Recensie 'The Paperboy'

Een sterrencast gecombineerd met een geprezen regisseur is geen garantie voor een succesvolle film. Het is het verhaal en dan voornamelijk de vele verhaallijnen eromheen die van The Paperboy (Lee Daniels, 2012) een chaos maken. Daarnaast zijn enkele scènes uit het boek van Pete Dexter anders naar het doek vertaald, met waarschijnlijk als enige reden de kijker te choqueren.

In 1969 keert journalist Ward Jansen (Matthew McConaughey, The Lincoln Lawyer), samen met zijn collega terug naar zijn geboortestad in Florida om daar de moord op een agent te onderzoeken. Hillary van Wetter (John Cusack, 2012) is ter dood veroordeeld voor de moord en Ward Jansen wil onderzoeken of Van Wetter terecht veroordeeld is. Daarbij krijgt hij hulp van zijn jongere broer Jack (Zac Efron, The Lucky One) en de op seks beluste penvriendin van menig gevangene: Charlotte Bless (Nicole Kidman, The Others). Bless is verloofd met Van Wetter en gelooft heilig in zijn onschuld.

Hulp

Het verhaal rondom dit onderzoek wordt vanuit het perspectief van de hulp van de Jansen familie verteld. Macy Gray (For Colored Girls) vertolkt te rol van Anita, die in eerste instantie haar verhaal doet aan iemand die tegen over haar zit. Of dit een journalist, schrijver, rechercheur of iets anders is, wordt nooit duidelijk. Later richt ze zich rechtstreeks tot de kijker in de voice-over tijdens een intieme scène tussen Kidman en Efron.

Kritiek

Rondom The Paperboy hangt al sinds het uitkomen ervan bij het Filmfestival van Cannes een bepaalde buzz. Regisseur Lee Daniels, die eerder de veelgeprezen film Precious maakte, kreeg in Frankrijk na de eerste screening een lading van kritiek over zich heen. Meest besproken was de scène waarin Kidman Efron onderplast nadat hij door kwallen is gebeten. Sommigen zullen het verschrikkelijk vinden, anderen zullen zich afvragen waar alle heisa om is geweest. Het eerste gevangenisbezoek van Charlotte Bless aan Van Wetter of het geheime leven dat Ward Jansen er op nahoudt, zijn minstens zo vulgair.

Chaos

De kwallenbeetscène is een voorbeeld van een fragment dat in het boek anders is. Hierin wordt Jack geholpen door een aantal vrouwelijke verpleegsters die ook op het strand zijn. Het tafereel dat zich op het witte doek afspeelt voegt weinig toe aan de rest van het verhaal. Midden in de film spelen er zo veel dingen (de rassenkwestie, Jacks crush op Charlotte en zijn fantasieën die daarbij horen, Charlottes verloving met Van Wetter) dat de kijker kwijtraakt waar het in eerste instantie om gaat: het onderzoek naar de veroordeling van Van Wetter. En dat alles met een jaren zeventig waas over het beeld heen, wat doet denken aan een Instagram-effect.

De ontknoping van de film schept, in hoog tempo, orde. Liefhebbers van Lee Daniels’ werk zullen The Paperboy kunnen waarderen, maar voor anderen zal de film grenzen overschrijden en warrig zijn. Jammer, want met een andere benadering had deze boekverfilming, waarbij de cast goed werk levert, anders kunnen uitpakken.