Reacties

ware woorden!

Eigenlijk geldt eenzelfde reactie als bij 1
Soms leuke filmpjes, zoms flauwe, maar ook deze compilatie is toch een stuk minder dan het echte werk.

Henk v.d. Linden (Sjors en Sjimmie films uit de jaren '50), where are you, when we need you? Dit is niet slecht, dit is werkelijk abominabel! Hoe durft men zoiets in de bioscoop uit te brengen? Werkelijk vreselijk op elk niveau, zelfs mijn kleinkinderen haakten al heel snel af.
Ben tegen censuur, maar deze rotzooi zou echt verboden moeten worden!

Ouderwetse, redelijk goed gemaakte horrorfilm, die een gedeelte van de plot al vóór de optiteling prijs geeft. Als de film daarna begint zijn we 35 jaar verder en krijgen we in eerste instantie een familie drama, een coming-of age komedie en een tienerromance uitgeserveerd, aangevuld met:... Iets aan mijn buurvrouw klopt niet! Daarna volgt er een soort Hans minus Grietje verhaal, waarbij de kindertjes NIET in de oven hoeven, maar in een holle boom gemarineerd worden. Aardige productie, die er kwalitatief goed uitziet met een prima monster en uiteindelijk ook nog een verrassend slot!

Fascinerend, maar weinig kritisch portret van de man, die niet bleef hangen in zijn successen,
maar telkens op zoek was naar iets nieuws, De chaos in de film van beelden (er wordt gesmeten met filmuittreksels interviews, privé opnamen en concert opnamen) al dan niet in een chronologische volgorde staan waarschijnlijk voor zijn hectische leven, maar ik zag voornamelijk een man, die ontzettend met zichzelf bezig was. Dus om nou te zeggen: Ik heb de echte Bowie leren kennen.... Waarschijnlijk zal de echte Bowie-fan er anders over denken, maar dat ben ik dus niet.
(Da's waarschijnlijk ook de reden, dat ik pas vandaag (7-1-'23),4 maanden na de bioscooppremiere, de film, bij gebrek aan ander aanbod, ben gaan bekijken)
Vanwege de aardige keuze van beelden bij de teksten nog een 7-tje.

The tender hook is een halfgeslaagde poging om een Australische "film-noir" te maken in de traditie vsn de Hollywoodfilms uit de jaren '30 en '40.
De basisplot lijkt duidelijk, maar wordt wat weggestopt onder verschillende zij plots.
De sfeer is gelukkig broeierig en de femme fatale natuurlijk aanwezig. De jaren '20 Jazz klinkt goed (grappig die arrangementen van Cohen-en Dylansongs) Aardig,maar je moet in het begin wel even doorzetten!

Deze Tv-film laat weer eens zien, hoe vooringenomenheid van justitie en discriminatie van vrouwen in het Frankrijk van de jaren '60 leidde tot beschuldigingen en veroordelingen op basis van valse of gekochte getuigenissen. De kleinburgerlijkheid van de Franse maatschappij wordt goed getroffen, maar helaas is de mise-en-scene er wel een, die typisch voor een tv-drama geschikt is (veel close-ups en mediumshots)

Een kleine maand na de première toch maar de stoute schoenen aangetrokken en vanochtend de tweede Avatar film bezocht. (Ik was niet kapot van het origineel, dus ik stond niet te springen). Dat werd een behoorlijk lange zit. Gekozen voor 3D HFR en dat betaalde zich gelukkig wel uit. Het beeld was scherper en minder donker dan bij een gemiddelde 3 D film (één van de reden om 3D als het even kan, te mijden)
Om positief te beginnen: Qua techniek is de film verbluffend. Maar ja, je komt toch ook voor een goed verhaal en daar gaat Cameron, wat mij betreft, de mist mee in. In principe volgt Cameron hetzelfde verhaaltje als in deel 1. Dit keer moet de familie van boommensen ( waarom moet ik bij die scenes constant aan de Marsipulami denken?) vluchten naar het volk van de watermensen om aan de toorn van de aardbewoners te ontkomen. Voor Cameron de gelegenheid om zijn fabuleuze techniek nu ook onder water te etaleren. Hij neemt daar wel zoveel tijd voor, dat de film met gemak een half uur ingekort had kunnen worden. Het tweede gedeelte van de film is actie, actie en nog eens actie, weliswaar ook weer knap in beeld
gebracht, maar het duurde zolang, dat ik na zo'n 3 kwartier hoopte dat de boef in kwestie nou toch eindelijk maar eens gedood werd. Kort maar goed: Voor wat we op het scherm te zien krijgen een 10, maar voor het scenario een 4. En dat maakt als eindoordeel een 7.

Te treurig voor woorden. Deze 8e !!! film in de reeks heeft helemaal niets meer te maken met het origineel. Zoals Latevogel al schreef: een flauwe teenage romance in een spookachtige highschool omgeving. That's all. O, ja, op het eind zijn er wat weerwolven, mäar het geheel is dermate krakkemikkig gefilmd, dat dat ook bepaald geen zoden aan de dijk zette. De film van Joe Dante was een 8 waard,maar daarna werden de vervolgen snel minder. Je zou deze film eigenlijk een 1 moeten geven, maar vooruit: een 3 voor deze amateur productie.

Vriendschap, verbeelding, fantasie en cultuur kunnen het fascisme aan. Dat leek me de boodschap, die ik ( misschien) uit deze film kon distilleren. Volkomen blanco er naar toe gegaan (het filmtheater had geen trailer vertoond en er hing geen enkel affiche) met alleen de film "Freaks" van Tod Browning uit 1932 in mijn achterhoofd.
Dus wat me te wachten stond.... De sfeer, de vreemde karakters en het Nino Rota-achtige muziekje leken de richting Fellini op te gaan, maar dat duurde maar even.
Daarna werd ik overdonderd door een...ja, wat eigenlijk? Bizar sprookje, actiefilm, fantasy-productie, oorlogsfilm... noem maar iets op en het was te vinden, Tarantino kwam voorbij, del Toro loerde om de hoek en zelfs Marvel viel te ontdekken. Heerlijk zo'n waanzinnige productie waarin je je ogen blijft uitkijken! Ja, natuurlijk, er waren scenes, die nergens op sloegen, de karakters hadden wel wat meer ontwikkeld mogen worden en de slotscene duurde zeker 15 minuten te lang. Maar wat geeft dat? Ik heb me 2 1/2 uur uitstekend vermaakt en is dat niet een hoofdreden om naar de bioscoop te gaan?

Niet zo slecht als de monsterfilms van het Sci-Fi channel, maar daarmee is ook bijna alles gezegd. TARANTULA uit 1955 zag er beter uit. Hoe bestaat het dat je na Spiders uit 2000,die al niet best was nog een deel 2 en 13 jaar later een deel 3 er uit kon persen met eenzelfde niks-plot en abominabele speciale effecten? Het zal wel aan de af en toe opduikende 3D hausse hebben gelegen, maar ik zou zeggen: Overslaan en De spin Sebastiaan gaan lezen!

Net iets spitsvondiger dan de Nederlandse romkoms, maar voor de rest: Van hetzelfde laken een pak! Kortom: kan gemakkelijk overgeslagen worden.

Magisch-realistisch drama over een meisje, die behalve een superontwikkelde reukzin ook kan tijdreizen in de geschiedenis van de mensen om haar heen. Zo wordt het mogelijk te ontdekken, hoe het komt, dat ze, ten onrechte twijfelt aan het gevoel van liefde van haar ouders.
Of het toch allemaal maar een droom?
Bijzonder, als je even de basisgegevens voor jezelf hebt verwerkt.

Nog maar nauwelijks bekomen van de prachtige film "Rose" is dit alweer de volgende film in de "Rain Man/Les Intouchables" reeks.
Ook deze film is weer een heerlijke roadtrip naar....inzichten in jezelf en de ander. Met veel humor en spitsvondige dialogen passeren grote levensvragen, verkeerde (voor)oordelen en een positieve kijk op de gehandicapte mens de revue.
Een prima komedie, die je toch ook stof om over na te denken geeft.

Het chaotische Amerikaanse leven in een consumptie maatschappij, die geen tijd heeft de dood te erkennen. Maar het leven is een stroom, die uiteindelijk de dood tot gevolg heeft En dan? Dan is er zeker niets. Vandaar de doodsangst bij de hoofdrol spelers, die ze proberen te verdoezelen door idiote studies te doceren, verdovende middelen te gebruiken of gewoon, je uit te leven in de supermarkt. Dit allemaal verteld in een zelfde chaos aan stijlen, soorten films en zelfs nachtmerries. Jammer genoeg, wordt die stijlen-mix op den duur ook wel wat vermoeiend om alles duidelijk te volgen.
Maar dan kunnen we ons uit eindelijk weer uitleven in....de supermarkt!

Alleen de titel al doet vermoeden, dat de producenten ook niet goed wisten, wat ze hier mee aan moesten. De literaire klassieker van Jane Austen is natuurlijk al -tig maal verfilmd en ook hier krijg je weer grotendeels de verhaallijn van het boek geserveerd inclusief de prachtige Engelse landschappen, de romantiek, de fraaie kleding en de bekende liefdesproblemen. Alleen hebben de huwbare meisjes andere dingen te doen, dan zaken, die in dat epoque normaal waren Hier bereiden de decolletés zich voor op zware gevechten met... zombies! Helaas bijken die wel erg braaf en zijn er weinig echte aanvallen te aanschouwen. Wel is de productie top en worden de hoofdrollen vertolkt door eerste klas acteurs. Maar eigenlijk is de film niet eng genoeg voor een horror film, terwijl er voor een echt romantische film weer teveel zombies aanwezig zijn.
Typisch geval van: "Hoe moeten we dit in de markt zetten?"

Ademnood, dat is wat je spontaan krijgt van deze film! En dan hebben we het alleen maar over een alleenstaande moeder met twee kinderen, die probeert de touwtjes aan elkaar te knopen, als er van alimentatie betalingen niets terecht komt. Full-time, zoals de titel al aangeeft is zij bezig geld te verdienen met baantjes onder haar niveau, terwijl ze ondertussen problemen heeft haar kinderen onder te brengen. Als alle openbaar vervoer in en naar Parijs dan door stakingen ook nog plat ligt, is het schier onmogelijk op tijd op haar werkplek te komen... met alle gevolgen vandien. Opzwepende, gehaaste muziek, chaotisch snelle montage en een dijk van een hoofdrol maken van deze film er ééntje, die je niet mag missen!

En beviel het? Nou, nee ! Maar waarom ga je dan kijken? Nou, misschien wel omdat ik hoopte, dat Johan Nijenhuis, na " De beentjes van St. Hildegard" die prestatie zou evenaren. Bovendien had hij dit keer de beschikking over wat echte acteurs en actrices. Helaas heeft dat weinig geholpen, want die arme mensen kregen nauwelijks materiaal om een karakter te ontwikkelen.
Blijft dus over, de zoveelste overbodige romkom, die we in het rijtje kunnen bijzetten. Jammer, maar misschien lukt het bij nr. 20 beter.

Een prima scenario, een fantastische Noomi Rapace en vraagtekens tot het einde leveren een prima thriller op. Meestal is dat niet het geval, wanneer het een engelstalige herverfilming van een franse film betreft, maar deze kon zich met het origineel: "L'empreinte de l'ange' meten.

Beste Loveblackcat2, Ik begrijp je enthousiasme voor sommige films, maar ik zou je toch willen adviseren om niet iedere keer in je reacties de plot te verraden. Daar heeft nl. niemand wat aan.

Laten we het positief houden. We waren eigenlijk niet van plan deze film te bezoeken, maar omdat er niets draaide, wat we nog niet gezien hadden, toch de stoute schoenen maar aangetrokken. En dat viel niet eens echt tegen! Weliswaar een scenario van lik-me-vestje en een wel ontzettend positieve blik op de multi-culti maatschappij, maar ook aardige, losstaande sketchjes, die deden denken aan het TV-programma "Sluipschutters", ook met o.a. Leo Alkemade. Jammer dus, dat die werden opgehangen aan een wel heel erg cliché verhaaltje.
Scenario een 4, losse scenes een 8, maakt samen een 6 en dat is veel meer dan dat ik van te voren verwacht had.

Boete, vergeving en verzoening, dat zijn de hoofdzaken in dit drama, dat oorspronkelijk een toneelstuk: "The archbishop and the anti-christ" was.De film focust verder op de keiharde toestanden in de gevangenissen, waar misdadigers van het apartheidsregime opgesloten zaten. Alhoewel er veel buitenopnamen in de film zitten, blijven de dialogen tussen de twee hoofdrolspelers (voortreffelijk vertolkt) het hoofdbestanddeel.

Goedbedoeld balletsprookje, dat helaas nauwelijks tot leven komt. Of dat nou komt door het wel heel simpele verhaaltje, de weinig inspirerende muziek, de toch wel erg bordkartonnen decors of de wat matige animatie is mij niet echt duidelijk, maar zelfs 75 minuten speeltijd was een hele lange zit.
Misschien, dat de echte balletkenner daar doorheen kijkt, maar aan mij was de film niet besteed.

Niet alleen een aanklacht tegen het idiote rechtssysteem tussen huwelijkspartners in Iran, maar ook en vooral een kritiek op de sociale media, waaronder de reality shows, die blijkbaar ook goed passen in dictatoriale regimes. Te bizar voor woorden en mij een raadsel waarom deze fascinerende film de Nederlandse bioscopen niet gehaald heeft!

Tot nu toe de columns van Marcel van Roosmalen zeer geapprecieerd: het allerdaagse op zo'n realistische manier beschrijven, dat het direct én absurd én lachwekkend wordt. Ook in Media inside functioneert zijn stijl van presenteren, ook al omdat Groenteman een aardige aangever is bij de korte scenes, waarbij ook nog eens gasten zitten, die in de gesprekken gemengd worden. 25 min. Is precies genoeg om het "lullig" leuk te houden.
Maar wat ik hier nu te zien krijg? Anderhalf uur dialoog over één onderwerp is echt veel te veel van het goede en wordt uiteindelijk uitermate saai. Wat regisseur Diederik van Vleuten met zijn eigen solo-programma's met verhalen uit zijn familie geschiedenis wel voor elkaar kreeg, mislukt hier totaal! Dus graag terug naar de disciplines, waar jullie goed in zijn, heren.