Reacties

Op zich een aardig gegeven; Hoe krijg je meer dan 300 zwaar getraumatiseerde kinderen uit de Duitse vernietigingskampen weer op de rit?
Jammer genoeg is het geen boeiende speelfim geworden. Het meest interessante gedeelte kwam pas op het einde, toen de echte overlevenden aan het woord kwamen om hun ervaringen nog eens te overdenken.
Een documentaire zou dan ook een veel duidelijker middel geweest zijn om de dramatische gebeurtenissen weer te geven.
(En raad wat? Na de film vertoonde het ZDF inderdaad een prima documentaire over het onderwerp. Beetje overdreven dubbel op zou ik zeggen!)

Sinan probeert wat positieve zaken in het Midden-oosten te ontdekken.Maar de bakermat van onze beschaving blijft weerbarstig. Aardig, maar de beste man heeft betere programma's gemaakt. Hier is het toch teveel vrede op aarde.

Waar Mel Brooks op de aftiteling van zijn "History of the world part1" ons al waarschuwde voor part 2 en alvast wat trailertjes van de hoofdstukken "Hitler on ice" en "Jews in space" liet zien, zouden we deze chaos misschien maar "Future of the world part 2" moeten noemen. De dark side of the moon bevolkt met gevluchte aardbewoners en een "Laatste avondmaal"bestuur met Hitler, Poetin, Thatcher, Zuckerman, Nero, Palin, Caligula en wat kruistocht pausen aan het hoofd. De strijd tussen het regime kan alleen gewonnen worden als er verjongingskristal gevonden kan worden in het "middelste midden van middenaarde", waar dan weer gevochten moet worden met door Maannazi's bereden dinosauriërs Klinkt chaotisch? Nou, dat is het ook!
De makers hebben blijkbaar nog nooit gehoord van "overdaad schaadt", want, hoewl er enkele leuke grappen inzitten, is het geheel toch een behoorlijk los zand rommeltje!

Je zou kunnen zeggen: origineel Brits"kjtchen sink" drama in de stijl van Mike Leigh of Kenneth Loach.Maar dan blijkt het een Belgische regisseur te zijn, die dit drama in elkaar heeft gezet. Aha, zul je dan denken: afgekeken bij de gebroeders Dardenne, maar nee, dit oogt als een oorspronkelijk verhaal, waarin de regisseur het ook nog eens aangedurfd heeft zijn drama compleet in het Chinees te vertone Een bijzonder werk voor een beginnend regisseur! Daar gaan we meer van horen!

"Redden of vergaan" is de leuze, op het wapen van de Franse brandweer. Dit is het verhaal van één van die brandweerlieden, die enthousiast zijn werk doet en op een patrouille de levens van zijn collega's redt, maar in het ziekenhuis belandt met vreselijke brandwonden Om dan niet te "vergaan" levert een moeilijke strijd van jaren op. Een dramatisch, maar uiteindelijk opbeurend verhaal, waarin uitstekend geacteerd wordt.

Alles is er mis in deze combinatie van "Twilight" en "Raw". Geen fatsoenlijk scenario, waardeloze acteurs, veel te lange (overbodige) scenes en een idiote mengelmoes van muziekstijlen begeleid door tasers, die soms bewusteloosheid veroorzaken en andere keren weer niet.
En het einde lijkt ook al nergens op Hopeloos! De regisseur zou getaserd moeten worden!

BABYLON, (babel in de bijbel) benoemd als de stad van verwarring, van alle kwaad, die volgens voorspellingen van de profeet met de grond gelijk gemaakt zal worden.En dat is hier precies wat er gaat gebeuren!
Al het mogelijke (en onmogelijke) moet uitgevoeŕd worden. Niets is te gek, maar de kruik gaat zo lang te water tot ie barst.....
Een heerlijke kijk op Hollywood in de vroege jaren van de filmindustrie met een speciale aandacht voor de opkomst van de "Talkies" na 1927. Je zou kunnen zeggen: een realistische versie van "Singin' in the rain"! Wat een extravaganza, wat een beelden, wat een gebeurtenissen, wat een chaos! Absoluut verplichte kost voor iedereen die Hollywood een warm hart toedraagt en voor iedereen die Hollywood haat!

Toneelmatige verfilming van een soort Agatha Christie verhaal. Blijkbaar een herverfilming van "Huit Femmes" van François Ozon, maar waar die film licht en spiritueel was, is dit een tamelijk saaie verfilming van het verhaal in een andere periode.Misschien daarom ook de overdreven aandacht voor de prroductie values. Laten we het zo stellen: John van Eerd had het niet slechter gedaan!
Gewoon het origineel bekijken.

Hard, realistisch en gevoelig, deze langzaam meanderende liefdesgeschiedenis tussen twee outcasts op het Chinese platteland. De dagelijkse gebeurtenissen worden in prachtige beelden gevolgd (de regisseur lijkt ze afgekeken te hebben bij Vincent van Gogh), terwijl het koppel er alle moeite voor moet doen om niet opgeslokt te worden door de oprukkende "moderniteit". Zelfs hun met eigen handen opgebouwde lemen huis lijkt niet veilig. En de enkele zwaluw, die daar nestelt maakt nog geen zomer.....vandaar de titel: Tot stof zult gij wederkeren!

Blokkendoos, Teddybeer, een schattig jurkje kant en klaar.....alles is beter voor je kinderen dan een AI-pop. Dat krijg je ervan, willen de makers blijkbaar zeggen, als je niet meer de tijd neemt om wat aandacht te besteden aan de opvoeding van je kinderen. De technologie neemt het over en da's het begin van alle ellende. Leuke, misschien wel wijze les voor iedereen, die het zo geweldig vindt, dat kinderen zo weglopen met diezelfde technologie. Meer humoristisch dan eng, maar in ieder geval zeer onderhoudend! (Alhoewel het einde toch wel weer er middle-of -the- road is. Maar ja, deel 2, hè!)

Is de mens nog de baas over de techniek of heeft de techniek al gewonnen?
Of is het zo, dat Johan Hallstrom het huis is geworden? En kan hij nog wel in opstand komen?
Een bijzondere thriller, knap geacteerd en schitterend vormgegeven.

De corniche Kennedy in Marseille ziet er weer spectaculair uit, de jeugdige waaghalzen, die van tientallen meters hoogte de zee in duiken zijn fantastisch, de zomerliefdes bloeien op en dan is er nog een wat onuitgewerkt verhaaltje met drugdealers en politie wat niet bepaald interessant is.
Een korte docu over deze geweldige kust en de jongeren, die springen om zichzelf te bewijzen zou een betere optie geweest zijn.

Een film met een bijzonder onderwerp, die makkelijk een hartverscheurende tear-jerker had kunnen worden, wordt door de regisseur omgebouwd tot een soort, vaak humoristische road movie met allerlei individuen, die eigenlijk stuk voor stuk op zoek zijn naar de geborgenheid van een familie. Het lukt hem zelfs sympathie op te wekken voor die, eigenlijk weerzinwekkende, figuren (makelaar in baby's !!). Zeer de moeite waard!

Na de uitstekende "De belofte van Pisa" was ik benieuwd of dat, geproduceerd en geregisseerd door dezelfde mensen, nogmaals zo'n goed lopend verhaal zou opleveren. Helaas, dat is niet het geval.Alhoewel alles er prima uitziet, de cast het goed doet, is de keuze om er een serie van te maken (waarschijnlijk om makkelijk een producent te vinden) m.i. een verkeerde. Het verhaal wordt onnodig uitgerekt ( een aflevering in Marokko lijkt volkomen overbodig) en de hereniging met familie oogt behoorlijk sentimenteel.
Een speelfilm had waarschijnlijk heel wat overbodigheden kunnen skippen en zou dus een beter resultaat opgeleverd hebben. Jammer, want Norbert ten Hall kan uitstekende (speel)films maken.

Blanco in deze film gestapt, bleek het een film over keuzes voor euthanasie te zijn, waar je langzaam,via allerlei familiegebeurtenissen in meegesleept werd op een road-trip naar Oregon (euth op zijn engels uitgesproken klinkt als youth en in de staat Oregon is euthanasie legaal) Klinkt nogal zwaar, maar was dat zeker niet. Je zou de film kunnen vergelijken met de Nederlandse film "Simon" of de meer recente "Pink Moon"
Een fantastische hoofdrol van Frank Langella en een uitstekende rest van de cast maakten voor mij deze film zeer de moeite waard!
Onbegrijpelijk, dat ie nooit in Nederland is uitgebracht

Grappig, hoe een docu uit 2022 al weer achterhaald kan zijn, d.w.z.als Bolsonaro aanhangers, die probeerden de macht weer te grijpen door het parlement te bestormen, nu niet in toom gehouden kunnen worden. Blijft wel over het gevoel van : politiek stinkt, want wat lijkt het makkelijk om met behulp van democratische rechten toch tot een bijna dictatuur te verworden, zeker als er wat "rotte" rechters in het democratische systeem zitten.
Jammer, dat de film het voornamelijk van "sprekende hoofden" moet hebben. Misschien was een speelfilm benadering a la "She said" een publieksvriendelijkere optie geweest.

Verstand op nul zetten, alle onlogica voor lief nemen en genieten van deze post-James Bond actiethriller Een typische Guy Ritchie film, waarin alles tongue-in-cheek wordt opgediend. Prima productie values en uitstekend geacteerd!
Een glansrol voor Hugh Grant en zelfs Jason Statham is te pruimen. Heerlijk, zo'n filmpje na een week van zware producties bekeken te hebben!

Hoe vlucht je uit de grauwe middelmaat van het Argentijnse plattelands-leven?
Door je er uit te racen. En dat doet Jeus ook, maar moet dat met de dood bekopen.
Zijn neef Abel trekt bij de treurende ouders in en probeert de rol van Jesus over te nemen, sterker nog: hij wordt Jesus. Om dat te bewijzen moet hij zelfs beter worden met alle gevolgen vandien.
Aardige parabel, die op magisch-realistische manier de problemen tussen platteland en stad in Argentinië probeert te duiden.

Zijn school-shootings nou al zo'n gewoon fenomeen geworden in Verenigde Staten, dat je er een gewone, simpele aktiefilm over kunt maken? Want dat is, wat we hier te zien krijgen, een soort "Die Hard" met een 17-jarige scholiere in de Bruce Willis rol.
Professioneel in elkaar gezet, maar hoe wordt zo'n film in vredesnaam officieel geselecteerd voor het filmfestival van Venetië? Alleen de bespottelijke titel al!

Een satire op de kunstwereld en de hysterische aandacht voor voedsel en 3 sterren restaurants. Dat zou leuk kunnen zijn, zeker als je een theatergroep opvoert, die performances geeft over het geluid van voedsel. Maar wat we hier te zien krijgen is zo bizar en na 20 min. dermate saai en oninteressant, dat je het allemaal wel best vindt.Alleen als de regisseur de bedoeling had om toeschouwers te ergeren, heeft hij zijn doel bereikt! (da's natuurlijk ook een emotie) Het zal wel kunst met een grote K zijn (Strickland wordt op handen gedragen door de filmcrticii), maar daar ben ik blijkbaar te dom voor. Tip: Ga " The Menu" bekijken!

Moeder, die een kind heeft verloren. Nou, dan weten we alles over haar gemoedstoestand. En na wat vreemde conversaties met het overgebleven kind van de "Twin" (let op: enkelvoud) is het wel erg eenvoudig te ontdekken, hoe de vork in de steel zit. Maar dan moeten we nog door een hele serie slappe aftreksels van andere "moderne' horrorfilms heen. Van ' Midsommar" tot " The sixth sense" passeren de revue. Op het eind wacht ons dan, na de " verrassing" nog een extra verrassing! Het kan niet op!

Prachtige documentaire, die zaken aanstipt, die andere docu's niet vermeldden. Aandacht voor de ruzies met Hal Roach, de films, die in verschillende talen opgenomen werden,de succesvolle theatershows in Europa en een uitgebreid verslag over de problemen bij de opnamen van hun laatste, n.b. Franse productie "Attol K". Aardige interviews met andere komieken, met de dochter van Stan Laurel en bijzondere home movies, waaronder die van de begrafenis van Stan, waar een huilende Buster Keaton en Dick van Dyke te zien zijn.
Een must-see voor de hardcore fans!

Van de week schreef ik nog dat "Avatar" makkelijk een half uur kon missen. Hier hebben we een film, die minimaal een half uur langer had moeten zijn om, niet alleen de gebeurtenissen, maar ook de ontwikkeling van de karakters logisch in beeld te brengen. Crowe heeft blijkbaar geen idee, wat voor een soort film hij wil maken: een drama over sterven, een film over een ingenieuze diefstal, een poker wedstrijd of een Stephen King-achtig "Stand by me" verhaal. Helaas is dat op geen van de fronten gelukt. Dit leek meer op een serietje aan elkaar geplakte trailers van voornoemde types.
Ik zou dus zeggen: Russel Crowe, blijft bij je leest!

Er zijn talloze producties, waar iemand vanuit de hemel teruggestuurd wordt en een laatste kans krijgt al de fouten in het leven recht te zetten. Dit is zeker niet de beste! Sentimenteel, bijna kinderlijk met een grap dichtheid van 0,0 En dat terwijl de film toch verkocht wordt als een komedie. Was de hoofdrolspeelster nou maar direct in de hemel gebleven, dan was deze film ons tenminste bespaard gebleven! Advies: Geen tijd aan besteden.

Typisch jaren '50 drama: een controversieel onderwerp kiezen, maar eigenlijk al weten, dat er wegens de toen geldende Hays code, niets ongeoorloofds vertoond kon worden. Ida Lupino regisseerde ( één van de zeer weinige vrouwelijke regisseurs in die periode) en maakte er, voor die tijd, nog een boeiende film van. Vandaag de dag natuurlijk volkomen achterhaald, maar wel een mooi schoolvoorbeeld van Hollywood-drama uit de vroege jaren '50