Reacties

Periode van een paar jaar uit het leven van een alledaagse jongeman gedurende een economische crisis en uiteindelijk ook nog even een pandemie. Leuk als je behoefte hebt aan bevestiging dat het leven ook voor anderen niet erg bijzonder is, verder aan de saaie kant.

Overigens kan het ook nog zijn dat het verkeerde vinkje is aangeklikt natuurlijk. Dat overkomt mij ook wel eens 😄. Zeker gaan kijken. Hij is misschien ietsje te lang en ik heb dubbele gevoelens over de laatste grap, maar het is een heerlijke satire! Net ff anders dan anders.

Er zijn diverse mogelijkheden. Typische vroege vogels in Nederland zijn recensenten en programmeurs waar speciale voorvertoningen voor worden georganiseerd. Hij/zij/hen zou ook nog bij de distributeur kunnen werken en ongetwijfeld heeft de film ergens op een festival gedraaid.

Vermakelijke documentaire waaruit blijkt dat het ook nog steeds in de bioscoop draaiende Pig met Nicolas Cage het wereldje aardig weet te treffen.

Ironisch dat Clint zich tot twee keer toe minzaam uitlaat over 'dat machogedoe', in een film waarin hij als 91 jarige, strompelende man nog steeds stoere praat uitslaat, wil laten zien dat hij kan vechten, een wild paard kan berijden, handig is met auto's en woest aantrekkelijk is voor vrouwen. Veel van de dialogen zijn niet om aan te zien/horen en hebben net als de scenes waarin de vrouwen zich aan de hoogbejaarde man aanbieden een hoge cringefactor. En dat alles in een verhaal dat niet meer lijkt dan een vehikel om een stereotiep beeld van Mexicanen te schetsen.

Lang een onderhoudende, hier en daar licht absurdistisch aandoende thriller met een degelijk opgebouwd verhaal. Deed me op momenten wel wat aan Fargo denken zelfs. Vooral het laatste halfuur voor de epiloog verliest de film met overdreven veel bloederig geweld en flauwe grapjes veel aan kracht en blijkt Wirkola de belofte van een zeer memorabele film niet waar te kunnen maken. Toch zeker de moeite van het kijken waard

Misdaad thriller die zich afspeelt aan de zelfkant van de maatschappij met grimmig arthouse sfeertje. Doet daarmee een beetje denken aan het werk van de Safdies, al is regisseur en vooral schrijver Sutton niet zo getalenteerd als broertjes Josh en Benny. Toch een aangename kijkervaring (als je van grimmig houdt tenminste).

Suffe dialogen en het groepje 'jonge avonturiers' is erg cliche, maar als je van sf houdt verder heel aardig. Er zitten een aantal interessante concepten in verwerkt. Jammer dat het niet wat professioneler en serieuzer is uitgewerkt. Ik heb me er net als TimB niet mee verveeld.

Het enigszins idioot uitgewerkte laatste stuk is eigenlijk ook wel heel grappig. Ik kreeg een paar keer bijna de slappe lach. Kan iemand trouwens even Black Francis bellen? Ze hebben zijn muziek geplagieerd.

//Ik hoop zo dat topgebruiker Loveblackcat deze film heeft gezien in//op.... En wat voor filmcijfer wordt het?!

Op zich boeiende film over een vrouw die wordt geconfronteerd met de verraadster van haar door het Iraanse regime vermoorde dochter weet helaas niet overal te overtuigen. Moeilijk is het ook om sympathie te krijgen voor de nurkse Haleh. Dat de 35 jarige Haleh door dezelfde actrice wordt gespeeld als de 72 jarige Haleh leidde mij erg af. Hetzelfde geldt voor het personage van haar broer. Vervolgens komt dan in 2019 verraadster Leyla die in 1982 al een volwassen vrouw was naar Nederland met een dochter van een jaar of 11. Niet geheel onmogelijk, maar dat voelde toch te veel als een kunstgreep. Een oudere dochter was ook mogelijk geweest al had dan het verhaal omgegooid moeten worden omdat veel van de gebeurtenissen nu alleen mogelijk zijn doordat de jonge Nilu nog erg naief is. Muggezifterij waarschijnlijk maar het weerhoudt mij samen met bijvoorbeeld de snelle, weinig gemotiveerde omslag van Haleh t.o.v het aangeven van Leyla bij 'de organisatie' om de film te omarmen.

De ultieme coming of age film.
Schitterende 'show don't tell (too much)' film van David Lowery waarbij hij terug is op het niveau van A Ghost Story. Net als die film is ook deze niet voor iedereen, maar een pareltje als je van niet alles helemaal voorgekauwd houdt.

Weinig geïnspireerde thriller die vooral te lijden heeft van een ongeloofwaardig script. Hilarisch is de scene waarin de goeiige white trash meth koker het leven filosofisch onder de loep neemt. Uitermate storend is het loopvermogen van onze heldin. Meisje rent, meisje strompelt, meisje rent en meisje strompelt weer. Prima om een vermoeide, verloren avond door te komen verder, maar wel een onvoldoende.

Mooi en ontroerend Iraans drama. Goed geacteerd en overtuigend verteld. Slim en effectief is de keuze om de moeder die toch als slachtoffer kan worden gezien, niet helemaal toegankelijk te maken (ze blijft wat ongrijpbaar en toont weinig affectie voor haar zoon), terwijl 'badguy' Kazem die haar zoon niet in het gezin wil opnemen juist een hartelijke goedzak is. Het legt de focus op de heersende normen en waarden in het huidige Iran en maakt het allemaal net even iets minder zwart wit dan in veel films gebruikelijk is.

Hersenloos vermaak in een film die de kijker totaal niet serieus neemt. Om de minuut zitten er wel één of meerdere gebeurtenissen in verwerkt waarbij ik dacht: "Ja hallo, hoe is't..." Leuk als je acht jaar bent misschien of net een lobotomie hebt gehad. 'The A-Team' niveau. Erg storend zijn ook de clichematige achtergrond muziekjes.

N.b. de beschrijving hierboven klopt niet: er is geen sprake van een eeuwenoud mysterie. Het betreft een, uiteraard fictieve, gebeurtenis uit WOII.

'Virusfilm' uit 2019 die door de gebeurtenissen een aantal maanden later meer urgentie heeft gekregen dan de makers hadden kunnen voorzien. Als je het verhaal doortrekt naar het heden gaat hij over de vraag of het nemen van maatregelen opweegt tegen de offers die daarvoor gebracht moeten worden. En hoewel de voor en tegenstanders van maatregelen inmiddels elkaars bloed wel lijken te kunnen drinken denk ik dat deze film bij beide groepen wel begrip voor het ingenomen standpunt op zal weten te wekken. Al zullen sommige aanhangers wat meer 'begrip' voelen dan anderen. De moeite van het kijken zeker waard.

Aangenaam verrast door deze coming of age (die nog slechts tot 30 juni 2021 op Netflix te zien is) over een perfectionistische tiener 'Under Pressure' met suicidale gedachten die zich min of meer per ongeluk laat opnemen op de psychiatrische afdeling van een ziekenhuis. De film weet wonder boven wonder de gebruikelijke tenenkrommende "gekkiesgrapjes" te vermijden al zitten er wel degelijk ook ongemakkelijke scenes in. Ongemakkelijk in de zin van doorsnee feelgood die plaatsvervangende schaamte oproept. In zijn soort heel aardig. Waardering: 6.7

Hybride horror/vluchtelingen drama. Een stel ontvlucht Zuid-Soedan en moet eenmaal aangekomen in Engeland letterlijk en figuurlijk hun demonen zien te overwinnen. Het trauma en de schuldgevoelens waar het stel en ongetwijfeld meer vluchtelingen mee moeten leven lenen zich goed voor de mix horror/drama. Aparte vermelding verdient de montage die uitstekend is. Een dikke 7!

Amateuristisch, slecht geacteerd, niet grappig en zelfvoldaan. Note to self: vermijd alle films waaraan regisseuse/hoofdrolspeelster Noël Wells heeft meegewerkt.

Hoewel de film het hart op de goede plaats heeft en een aantal scenes kent die de moeite van het kijken waard zijn (Ned die als Robert de Niro's karakter Michael uit The Deer Hunter door San Francisco loopt) is het grootste probleem van de film Ned's relatie met Tally. Ik heb me lang afgevraagd wat de motivatie van Tally kon zijn en op het moment dat dat duidelijk wordt is het volstrekt ongeloofwaardig en belachelijk. Vanaf het begin van de introductie van het karakter Tally wordt de suggestie gewekt dat zij een prostituee is. Aangezien hier verder nauwelijks iets mee gedaan wordt heb ik het vermoeden dat een eerdere duistere versie van het script is aangepast om de film luchtig te houden. Wat mij betreft nekt dit de film. Een alternatief verloop waarbij Tally bijvoorbeeld uiteindelijk zelfmoord pleegt en er vooral een betere motivatie voor haar omgang met Ned was gegeven had de film en mijn waardering ervoor kunnen redden. Nu blijf ik steken op een onvoldoende.

Tienerserie in de traditie van John Hughs en andere jaren 80 filmers aangevuld met wat superkrachten die tegenwoordig onontkoombaar lijken.
Hoofdrolspeelster Sophia Lillis neemt het stokje over van Molly Ringwald die in de jaren 80 de rol van buitenbeentje regelmatig succesvol op zich nam en Wyatt Oleff stapt in de schoenen van 'Duckie' gespeeld doorJon Cryer in Pretty in Pink. Aflevering 5 'Another day in Paradise' is meer dan een ode aan de films van John Hughes; het is bijna een kopie van zijn hitfilm 'The Breakfastclub' zij het ingekort tot 23 minuten.
Ook de laatste aflevering 'leent' veel van een klassieker. Al hebben we het dan niet over een tienerfilm uit de jaren 80, maar een horrorthriller uit de jaren 70. De laatste aflevering van seizoen 1 gooit alle deuren naar een tweede seizoen wagenwijd open, maar volgens de site streaming.nl heeft Netflix i.v.m. met vertragingen door corona het tweede seizoen gecanceld.
Spijtig, want het is een aangename kijkervaring. In de eerste plaats voor tieners en jongvolwassenen uiteraard, maar door de verwijzingen naar ander werk ook voor nostalgische ouwe l#llen like me.

Ik had de film al een 4 gegeven en de volgende omschrijving bedacht: "Black Lives Matter film in een belachelijk, kinderlijk, amateuristisch sciencefiction jasje gestoken." Maar in de laatste 20 minuten weet de film zich enigszins te ontworstelen aan de qualificatie kinderfilm die ik hem ook al had toebedacht. Dat maakt de waardering wel wat hoger maar de film niet evenwichtiger om het maar even eufemistisch te zeggen. Degenen die het eerste gedeelte waarderen zullen moeite hebben met het einde en degenen die de blm boodschap mee willen krijgen zullen zich door de eerste 70 minuten heen moeten worstelen. Daarbij valt op te merken dat die boodschap voor interpretatie vatbaar is; dus niet voor iedereen even duidelijk zal zijn en ook niet bijzonder origineel is.

Ongeinspireerd, voorspelbaar, clichematig verhaal. Slap aftreksel van Unforgiven, wat wel een geweldige film is. Is verder niet heel slecht gemaakt, dus hij valt uit te zitten. Voldoet als je geen hoge verwachtingen hebt en een simpele wegkijker zoekt. Een héél mager zesje van mij.

Ja natuurlijk. En als ik in het openbaar een stuk fruit eet is dat niet omdat ik gezond wil snacken, maar omdat ik een statement wil maken over onverwerkte emoties met betrekking tot mijn moeder. En omdat ik vind dat in deze paternalistische maatschappij vrouwen nog steeds onderdrukt worden... Zou je denken?
Franco zegt over zijn film zelf het volgende:
'Met Después de Lucía wil ik de groepsdynamiek, de sociale ontwikkelingen achter wreedheid laten zien. Het is interessant hoe sterk Alejandra's klasgenoten zich voelen als ze haar zo neerhalen. Door haar te vernederen voelen ze zich op een vreemde manier beter over zichzelf.'