Recensie 'A Haunted House 2'

Een uitzonderlijk slappe en flauwe parodie op het horrorgenre, met Marlon Wayans als middelpunt. Alleen de harde kern van zijn fans zal dit misbaksel tot het einde kunnen uitzitten.

Het menselijk verval is een dankbaar thema voor horrorfilms. A Haunted House 2 is daar een goed voorbeeld van. Want hoe heeft het zo mis kunnen gaan met Jaime Pressly? De vrouw die voor haar rol als de innemende driftkop Joy in de serie My Name Is Earl een Emmy won en nu blijkbaar rond moet zien te komen door aangever te spelen van Marlon Wayans, de minst getalenteerde van de Wayans-familie.

Verwaterde parodie

Marlons oudere broers stonden begin jaren negentig aan de wieg van een van de meest vernieuwende, scherpe en levendige sketch-shows ooit, In Living Color. Dat waren nog eens tijden: Homey D. Clown, The Fly Girls onder leiding van Rosie Perez, de doorbraak van Jim Carrey. Niets van die energie zie je terug in A Haunted House 2, waarin Marlon Wayans doorgaat met zijn verwaterde parodie op het horrorgenre. Met zijn nieuwe vriendin verhuist hij naar een nieuw huis, waar uiteraard ook weer komisch bedoelde demonen rondspoken. Fans van horrorfilms die willen zien hoe hun geliefde genre op de hak wordt genomen komen echter van een koude kermis thuis. De grappen zijn veel te flauw en veel te algemeen om dit als een parodie te doen gelden. Je zult je favoriete film er amper in herkennen.

Vermoeiend

In dit tweede deel leunt A Haunted House wat minder op het 'found footage'-formaat van films als Paranormal Activity. Dat wil zeggen: niet alles ziet er meer uit alsof het toevallig met een camera is opgenomen. Dat haalt een klein laagje van irritatie weg, maar het maakt de film er niet minder vermoeiend om. De grootste beproeving is namelijk het hysterische spel van Wayans. Die heeft blijkbaar zo veel vertrouwen in zijn fans dat hij nu alle schaamte voorbij is. Hij blijkt zich bij een onsmakelijke seksscène met twee knuffelbeesten in het eerste deel nog ingehouden te hebben, want de manier waarop hij hier een pop te grazen neemt tart elke beschrijving.

Zolang er zestienjarige jongens zijn, is er een markt voor flauwe humor. Dat gegeven lijkt tijdloos. Toch loont het om even terug te gaan naar 17 augustus 1983. Toen stond Eddie Murphy in Washington, D.C. op het podium in een stand-up-show die later zou worden uitgebracht als Delirious. Murphy inspireerde hiermee een hele generatie komieken. Ook Marlon Wayans, want die recyclet in A Haunted House 2 een van Murphy's grappen. Dat doet hij op zo'n slappe en terloopse manier dat het de moeite loont om even terug te gaan naar de meester. Bespaar jezelf anderhalf uur Marlon Wayans met deze anderhalve minuut van Murphy over Poltergeist. Je zult me later dankbaar zijn.