Reacties

Heerlijke film over een aflopende relatie en de invloed, die dat heeft op de kinderen. Beetje Woody Allen. beetje Wes Anderson, maar vooral heel fris. Noah Baumbach is met recht een nieuw talent.

Mooie fotografie-check, mooie muziek-check,maar verder is deze "hommage" aan de soft-erotische films van een jaren '70 regisseur voornamelijk ontzettend saai.Nou waren de films van Franco al niet om door te komen, maar deze "arthouse" productie levert eigenlijk niets "meer" op.

Niet bepaald een operafan, vond ik deze film toch ruim de moeite waard, als kijkje in het leven van een superster. En al kijkende, werden zelfs de opera aria's prachtig. Kortom, een mooie documentaire.

Wel heel erg specialistische documentaire over het beroemde Jiddische Gosset theater im Moskou, waar veel Marc Chagall werken hingen. De opkomst ( onder Lenin) en de ondergang (onder Stalin) van het theater geeft meteen een tijdsbeeld van de eerste helft van de 20-ste eeuw.
De filmstijl doet wat denken aan de manier, waarop Jeroen Krabbé zijn schildersportretten maakte.

Wat een domme film. Professionals die niet meer uit een pand kunnen ontsbsppen, omdat een roldeur dichtgaat? En dat, terwijl er allerlei voertuigen klaarstaan om te gebruiken! Ja, als je zo begint snap je dat de rest een rommeltje is. Ben er 3x bij in slaap gevallen. Niet kijken, want het is echt zonde vsn je tijd!

Doodenge film over de manier waarop de Nazi's van hun lichamelijk en geestelijk gehandicapte kinderen afkwamen (250.000) tijdens WO2 Terwijl je alle oorlogsellende al denkt te kennen, valt deze film je toch weer rauw op je dak.

Meer morality play dan thriller en meer toneelstuk dan film. Een aardige waarschuwing aan de stand van de mens net voordat WOI uitbreekt. Ik denk dat deze productie op het toneel beter tot zijn recht komt.

Veel lawaai, een recht toe, recht aan verhaaltje, een schurk, die oeverloos blijft leven en een : ze leefden nog lang en gelukkig maken het er allemaal niet beter op. Ik denk, dat Peter Jackson het beter zelf had kunnen verfilmen; en dan nog!

Ik begon te kijken en na 10 min. dacht ik: "Ik heb deze film al eens gezien". Wat blijkt ? Robert Eggers veel geroemde film uit 2019 met dezelfde titel vertelt exact hetzelfde verhaal. Een overbodige exercitie dus, die de critici, die zo lovend over de 2019 versie schreven, blijkbaar nog niet was opgevallen. Persoonlijk zou ik deze versie prefereren, maar echt kapot was ik van deze film ook al niet.

Aardige independent film over een meisje dat blijft dromen, ondanks alle ellende, die haar overkomtl

Leuk om je erbij te realiseren, dat de eerste toeschouwers de tent uit vluchtten, omdat ze bang waren overreden te worden!

Heel veel poeha, over een film, die in essentie een half uur durende toneel monoloog is. Goed gespeeld door Tilda Swinton, maar de Almodovar touch is nauwelijks te vinden..Dus Covid of geen Covid, deze film lijkt mij wat overbodig in zijn oeuvre.

De film heet " Mijn Rembrandt", dus ik dacht vooral met de pogingen van Jan Six om een nieuwe Rembrandt te ontdekken te maken te hebben. Helaas kregen Maarten en Oopjen opnieuw veel aandacht, maar dat hadden we in de vorige film al gezien. Wilde de regisseur de tijd oprekken of wat....? Gelukkig is de speurtocht naar een onbekende Rembrandt heel aardig, loopt als een soort detective, dus toch de moeite vsn het kijken waard.

In opbouw de zoveelste Scandinavische thriller, maar loopt daarna gierend uit de hand , omdat verhaal lijnen onduidelijk zijn en slecht bij elkaar komen. En als je het dan helemaal niet meer weet maak je er maar een spookhuisfilm van ,waar lijken plotseling geesten worden. Ook de spanning ontbreekt volledig, toch een "must" bij dit soort films. Naar de bestseller "Ik vergeet je niet" van Yrsa Siguroardottir , die, neem ik aan een wat logischer of duidelijkere opbouw heeft.

Als je de interviews met Theo Heuft of zijn boek hebt gelezen, is er eigenlijk weinig nieuws onder de zon. Veel grachten en "talking heads" vertellen het verhaal nog een keer onder begeleiding van nogal nostalgische muziek.
"Yab yum op stelten" van onze enige Nederlandse erotic director Willem van Batenburg (Pruimenbloesem) uit 1983 gaf misschien wel meer "inzicht".

Zal waarschijnlijk geweldig zijn volgens de critici, maar is aan mij niet besteed Jonge vrouw slaat zich door het dagelijkse leven in Parijs. Nou, en....?.

Heerlijk, volslagen gek en dan vooral de teksten. Naar de Tv shows van Steve Coogan met dezelfde naam. Wel een stijl, die je moet liggen, maar als je " the office" leuk vond en Coogan goed vond te pruimen in " The trip to....." films, moet je deze zeker niet missen!

"The Office", maar dan op een ministerie en zonder Ricky Gervais.Gitzwarte satire op de incompetenties van onze " leidinggevenden"!
Ben bang, dat het bij onze regering, in coronacrisis, niet veel beter toegaat.
Ongeschikt voor mensen, die niet tegen vloeken en scheldwoorden kunnen, maar heel leuk!

Het affiche oogt aardig, maar voor de rest waande ik me weer terug in de Henk v.d. Linden films uit de jaren '50 (maar dan in kleur) Schmierende acteurs, slechte decors om het over de special effects nog maar niet te hebben (haai, octopus) maakten er maar een mager geheel van. De keinkinderen van 6 en 8 haakten behoorlijk snel af.

Mooie, wat oversentimentele film.Een ode van regisseur Ponti aan zijn moeder Sofia Loren.
Maar ja, een remake is nooit zo goed als het origineel: "La vie devant soi" met Simone Signoret.

Alhoewel de film "sin nombre" uit 2009 beter was, is deze film ook weer schokkend, als je ziet hoe vluchtelingen uit Midden-Amerika in Mexico behandeld worden, als ze pogingen doen de grens van de U.S.A. over te komen
Prima geregisseerd door Luis Mandoki, die deze film weer eens in zijn thuisland maakte.
In Duitsland uitgebracht als "Sin Nombre 2".

Heel aardige thriller in de Hitchcockstijl. Je blijft raden, hoe alles gaat aflopen. Helaas is het einde wel een beetje een afknapper, omdat de oplossing wel erg bedacht is en er in het verhaal toch wat weinig piketpalen, daarvoor zijn uitgezet. Desalniettemin prima thriller.
Ben benieuwd hoe de Indiase herverfilming uit 2019 er uit ziet! Die staat overigens op Netflix!

Een waanzinnig gekke film: een soort jaren '50 vampierfilm in zwart-wit en Iraans gesproken. Een perfecte soundtrack bovendien.
Denk nou niet:" ik heb geen zin in een Iraanse film, want dit is allemaal Amerikaans, gemaakt door Iraanse emigranten". Bijzonder!

In deze politieke "thriller" is het opnieuw niet mogelijk achter de ware beweegredenen te komen van de linkse Brigada Rossa en la prima linea te komen. Er worden wel wat vage linkse statements gemompeld, maar waarom zoveel Italiaanse politici hun optreden met de dood moesten bekopen......
Misschien was de autobiografie goed te lezen maar de vertaling naar het witte doek is behoorlijk mislukt.
En dat terwijl de Belgische gebroeders Dardenne nog wel de productie deden!

Tatiana de Rosnay wilde natuurlijk weer net zo'n succes als "Haar naam was Sarah" en schreef in exact dezelfde stijl dit boek. Dit keer is zoonlief op zoek naar het mysterie van zijn verdronken moeder. Gladjes verfilmd, met in het achterhoofd "hier hebben we weer een kaskraker" voldoet de film aan alle eisen van een tranentrekker. De film kwam hier natuurlijk uit met de Nederlandse boektitel.