Recensie 'Hardcore Henry'

Om de zoveel tijd verschijnt er een film die probeert het actiegenre wat nieuw leven in te blazen. Hardcore Henry poogt dit door alles letterlijk vanuit de ogen van de hoofdpersoon te laten zien. De camera als ik-persoon, een point-of-view-film dus. De vraag blijft echter of die innovatieve stijl Hardcore Henry tot een betere film maakt.

Damsel in distress

De ik-persoon ontwaakt in een vreemd lab als een cyborg. Een vrouw, Estelle, noemt je Henry en vertelt je dat jullie getrouwd zijn, maar je herinnert je niets. Opeens wordt het lab onder vuur genomen, je vrouw wordt gekidnapt door Akan, de leider van een groep huurlingen die met cyborgs als jij de macht wil grijpen. Je lijkt er alleen voor te staan, maar de mysterieuze Jimmy (Sharlto Copley) is bereid je te helpen.

Alles voor actie

In Hardcore Henry draait alles om één ding, zijn hele raison d'être is actie. Niets meer, niets minder. Regisseur Naishuller vertelt in een interview dat hij het script simpelweg aanpaste zodra er interessante nieuwe locaties voor actiescènes waren gevonden. Alles voor creatieve non-stop actie. Het unieke, zogenaamd baanbrekende, element is dat alles gefilmd is vanuit het point of view van Henry om je het gevoel te geven dat jij als kijker Henry bent en dus de hoofdrol speelt. Dit roept automatisch vergelijkingen op met videogames en met name first-person shooters. Het paradoxale is echter dat het point-of-view-effect je juist bewust maakt van het tegenovergestelde, dat je juist Henry niet bent en geen controle hebt over het verhaal. Hierdoor stort de illusie van de film volledig in.

Gimmicky

Wat houd je dan nog over behalve een verhaal met talloze videogameclichés? Hoofdpersoon met geheugenverlies? Check. Doofstom? Check. Een geliefde die je moet redden? Check. Personages die je constant vertellen wat je doel is? Check. Ook wisselt de film onhandig tussen drama en satire. Het drama is onmogelijk serieus te nemen, omdat het point-of-view-principe de acteurs dwingt constant in de camera te kijken en dat voelt amateuristisch en ongeloofwaardig aan. De filmmakers lijken dit te beseffen en proberen dit te compenseren met een over the top satirische stijl. Zie bijvoorbeeld de explosieve actiescène ondersteund door Queens Don't Stop Me Now. Probleem is alleen dat satire je per definitie uit de film haalt en dat druist tegen de bedoeling van de film in.

De poging van de filmmakers iets te maken dat meer is dan een typische moderne actiefilm en hun losse houding ten opzichte van actieclichés zijn bewonderenswaardig, maar de vraag blijft of er wel een toekomst is voor point-of-view-films als Hardcore Henry. Het gebruik van 3D lijkt de logische volgende stap voor dit soort ik-persoon-films, maar zelfs dan moet je je afvragen of het frustrerende gebrek aan controle niet nog meer wordt uitvergroot. Hardcore Henry is een leuk experiment met gevarieerde actie, maar spreekt ook boekdelen over de beperkingen van deze benadering.