Reacties

Beste Loveblackcat2, Ik begrijp je enthousiasme voor sommige films, maar ik zou je toch willen adviseren om niet iedere keer in je reacties de plot te verraden. Daar heeft nl. niemand wat aan.

Laten we het positief houden. We waren eigenlijk niet van plan deze film te bezoeken, maar omdat er niets draaide, wat we nog niet gezien hadden, toch de stoute schoenen maar aangetrokken. En dat viel niet eens echt tegen! Weliswaar een scenario van lik-me-vestje en een wel ontzettend positieve blik op de multi-culti maatschappij, maar ook aardige, losstaande sketchjes, die deden denken aan het TV-programma "Sluipschutters", ook met o.a. Leo Alkemade. Jammer dus, dat die werden opgehangen aan een wel heel erg cliché verhaaltje.
Scenario een 4, losse scenes een 8, maakt samen een 6 en dat is veel meer dan dat ik van te voren verwacht had.

Boete, vergeving en verzoening, dat zijn de hoofdzaken in dit drama, dat oorspronkelijk een toneelstuk: "The archbishop and the anti-christ" was.De film focust verder op de keiharde toestanden in de gevangenissen, waar misdadigers van het apartheidsregime opgesloten zaten. Alhoewel er veel buitenopnamen in de film zitten, blijven de dialogen tussen de twee hoofdrolspelers (voortreffelijk vertolkt) het hoofdbestanddeel.

Goedbedoeld balletsprookje, dat helaas nauwelijks tot leven komt. Of dat nou komt door het wel heel simpele verhaaltje, de weinig inspirerende muziek, de toch wel erg bordkartonnen decors of de wat matige animatie is mij niet echt duidelijk, maar zelfs 75 minuten speeltijd was een hele lange zit.
Misschien, dat de echte balletkenner daar doorheen kijkt, maar aan mij was de film niet besteed.

Niet alleen een aanklacht tegen het idiote rechtssysteem tussen huwelijkspartners in Iran, maar ook en vooral een kritiek op de sociale media, waaronder de reality shows, die blijkbaar ook goed passen in dictatoriale regimes. Te bizar voor woorden en mij een raadsel waarom deze fascinerende film de Nederlandse bioscopen niet gehaald heeft!

Tot nu toe de columns van Marcel van Roosmalen zeer geapprecieerd: het allerdaagse op zo'n realistische manier beschrijven, dat het direct én absurd én lachwekkend wordt. Ook in Media inside functioneert zijn stijl van presenteren, ook al omdat Groenteman een aardige aangever is bij de korte scenes, waarbij ook nog eens gasten zitten, die in de gesprekken gemengd worden. 25 min. Is precies genoeg om het "lullig" leuk te houden.
Maar wat ik hier nu te zien krijg? Anderhalf uur dialoog over één onderwerp is echt veel te veel van het goede en wordt uiteindelijk uitermate saai. Wat regisseur Diederik van Vleuten met zijn eigen solo-programma's met verhalen uit zijn familie geschiedenis wel voor elkaar kreeg, mislukt hier totaal! Dus graag terug naar de disciplines, waar jullie goed in zijn, heren.

Wat een "tearjerker" had kunnen zijn, bewijst zich hier als een redelijk gevoelig verslag van de hoofdpersoon, die als donderslag bij heldere hemel moet dealen met de mededeling, dat zijn vrouw is omgekomen bij de aanslag op de Bataclan. Ongeloof, woede, neerslachtigheid en paniek passeren de revue, maar het gegeven, dat er voortaan voor zijn 4-jarig zoontje gezorgd moet worden, neemt gelukkig de overhand. Bepaald geen film om vrolijk van te worden, maar goed geacteerd, de kindrol is zelfs formidabel en in ieder geval de moeite van het bekijken waard.
Opvallend is de ontzettend wisselende reacties van critici! (van 1 tot 4 sterren).Zou dat met een verschil in leeftijd te maken hebben?

Top in stop-motion!
Leuk, dat er in 2024 weer een nieuwe film voor Netflix uitkomt

Nick Park's stop-motion films blijven, zelfs in deze tijd van allerlei computer effecten, ongeëvenaard

Statische "peplum" film, waarin nog een historisch figuur de hoofdrol speelt. De films hierna, waren allemaal mythologische bedenksels (Maciste en consorten), waardoor men veel meer fantastische bedenksels kon toevoegen. Hier moeten we het doen met veel senaats vergaderingen, veel paardrijdende soldaten(opnamen, die in tientallen andere films zijn gebruikt), een verzonnen liefdesgeschiedenis, 6 olifanten in een studiodecor en een tamelijk suffe Victor Mature. De film was dermate saai, dat er door Edgar G. Ulmer voor de Amerikaanse versie 15 min. aan zwaardgevechten werd bijgefilmd. In mijn herinnering was het een geweldige film, waardoor ik een 8 gaf, maar dat was lang geleden. Ik zag 'm net weer en eigenlijk is ie nog geen 6 waard.
Wel een leuk detail: Terence Hill en Bud Spencer zitten met hun echte Italiaanse namen voor het eerst samen in een film (al hebben ze geen enkele scene samen; dat zou pas 8 jaar later zijn.)

Absolute top in stop-motion animatiefilms., Perfect scenario , schitterende poppen en een uitstekende geluidsband zorgen ervoor, dat menig avonturenfilm hier nog een puntje aan kan zuigen Kun je 10x bekijken en da nog steeds iets nieuws vinden.

Zoals ik bij deel 2 al zei: Ze hadden hier een serie van moeten maken. Het verhaal is na zoveel tussentijd behoorlijk weggezakt en als je er dan weer zoveel nieuwe figuren bijstopt, wordt het helemaal een vrij onoverzichtelijk geheel. Blijft natuurlijk de sinistere sfeer, de constant in tranen zijnde hoofdrolspeelster en de mooie productie, die je tot kijken blijven dwingen. Maar al met al is het inderdaad tijd, dat de hoofdpersoon nu maar weer terug naar Amerika gaat!

Schitterend verslag van een cold case zaak, waar de politie behoorlijk mee in zijn maag zit. Een thriller maar meer een psychologisch portret van politie agenten,, die ook maar moeten s hipperen tussen aanwijzigen, valse getuigenissen, privé-problemen en frustaties .En de irritaties, die optreden, als een zaak niet tot een goed einde kan worden gebracht. Zeer de moeite waard,; ik heb me geen moment verveeld!

Om maar met de deur in huis te vallen: Deze film had in de bioscoop vertoond moeten worden. Het TV-scherm en de huiskamer geven toch teveel afleiding om de plot goed te volgen. Eén wijntje teveel en je bent de draad kwijt. Daarom de film de volgende dag nogmaals bekeken En wat blijkt? Een hele aardige who-done-it, uitstekend geschreven, goed geproduceerd met uitstekende rollen. Vooral Daniel Craig is weer top! Jammer dus, dat ie, net zo als in de U.S.A. ,niet eerst 2 weken in de bioscopen draaide!
En tegelijkertijd weer het bewijs, dat alles, dat je in de bioscoop ziet, beter beklijft dan de films, die je op de TV ziet.

Aardige, maar door de familie geautoriseerde biografie, waardoor er wel heel veel scherpe kantjes zijn afgesneden. De rol van haar vader wordt bijvoorbeeld geminimaliseerd, terwijl ook hij één van de oorzaken in haar ondergang was ( een wereldster, die uiteindelijk nog maar $22.000 op haar bankrekening had staan!) en nauwelijks de slechte invloed van haar echtgenoot Bobby Brown, of de ellende, die haar 18-jarige dchter moest ondergaan, voordat zij, net als haar moeder al op 21-jarige leeftijd (ook in een badkuip) overleed.. Blijft over een geweldige hoofdrol van een Engelse! actrice en de ongeëvenaarde stem van Whitney zelf, die deskundig gedubd werd. Al met al een goedgemaakte standaard bio.

Waarschijnlijk moet je de serie gezien hebben, om deze film op waarde te schatten, maar het blijft ontzettend knap, hoe de scenario schrijvers de Nederlandse "tijdgeest" kunnen vangen. Een regelmatige herkenning van situaties geeft een constante aha-erlebnis. Je zou de film (en de serie) zo kunnen opnemen in de geschiedenis top-50. Zeer de moeite waard.

Denk je nog: He, hè, eindelijk eens af van die Nederlandse Dom-koms in de kersttijd, krijg je er een domme "thriller" voor in de plaats. Want dit verhaal is dusdanig onzinnig, dat je er eigenlijk geen woorden aan vuil moet maken. Iedereen is malloot in deze film, maar dat wordt pas uitgelegd, als het nodig is voor de volgende stap in het plot. Kind, dat aantekeningen op de computer vraagt, pianosnaar, die mist bij een nevenpersoon , hoofdactrice Elisa Schaap, die binnen 20 min. vermoord is ( dat kan Hitchcock zich permitteren in Psycho, maar hier....) En dan hebben we het nog niet eens over het einde gehad, waarin alles binnen 2 min. wordt uitgelegd en de hoofdpersonen in een privé-jet (hoezo?) vertrekken. Jammer, want Andre van Duren's "Helleveeg" was een prachtige film.

"Bonnie and Clyde" meets "Raw" en "Let the right one in". Een behoorlijk merkwaardig
romantisch coming-of-age drama, waarbij de geliefden elkaar om op te vreten vinden. Het zal allemaal wel, maar ik kon er maar niet inkomen en had constant het idee met veel te lange scenes te maken te hebben, die bovendien niet bijster interessant waren.
Kortom, deze film is, ondanks alle lovende kritieken, niet aan mij besteed.

Schitterende satire op het disfunctioneren van de Britse overheid in de na-oorlogse jaren: saai, doods, statisch met alleen maar "van het kastje naar de muur" sturen en tegelijkertijd de opstanding van zo'n saaie ambtenaar, die besluit echt te gaan leven, als hij te horen krijgt, dat ie nog maar 6 maanden te leven heeft. Schitterend geproduceerd (je krijgt steeds het idee, dat de film werkelijk begin jaren '50 gemaakt is) en een dijk van een hoofdrol.
Bill Nighy zou hiervoor een Oscar moeten krijgen!

Mooi verhaal over een Spaanse jeugdbende in de jaren'70 Goed opgebouwde karakters, een productie, die die jaren uitstekend op beeld krijgt en de cynische ontknoping, waarbij weer eens te meer blijkt, dat de heersende klasse altijd weer in het voordeel is. De moeite waard om voor een aktie film nou eens niet voor een Amerikaanse film te kiezen.

Lekker ouderwets Hollywood drama in de stijl van de Douglas Sirk films uit de jaren '50. Maar de film laat ook de meer dan schandalige behandeling van de zwarte bevolking in de jaren '30 en '40 van de vorige eeuw zien. Goed geacteerd en schitterende muziek maken van het geheel een aardig melodrama. (Als je "The Notebook" mooi vond, moet je deze zeker niet missen)

Tamelijk bizarre film over oud worden en eenzaamheid, gedraaid in de Italiaanse badplaats Rimini, maar dan in het winterseizoen, waarin het een soort spookstad in de mist wordt. Een verlepte schlagerzanger probeert hier de eindjes aan elkaar te knopen door op te treden voor vnl. Duitse vrouwelijke fans van meer dan middelbare leeftijd, die er blijkbaar niet tegenop zien, het zielloze gebied te bezoeken om hem de kwijlerige schlagers van vroeger te zien vertolken. Maar eigenlijk komen ze voor de sex met hun vroegere held. En Ricky, de zanger, vindt dat geen enkel probleem, zolang er maar rijkelijk voor betaald wordt. Maar plotseling staat zij dochter, die hij al 18 jaar niet meer gezien heeft voor zijn deur..... Een typische Ulrich Seidl film ( van "Paradies: Liebe") en dan weet je welke bizarre (sex) scenes langskomen. Zal niet ieders meug zijn!

Leven onder de constante dreiging van geweld.Dat moeten de vrouwen, die in de bossen de papavers verzorgen voor Mexicaanse drugbendes. Hun mannen werken over de grens in de V.S en hun kinderen kunnen nauwelijks onderwijs krijgen.
Sterker nog: Meisjes moeten hun
haren afknippen om voor jongens door te gaan, omdat ze anders door de cartels opgehaald en verhandeld worden.
Het leven wordt bepaald door angst en geweld en er is geen enkel uitzicht op verbetering.
Angstaanjagende film over zaken, die je niet dagelijks realiseert.
Prima, dat dit onderwerp eens op deze manier besproken wordt.
Wel jammer, dat deze Mexicaanse inzending voor de Oscars 2022 eigenlijk nauwelijks vertoond wordt! Bekijken, als je 'm te pakken kunt krijgen. Zeer de moeite waard!

"war is hell", maar dat wisten we natuurlijk wel.Dat wordt hier, in de derde filmversie van het beroemde boek wel heel duidelijk getoond.
Het ziet er allemaal heel realistisch uit, maar of deze verfilming, behalve de Duitse taal, iets toevoegt aan wat we al eerder zagen (ook pas nog in "1916"), is de vraag. Goed geproduceerd, uitstekend geacteerd, maar de Oscar voor beste buitenlandse film, waar ie voor ingestuurd is, zullen ze er niet mee winnen.

Aardige herverfilming van de oude strip" Little Nemo in Slumberland". Ja, natuurlijk, zo'n strip uit de jaren '20 van de vorige eeuw moet voor een film gemoderniseerd worden en dat hebben de makers ook drastisch gedaan. Maar voor wie de strip niet kent, is dit een prettige familiefilm, die wat langzaam op gang komt, maar daarna spannend genoeg is en bovendien nog wijze lessen meegeeft.
Zelfs de kleinkinderen van de Tik-Tok generatie hebbeb 2 uur lang geconcentreerd zitten kijken.
Ook leuk voor een lange saaie Kerstmiddag.