Reacties

Na Drive Away Dolls waar ik me eigenlijk niets meer van kan herinneren, maar waarvan ik wel weet dat ik er niet veel aanvond viel deze reuze mee. Makkelijke wegkijker met wel wat ouderwetse Coen kantjes.

In eerste instantie vond ik hem ook een stuk minder worden met name op het moment dat de zaak met een anticlimax wordt opgelost. Tot ik besefte dat het echte puzzelen daar pas begint en ik alle voorgaande gebeurtenissen in een ander licht ging zien. Voor wie het gemist heeft:

Klinkt anders best grappig. Zoals Ostlunds Turist grappig was dan toch.

En een 8 past daar beter bij dan de 7 die ik eerst heb gegeven...

De tweede horrorfilm van de Philippou's waar ik gemengde gevoelens bij heb. Op zich is het een uitstekende film die verder gaat dan de traditionele horror en valt binnen het genre dat in de afgelopen 15 jaar 'elevated- post- of psychologische horror' is gaan heten en waar ik erg van kan genieten.
Nadeel is wel dat de film erg doet denken aan Hereditary van Ari Aster. Ook hier veel rouwverwerking binnen families gecombineerd met bovennatuurlijke horror. Die film maakte destijds een verpletterende indruk op me en vond ik op momenten doodeng. Dat is hier minder en door de vergelijking valt het oordeel dan net iets lager uit dan mogelijk was geweest.
Ook de eerste film van de Philippou's, Talk to Me, leunde flink op een andere horror klassieker namelijk Flatliners.
Dat de mannen veel talent hebben en uitstekende horror kunnen maken hebben ze nu wel bewezen. Als ze een originelere basis kunnen vinden voor hun volgende film en dezelfde kwaliteit bij de uitwerking kunnen behouden horen ze wat mij betreft tot de absolute horror top.

Een zeldzame uitspraak: Ik vind de Amerikaanse remake toch beter.

Je filmbeschrijving klopt niet helemaal. De opa van Ariadna is Carlos die in het klasje van Antoni zit en bij hem in huis woont. De overgrootvader waar ze naar op zoek is zien we op het eind als Antoni met hem in dezelfde cel zit.

Het komt niet vaak voor dat ik de bioscoop voortijdig verlaat, maar dit was zo gespeend van iedere vorm van subtiliteit dat ik het na een uur ongeveer heb opgegeven. Leuk voor de allerkleinsten misschien of liefhebbers van de Nederlandse komedie school.

Neem haar mee naar Good One. Dat is wel een fijne wandelfilm...

Gezien tijdens de laatste avond in Albanië op streamingdienst MovieArk waarop voornamelijk B films te zien zijn. Ook Before the dark is een amateuristische, goedkoop gemaakte film. Maar er zit een een plotwending in die mijn nieuwsgierigheid bleef aanwakkeren. En met een speelduur van krap een uur was het nog redelijk vol te houden.

Gezien in Tirana's Kinema Millennium met ietwat dof geluid waardoor ik zeker meer dan de helft niet heb verstaan. Nou denk ik eerlijk gezegd niet dat ik veel heb gemist. En wie heeft in hemelsnaam de kleding voor de personages uitgezocht?

Met name in het begin erg grappig. Aan de lange kant en zeker niet zo interessant als Parasite. Deed na verloop van tijd meer aan Okja denken.
Waarom Ruffalo's personage Kenneth Marshall soms wordt uitgebeeld als Trump is mij niet duidelijk. Er wordt verder nauwelijks iets mee gedaan. Maar misschien voelt dat ook wat mager omdat de huidige realiteit zoveel vreemder dan fictie is.

Niet erg goed of origineel, maar bij tijden wel vermakelijk. Heb regelmatig gegrinnikt. Tegen het einde gaat het allemaal wel vervelen en wordt het ook minder grappig.
Wat mij betreft meer komedie dan horror trouwens...

Persoonlijke notitie waar verder niemand iets aan heeft.
Gezien in Lissabon; Cinemas NOS Alvaláxia. Al snel in slaap gevallen. Mede daardoor en doordat ik afgeleid was door mijn ingeving om een maand Portugese les te volgen heel weinig vd film meegekregen en er nauwelijks iets van begrepen.

Na Metoo en films als Babygirl interessant om deze klassieker uit 1967 te kijken.

Een nieuwe Nederlandse genrefilm dacht ik. Helaas, gewoon weer een typisch Nederlandse komedie gericht op het intellectuele niveau van een 8 jarige. Met acteerwerk dat ik de Nederlandse school ben gaan noemen: zwaar overdreven en debiel. Leuk misschien als een cliniclown het doet, of als leerstof bij het begeleiden van zware autisten die geen emoties in gelaten kunnen herkennen, maar het zou eigenlijk verboden moeten worden in films. Met name Daniel Kolf blijkt een vertegenwoordiger van de stijl en hij komt dus op mijn te mijden lijst.

Leuke short. Gratis gezien op https://cinemakers.eu/short/Netflix_Chill

Gezien zonder enige voorkennis was dit een aangename verrassing. Redelijk origineel, met veel gevoel voor timing gefilmd en een mooie mix van grof en subtiel. De zelfingenomen glimlach van Quaid die om zijn eigen grapje lacht als hij tegen Thatcher zegt: 'I know this is a lot to proces', is goud waard. Een 8 is aan de hoge kant en vooral een waardering voor de entertainment waarde.

Hoewel je het einde al van ver aan ziet komen is het idee en de uitvoering origineel genoeg om een 8 te krijgen. Wat mij betreft boeiender dan The Substance, óók van Fargeat. Gratis te bekijken op YouTube.

Heerlijk absurdistische kortfilm. Alleen het einde komt wat uit de lucht vallen. Had langer mogen duren. Te zien op vimeo.

Schitterend gefotografeerd liefdesverhaal met veel pathos. In het Rusland onder Chroetsjov was er na de dood van Stalin voor het eerst ruimte voor meer genuanceerde verhalen die niet alleen maar in het teken van de staat stonden. Ook nu nog zeer de moeite waard.

Het label horror is hier behoorlijk misleidend. Ik had nl een soort van elevated horror verwacht, maar daar is geen sprake van. Het is een volbloed drama over het moederschap met als insteek dat het moederschap eigenlijk iets beestachtigs is.
Het is me niet helemaal duidelijk wat de doelgroep is. De film is te vreemd voor de gemiddelde jonge moeder en te gezapig voor mensen zoals ik die graag originele genre films zien waarin grenzen worden opgezocht en niets hebben met het moederschap. Hoog opgeleide moeders die Adams gedrag 'lekker gek' en opstandig vinden misschien?

Twee keer op het cijfer 6 gedrukt, maar steeds pakte de site een 7. Omdat ik zelf een 6.3 of iets dergelijks in gedachte had laat ik het maar zo...

Geen hoogvlieger deze 'thriller in the sky' van Mel Gibson. Je hebt het allemaal al eens gezien en van Gibson mag je meer verwachten. Vermakelijk is het wel. Wahlberg schmiert er vrolijk op los en het kijkt makkelijk weg. Topher Grace is de zwakke acteerschakel, maar wat maakt het uit. Popcorn erbij en lekker onderuit zakken.

Één bal van NRC recensente Dana Linssen. Nou is zij zo ongeveer de meest pretentieuze van de Nederlandse filmrecensenten (Met Kevin Toma van de VK op een mooie tweede plaats), dus daar trekken we ons niet veel van aan. Maar het moet gezegd worden, op bepaalde momenten is de film erg slecht. Zo slecht dat het weer leuk wordt. Dat is met name het geval in de serieus bedoelde 'emotionele' momenten. Die zijn vaak ronduit hilarisch. Daarnaast zijn er ook heel aardige scenes en de insteek is weliswaar verre van geniaal, maar ook zeker niet enorm afgezaagd. Al met al heb ik me uitermate vermaakt.