Reacties

Rauw, depressief, om moedeloos van te worden. Een Ierland, dat er somber uitziet, waar je je bij een groep moet voegen om te kunnen overleven. Dat de groep, waarbij de hoofdpersoon aansluiting probeert te vinden bestaat uit psychopaten, die hem de ene na de andere opdracht geven mensen in elkaar te slaan of erger, is voor de hoofdpersoon, een bokser, die met zijn carriere stopte omdat ie iemand in de ring heeft doodgeslagen, blijkbaar geen bezwaar. Hij moet toch geld hebben om zijn autistische zoontje op een goede school te krijgen. En dan moet je wel.
De film probeert wat sympathie voor hem op te wekken, maar hij kwam bij mij over als de volgende idioot in het verhaal.
En dat je kalm wordt als je paard rijdt ( een therapie voor zijn zoontje) is er eigenlijk met de haren bijgesleept en wordt verder totaal niet uitgewerkt. Grauw drama!

Er heerst een onheilspellende stilte in het huwelijk tussen Hunter en Richard. Zij is bescheiden, teruggetrokken en hij een ongelooflijke "patser". Je voelt aan alles, dat er iets mis zal gaan. Maar wat is er mis aan Hunter, dat ze alles maar pikt van haar echtgenoot en zijn familie? Ze woont in een prachtige, ziji het, vrij lege villa en krijgt cadeautjes bij de vleet, maar blijft zich"unheimisch" voelen., heeft geen controle over haar situatie. Het enige wat ze wel kan controlren, is hetgeen ze naar binnen slikt (swallow) en dat wordt een obsessie voor haar. Het begint bij een knikker......De film heeft een enge ,nare sfeer (ik dacht direct aan Rosemary's Baby), maar helaas wordt de confrontatie met haar verleden en de afwikkeling daarvan, iets te snel en te simpel "opgelost".
Toch de moeite waard om te bekijken!

Bezit nemen van een huis, omdat je de schijn op wilt houden, dat je nog een belangrijke sociale status hebt. Dat daar problemen van komen in je maatschappij, in je relatie en in je sociale leven moge duidelijk zijn. Helaas maakt de regisseur dat alles niet echt waar, maar laat hij slechts wat uitgebluste mensen zien, die.....ja, wat eigenlijk? Er gebeurt weinig tot niets en eigenlijk krijg je ook weinig hoogte van wat er zich in hun gedachtenwereld afspeelt.Een gemiste kans in een saaie film dus.

Jammer, dat bij de Oscar-beste film niet duidelijker vermeld wordt, dat het simpelweg een Amerikaanse remake is (n.b. met hulp van dezelfde Franse scenarioschrijvers) van "La famille Belier"., die in 2014, ook hier het heel aardig deed en in Frankrijk en Europa al heel wat prijzen kreeg. (o.a. een Cesar)

Men moet wat scenario-onzin uithalen om de titel te verantwoorden, maar verder is dit een best aardige thriller. Mooi gefilmd, lekkere muziek-score en aardige hoofdrollen. Wel valt het "lenen" bij o.m. Hitchcock op en moet de scenarioschrijver zich in allerlei bochten wringen om de uiteindelijke dader te ontmaskeren.
Let op: er zit een verhoorscene in de film, waarbij ik dacht, dat de projectie fout ging, maar dat scheen iets artistieks te zijn.

Terecht omschreven als een komedie/drama.
Waar de eerste afleveringen hilarisch/bijna absurdistisch waren, slaat de toon in de verdere afleveringen drastisch om en het geheel eindigt in een tamelijk ongeloofwaardig en sentimenteel slot. Misschien toch te weinig tijd genomen om de verschillende karakters wat beter uit te diepen?

Volgens Quentin Tarantino een van de beste giallo's ooit, maar deze film laat wel erg snel weten, wie de serie moordenaar is. Dat neemt niet weg, dat er enkele spannende, goed gefilmde scenes inzitten, maar de slotscene lijkt helaas weer nergens op! Aardig, maar zeker niet de beste, die Sergio Martino heeft gemaakt.

Een vorm van moderne slavernij gehanteerd door de grote tech-reuzen. Als je niet wilt meedoen loopt je in deze maatschappij ogenblikkelijk vat. Het is dus: niet meer kunnen meedoen of uitgebuit worden. Ziedaar de premisse van deze film, die dat op een semi-komische manier probeert te vertellen. Helaas vond ik het gebeuren nogal langdradig en saai, wat misschien wel de bedoeling was, maar mij niet kon bekoren.

De liefde, deze muziek is er altijd, maar je moet het wel voelen en ervaren. En zelfs dan blijft het moeilijk je erover te uiten. Ook in deze film zijn het stoere mannen, die op dat gebied maar kleine hartjes hebben. Een ontdekkingstocht, die door de regisseur op een nogal absurdistische manier wordt weergegeven, waardoor zijn bedoelingen niet altijd even duidelijk overkomen. Maar ja, de liefde is ook niet altijd even duidelijk!

Bizar! Da's het eerste wat je van deze giallo/horror kunt zeggen. Een plot, die iedere 10 minuten weer een andere twist heeft, Een serie-moordenaar, die aan het eind met alles wegkomt en zelfs als een soort held de film uit wandelt. Leading ladies, die blijkbaar alleen openstaande jurken aan hebben. Slachtoffers, die om welke reden dan ook gebrandmerkt worden, een plotselinge giftige slang, die ze in Engeland blijkbaar in plastic doosjes iin voorraad hebben. Engeland overigens waar de auto's allemaal uitgerust zijn met een links stuur. Kortom, chaos. Maar zo chaotisch, dat het ook wel weer leuk is.

Life is but a dream, zou erbij kunnen staan. Wat kunnen dromen toch mooi zijn, maar pas op: ook de commercie heeft de droom in 2035 ontdekt en stopt er wel erg veel reclame in. En wat geweldig zou het zijn, als je met een ander mee kon dromen. De film laat het, als je er voor openstaat, allemaal zien. Niet in logische volgorde, zonder altijd duidelijke bedoelingen, maar wel altijd prettiger, spannender en romantischer dan het saaie, gewone leven. Een mix van Lynch, Gondry en Anderson.

Een matige giallo, die veel te traag op gang komt. Oorspronkelijk geproduceerd als een 4-delige tv-serie, maar toen de netmanager hem te grof vond, hermonteert tot (veel te lange) bioscoopfilm.Will maar niet spannend worden en er duiken veel te veel personages zomaar op. Bovendien is de Amerikaanse dubbing zo slecht, dat daardoor zelfs het laatste restje spanning ook nog verdwijnt!

Late giallo. Michele Soavi doet zijn leermeesters Argento en Bava, wiens assistent hij was, eer aan door een verzorgde giallo te maken.Aardig, dat de plaats van handeling alleen maar het theater is, waar een musical over een serie-moordenaar in première zou gaan

Een poging alle goede sf films de revue te laten passeren in een rommelig verhaal.
Je zou zeggen: En Rodriguez en Cameron, dat moet iets geweldigs opleveren, maar helaas: de film zit zo barstensvol met digitale effecten, dat het verhaal er behoorlijk onder lijdt. Nou, moet ik zeggen, dat ik geen sf fanaat ben en zeker geen Manga fan, dus ik knapte eigenlijk al af op de ogen van de hoofdrol. Ja, in Japanse animatie is het gebruikelijk grote ogen te tekenen om daar extra emoties in te laten zien, maar in een live-action film irriteerde het me mateloos.En dan hebben we het nog niet eens gehad over het slappe einde, dat natuurlijk de opmaat voor deel 2 moet zijn.

Een schoolvoorbeeld van incompetentie! Dit slaat werkelijk nergens meer op. Je moet het zien, om te geloven, zoveel onkunde op alle fronten.
En als het nou zo slecht is dat het weer leuk zou zijn........nee, het is werkelijk..... En dan te bedenken, dat deze rommel ook nog eens op dvd met allerlei extra's is uitgebracht..ongelooflijk!
Maar misschien wel, omdat je dan in ieder geval kunt zeggen, dat je de slechtste film ooit hebt gezien!

Lucio Fulci's laatste (61ste), maar zeker niet zijn beste film. Een slap verhaaltje (een soort familie-soap),waarin de gebruikelijke horror effecten alleen maar in de dromen van de hoofdrolspelers zitten. Die zien er, op zich, goed uit, maar slaan eigenlijk nergens op. (een pan met 4 spiegeleieren, waarvan de dooiers in ogen veranderen, die vervolgens a la Bunuel door midden gesneden worden, plotselinge zombies enz.). Het lijkt een beetje op zijn testament, omdat hij in de aftiteling ook nog eens zijn 2 beste vrienden bedankt. Jammer,, maar we hebben in de rest van zijn filmografie toch hele mooie films gezien!

Aardige docu over het platenlabel Motown van Berry Gordy. Of de schema's, die steeds in beeld kwamen, ook in het origineel zaten, weet ik niet, maar ik vond ze nogal storend. Wat ik overigens het meest miste, was het gebrek aan de liedjes, die het merk zo beroemd maakte.. Soms wat flarden, dan weer storend onderbroken door een commentaarstem. Of dat nou met rechten te maken had (zal wel!) , of dat de docu anders te lang werd, weet ik niet, maar ze werden node gemist.

Een tamelijk simpele en eigenlijk saaie giallo. Dit verhaaltje had de regisseur (slechts 3 films) aan de experts over moeten laten. En ook de "ster", vertolkt hier slechts een niet bijzondere bijrol. Het zou ook de laatste film van Caroll Baker's Italiaanse avontuur worden. Nee, deze film moeten we maar gauw vergeten!

Na deze documentaire zo'n 3 jaar geleden in de bioscoop gezien te hebben (ik zat er in mijn eentje), was het aardig 'm nogmaals op de tv te zien. Een aardig overzicht over de opkomst van de Indo-rock in Nederland. En, je zult het niet geloven. heel a-typisch voor de NPO, hij werd integraal uitgezonden! Hoop, dat ze dat voortaan meer doen.

Heerlijk, een giallo van een regisseur, die eigenlijk alleen maar spaghetti-westerns maakte. En wat voor één! Alle clichés van het genre worden doorgenomen , de logica is soms zoek, maar vervelen doet het nooit, ook al door de fotografie en de score van Bruno Nicolai. Als je, naast de giallo's van Dario Argento, een schoolvoorbeeld van dit genre wilt zien, is dit een aanrader.

Zou aardig zijn, als er ergens genoemd wordt, dat 5 van de 6 afleveringen geregisseerd zijn door Nederlandse regisseurs nl. Max Porcelijn, Jean van der Velde (2 afl.), Andre van Duren en Joram Lursen.

Meestal kan ik Italiaanse giallo-films wel appreciëren en ik was verrast toen ik deze ergens op YouTube vond. En nog wel eentje van Lamberto Brava, zoon van.... en regisseur van o.a. Demoni.
Jammer genoeg is dit niet een van zijn betere. Of dit nou te maken had, met het feit dat het een co-productie met een Tv-zender was, weet ik niet, maar de acteurs en settings waren van "Goede tijden, Slasher tijden" niveau en het scenario had ook merkwaardige plot-twists. Voeg daarbij een allerbelabberdste Amerikaanse nasynchronisatie en je begrijpt mijn teleurstelling.

Een vervelende tic. Heb de gewoonte aangeleerd om een film altijd uit te kijken.
Maar je hebt gelijk, dat kan ik bij sommige producties beter niet doen.
Aan deel 2 uit 2019 met een lengte van 3 1/2 uur ben ik maar niet begonnen.

Nogal simpel drama, zoals je ze 50 jaar geleden zag. Saai,veel te donker gefilmd (symbolisch?) en slecht geregisseerd. Kun je beter overslaan!
Het enige positieve, dat je erover kunt zeggen, is, dat Femke Janssen hier nog een "natuurlijk" gezicht heeft!

Ja, natuurlijk geen film , maar een registatie van een eerste concert na de corona epidemie.
Weliswaar allerlei clichés met vragen van allerlei beroemdheden, maar, dat mens kan zingen en heeft bovendien een geweldige muziek keus.Kprtom, een mooi concert. ((Maar zitten we hier eigenlijk niet om fims te beoordelen, want ik geef nu een 8 voor het concert, .aar als film is dit concert nauwelijks te beoordelen)