Recensie 'Troll'

De Noorse regisseur Roar Uthaug heeft duidelijk Hollywood-ervaring en -aspiraties getuige films als Tomb Raider (2018) en The Wave (2015) en mag daar nu Troll (2022) bij optellen. Hoewel het een Noorse film is, voelt het als een Hollywood-productie. Er is overduidelijk flink wat geld tegenaan gesmeten en dat zie je terug in de special effects, maar helaas heeft het verhaal daar wel onder te lijden.

De film opent met een jonge Nora Tidemann (Ine Marie Wilmann) en haar vader Tobias (Gard B. Eidsvold), die samen aan een bergwand hangen. Haar vader leert haar dat je echt moet geloven in de trollen om ze te kunnen zien. Trollen maken onderdeel uit van de Noorse folklore. Twintig jaar later, als Nora een vooraanstaande paleontoloog is en deel uitmaakt van een expeditie die naar dinosauriers zoekt, wordt ze stante pede opgehaald door een regeringshelikopter die haar naar een geheim overleg haalt.

Clichématig verhaal

Een paar uur daarvoor is een grot opgeblazen die ruimte moet maken voor een tunnel. Daarbij is een trol ontwaakt die na duizenden jaren richting Oslo banjert en een gevaar is voor de bevolking. Waarom Nora precies gevraagd wordt voor deze geheime missie is onduidelijk, maar vanaf dit moment maakt de film wel meer rare en clichématig stappen. Natuurlijk wordt Nora opgezadeld met een hulpje van de Noorse premier - die nog wel voor de komische noot zorgt -, wordt ze herenigd met haar vader die sindsdien een beetje doorgedraaid is in zijn geloof in trollen en andere wezens, wordt de missie geleid door een stoere militair die natuurlijk een oogje op Nora heeft en heeft het leger geen idee wat te doen met de uit de kluiten gewassen trol die nog het meest doet denken aan King Kong of Godzilla, maar dan een stuk vriendelijker.

Want hoewel iedereen het erover eens is dat de trol tegengehouden moet worden, is de vraag 'hoe' een stuk ingewikkelder. Net als haar vader gaat Nora steeds meer geloven in de Noorse folklore en dat die misschien wel beschermd moet worden. De regering en hoge militaire bazen willen natuurlijk niets liever dan de trol aan flarden schieten.

Eerste sterke helft

De eerste helft van de film is het sterkst als die het nog moet hebben van de suggestie. Je ziet alleen vage silhouetten, je hoort kreten, er zijn grote voetafdrukken in de grond te zien. Ook de eerste kennismaking met de trol mag er zijn als je achter Nora en Tobias opeens een gigantisch oog open ziet gaan, die verscholen zit in een massief gesteente. Ook de eerste kennismaking met de trol als die door het berglandschap heen loopt en daarbij alles vernietigd wat onder zijn grote voeten komt, mag er zijn. In de tweede helft, als de film alle registers opentrekt om de trol te verslaan en het leger alleen maar 'domme' dingen doet, wordt het langzaamaan vervelend.

Dat neemt niet weg dat de film en de special effects er vakkundig en verzorgd uitzien. Dat de trol er zowel indrukwekkend als menselijk uitziet en zich soms ook zo gedraagt, is een pluspunt. Hoewel het een slap en clichématig verhaal is, is de film wel vermakelijk en kun je hem gerust eens opzetten.