnen zijn. De film opent met beeld van reality-televisie, dat overdreven lijkt, maar angstig dicht bij de televisie-realiteit komt. Ook in de rest van de film komen er geregeld sterke dialogen voorbij, die voor een goed verstaander een politieke of sociale lading hebben. Testpubliek wees echter uit dat dit over de hoofden van de meeste mensen heenging, en dan valt er opeens bar weinig te lachen. Datzelfde testpubliek is er mede debet aan, dat de film vol met plotgaten zit. De uiteindelijke film getuigt veel minder lef, dan in het oorspronkelijke script was geschreven, waardoor de film nu zowel voor het grote publiek, als voor de fijnproever, de plank misslaat.

De reclameslogan geeft bijna de hele film weer: "What else are friends for", de film geeft namelijk niet weer hoe de relaties in een huwelijk verlopen, maar hoe een aantal individuen, dat zoals het toeval wil, met elkaar getrouwd is, zonder enig besef van moraal overspel pleegt. Een "Sorry" na afloop is kennelijk genoeg om te werken aan je relatie. Sommigen zullen zeggen dat dit meer de werkelijkheid is dan de romantiek van Hollywood, maar wellicht is dit juist de nieuwe mythe van relatievorming.

Een andere tagline voor de film is "gueststarring Quentin Tarantino" en het is triest dat de film het nodig heeft om de cameo te verraden om publiek te krijgen, maar het is wel waar, want als Tarantino in beeld verschijnt begint de film minder monotoon te worden (inhoudelijk zegt hij niet veel zinnigs, hij houdt een betoog over het homoseksuele thema in de film Top Gun) maar een paar minuten later blijkt de film afgelopen te zijn. De film is mild-humoristisch, maar weet niet te scoren op dramatisch vlak.

Een pianolerares voor kinderen krijgt kritiek van de moeder van een leerlinge omdat ze up-tempo stukken teruggehouden laat spelen. Ze laat de kritiek emotieloos over zich heenkomen, en gaat naar de supermarkt om rijstmeel te kopen om mochi te maken. Haar man komt thuis en geniet van de rijstcakes, maar hij maakt ook duidelijk dat hij al drie jaar dood is, voer voor de vissen is en dat ze haar hoop moet laten varen. In bedekte termen wordt ook duidelijk dat hij zelf een einde aan zijn leven heeft gemaakt, nadat hem verteld was dat hij ongeneeslijk ziek was.

Het is traditie in Japan dat onze overleden geliefden tijdens de zonnewende kunnen terugkeren, en dit culturele verschil kan zorgen voor wat verwarrende scènes. De geest lijkt volledig te kunnen acteren met onze fysieke wereld, hoewel hij soms de perceptie van zijn nog levende vrouw verandert. Ze ziet hierdoor dingen hoe hij zich de incidenten herinnert, maar de grens met het hier en nu is op andere momenten vager. Het tempo van de film is laag, en de karakters zijn slecht uitgewerkt, maar de reis die ze samen maken is er eentje waarvan velen alleen kunnen dromen.

Dit is de eerste verfilming van een origineel scenario van de schrijver Stephen King die weer eens bewijst dat een oud verhaal niet afgezaagd verfilmd hoeft te worden. Het bewuste verhaal is de legende van de katachtige mens. Nastassja Kinski liet al een erotische versie zien in Cat People uit 1982, en in 1942 en 1944 voelde Simone Simon de panter in haar aderen. Onder de regie van Mick Garris (eerder verantwoordelijk voor Critters 2: the main course) wordt het echter een stuk dramatischer.

In de film wordt namelijk ingegaan op de noodzaak van een mutant om te blijven zwerven. Ze zijn in het holst van de nacht steeds op zoek naar slachtoffers om zelf in leven te kunnen blijven. Naast de geweldige special effects, de sleepwalkers kunnen namelijk van vorm veranderen, is het een fantasy-drama over de verborgen identiteit, waardoor echte liefde nooit zal bloeien. De film is aan te raden voor liefhebbers van een combinatie van spanning, fantasy en romantiek.

Aan de ene kant is dit een typische Eddy Terstall film, met zijn vaste crew en het uiterlijk alsof de medewerkers een hoop lol hadden met elkaar om de film te maken. Aan de andere kant is het de eerste keer dat er een professioneel budget aan zijn project verbonden is.
Veel aandacht is gegeven aan de aankleding. De film probeert een achtergrond te schilderen van een nabije toekomst waarin commercie verder is ingetreden in de samenleving, auto's van een barcode voorzien zijn en bankjes in het park geactiveerd worden met munten. Vooral Nadja Hüpscher is weer geweldig met een rol die in schril contrast staat met de zenuwlijer die ze in De Boekverfilming speelde, maar die nog steeds een typetje is dat het erg goed doet in een komedie als deze. Vraag blijft wel of je filmbudget moet besteden aan een reis naar Japan, als de filmmaker slechts een enkel shot van een rijstveld nodig heeft.

Na jaren gewerkt te hebben aan Prince of Egypt, het verhaal van Mozes, komt Dreamworks nu met een Bijbelverhaal dat chronologisch eerder komt dan Mozes: Jozef vanaf zijn geboorte tot de toelating van zijn broers in Egypte.

Het is een populair verhaal om te verfilmen, en de muzikale uitspattingen van deze tekenfilm kunnen het niet halen bij de musical van Andrew Lloyd Webber Joseph and the technicolor dreamcoat, die vele Amerikaanse schoolkinderen jaarlijks opvoeren. Voor een tekenfilm die echter meteen op video uitkomt, is het er echter één van hoge kwaliteit, die eigenlijk te weinig aandacht heeft gekregen bij de Nederlandse release.

Er wordt weleens gezegd dat Hollywood de verkeerde les trekt uit het succes van bepaalde films. Na het succes van Dirty dancing sierde Patrick Swayze de muur van vele tienerkamers. De taglines van Road house bevatten daarom vaak een verwijzing naar die film. "The dancing's over, time to get dirty", en de focus van de film ligt ook te veel op vrouwen met hoog haar en diverse excuses voor Swayze om zijn shirt uit te trekken. Helaas voor de makers werd de film gekeurd voor 16 jaar en ouder, en daarmee mis je een groot deel van de doelgroep. Voor de uitzending op RTL werd de film dan ook aangepast, zodat deze voor 12 jaar en ouder geschikt werd. Het verhaaltje is niet slecht, maar uiteindelijk gaat het om de muziek, de mooie mensen en de vechtscènes.

Hij staat in een lift als de ouders van de bruid dood neervallen. Hij wil hulp vinden maar overal vallen mensen bij bosjes neer, en hele speeltuinen vol dode kinderen. Ze schuilen in een bibliotheek en een vriendin zoekt naarstig naar een Bijbel bij de kast met Mary Higgins Clark (dan zit je aan de andere kant van de bibliotheek). Ze slaat de Openbaring van Johannes open en kan de Opname van de Gemeente niet vinden. Dat is niet verwonderlijk, want het is een theorie van buiten de Bijbel, die vooral door evangelische Amerikanen wordt aangehangen. Dezelfde Amerikanen die tegen milieubescherming zijn en voor demonische presidenten, omdat ze hopen dat het Einde sneller komt. Juist in deze tijd vind ik het daarom moeilijk om naar dit soort films te kijken, en er is geen sterk verhaal als afleiding, gewoon de bodem van de rampenfilms. Hetzelfde verhaal werd beter verteld in Left behind II: Tribulation force.

In oktober 1938 verscheen in het vrouwenblad Redbook de eerste aflevering van het feuilleton dat uiteindelijk gebundeld zou worden als het boek Claudia. De aflevering begint met het ontwaken na een passievolle echtelijke nacht en ze bewondert haar man de architect, die zoveel meer weet dan zij over het huwelijk. Claudia kan zich niet druk maken over die rare Hitler in Europa, want zij is bezig een goede huisvrouw te worden. Het was het begin van een lange serie feuilletons en romans van de joodse schrijfster Rose Franken, en menig proefschrift heeft de reeks gebruikt als een tijdsbeeld van het vooroorlogse gezinsleven.

Deze film is indirect gebaseerd op het gelijknamige boek, omdat slechts twee jaar na het verschijnen van het boek, Franken en haar man meewerkten om het boek als toneelstuk te bewerken. Franken had reeds een enorme hit op de planken gehad en ook het toneelstuk Claudia zou succes hebben. Deze film uit 1943 is een verfilming van het toneelstuk uit 1941, met Dorothy McGuire die haar rol herhaalt. Anders dan het boek begint de film niet in een klein appartement aan de East River, maar ons koppel is inmiddels een jaar getrouwd en heeft een eigen boerderij gekocht. De film is daarmee ook een stuk braver dan het boek, want daarin is ze al zwanger vlak na het huwelijk. Nederland maakte in 1948 kennis met de boekenreeks, en het toneelstuk was in 1959 op televisie te zien met Kitty Janssen in de rol van Claudia.

Films over mensen die terug keren op aarde na hun dood om onafgemaakte zaken te repareren zijn er genoeg. Deze film laat het spook echter volledig contact hebben met de fysieke wereld, zodat hij een bal kan afpakken, mensen kan optillen etc.
Voor een romantische komedie heeft de film een wat zwaar begin, en als Kadeem Hardison, bekend van de serie A Different World, als spook ten tonele verschijnt, geeft dat een domper op zijn anders komische vertoning. Verder is het een aardige komedie, maar niet heel bijzonder.

De titel van de film is ontleend aan het boek van Robert Kennedy over de Cuba crisis, maar het scenario werd gebaseerd op The Kennedy Tapes, een boek met meer openbaringen van de Veiligheidsraad NSA. Centraal in de film staat Kenneth P. O'Donnell, een vriend van Jack Kennedy die altijd bij hem in de buurt was. De figuur fungeert als de ogen van de kijker, en is ook bij gesprekken waar hij in werkelijkheid waarschijnlijk niet bij is geweest.

Dit doet echter niet af aan de historische context van de film. Op momenten dat overgangsscènes nodig zijn die niet ondersteund worden door historische documenten wordt het beeld zelfs zwart-wit, zodat het niveau van fictie goed bepaald kan worden. Het karakter van Kenny O'Donnell is ook in staat om aan het einde van de film een les te geven over het voorafgaande. De rol wordt gespeeld door Kevin Costner, met een vreselijk nep-accent, maar de rest van de cast bestaat uit vele goede acteurs die het verleden waarlijk doen herleven.

Antony Sher schreef voor het National Theatre een monoloog die vanaf 2004 werd opgevoerd. Hoewel dit een studio-opname is, en niet een toneelregistratie, is geen enkele poging gedaan om de monoloog minder theatraal te maken. Gedurende de hele film spreekt Sher rechtstreeks naar de camera. Het decor bestaat uit een opstelling van grauwe muren, zodat je wel aandachtig naar de woorden móet luisteren. Die woorden zijn gebaseerd op het eerste deel van de autobiografie van Primo Levi, waarin hij vertelt over de tijd tussen 1944 en 1945, hoe hij opgepakt werd door de Duitsers en op transport gezet werd naar Auschwitz. Het tweede deel van de autobiografie werd in 1997 verfilmd met John Turturro in de rol van Primo Levi 1945-1946 en die film eindigt met de schrijver die zijn pen oppakt om het eerste deel te schrijven.

Rodney Dangerfield is geliefd bij een select publiek. Hoewel hij al de clubs bespeelde sinds zijn 20e jaar en vaak gezien was op televisie, brak hij pas in zijn 60er jaren door in speelfilms. Hoewel het in jaren niet veel scheelt, is er een wereld van verschil tussen Meet Wally Sparks (1997) en 4th tenor (2002). Het lijkt er zelfs op dat hij na zijn hartaanval op 80-jarige leeftijd, het nu rustiger aan wil gaan doen. De rol van Lupo is typisch Dangerfield, maar toch romantischer en veelzijdiger dan ooit. De film kwam in Nederland direct op dvd uit.

Fernando Gabeira zat in 1969 bij een revolutionaire groep in Brazilie, de 8 oktober beweging. Hij beschreef zijn ervaringen in het boek O que e isso companeiro? waarvan deze film een bewerking is. De film werkt als een avonturendrama over de ontvoering van de Amerikaanse ambassadeur, maar geeft ook inzicht in politieke structuren en de moeilijkheid van opstandelingen om daad bij hun woord te voegen en daadwerkelijk een mens te offeren voor de goede zaak, ook al is dat je beste vriend. Dit is een boeiende film, die helaas niet erg veel belangstelling kreeg in de Nederlandse bioscoop. Het tweede deel van de memoires van Gabeiro O crepúsculo do macho werd niet verfilmd.