Reacties

Edelsteentje hoor Kaz. Piew pieeuw!

Aardig drama over een meisje dat afscheid moet nemen van haar nanny die als een moeder voor haar is. Met name de kleine Cleo maakt indruk.

Met 'Sick of Myself' nog redelijk vers in het geheugen was ik erg nieuwsgierig of Borgli dat niveau vast zou kunnen houden en dat is zeker het geval. Kwamen tijdens het kijken van S.o.M vooral associaties met het werk van Ruben Östlund bovendrijven, bij Dream Scenario moest ik regelmatig denken aan het werk van Charlie Kaufmann. En met die namen bevindt Borgli zich in goed gezelschap!

Spektakel van het hoogste niveau. En een boeiende benadering van verschillende zaken als religieus fanatisme en vooral (corrumperende) macht.

Zie ook de zoals altijd uitstekende recensie van Tristan Theirlynck in nrc: https://www.nrc.nl/nieuws/2024/02/27/niets-is-toeval-in-fenomenaal-dune-part-two-a4191408

Nogal onzinnige en pretentieuze bespiegelingen over de reden dat Britse jongeren jaarlijks massaal naar Spanje trekken door een voice over. Het heeft ook wel iets komisch, dat poëtiseren van nogal banale tradities en getuige het einde was dat hoogstwaarschijnlijk ook de bedoeling.

Het is niet voor iedereen, bijna 3,5 uur kijken naar een vrouw die niet veel meer doet dan huishoudelijke klusjes in vaak statische, lange shots. Maar een beetje filmliefhebber wil hem gezien hebben, de film die Sight and Sound (1639 critici, programmeurs en filmwetenschappers) bij haar 10 jaarlijkse verkiezing in 2022 heeft uitgeroepen tot beste film aller tijden en die door velen wordt gezien als een absoluut meesterwerk. Beide kwalificaties vind ik te veel eer. En dat heeft alles te maken met de sleutelscene op het eind die enorm knullig, ja zelfs haast amateuristisch is uitgevoerd. Wel zeker de moeite waard!

Grappig dat je dat zegt. Lees er net een column over met een andere insteek. Heb hem zelf nog niet gezien.
https://www.volkskrant.nl/columns-van-de-dag/je-beseft-het-niet-maar-topsporters-brengen-veel-tijd-door-in-hotelkamers-te-midden-van-bergen-en-bergen-vuile-was~b06ead78/

Daar staan dan wel de wenkbrauwen van dochter Renee tegenover die de gemiddelde jager/verzamelaar in de prehistorie niet zouden misstaan...

Sterke en geloofwaardige thriller. Het verhaal speelt zich nagenoeg volledig af in de cockpit van een vliegtuig. De plot is niet heel verrassend. Sommige wendingen zie je van ver aankomen, maar de film blijft toch heel knap voortdurend spannend. Regelmatig op het puntje van mijn stoel.

Leuk als je geïnteresseerd bent in de eventuele gevolgen van zwangerschap op een carrière (nee dat is geen spoiler; de film begint met de zwangerschap). Ben je dat niet, dan is er weinig lol aan te beleven. 'Technisch' verder prima, maar saai.

"Embrace the suck" Indeed...
Pluspunten; je ziet weer eens een stuntvrouw op een paard en Cena's hardloopstijl is ook best grappig.

Fijne serie over leven in een Indianen reservaat waarbij de focus ligt op vier tieners. Erg realistisch is het niet (iedereen is uiteindelijk erg aardig), maar dat verwacht je bij een serie mede ontwikkeld door Taika Waititi ook niet. Zijn humor is duidelijk terug te zien. Twee van de drie inmiddels gemaakte seizoenen zijn te zien op Disney+. Mocht seizoen 3 ook daar verschijnen zou ik een abonnement overwegen.
Nb: in e5s1 worden op het lokale theater een aantal titels aangekondigd: Drunktown's finest, Fukry, Your name isn't English en Barking Water. Ook wordt een Monte Hellman/Warren Oates double feature genoemd. Bestaande films; voor de watchlist dus.

Redelijk frisse benadering van het horrorgenre in een film die even erg de kant op lijkt te gaan van Flatliners, maar toch zijn eigenheid weet te behouden. De Philippou's zullen vast de overstap naar Hollywood gaan maken. We houden ze in de gaten...

Cage gaat weer helemaal los in deze verder niet erg interessante of spannende film.

Persoonlijke watchlist aantekening: In aflevering 5 s1 van Reservation Dogs staat deze aangekondigd op het Orpheum theater. Sterlin Harjo is dan ook samen met Waititi bedenker van Reservation Dogs en regelmatig regisseur van de serie. Andere aankondigingen: Monte Hellman/Warren Oates double feature, Fukry, Drunktown's finest en your name isn't English.

Niet onaardig drama waarin de labiele Kate (Wilson) valt voor bad boy 'Blond' (Burke). Het einde is alleen nauwelijks gemotiveerd en niet in lijn met de rest van de film. Dat zou je dus een deus ex machina kunnen noemen. Enigszins teleurstellend is het sowieso.

Voor wie het nog niet gezien heeft; de voorbereidingen op dé stunt waaruit blijkt hoe waanzinnig veel werk en geld er in het schieten van een paar seconden blockbuster kunnen gaan zitten:
https://youtu.be/-lsFs2615gw

Hij beschrijft volgens mij Hell Fest uit 2018.

'I still don't understand the play', en dat terwijl ik bij allebei de keren kijken nog wel even in slaap ben gevallen...

De film begint sterk. Met onpeilbare blikken en handelingen die net buiten beeld plaatsvinden wordt een veelbelovende spanning gecreëerd. Wat zit hier allemaal achter vraag je je af. Nou, heel weinig zo blijkt. In plaats van iets te doen met de opgebouwde spanning blijft de film hangen in onpeilbare blikken, poetisch bedoelde bespiegelingen, mensen die elkaar aan staren en shots van vingers die ergens langzaam over aaien. Het zorgt er niet alleen voor dat de spanning verdwijnt, het gaat op den duur ook op de zenuwen werken.

Niet overal even geloofwaardig; ik denk dat de film mee kan in de competitie voor meest aangepaste, schattige heroine spuitende junk in de filmgeschiedenis, maar daarmee heb ik meteen het woord gevonden dat deze film voor mij het best omschrijft: schattig. En dat is zeker geen diskwalificatie! Fijne film.

Zonder het origineel van Abel Ferrara zou dit best een aardige film zijn. Maar met het origineel in gedachten is het vooral een teleurstelling die doet terugverlangen naar de uit zijn dak gaande Harvey Keitel.

Weer een topper van Tarantino. Toen ik gisteren stukjes zag op tv kwam bij mij de vraag naar boven wat er toch eigenlijk met Bridget Fonda is gebeurd. Redelijk druk in de jaren negentig (waaronder in een aantal top producties) houdt haar Hollywoodcarrière in 2002 ineens op. Ze blijkt het leven buiten de schijnwerpers prettig te vinden en niet van plan te zijn ooit een comeback te maken. Met de uiterlijke transformatie die ze heeft ondergaan (ik herkende haar maar op 1 foto) ligt dat ook niet voor de hand. Het is geen transformatie die doorgaans door Hollywood wordt gewaardeerd zeg maar.

Kandahar wil duidelijk meer zijn dan een actiefilm, maar rommelig verteld, met platte karakters waar je niks om geeft, clichematige dialogen en een belachelijk einde waarin alles nog even snel wordt afgeraffeld en oninterresante actie is het dus gewoon helemaal niks.

Meneer Willis lijdt al een behoorlijke tijd aan een vorm van dementie die zijn gedrag en praten beïnvloedt. Zijn rollen zijn daarom de laatste jaren klein gehouden. Ik heb niet al zijn werk van de afgelopen jaren gezien, maar ik acht de kans dat daar een indrukwekkende prestatie tussenzit niet groot.