Reacties

Heel aardig sociaal drama dat alleen net iets te clichematig en braaf is om ècht goed te zijn.

Nergens vernieuwend, maar verder prima horror/thriller met de eveneens prima acterende dochter van Kevin Bacon, Sosie.

Hoge waarderingen van de recensenten vanwege de onconventionele aanpak. Persoonlijk heb ik de film vooral ervaren als één lange videoclip. Dat is 2 uur en een kwartier smullen voor de fans, waarschijnlijk wat aan de lange kant voor degenen die dat niet zijn.

Soort van coming of age film over een enigszins pretentieuze jongeman. Zit prima in elkaar maar is toch vooral behoorlijk saai. Wel blij dat ik bij de aftiteling ben blijven zitten, want dat leverde nog een shot op wat goed was voor de slappe lach. Al moet ik er wel bij zeggen dat de overige bezoekers er serieus onder bleven.

Typische wereldcinema waarover Pauline Kleijer in de Volkskrant zegt: "Kovalenko toont een wereld waarvan je niet wist dat hij bestond, zo overtuigend dat je hem niet snel zult vergeten." En dat is bij uitstek de functie van wereldcinema.

Ada woont met haar broer Dakko bij haar vader en verlangt onder andere naar de terugkeer van haar andere broer Akim, die is vertrokken naar grote stad Rostov. Intense familiebanden zijn het en niet de meest gezonde.
Op een gegeven moment omarmt vader Ada, en door een aandoening verkrampt hij waardoor hij haar niet meer los kan laten. Ze moeten naar het ziekenhuis om de man spierverslappers toe te dienen. Het is niet de meest subtiele metafoor maar wel representatief voor meerdere relaties die Ada heeft.

De bij een aanslag beschadigde Ada wordt uitstekend vertolkt door Milana Aguzarova. Ze tilt de film naar een hoger niveau.

Middelmatig geheugenverlies/onderdrukte herinneringen drama gezien op Film by the Sea. Veel overbodige shots, gevoel sturende muziekjes en andere clichés. Gezien direct na het sterke Sundown van Michel Franco. Dat zal de waardering niet ten goede zijn gekomen. Een heel mager zesje.

Sterk relatiedrama van Denis, met uitstekende performances van acteerkanonnen Binoche en Lindon.

Film die met een overdreven zwijgzaam hoofdpersonage en spaarzame zinnen als 'Wat als dit toch allemaal een droom is' diepgang wil creëren, maar voor mij toch vooral heel gekunsteld aanvoelde. Het vierkante kader, de traagheid van zowel verhaal als camera, het roept allemaal heel hard (net iets te hard) 'KUNST!', maar het kon mij niet overtuigen. Daarbij helpt het niet echt dat er geen gebruik is gemaakt van professionele acteurs. Hoofdrolspeelster Brand doet het uitstekend, maar Wisler weet het gebrek aan tekst niet te compenseren met enige expressie die betekenis geeft aan zijn gedrag. Het beklemmende dorpsleven komt wel goed uit de verf.

Ik heb het niet zo op whodunits. Agatha Christie, kammerspiel, het zijn begrippen waar ik niet snel warm voor loop. Even lijkt 'Bodies...' ook zo'n droge film te worden, maar met een aantal heerlijke dialogen, hippe muziek en behoorlijk wat actie is de energie van deze film een stuk frisser en is het ook meer een hybride film dan een pure whodunit, met bovendien een prima einde. Halina Reyn stelt met haar tweede regiefilm mij in ieder geval niet teleur en ik kijk uit naar haar volgende.

Persoonlijke watchlist aantekening.
Hoewel de plot op eerste gezicht niet heel erg aanspreekt toch zeker kijken aangezien het één van de vroege films uit de 'Koreaanse golf' is. Zelfde geldt voor Lee's Peppermint candy. Zie ook Coen's artikel in nrc: https://www.nrc.nl/nieuws/2022/08/30/op-barokke-wraakfilm-oldboy-volgde-de-koreaanse-golf-a4140238

Mooi drama over Afrikaanse vrouwen die manieren zoeken om zich staande te houden in een maatschappij die hen onderdrukt. Een welverdiende 7,5 van mij.

Na een veelbelovend begin zakt het al snel in met als dieptepunt de tenenkrommende dialogen tussen Bonnaire en Darmon die overduidelijk geschreven zijn door bejaarde mannen.

Behoorlijk ontoegankelijke film waarin het vaak raden blijft naar betekenis en samenhang. Pas tegen het einde krijg je een beetje een beeld van de personages, als je je door de film heen weet te worstelen tenminste. Incidenteel enigszins intrigerend, maar vooral een zware zit.

Persoonlijke watchlist aantekening: film n.a.v. 'de Weinrebaffaire'. Affaire die mij als kind anders dan de consternatie om de vrijlating van de drie van Breda en de zaken Aantjes en Menten is ontgaan.
Zie https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Weinreb-affaire(s)

Schitterende performance van Menochet die een geloofwaardige borderliner neerzet!

Ik hoopte op iets in de stijl van regisseur Todd Solondz of misschien de film 'Napoleon Dynamite'. Waar die films uiteenlopen van redelijk briljant tot eigenzinnig grappig is daar bij 'American Dinner' geen sprake van. Hoewel er wat geeky shots in deze B film zitten van wat gezien kan worden als buitenbeentjes is het geheel een voorspelbaar, regelmatig ergenis opwekkend verhaal over een opstandige, maar verder vooral volgens de heersende normen rebelerende zanger van een punkband en zijn nieuwe vriendinnetje. Zijn enige 'afwijkende' visie op de wereld is dat werken stom is. Verder gedraagt hij zich vooral grof en onbeschoft. Uitgebracht in het Previously Unreleased programma van Eye had deze film best unreleased kunnen blijven.

Mix van drama, romantiek, rechtbankdrama en thriller in een film die op het randje ligt tussen commercieel en filmhuisfilm met als gevolg dat hij door zo ongeveer iedere bioscoop in Nederland wordt vertoond. En dat is echt te veel eer.
Meestal ben ik kritischer dan jotofilm op commerciële producties, maar dit keer heb ik me om de een of andere reden best vermaakt met deze toch enigszins rariteit. Alles wat joto zegt is waar en vooral het steeds opnieuw schuw wegkijken door Daisy Edgar-Jones stoort erg, maar uiteindelijk heeft de film toch meer dan twee uur mijn aandacht weten vast te houden. Het zal mijn behoefte aan afleiding zijn geweest. En mijn fascinatie met de wonderlijke neus van Edgar-Jones.

Roadmovie over en voor bejaarde(n) die vaak houterig aanvoelt. Geen enkele ontmoeting die hoofdpersoon Tom tijdens zijn reis heeft voelt natuurlijk aan. Je ziet steeds precies wat het zijn; overdreven mini toneelstukjes. Bijzonder storend is ook het social media element dat is ingevoegd. Tom wordt op zijn reis steeds gefotografeerd en gefilmd met maar één doel: ons kijkers te laten weten dat we toch vooral naar een held zitten te kijken. Iemand heeft duidelijk de cursus 'Crowdpleasing voor scenarioschrijvers ' gevolgd. De scenes die focussen op de relatie tussen Tom en zijn vrouw zijn soms best degelijk gemaakt, maar het geheel is voor mij echt ondermaats.

Het is bijna onmogelijk om tijdens het kijken van deze film niet aan 'Let the Right One in' te denken. Veel overeenkomsten. Bij zulk vergelijkingsmateriaal zou je al snel denken dat de film tegenvalt, maar dat doet hij zeker niet! Knappe film met fantastisch acterende kinderen.
Eskil Vogt bevestigt met de tweede film onder zijn regie na 'Blind' dat hij een begaafd regisseur is. Dat hij schrijven kan wisten we natuurlijk al door zijn samenwerkingen met Joachim Trier bij de films die Latevogel al heeft genoemd.

Voor degenen die Crimes of the Future van Cronenberg tegen vonden vallen (ik) een herkansing met elevated body horror van Garland. Heerlijk eigenzinnig met veel metaforen die het eind, als alles duidelijk wordt, wel een beetje plat maken. Maar dat is als je de uitdrukking op het gezicht van Buckley in de voorlaatste scene ziet waarschijnlijk precies de bedoeling. Tip en misschien ook een beetje SPOILER; ga de film vooral kijken met die vriendin die regelmatig verzucht: 'Mannen... 🙄'

Persoonlijke watchlist aantekening:
Honderd jaar na de geboorte van Resnais publiceert NRC een artikel over hem, waarin o.a. deze film wordt besproken. Zie tekst vanaf 2e foto. https://www.nrc.nl/nieuws/2022/06/07/het-magische-labyrint-van-alain-resnais-a4132690

Persoonlijke noot bij watchlist.
In nrc 19-04-2022:
"Strohl stelt dat hij er enorm van kan genieten als juist die basisconventies (eerder gedefinieerd als standaard ideeën over wat een film wel of niet moet zijn) worden overschreden, zoals de botsende acteerstijlen in rampenfilm The Core (2003)"

https://www.nrc.nl/nieuws/2022/04/19/genieten-van-bizarre-acteerprestaties-is-zo-gek-nog-niet-2-a4114974

Ik was ondanks de lovende recensies wat huiverig aangezien Eggers zelf niet helemaal tevreden was met de bemoeienissen van de studio, maar ten onrechte. Het voelt nog steeds als 'een echte Eggers'. Zeker toegankelijker dan The Lighthouse, maar goed vergelijkbaar met The Witch.

Vervreemding, controleverlies en expliciete bodyhorror. Brandon Cronenberg volgt de voetsporen van vader David in deze degelijk gemaakte film met veel sfeer. Een naargeestige sfeer wel te verstaan.

De klassieke (rijke) tekst zal veel mensen afschrikken, maar het verhaal blijft boeien en is schitterend in beeld gebracht. De cinematografie is Academy Award waardig.