Recensie 'L'Innocent'

Tijdens haar pedagogisch werk in de gevangenis loopt Sylvie (zestiger, meerdere huwelijken achter de rug) de liefde van haar leven tegen het lijf. Althans, dat denkt ze. Haar volwassen zoon Abel ziet de bui al hangen en vreest voor het moment dat het leven van zijn verliefde moeder opnieuw overhoop ligt. Maar deze gedetineerde is anders. Of niet?

L'Innocent (2022) is de nieuwste film van de Franse Louis Garrel, die zelf ook de hoofdrol van Abel speelt. De film opent met een sterke scène die je op het verkeerde been zet, neemt daarmee haar kijkers stevig aan de hand en draaft daarna vlot verder. Wat volgt is een rommelig maar vermakelijk verhaal dat schommelt tussen actie en feelgood, met als grote verrassing de rol van Noémie Merlant. Zij speelt Clémence, de beste vriendin van Abels overleden vrouw en is een kritische maar loyale sidekick voor onze hoofdrolspeler. Eentje die hij hard nodig blijkt te hebben, niet alleen verhaal-inhoudelijk, maar ook om de vaart in de film te houden.

Terecht wantrouwen

Abel loopt de hele film namelijk een beetje met zijn ziel onder zijn arm. Hij lijkt eenzaam en heeft weinig om handen. Al zijn energie gaat zitten in de zorgen om zijn moeder. Die is inmiddels op sobere wijze getrouwd binnen de muren van de gevangenis en bouwt nu hoopvol een nieuw leven op met haar nieuwe liefde, die op verlof is. Het nieuwe leven krijgt de vorm van een eigen bloemenwinkel, die met onduidelijke middelen wordt gefinancierd. Althans, daar is Abel van overtuigd. Hij negeert het geluk van zijn moeder en zal niet rusten voordat hij achter de ware aard van zijn nieuwe stiefvader komt. Hij krijgt daarbij schoorvoetend hulp van Clémence. Hoe langer de twee samen op pad zijn, hoe meer ze verstrikt raken in een onduidelijk crimineel complot. En langzaam ook in elkaar…

Chaotisch geheel

L'Innocent is een donkere film. Dat geldt voor zowel de filmstijl als voor de personages. Iedereen heeft een trauma in zijn of haar recente verleden en maakt twijfelachtige keuzes die niet echt uitgelicht worden. Andere dingen liggen er daarentegen weer te dik bovenop. Daardoor blijft de film een beetje aan de oppervlakte hangen, terwijl er wel veel boeiende thema's worden aangestipt. Garrel wil met zijn film veel verschillende dingen laten zien, misschien wel te veel. Al die subplots en achtergrondverhalen komen niet echt uit de verf.

Ook op het gebied van genre, stijl en montagekeuze zweeft de film een beetje tussen alles in. De boel is nog prima te volgen, maar Garrel had er beter twee verschillende films of een serie van kunnen maken. De personages zijn interessant, maar in deze wirwar is er geen gelegenheid om ze beter te leren kennen. Desondanks is het prettig om anderhalf uur met ze door te brengen en gun je ze allemaal, ondanks het ironische slot van de film, een happy ending.