Recensie 'A Strange Love Affair With Ego'

In A Strange Love Affair with Ego verkent regisseur Ester Gould de grens tussen gezonde en ongezonde zelfliefde. Haar twee jaar oudere zus en jeugdidool Rowan staat, hand in hand met het fenomeen narcisme, centraal. Een intieme en persoonlijke documentaire die, met een link naar een huidig maatschappelijk probleem, aanzet tot nadenken.

Twee paar laarsjes, vier handjes en twee blonde bossen haar. Een klein huisje te midden van uitzichtloze velden. Twee meisjes die zich rennend door het Schotse gebergte voortbewegen. De grootste voorop, de kleinste volgt. In de eerste scènes wordt al snel duidelijk dat kleine Ester opkijkt naar de sterke en eigenwijze Rowan.

Aantekeningen en briefwisselingen

Ester beschrijft hun jeugd aan de hand van aantekeningen. ‘Ik wilde jou zijn’, schrijft ze regelmatig, waardoor ze geobsedeerd lijkt door haar grote zus. Wanneer Rowan naar Londen verhuist veranderen de aantekeningen in briefwisselingen. Rowan is een artiest geworden en haar leven is gaan draaien om zelfexpressie en het performen als levenskunst.

Wie is Rowan?

Na Rowans studie in Londen verfilmt Ester andere fases van haar leven. Verschillende vrouwen vertolken een andere periode uit het leven van de oudste zus. Dit maakt het wat rommelig en daardoor ben je telkens weer op zoek naar wie Rowan is. Misschien is dat de bedoeling geweest van de regisseur. De kijker raakt Rowan kwijt wanneer zij zichzelf ook kwijtraakt. Haar zelfverzekerdheid slaat om in grootheidswaanzin. In de tweede helft van de film wordt duidelijk dat de druk om op te vallen zo groot is dat Rowan er niet mee om kan gaan. In een laatste poging om kunst te maken - zelf noemt ze het ‘de Val’ - belandt ze in een ziekenhuis in Arnhem. Het drama is dan nog niet compleet. Eenzaamheid, leegte en het opvullen van die leegte beheerst Rowans leven. Dat probeert ze weg te duwen door het constant stellen van de vraag: ‘maar hoe gaat het nu met jou?’

Narcisme

Gould heeft het verhaal van haar zus wat versimpeld maar niet geromantiseerd. Ze blijft dicht bij de werkelijkheid omdat ze gedurende de film ‘de Rowans’ interviewt. Hierdoor lijkt het verhaal ook een soort verwerking van de regisseur. Narcisme is, zonder dat de negatieve lading ervan benadrukt wordt, de rode draad in dit verhaal. Gould heeft zelf namelijk een zwak voor mensen met een groot ego. ‘Ik heb geprobeerd de schoonheid ervan te laten zien. Een grijze muis zijn is voor mij een schrikbeeld.’

Zelfliefde en onzekerheid

De psychologische weerstand die Gould ervoer toen ze de film maakte is niet te voelen. Sterker nog, het verhaal is zeer intiem en slaat direct op de trend om onszelf als individu te zien. Gould werpt een ander beeld op alle meisjes die uren doen over het maken van een selfie en benadrukt tevens de enorme keerzijde hiervan. Dit laat ze zien aan de hand van de beeldschone Rowan. Hoe zij krampachtig balans probeert te houden tussen zelfovertuiging en onderliggende onzekerheden. Hoe ze hier uiteindelijk zelf aan onderdoor gaat. Een indringende film over zelfliefde, onzekerheid, anders zijn en erkenning.