Recensie 'The Smashing Machine'

The Smashing Machine (2025) vertelt het waargebeurde verhaal van tweevoudig UFC-kampioen Mark Kerr (Dwayne Johnson). De film focust op zijn carrière van 1997 tot en met 2000, een periode waarin Kerr onverslaanbaar lijkt, totdat zijn eerste nederlaag volgt. Ook buiten de ring vecht Kerr met verslaving en een moeizame relatie met zijn vriendin Dawn (Emily Blunt), die zelf eveneens moeite heeft om haar plek te vinden in het circus rond Kerr.

Dwayne Johnson zoals we hem nog niet zagen

Na de door critici bejubelde successen Good Time (2017) en Uncut Gems (2019) maken regisseursbroers Josh en Benny Safdie dit jaar ieder hun eigen film. Josh Safdie komt in december met Marty Supreme (2025), een pingpongfilm met Timothée Chalamet, volgens vroege reacties een serieuze Oscarkandidaat. Benny Safdie brengt ons The Smashing Machine, en een recensie daarover kan eigenlijk niet anders dan beginnen bij Dwayne Johnson. Johnson zet veruit het beste acteerwerk van zijn carrière neer en speelt voor het eerst een andere rol dan de charismatische, moedige hoofdpersoon die we van hem gewend zijn. Zoals in de trailer te zien is, zijn er daadwerkelijk scènes waarin je vergeet dat je naar Dwayne Johnson kijkt, iets wat voor velen onmogelijk zal lijken. Er zijn zelfs momenten waarop Johnson huilt, een zeldzaam beeld dat bijna voelt alsof je iets ziet wat niet voor het publiek bestemd is. Toch blijkt de Oscar-buzz rond Johnson vooral een mislukte poging om meer kijkers naar de bioscoop te trekken. Hoewel Johnson sterk acteert, en goed wordt ondersteund door de overige cast, lijkt een plek in de top vijf van dit jaar te hoog gegrepen.

Wanneer realiteit de Safdie-chaos tempert

In de eerdergenoemde Good Time en Uncut Gems zie je een duidelijk patroon waarin de hoofdpersoon een obsessie ontwikkelt en eindeloos doorgaat totdat hij fysiek wordt gestopt. Het is dan ook interessant om te zien hoe Safdie een waargebeurd verhaal aanpakt, een verhaal dat zich niet oneindig laat dramatiseren. Dat vormt dan ook de zwakkere kant van de film. Safdie richt zich vooral op de relatie tussen Mark en Dawn, terwijl ook de verslaving van Kerr een groot en boeiend thema vormt. Daarmee probeert Safdie een frisse draai te geven aan het sportfilmgenre, maar de overduidelijk 'Rocky'-achtige montage en klassieke verhaallijnen houden de overhand. Daardoor mis je net dat scherpe randje dat het eerdere werk van de Safdie-broers zo interessant maakte. Wat wél goed terugkomt uit hun eerdere films is de montage, ook uitgevoerd door Safdie zelf: de scènes zijn strak opgebouwd en ondersteund door een interessante muziekkeuze.

Chemie zonder verdieping

De relatie tussen Mark en Dawn wordt sterk neergezet door Johnson en Blunt, maar mist diepte. Je ziet de spanningen toenemen, zonder te begrijpen waar ze vandaan komen of waarom ze uiteindelijk escaleren. Zo lijkt de relatie op een gegeven moment zijn einde bereikt te hebben, maar bij het eerstvolgende gevecht zit Dawn toch weer in de kleedkamer, zonder dat we zien hoe de twee zich hebben verzoend. Emily Blunt (The Devil Wears Prada (2006)) overtuigt als Dawn en draagt niet alleen bij aan de prestatie van Dwayne Johnson, maar ook aan de algehele kwaliteit van The Smashing Machine.

Een solide film, maar een knock-out blijft uit

De scherpe montage, de muziekkeuzes, het acteerwerk van Johnson en Blunt en de verhaallijnen zijn gelukkig samen nét genoeg om de film een voldoende te geven. Maar de hoge verwachtingen die menig filmfan zal hebben, zullen voor velen niet worden waargemaakt.