Recensie 'A Good Person'

De 25-jarige Allison (Florence Pugh) heeft haar schaapjes op het droge. Ze is verloofd met Nathan, op wie ze stapelverliefd is, maakt vlot carrière en is omringd door lieve familie en vrienden. Een zoet, puur en liefdevol geheel waarvan je onmiddellijk voelt: dit kan niet eeuwig duren. Dit is te mooi, te perfect, het moet kapotgaan. En dat gaat het vervolgens natuurlijk ook. Door een ingrijpend ongeluk verandert alles in het leven van Allison en Nathan. De film maakt een sprong in de tijd en een jaar later zien we Allison terug: eenzaam, depressief en verslaafd aan pijnstillers. Van Nathan geen spoor.

A Good Person (2023) is de nieuwe film van Zach Braff en begint eigenlijk pas echt als we Allison in een staat van verwarde wanhoop haar eigen haren af zien knippen. Haar moeder treft haar later in de donkere woonkamer aan en schrikt, en niet alleen van haar dochters korte koppie. De drang naar pillen neemt Allison helemaal over en leidt tot een knallende ruzie. Vanaf daar zien we hoe de pijnstillers het leven van onze hoofdpersoon volledig hebben overgenomen na het ongeluk en hoe ze er, met vallen en opstaan, vanaf probeert te komen.

Pugh & Freeman

De belangrijkste tegenspeler van Florence Pugh is niemand minder dan Morgan Freeman. Hij speelt de vader van Nathan, Allisons voormalige schoonvader met een geschiedenis van alcoholisme. Ze lopen elkaar tegen het lijf tijdens een AA-meeting en blijven vanaf dat moment in elkaars leven terugkeren. De ongebruikelijke vriendschap die ontstaat voelt voor beide partijen vreemd aan, maar is ook troostend. Het leven is niet makkelijk en hulp uit onverwachte hoek is af en toe ontzettend welkom. De twee acteurs kruipen in de huid van twee sterke, veelzijdige personages, hebben een fantastische dynamiek hebben, en vooral Pughs acteerwerk is indrukwekkend.

Opiumcrisis

De film van Braff draait om vergeving en om verdergaan na een traumatische ervaring, maar ook om de immer relevante Amerikaanse verslavingsproblematiek. De pijnstillers waar Allison zo naar verlangt, zijn eenvoudig te verkrijgen en iedereen kent wel iemand die verslaafd is. De gebrekkige zorg en de hoge kosten maken het moeilijk om af te kicken, en A Good Person laat, ondanks zijn hartverwarmende plot, goed zien hoe ellendig het leven dan kan worden.

De film is aan de lange kant en lijkt af en toe een beetje de draad kwijt te raken, en ook het scenario is niet erg sterk. Op de subtiele soundtrack valt daarentegen maar weinig aan te merken: deze werd verzorgd door Bryce Dessner van The National en zorgt voor een kalme, luchtige sfeer die de film tot een wat coherenter geheel maakt. Braff vertelt met zijn film een klein verhaal over machteloze pionnen in een grote wereld, en maakt dat visueel door zijn personages te laten spelen met modeltreintjes. In zo'n miniatuurwereld heb je namelijk wél controle over je eigen lot, en kan je je eigen verhaal opnieuw vertellen. Net als een regisseur doet, eigenlijk.