Reacties

De verfilming van Nicci French' 'psychologische thriller' is vaak houterig en/of geforceerd en vooral mislukt.

Mierzoet verhaaltje. Ik ken Boon eigenlijk alleen van zijn komische rollen. Als serieus acteur houdt hij het nog best lang vol, maar in de emotionele scenes valt hij wat mij betreft toch enigszins door de mand. En Renaud die de leeftijd van de doelgroep lijkt te hebben, is eigenlijk gewoon te oud om nog goed te kunnen acteren. De muziek, voornamelijk Jazz en klassieke filmmuziek in de flashbacks, geven de film op momenten wel een lekker ouderwets genresfeertje (denk film noir, jaren 40 misdaad) mee. Leuk als je van ongecompliceerd houdt en originaliteit niet belangrijk vindt. Bij mij gaan dit soort films het ene oog in, het andere uit.

Beetje late reactie, maar op google tv kan je hem huren voor €2,99, kopen voor 5,99.

Siouxie (van Siouxie and the banshees) schreef naar aanleiding van deze film het liedje Christine. Zie
12ft.io/https://www.volkskrant.nl/a-b64b0ed6

De derde van Ari Aster is weer een hele trip. Letterlijk en figuurlijk. Hij begint ijzersterk in een ietwat dystopisch aandoende wereld om vervolgens alle kanten op te schieten. De hersenspinsels van Aster zijn niet altijd even goed te volgen (en soms helemaal niet), waardoor niet iedereen erover te spreken zal zijn, maar de unieke beeldtaal en regie die op momenten ronduit virtuoos zijn, de verschillende genres en stijlen die erin te herkennen zijn en natuurlijk ook hoofdrolspeler Phoenix, maken deze film met als hoofdthema het onvermogen van ouders en kinderen om elkaar los te laten een bijzondere ervaring.

Klassiek Amerikaans succesverhaal dat prima in elkaar zit en zeer onderhoudend is; ik heb me geen moment verveelt. Toch krijgen alleen de Amerikanen het bedacht om de hoofdrol in wat toch een soort van heldenverhaal is, bij corporate America te leggen. Ik zie het filmfonds niet snel akkoord gaan met een film over, pak em beet, de Grolsch beugelfles, die dan 'Beugel' heet. Wel een intrigerende gedachte eigenlijk. En dan op het einde de tekst in beeld: 'Inmiddels hebben miljoenen bioscoopbezoekers verspreid over het land gewacht op het uitgaan van het zaallicht om hun beugelfles met veel kabaal te openen'.

Niet alleen het kinderlijke overacteren is infantiel, ook het script lijkt geschreven voor 12 jarigen. De film zou goed passen binnen het aanbod van Nederlandse commerciële producties.

Tokkie vetes op het bijgelovige Portugese platteland. De personages zijn bijna allemaal zo naar, dom en lelijk dat ik me nauwelijks voor kan stellen dat er iemand is die enige sympathie voor ze kan opbrengen. Persoonlijk wenste ik ze al snel dezelfde behandeling toe als die ze hun vissen in het nabij gelegen meertje geven.

Begin '45. In het schemergebied tussen oorlog en vrede komen een Russische soldate, een Duitse nazi en een Nederlandse jodin door de omstandigheden samen te wonen in hetzelfde huis. De drie vrouwen groeien ondanks de verschillen naar elkaar toe.
Het is niet het meest geloofwaardige script. De joodse Simone komt als een wel heel sterke vrouw en kennelijk volkomen ongeschonden uit het concentratiekamp. De beslissingen van de afzonderlijke vrouwen zijn ook niet erg duidelijk gemotiveerd en niet de meest voor de hand liggende. Het idee van de naar elkaar toe groeiende vrouwen is mooi, maar had een betere uitwerking verdiend. Verder is de film prima gemaakt. Overigens rechtvaardigt de overgangsperiode waarin de film zich afspeelt een vermelding van Cate Shortland's 'Lore'. Dat is wel een indringend en sterk drama dat indruk maakt.

Standaard paranormale horror slasher met veel gore. Niet slecht gemaakt maar voor de liefhebber. Zelf heb ik in het begin nog regelmatig gegniffeld maar was ik tegen het einde wel redelijk murw van alle 'blood and gore' scenes.

Schitterend drama over verwaarlozing.

Een film zo slecht dat het weer leuk wordt om te kijken. Zo erg als ultieme 'lachen omdat het slecht is film' The Room is het niet, maar een nominatie voor slechtste film van het jaar moet toch tot de mogelijkheden behoren.
Je zou denken dat Verhoeven vooral wordt ingezet om zijn vechtkunsten te laten zien, maar die blijven grotendeels bewaard voor het einde. Hij mag wel heel veel met puppy honden ogen voor zich uit staren.

Noorse zwarte komedie over ego die naar het einde toe minder grappig en des te zwarter wordt. Te vergelijken met het werk van Ruben Östlund. Sterk.

Ook Sam Mendes levert een bijdrage aan de stroom autobiografisch getinte films van de afgelopen jaren. Ondanks de onderwerpen racisme en psychische kwetsbaarheid voelt de film die in de jaren 80 speelt en optimaal gebruik maakt van schitterende locaties vooral nostalgisch aan. Colman is zoals altijd weer uitstekend.

Helemaal op het einde van het artikel genoemd als eerste film die in 2005 gefilmd is met mobiele telefoons (samen met "officiële" eerste 'Waarom heeft niemand mij verteld dat het zo erg zou worden in Afghanistan').

https://www.volkskrant.nl/editie/20230403/van-the-matrix-tot-tar-zo-veranderde-de-mobiele-telefoon-de-filmgeschiedenis~bf59e026/

Opmerkelijk: in 1975 werd de film door wat toen nog het nrc handelsblad heette al als enigszins gedateerd bestempeld:
https://www.nrc.nl/nieuws/1975/07/18/een-film-als-een-molshoop-kb_000032487-a3154089

Er draaien echt te weinig klassiekers in de bioscoop, maar waarom deze is uitgekozen om weer door Nederland te mogen toeren is me toch wel een beetje een raadsel. Het enige wat ik kan bedenken is het pretentieuze geraaskal. Doe een beetje interessant en er is altijd wel iemand die er diepe gronden in ontdekt. Feit blijft dat het een hoop amateuristisch geklungel zonder weinig samenhang blijft. In het hoofd van Jodorowski zal het ongetwijfeld allemaal duidelijk zijn geweest maar zijn vermogen ideeën over te brengen op de kijker is hier van hetzelfde niveau als zijn vermogen een beetje geloofwaardige geluiden te creëren of effecten in beeld te brengen: totaal afwezig. Dat de film een cultstatus heeft is te danken aan het feit dat de film aan het begin stond van een nieuwe fase nachtvertoningen in New York in de jaren 70. Alleen voor fans van B films, slashers cult en aanverwante films.

Prima fantasy met veel humor. De diepgang van de Hobbit en Lord of the rings ontbreekt, maar als dat films zijn waar je van houdt zul je deze ook kunnen waarderen lijkt me. Het ziet er allemaal prachtig uit. Goeie locaties en ook de aktie ziet er goed uit. Beste punt is echter toch wel dat het overgrote deel van de humor gewoon werkt. Dat is vaak wel anders. Ik heb maar één echt slechte grap geteld en dat is tegen het einde over iemand met slechte adem. De film verliest tegen het einde sowieso wat aan kracht wat vooral met de lengte te maken heeft. En toch, zelfs het eindgevecht dat bij blockbusters als deze bij mij meestal goed is voor een hoop ergernis en diepe zuchten is prima vol te houden. Goed gedoseerd. Dungeons and Dragons, Honor Among Thieves is uitstekend vermaak.

Schitterende rol van Riseborough in dit alcoholistendrama.

Ik heb me om laten praten door een recensent en wat blijkt: het is toch echt beter om je hart te volgen als je een film kiest...
Er zitten een paar geinige oneliners in, maar die zitten ook allemaal in de trailer. Verder is het vooral een uitgekauwd romantisch verhaaltje zonder enige verrassing. Hou het bij de trailer is mijn advies.

Urgent onderwerp, maar de vorm die veel weg heeft van een toneelstuk met iets te veel tekst, moet je liggen. En dan is er nog de religieuze invalshoek. Het zijn niet de ingredienten waar ik doorgaans heel enthousiast van word.

Na een wat taai begin waarbij hooguit de harten van vaste kijkers van 'Podium Klassiek' sneller gaan kloppen, ontwikkelt zich een boeiend verhaal over macht. Zes Oscarnominaties maar niet die voor beste song. Terwijl 'Apartment For Sale' toch een van de beste liedjes is die ik in tijden heb gehoord.

Iemand heeft de cursus 'Show, don't tell' overgeslagen. Allemachtig wat een gewauwel. Verder wordt er veel geleend van klassiekers als Once upon a Time, Unforgiven en True Grit, maar is de uitvoering ondermaats.

Minder dan halfslachtige poging om een soort van Dead Calm te maken. Slecht geacteerd, nog slechter geregisseerd en het verhaal vergt een wel erg grote 'suspension of disbelief'.

Ik had geen hoge verwachtingen maar na het zien van de film schaar ik mezelf toch aan de zijde van de critici.