Recensie 'My Big Fat Greek Wedding 2'

Het langverwachte vervolg op de onverwachte romcom hit uit 2002. My Big Fat Greek Wedding 2 heeft een paar leuke ideeën op verhaalniveau, maar deze raken bedolven onder de vermoeiende 'grappen' en de karikaturale personages. Een klap in het gezicht van de eerste film.

Big Fat Greek Family

Toula (Nia Vardalos) en Ian (John Corbett) zijn getrouwd en hun dochter Paris (Elena Kampouris) gaat spoedig studeren. Het legenestsyndroom speelt op bij Toula en Ian. Toula beseft dat ze in veel opzichten lijkt op haar ouders en dat ze net zo'n verstikkende invloed op haar eigen dochter dreigt te hebben. Ook voelt ze dat haar relatie met Ian achteruit is gegaan sinds de geboorte van Paris. Haar vader Gus (Michael Constantine) ontdekt dat de priester nooit zijn huwelijkscertificaat heeft ondertekend en hij technisch gezien ongetrouwd is. Tijd dus voor een bruiloft.

Happily ever after?

Films, met name romcoms, eindigen vaak op het hoogtepunt, de liefdesverklaring, het huwelijk, het moment dat de twee geliefden in elkaars armen vallen. Weinig romcoms durven verder te kijken dan dit Disney-moment, want welke kijker wil nou het moeizame dagelijkse leven en de zielenroerselen zien van een 'normaal gezin'? Verreweg het (enige) sterke punt van de film is het lef van actrice-schrijfster Nia Vardalos om hier wel op in te gaan. Hoe gaat Toula om met het besef dat ze meer op haar ouders begint te lijken? Hoe verandert dit haar relatie met haar dochter die zich, net als zij vroeger, gevangen voelt in dit 'hechte' Griekse gezin? Hoe houdt ze de relatie met Ian goed na al die jaren?

Pijnlijk

People change. Greeks don't. Dat vertelt de Amerikaanse poster ons en vat behoorlijk goed samen wat er allemaal zo mis is met dit goedbedoelde vervolg. Ondanks de nobele poging een aantal moeilijke onderwerpen aan te snijden, vervalt Vardalos constant in de vertrouwde maar vooral oude grappen waarvan de meeste onverdraaglijk afgezaagd en onbenullig zijn. Omdat hierbij gebruikt wordt gemaakt van de hele cast, verworden Toula en Ian slechts tot bijrollen, terwijl zij het hart van de eerste film vormden. Hierdoor komt het bovengenoemde drama nooit echt op gang en vervalt de film in een reeks vermoeiende sitcom-sketches zonder focus.

Vooral pijnlijk is dat deze personages, die in de eerste film nog iets authentieks en aandoenlijks hadden, nu totaal ontdaan zijn van alle charme en geloofwaardigheid. Dochter Kampouris is de enige die af en toe iets ontwapenends heeft. Je kunt je in haar nog enigszins verplaatsen vanwege haar gevoel verstikt te raken door deze familie en, geloof het maar, daar kun je je als kijker volledig mee identificeren! Elke mislukte grap, elk tenenkrommend moment doet je slechts denken aan de tijd dat deze personages meer waren dan wandelende stereotypes. So there you go.