Recensie 'The Lunchbox'

In de sleur van alledag vinden twee onbekenden uit Mumbai elkaar in de mooie ingetogen film The Lunchbox. Regisseur Ritesh Batra, vooral bekend van korte films als Café Regular, Cairo (2012) en Gareeb Nawaz's Taxi (2010), geeft het bijzondere verhaal van de twee onbekenden mooi weer, waarbij hij humor en realisme combineert tot één prachtig geheel.

In de drukte van de stad en het gezinsleven probeert Ila (Nimrat Kaur, Peddlers) haar huwelijk nieuw leven in te blazen door, op advies van haar buurvouw, heerlijke maaltijden in de lunchbox van haar man te stoppen. De lunchbox wordt elke dag door de Dabbawalas (de lunchbox-service van Mumbai) bij Ila opgehaald en vervolgens naar het werk van haar man gebracht, zoals dit bij vele gezinnen in Mumbai gebeurd. Maar per ongeluk belandt Ila's lunchbox op het verkeerde bureau, het bureau van de eenzame en ongelukkige kantoormedewerker Saajan (Irrfan Kahn, Slumdog Millionaire; Life of Pi). Het begin van een bijzondere relatie. Gaat liefde door de maag?

Briefjes in een trommeltje

Wanneer Ila erachter komt dat haar lunchbox niet bij haar man terecht komt besluit ze een briefje in de trommel te stoppen. Saajan schrijft haar een bericht terug en er ontstaat een lunchtrommelcorrespondentie tussen de twee. Zowel Saajan als Ila is ongelukkig met het leven en ze luchten hun hart bij elkaar waar ze dat niet bij een ander kunnen. Het lichtpuntje dat ze voor elkaar zijn geeft hen stof tot nadenken over hun leven.

Het realisme van alledag

Regisseur Ritesh Batra vindt zichzelf in dergelijke verhalen waarin wordt weergegeven hoe gek het leven soms kan lopen. Iets interessants en bijzonders vindt hij in het alledaagse. Dit 'gewone' geeft Batra in The Lunchbox mooi weer. De drukte van de stad en het leven is op realistische wijze weergegeven en dit hoor je ook in de achtergrondgeluiden terug. Geen muziek, maar het geluid van de metro en het geroezemoes in de kantine is hoorbaar. In deze rumoerige kantine komt collega Shaikh (Nawazuddin Siddiqui, Bombay Talkies) Saajan regelmatig lastigvallen. Dit levert de nodige ongemakkelijke, maar tegelijkertijd ook lachwekkende momenten op die de film kleur geven. Naast humor zorgt Shaikh ook voor nog een nieuwe verhaallijn. De band die geleidelijk aan ontstaat tussen Shaikh en Saajan vormt zich namelijk tot een soort vader en zoon band, waar beiden energie uit halen in hun eenzame bestaan.

Het open einde is gewaagd. Het laat je als kijker achter met het 'anticlimax gevoel', maar siert tegelijkertijd de film. Het is realistisch en geeft je fantasie de ruimte voor een eigen invulling. Ondanks de mooie personages en het knappe acteerwerk van de gehele cast blijven de personages daarnaast wat oppervlakkig. Gezichtsuitdrukking spreekt boekdelen, maar het blijft soms gissen naar de gedachtegang van Saajan. Hier had nog meer uitgehaald kunnen worden. Maar ondanks dat is The Lunchbox met zijn prachtige verhaal en de realistische weergave van de rumoerige stad zeker het bekijken waard. Al is het alleen maar om weg te kwijlen bij alle Indiase lekkernijen die voorbij komen. Jammer genoeg blijft het raden naar de vast overheerlijke geur en smaak…