Reacties

Standaard verhaaltje met een mister Miyagi achtige leraar (de zeer oncharismatische Lau) die hoofdpersonage Jimmy huishoudelijke taken laat uitvoeren voordat hij kung fu mag leren en zijn leerlingen verteld dat vechten niet goed is. Er zijn nog wat familieperikelen en verder is het allemaal nogal energieloos en knullig gefilmd. Als je je kind dood wil vervelen is dit een goede keus.

Mooi gefilmd, goed ingevoeld en knap geacteerd deze coming of age van debuterend regisseur Le Bon. Ik was weer even 14. Film sleept op een gegeven moment iets te veel door maar dat mag geen naam hebben. En dat geldt ook voor de kwalificatie horror die sommige kranten en Le Bon zelf in een interview er aan geven. Gewoon een mooi coming of age verhaal met een ietwat van het genre afwijkend einde. Aanrader.

Wat Eelke Bo zegt. Maar van mij een halve bol meer. 3 uit 5.

Uitermate spannende en beklemmende film die gebaseerd is op de ervaringen van het Nederlandse stel Martin en Margot Pool in het Spaanse Santoalla.

Guy Ritchie. Doorwrochte plots op het onnavolgbare af. Veel visuele flair met ronddraaiende camera's, slowmotion en snelle montage. Niets van dit alles in deze 'Operation Fortune'. Eigenlijk is de hand van Ritchie alleen te herkennen aan het personage dat gespeeld wordt door Hugh Grant; een excentrieke Brit die niet gauw met zijn mond vol tanden zal staan.
Wat biedt Operation Fortune wel? Een schaamteloze rip off van de Mission Impossible franchise inclusief een haast letterlijk overgenomen scene waarin een auto ronddraait om een tegenstander neer te kunnen schieten, alleen dan veel luier gefilmd dan het origineel. Lui is sowieso het woord dat komt bovendrijven als ik Operation Fortune moet beschrijven. Dat gezegd hebbende is het nog best een vermakelijke film als je geen hoge verwachtingen hebt. En net als Ritchie een beetje lui bent misschien...

Epische hervertelling van het Singing in the Rain verhaal. Maar dan zonder het brave en onschuldige karakter van het origineel. Singing in the Rain on steroids and drugs dus zeg maar.
Chazelle gaat all in en omarmt het more is more principe volledig wat flink wat groteske scenes oplevert. Ondanks de lengte van drie uur en acht minuten komen sommige bijpersonages niet helemaal lekker uit de verf maar desalnietemin is het een onvergetelijke filmervaring. Een dikke vette 8+ van mij.

Redelijk briljante satire van Baumbach die vooral in de eerste helft veel overeenkomsten vertoond met de grote Netflixhit 'Don't Look Up' en in de tweede helft vooral het absurdisme lijkt te omarmen.

Vergeleken met 'Don't Look Up' is 'White Noise' filosofischer, intellectueler en meer gericht op de psychologie van het individu en (hoe kan het ook anders bij Baumbach;) het gezin. Een echte hit zal het dus nooit worden en ook diehard Baumbach fans zullen even verbaasd opkijken, maar wat mij betreft is het een topper.

Na zijn hoofdrol in 'Me, Too' zal hij daar wel blij mee zijn.

Daar was Ruben vast mee In den Wolken.

Wat Strohl precies bedoelt met botsende acteerstijlen is me niet helemaal duidelijk geworden. Wellicht doelt hij op het 'uitbundige' acteren van de meeste acteurs (vooral Eckhart en Tucci schmieren er flink op los) aan de ene kant, en de wat meer ingehouden Swank en Greenwood aan de andere kant, maar dat is niet het grootste manco van de film. Die is toch vooral te vinden in de redelijk absurde gebeurtenissen in het script. Waarbij de 20 jaar oude, gedateerde en behoorlijk onbeholpen visuals niet helpen. Verder een standaard rampenfilm met de gebruikelijke opbouw. Verder kan ik de emotie van Strohl wel begrijpen: de film is dankzij de schmierende acteurs op momenten best amusant.

Short van maestro Damien Chazelle opgenomen op een iphone 11 in verticale modus (kijk hem op een rechtop gehouden telefoon of tablet voor optimaal effect), die feitelijk bestaat uit een aantal microshorts van scenes die een stuntman draait. De man lijkt de liefde mis te lopen door de aard van zijn werk. Een leuke ode aan verschillende filmgenres. Gratis te zien op: https://superprimefilms.com/directors/damien-chazelle/the-stunt-double-vertical-cinema/
Een site die sowieso het bezoeken waard is. Je vindt er allerlei shorts en reclames gemaakt door top regisseurs als Lanthimos, Sean Baker, Chloe Zhao, James Gray en nog veel meer.

Aparte mix van coming of age, romantisch drama, roadmovie, horror en thriller. Vreemd genoeg werkt het. Een 7,5 die afgerond mag worden naar boven.

Met 'Bambi the Reckoning', 'Winnie the Pooh Blood and Honey' en 'Peter Pan's Neverland Nightmare' op komst is het nu eerst de beurt aan de kerstman om uit zijn dak te gaan. Het is een beetje Home Alone, veel Die Hard en vooral veel expliciet bloedvergieten gemixt met geslaagde en minder geslaagde grappen. Als je halfdronken of uitbuikend van het kerstdiner op de bank hangt is het een prima manier om de kersthel te ontvluchten.

Een tot de verbeelding sprekende kleurrijke wereld in deze woke disney animatie die verder niet veel nieuws heeft te bieden. Onderhoudend genoeg.

Het is meestal geen goed teken als de VK en NRC een film die uitkomt in de bioscoop niet recenseren. De film zit dan ook vol met flauwe, clichematige grappen en is voorspelbaar van het begin tot het einde. Gaap.

Na het zien van zijn eerdere film The Art of Self Defense was ik erg nieuwsgierig naar deze recentere film van Riley Stearns. Helaas maakt hij de hoge verwachtingen niet waar. Op zich is het een prima film, maar Stearns heeft zich bij het maken van deze film zo laten beinvloeden door het werk van Yorgos Lanthimos dat het storend wordt. Het is bijna onmogelijk om tijdens het kijken van Dual niet continu te denken aan films als Dogtooth, Alps en The Lobster. Daarbij valt de onthechte manier van acteren met de robotachtige stem die zo kenmerkend is voor de regie van Lanthimos het meest op, maar ook de beeldtaal en dialogen leunen zwaar op het werk van de Griekse meester van de 'Weird Wave'. Stearns heeft duidelijk talent voor het schrijven van absurdistisch getinte verhalen. Hopelijk weet hij bij volgende films zijn eigen regiestijl (terug) te vinden.

Hoi Latevogel,
Misschien helpt mijn kijk op de door jouw genoemde fouten in het 'verwerken' van de film. En ik heb er ook nog één die je niet hebt genoemd!

Anyway, het blijft film natuurlijk en ondanks de losse eindjes een heel vermakelijke!

Merkwaardige mix van komedie, thriller en... ja wat eigenlijk? Intrigerend eigenzinnig!

Te huur en te koop bij google tv

Psychologische thriller met veel sfeer en kunde vormgegeven. Een uitstekend script dat vanaf het begin een beklemmende spanning weet op te roepen. Op het moment dat de rollen van de verschillende personages in het verhaal duidelijk worden ebt de spanning wel weg en verandert de toon van de film, wat even omschakelen is. Toch een zeer degelijke film waarbij vooral de eerste helft indrukwekkend is.

David O Russel trekt een heel blik aan steracteurs open in zijn kijk op een vergeten extreem rechts complot in Amerika. Met de meerdere keren herhaalde opmerking 'geschiedenis herhaalt zichzelf' en een aantal metaforen legt hij natuurlijk een link naar het huidige Amerika, maar het blijft allemaal wat stroperig en is daarmee toch vooral een lange zit.

Het begint geinig, maar wordt al snel saai. Na een paar afleveringen wordt het een soort Charmed met flauwe grappen. Inclusief de special effects uit die twintig jaar oude serie.

De Zwarte Cross is een dankbaar onderwerp voor een film. Het enigszins anarchistische initiatief dat 25 jaar na de eerste editie is uitgegroeid tot een commercieel mega festival.
De film volgt het management van de Zwarte Cross in een periode waarin ze het festival verkopen aan een Brits bedrijf. Daarbij worden veel amateurbeelden van de eerste edities getoond die een mooi beeld geven van de ontwikkelingen die het festival heeft doorgemaakt en met een behoorlijk hoog 'Jackass' gehalte ook gewoon redelijk amusant zijn.
Erg diep gaat de film echter niet. Als één van de oprichters stopt bij het management is aan de gezichten van alle betrokkenen duidelijk te zien dat dat gepaard is gegaan met veel emotie en ongetwijfeld ook veel commotie. Op één opmerking na (iets in de trand van: 'Hendrik Jan is een echte vrijbuiter') doet de film daar verder helemaal niets mee. Kennelijk was het belangrijker om de toon luchtig en positief te houden. Je zou kunnen zeggen dat de film daarmee, net als het festival, zijn ziel heeft verkwanseld aan de belangen van de commercie. In die zin is het wel weer passend.

Fargo was duidelijk een inspiratiebron. Zelfde lulligheid, sullige karakters en geweld. Geinig wel.
N.B.
Het vikingdorpje in 'Gudungen' (niet kunnen vinden op maps) doet wel heel erg denken aan 'Vikingvalley' in Gudvangen Noorwegen. Daar wonen en werken vrijwilligers een paar maanden per jaar als vikingen. En het is niet moeilijk om te begrijpen waarom mensen daar mee willen spotten. Ik voelde me ook erg suf toen ik er rondliep afgelopen zomer.

Geniaal, grappig, verrassend èn emotioneel geladen script van de sowieso redelijk briljante Charlie Kaufman in handen van de inventieve regisseur Michel Gondry met sterke acteurs waaronder Jim Carrey met zijn meest serieuze rol tot dat moment als de introverte en verlegen Joel. Voor het eerst gezien in een niet erg stabiele periode met liefdesverdriet werd het meteen mijn favoriete film ooit. Ook nu, zo'n 15 jaar nadat ik de film voor het laatst had gezien weet hij me weer te raken. Een nagenoeg perfecte film die je minstens twee keer moet zien. Geen enkele kritiek dan? Het verhaaltje over de relatie tussen Mary en dr. Mierzwiak leidt wat af en is vooral bedoeld om de plot tot een einde te kunnen brengen. En de scene in het bos waarin een arm achter Joel en Clementine een hand bladeren op hun hoofden dumpt is wat knullig, maar tegelijkertijd ook wel weer charmant en kenmerkend voor de ambachtelijke regie van Gondry. Goed voor een heel dikke 9.