Recensie 'Fin de siglo'

"Kiss" roept Ocho (Juan Barberini), refererend aan het shirt van de man die hij nu al een paar keer voorbij heeft zien lopen. De vreemdeling, Javi (Ramón Pujol), is alleen geen vreemdeling. De twee ontmoetten elkaar twintig jaar geleden al in Barcelona. Door een spel met het verstrijken van de tijd en het vervagen van herinneringen zet Lucio Castro een intrigerend debuut neer met Fin de siglo.

De stad als personage

Castro kiest voor een trage opbouw. De kijker ziet Ocho door Barcelona lopen en de eerste tien minuten is er geen dialoog. Daarmee dwingt Fin de siglo je om de beelden rustig in je op te nemen, zoals de paarse lucht van de zonsondergang, of om te luisteren naar het ruisen van de zee. Als je van slow cinema houdt, zal je vermoedelijk na het zien van de film weer direct terugverlangen naar eigen vakanties waarin je in een ongedwongen tempo door de stad slenterde. Niet alleen het lome tempo valt op, ook Castro's oog voor architectuur en kunst. Daarmee roept Fin de siglo associaties op met het werk van Italiaanse grootmeester Michelangelo Antonioni, bij wie de omgeving van de personages ook altijd aanvoelt als een personage in het verhaal.

Vloeibare tijd

De film bestaat uit drie tijdlijnen. Er is het 'nu' waarin Ocho en Javi elkaar voor het eerst lijken te ontmoeten. Dan volgt het verleden, als Javi aangeeft dat ze elkaar al kennen. Vervolgens volgt er een mogelijke toekomst of een gemiste kans waarin Ocho en Javi al jaren samen lijken te zijn. Door de personages door dezelfde acteurs te laten spelen en geen jongere versies te casten, benadrukt Castro de subjectiviteit van herinneringen. Dit draagt bij aan de tijdloze sfeer van de film. Het gaat niet om de tijdlijn, maar om de manier waarop herinneringen werken. Daarnaast legt Castro de nadruk op het maken van connecties met de mensen om je heen. De klik is er tussen Ocho en Javi zowel in het verleden als het heden en de chemie tussen de twee spelers spat ervanaf.

Een script dat leeft

Castro leunt niet alleen op het spel van zijn acteurs, maar brengt de intimiteit ook over in hun conversaties die vol zitten met details. Zo vertelt Javi aan Ocho over zijn man, met wie hij een open relatie heeft, en over de dochter die ze samen hebben. Hij geeft aan hoe hij zich bewust werd van het nieuwe verantwoordelijkheidsgevoel dat komt kijken bij de zorg voor kinderen. Als prachtig voorbeeld beschrijft hij dat dat echt doordrong toen hij een mug hoorde rondzoemen en voor het eerst niet in bed kon blijven liggen, maar moest voorkomen dat zijn dochter gestoken werd. Door dit soort kleine details en aandoenlijke karakterschetsen worden de personages sterk uitgediept. Diezelfde aandacht voor details is ook te vinden in de aankleding van de film, bijvoorbeeld in de boeken die Ocho leest die aansluiten bij de thematiek.

Zowel door de heerlijke sfeer als door de personages van wie je zo verwacht dat je ze tegen zou kunnen komen op straat, is het bijna jammer dat de film maar een krap anderhalf uur is. Maar het is dan ook wel een film die heerlijk is om eens te herbekijken op de momenten dat je toe bent aan een vakantie.